92........
“เอ๋ มึงไปงานวันเกิดกูมั๊ยพรุ่งนี้” อรเพื่อนแคชเชียร์รอบบ่ายชวน
“จัดที่ไหนหล่ะ”
“บ้านกูไง ไปซื้ออาหารทะเลมาทำกินกัน ตอนเช้าพวกมึงออกเวรก็นั่งเรือไปบ้านกูเลย นอนเอาแรงก่อนแล้วค่อยลุกมาช่วยกูทำกับข้าว มึงหยุดพอดีนี่หว่าคืนหรุ่งนี้ ชวนพี่สุไปด้วย”อรเป็นผู้หญิงใจนักเลงชอบสนุกแต่ไม่ได้รักสนุก บ้านอรอยู่ในสวนบรรยากาศร่มรื่นอยู่กันหลายคนพวกเราเคยไปกันหลายครั้งแล้ว เราชอบนั่งเรือเร็วล่องบนแม่น้ำเจ้าพระยามาก พี่สุกับต่ายแคชเชียร์เพื่อนสาวอีกคนร้องวี๊ดตกอกตกใจไปตลอดทาง
“นี่เอ๋ รถเมล์ก็มีทำไมไม่ไป พี่กลัวจะแย่” พี่สุบ่นเมื่อเรือเทียบท่า
“มาทางเรือสนุกดีออก นั่งรถเมล์เมื่อไหร่จะถึง จริงมั๊ยต่าย” เราหาเพื่อน ต่ายก็หน้าซีดไม่แพ้พี่สุ “ไอ้อรมันพานั่งแล้วติดใจ”
“พี่ไม่เอาด้วยนะ มาทีหลังนั่งรถ” พี่สุงอนพวกเราเดินไปเรื่อยจนถึงปากซอยเข้าบ้านของอร เจ้าของบ้านกำลังง่วนกับการเตรียมงานแต่เช้า “ไปนอนกันก่อนสักงีบบ่ายๆ ค่อยตื่นมาช่วย เดี๋ยวพวกรอบเช้าตามมาจะได้สนุกกัน” พวกเรายื่นของขวัญวันเกิดให้ อรเปิดดูแล้วดีใจ
“กูรู้ว่ามึงชอบ” อร ยิ้มรับเหล้าทั้งสามขวด อย่างน่าชื่น
“เต็มที่เลยวันนี้ เสียดายพี่สุกับต่ายต้องไปทำงานต่อ เอ๋มึงนอนนี่นะคืนนี้”
“ขอคิดดูก่อน กลัวมึงจะเมาหลับก่อนงานเลิกนะสิอีเจ้าภาพ” พวกเราเอนหลังกันในห้องรับแขกจนหลับสนิทตื่นขึ้นมาบ่ายกว่าก็ช่วยกันเตรียมของกับพร ไม่นานรอบเช้าก็ทยอยมากันพี่ตู่พาแฟนมาด้วย แฟนอรพาเพื่อนมาหลายคน พนักงานเสริฟเพื่อนของพรหลายคนก็มา ท่าทางจะสนุกอย่างที่พรบอกถ้าหากไม่มีหรั่งในงาน เราทำตัวเฉยๆไม่อยากยุ่ง วันนี้มาคนเดียวแฮะ ไม่มีเมีย พี่เซคคิวรอบเช้าขาเมาอีกคนที่ชอบคุยกับเราก็มา พี่บอยตามมาทีหลัง งานใหญ่แฮะ
“นังอร ทำไมคนเยอะขนาดนี้ไหนว่าจัดง่ายๆ” เราถามขณะช่วยพี่ตู่ย่างปลาหมึก
“ก็ เพื่อนเขาเห็นมึงไปเล่า ว่าบ้านกูน่าอยู่ กูเลยชวนมาทั้งฟร้อนท์เลย แล้วก็ชวนเพื่อนๆที่ห้องอาหารด้วย และก็แฟนมึง”
“มึงหมายถึงใคร” อรทำหน้าเฉย
“รู้อยู่แก่ใจ กูรู้ว่ามึงอยากเจอมัน ไอ้หรั่งกับกูซี้กัน เพื่อเพื่อนสบายมาก”
“อีนี่ เดี๋ยวเมียมันก็มาด่ากูหรอก”
“เอ๋ มึงไม่รู้อะไร อีปอย อีปอบนั่นนะ กูเห็นทีไรหมั่นไส้ทุกที ทำตัวเป็นเมีย ประกาศไปทั่วเวลาใครไปยุ่งกับไอ้หรั่ง มันด่าพวกกระเทยคนอื่นว่าไงรู้มั๊ย มันว่าใครอยากกินขี้มันก็ตามใจ ไอ้หรั่งมันจะเตะเอาหลายทีที่ที่ตอกบัตร”
“ผัวเมียเขาหยอกกัน มึงก็ไปอิจฉาเขา” เรายังคงเฉยๆ “เขาอยู่ด้วยกันแล้วนี่ เรื่องเล็กน้อยที่จะแสดงความรักให้คนอื่นเห็น”
“มะเหงกนี่ อีนั่นมันโม้ กันท่าคนอื่นนะสิ กูเคยไปกินเหล้ากับพวกมันหลายครั้งก็เห็นมันกลับบ้านทุกที อีปอยนั่นมันพักที่อพาร์ทเมนท์หลังโรงแรม”
“เหรอ” เราพยักหน้าแต่ไม่อยากพูดต่อ เกิดเป็นผู้หญิงและกระเทยลำบากเหลือเกินเวลาผู้ชายกินเหล้าต้องเตรียม ทุกอย่างให้ท่าน กว่าจะได้นั่งก็เหนื่อย อรกระแซะข้างๆแฟนตัวเอง ส่วนเราก็สอดส่ายสายตาหาที่ว่าง พี่สุนั่งกับผู้จัดการ
“เอ๋ มานั่งนี่” หรั่งหน้าแดงแล้ว กวักมือเรียก พี่สมเซคคิว ขยับตัวแล้วดึงแขนเราไปนั่งข้างๆหรั่ง
