ออกถนนใหญ่มาได้สักพัก รถก็มาติดไฟแดง ผมดึงมือออกจากเอวเขา เขาแกล้งไอ แซวผม แต่พอเปลี่ยนสัญญานไฟ ผมต้องรีบกอดเอวเขาอีกที เพราะว่าเขาแกล้งออกตัวเร็ว ผมรู้ตัวก่อนเลยกอดเข้าไว้แน่น ๆ เขาหัวเราะใหญ่
เขาพามาร้านอาหารที่ดัดแปลงจากบ้านพักมาทำเป็นร้านอาหาร(คงจะเปิดขายตั้งแต่เช้ายันดึก)ร้านอยู่ในซอย เขาคงจะรู้จักมักคุ้นกับเจ้าของร้านและเด็ก ๆ ในร้านพอสมควร ทักทายพูดคุยเป็นกันเอง เขา เข้าไปสั่งอาหารเองถึงในครัว แล้วก็หยิบแก้วน้ำกับน้ำแข็งออกมา เขาบอกว่าเขาไม่ถามผมนะว่าผมจะกินไร แต่รู้ว่าผมหิว เขาบอกว่าร้านนี้ทำอาหารอร่อย ผมต้องชอบและทานได้เยอะๆ เขาถามอีกว่าจะดื่มน้ำอัดลมไหม ผมสั่นหัว เขาก็รินน้ำเปล่าและส่งให้ผม ผมมองเขาตลอดที่เขาเดินเข้าไปและออกมารินน้ำส่งให้ผม เขาดูเป็นธรรมชาติมาก สิ่งที่เขาแสดงออกมาไม่เฟค ทำให้ผมเชื่อใจเขาได้เร็วมากทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง เขาถามผมว่ามาบางแสนบ่อยมั๊ย ผมตอบกลับไปว่า ตอนเด็กๆ มาเที่ยวกับครอบครัวบ่อยมาก แต่พอโตขึ้นก็ไม่ค่อยได้มา นอกซะจากว่าไม่รู้จะไปไหนและไม่มีเวลามากพอ ก็จะนึกถึงบางแสน เขาบอกว่ามาบางแสนครั้งนี้ผมต้องประทับใจไปอีกนาน แล้วก็หัวเราะ 555
ผมกับเขาก็คุยกันเรื่องการเรียนของเขา เรื่องรถที่เขาชอบ เรื่องร้านอาหารในบางแสน จนอาหารมาเสิร์ฟ ผมเห็นกับข้าวบนโต๊ะแล้วผมเรียกชื่อเขาเสียงดัง โม สั่งมาทำไมเยอะแยะ จะกินกันหมดเหรอ กับข้าวที่เขาสั่งเยอะมาก คงต้องใช้เวลาในการกินนานพอสมควร โมบอกว่า ไม่เป็นไรคับพี่นิค ถ้ากินไม่หมดเดี๋ยวให้ทางร้านใส่ห่อเอากลับไปอุ่นกินที่ห้องได้ ผมทำแบบนี้ประจำ แต่ผมก็ยังต่อว่าเขานิดหน่อยว่าไมน่าจะสั่งมาเยอะแบบนี้ กินนิดๆ หน่อยก็พอ เดี๋ยวเจออะไรอร่อยๆ ก็กินไม่ได้อีก
เขาไม่โต้ตอบ แต่ลงมือกินข้าว แล้วก็ตักอาหารมาใส่จานข้าวผมไปด้วย ผมขอบคุณเขา คงอย่างที่เขาบอกว่า มาบางแสนครั้งนี้ผมต้องประทับใจไปอีกนาน ก็ผมได้รับมิตรภาพดีๆ จากคนที่เพิ่งรู้จักแบบเต็มอิ่มซะแล้ว 555