ผมนั่งมองกับข้าวที่เหลือบนโต๊ะอย่างเสียดาย ผมพยายามกินให้ได้เยอะที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่ทำให้อาหารลดลงไปเลย ตัวโมเอง ก็กินได้เรื่อยๆ เหมือนจะกินเท่ากับผม น่าแปลกที่เขาตัวใหญ่ น่าจะกินได้เยอะ ผมแซวเขาบอกว่าตัวใหญ่กว่าผมตั้งเยอะ กินข้าวนิดเดียวเอง เขาบอกว่ามื้อนี้กินไม่ค่อยลง อิ่มใจ ผมเลยถามว่าอิ่มใจอะไร เขาไม่บอกได้แต่ยิ้มๆ แล้วยักคิ้วให้ผมอีกด้วย
เรานั่งคุยให้อาหารย่อยสักพัก ป้าเจ้าของร้านก็ยกขนมหวานมาสองถ้วย และก็ให้เด็กถือจานผลไม้มาให้ ผมเห็นแล้วก็มองหน้าเขา แต่โมส่ายหัว ป้าเจ้าของร้านคงรู้ ก็รีบพูดว่า คุณโมไม่ได้สั่งหรอก ป้าเอามาให้ชิม วันนี้ทำสลิ่มเองก็เลยอยากให้ชิม ไม่คิดตังค์ ผมก็เลยรีบขอบคุณและบอกว่าขอชิมขนมหวานอย่างเดียวละกัน ผลไม้ไม่ต้องหรอกคับ ผมเกรงใจ ป้าเจ้าของร้านบอกว่าไม่เป็นไร วันนี้คุณโมไม่รีบไปไหน นั่งกินผลไม้แล้วก็นั่งเล่นไปเรือยๆ ก่อน เดี๋ยวป้าจะให้เด็กๆ มาเอากับข้าวไปห่อกลับบ้าน โมพูดขอบคุณป้าเจ้าของร้าน แล้วก็หันมาบอกว่ายกขนมหวานให้ผมสองถ้วยเลย ผมต้องรีบยกมือห้ามแล้วก็เสียงดังบอกว่า ไม่ ของใครของมันรับผิดชอบเอง 55555
ผมพยายามกินขนมหวานลงไปให้หมด มันอิ่มจนจะพุ่งออกมาแล้ว ยังมีผลไม้อีก ผมต้องรีบดันจานผลไม้ไปไว้ตรงหน้าเขา แล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เหอๆ เขาหัวเราะออกมา แล้วบอกว่า ไม่กินก็ไม่เป็นไร ป้าไม่ว่าหรอกคับ
เรานั่งเล่นกันไปเรื่อยๆ และก็ช่วยกันกินผลไม้จนหมดจาน ผมคงอิ่มมากไป ก็เลยหาวตั้งหลายครั้ง โมคงสังเกตเห็น ก็ถามว่าพี่นิค ง่วงเหรอคับ ผมก็พยักหน้าบอกกับเขาว่าสงสัยจะกินเยอะไป โมบอกว่าง้านกลับไปนอนพักที่ห้องก่อน เย็นๆ ค่อยออกไปเดินเที่ยวที่ทะเล ผมก็บอกว่าก็ดีครับ ไปตอนนี้แดดก็แรงแล้วด้วย ใส่เสื้อกล้าม กางเกงขาสั้นอีก คงจะดำกว่าเดิมแน่