“มานั่งใกล้ๆกันสิเอ๋” พี่สมทำเป็นดันให้ตัวเราชิดกับหรั่งมากขึ้น หรั่งหัวเราะแหะสไตล์เดิม แล้วชนแก้วกับเรา มืออีกข้างที่ว่างวางไว้ที่ขาเรา นังอรสนุกสนานเป็นพิเศษ เอาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาพูด แล้วก็ลามปามแซวเรื่องส่วนตัวของแต่ละคน ไม่เว้นแม้แต่ผู้จัดการ
“เมื่อไหร่ พี่จะให้พี่สุอยู่รอบอื่นซักที เนี่ยเห็นมั๊ยอยู่ดึกจนตาเป็นหมีแพนด้าแล้ว” นังอรชี้ที่ตาพี่สุ
“สุเขาอยากอยู่กับพี่เองนี่ จริงมั๊ย” ผู้จัดการพลอยหวานไปด้วย พี่สุยิ้มเขินน่ารักไปอีกแบบ ต่ายก็กำลังหยอกกับเด็กเสริฟห้องอาหารเพื่อนเก่า คุยกันโขมงโฉงเฉงมีเพียงเราที่เงียบ พี่บอยยื่นแก้วมาชนด้วยหลายครั้งเมาแล้วเกิดอาการอีกสิพี่บอย เอ๋ไม่ใช่กับแกล้มนะคะ เรานึกในใจ
“ฉันว่าบางคนมีความสุขจนพูดไม่ออก” นังอรพยักเพยิดมาที่เรา “พี่สมนั่งใกล้ๆไม่ร้อนเหรอ”
“ไม่เห็นร้อนนี่ ลมเย็นดี” พี่สมตามนังอรไม่ทัน
“หนูนั่งตรงนี้ยังร้อนเลย ถ่านไฟเก่ามันคุจนกระเด็นมาทางนี้แล้ว” ต่ายรับมุขกับนังอรได้เป็นอย่างดี เราหันไปมองหน้าหรั่ง เขาก็ทำเฉยๆไม่ยินดียินร้ายคงจะคิดถึงหนูปอยสินะ พี่ตู่ขอตัวกลับคนแรกแล้วต่อจากนั้นก็ตามด้วยรอบดึกทั้งหมดเพราะต้องไปทำงานต่อ สามทุ่มกว่าแล้วเราทยอยเก็บของช่วยอร ตอนนี้เหลือแค่พวกพนักงานห้องอาหารสามคนบางคนเริ่มนอนกินแล้ว แฟนอร หรั่ง พี่สมก็หลับอยู่ข้างๆตัวเรา เราคิดว่าจะกลับดีกว่า ยังไงก็คงทันรถเมล์รอบสุดท้าย
“จะรีบกลับทำไม พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้นี่” อรรั้งเราไว้
“พรุ่งนี้มีธุระ ทำแต่เช้า ไว้วันหลังเดี๋ยวมาใหม่นะ Happy Birthday นะ ขออวยพรให้ถูกปี้ด้วย”
“อีบ้า” อรบอกทางไปขึ้นรถเมล์ เราเดินออกมาอย่างเหงาๆ บรรยากาศอย่างนี้ไม่น่าอยู่ต่อซอยเล็กๆเงียบสงบดีคนเริ่มเข้านอนกันหมดแล้ว แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีมือมาล็อคคอจากข้างหลัง
“หยุด มีเงินเท่าไหร่” เสียงคุ้นๆ
“เล่นพิเรนท์อะไร ตกใจหมด” เราหันไปว่าหรั่ง
“กลับทางเดียวกัน ไม่เห็นชวนเลย”
“ก็เห็นสนุกกันอยู่นี่”
“เราไปส่งนะ” หรั่งโอบคอเรา เรามองหน้าเขา อะไรกันนี่นายหรั่ง แต่เราก็แพ้ใจตัวเองอีกจนได้
“ตามใจ” หรั่งนอนหนุนตักเราบนแท็กซี่จนถึงหอพัก เราปล่อยให้เขานอนแล้วก็ไปอาบน้ำ ก่อนจะปูที่นอนอีกชุดนึงที่พื้น เอนตัวลงนอนเราไม่มีอารมณ์จะทำอะไรกับหรั่ง เขาอยากมานอนด้วยก็ไม่เป็นอะไรนี่นา หรั่งเอามือมาสะกิดที่ตัว “เอ๋มานอนด้วยกันสิ”
“นอนตรงนี้ดีแล้ว หรั่งนอนเถอะเราง่วง” หรั่งโผเผลงมาจากที่นอนแล้วมานอนใกล้ๆ กลิ่นเหล้าแรงพอดู เขากอดเราแน่น เราซุกหน้ากับอกเขาที่มีแต่กลิ่นเหล้า บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงแล้วสุดท้ายก็เผลอไปจูบเขาจนได้ หรั่งจูบตอบแล้วลูบผมเราเบาๆ เรากังวลใจหลายอย่าง แต่หนึ่งในความกังวลใจนั้นคือความไม่แน่ใจในตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอ ที่จะเดินออกมาทั้งๆที่เคยบอกตัวเองว่า เรื่องแค่นี้เองกับพี่สุ
แค่นอนกอดคงไม่เป็นอะไร เท่านี้ก็พอแล้วมั๊งสำหรับคืนนี้ ฝันดีนะหรั่ง...............................