นานๆผมถึงจะได้เข้าไปเที่ยวกรุงเทพฯกับเขาซักที ก็อย่างว่านั่น
แหละครับคนมันบ้านนอก จุดมุ่งหมายของผมคือจะไปพบกับหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเราเจอ
กันในเว็บ ผมคุยกับเขาทางโทรศัพท์มาพักใหญ่แล้วล่ะครับจนสนิทกันเป็นอย่างดี
เขาชื่อ " แอนดริว " ครับ
แอนดริวนัดเจอกับผมที่พารากอนในช่วงวันหยุดยาวสิ้นปีซึ่งผมไม่มี
เรียน ที่หน้าสยามโอเชี่ยนเวิร์ลด เพราะผมเคยคุยให้เขาฟังว่าอยากจะเข้าไปดูข้าง
ในสักครั้ง อันที่จริงผมเองก็อยากที่จะเจอเขาด้วยนั่นแหละ
วันนั้นผมอุตส่าห์แต่งตัวเสียหล่อ ไปยืนรอเขาที่หน้าสยามโอเชี่ยน
เวิร์ลด ผมจำได้ดีว่ารูปในอวาตาร์ของเขานั้นหล่อขนาดไหน แต่ก็น่าแปลกที่คน
หล่อๆอย่างเขามักจะชอบพูดว่าเขายังไม่มีแฟนและนั่นยิ่งทำให้ผมชอบเขามากขึ้นทวี
คูณ แอนดริวคุยเก่งและขี้อ้อน เรียกได้ว่าผมแอบหลงรักเขาเข้าแล้วเต็มเปาทั้งๆที่ยัง
ไม่ได้เจอตัวกันเลย
แต่แล้วความฝันทั้งหมดของผมก็พังทลายไม่มีชิ้นดี เมื่อชายที่มา
พบผมเป็นเพียงเกย์ออกสาวสูงวัยที่อวบในระยะสุดท้ายและโบ๊ะหน้าจนวอก ไม่ได้
มีส่วนไหนที่เหมือนรูปในอวาตาร์เลยแม้แต่นิดเดียว
" เต็งหนึ่งใช่ไหม? " เขาเดินมาสะกิดผมแล้วยิ้ม
แน่ล่ะที่เขาจะต้องจำได้ เพราะผมใช้รูปจริงๆของตัวเองเป็นอวาตาร์
ไม่ใช่เอารูปหนุ่มเกาหลี-ฮ่องกงมาแอ๊บหลอกลวงชาวบ้านอย่างเขา
" ครับ " ผมอึ้งกับแอนดริวจริงๆ ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ใจผมหล่น
วูบไปที่ปลายตีนเลยล่ะครับ ภาวนาในใจแต่ว่าขออย่าให้เขาเป็นแอนดริวที่ผมอุตส่าห์
ถ่อมาจากอยุธยาเพื่อเจอหน้าเขาเลย แม้ว่าเสียงที่เขาพยายามจะดัดนั่นฟังดูเหมือน
เสียงของแอนดริวสุดๆก็ตามที แต่แล้วฝันร้าย ของผมก็กลายเป็นความจริงเมื่อปาก
ที่ทาน้ำยาอุทัยทิพย์จนแดงแปร๊ดนั่นพูดออกมา
" ..........เอ่อ....ผม...แอนดริวเองนะ "
พระเจ้า..เอาผมไปโยนให้ฉลามในตู้กระจกนั่นกินดีกว่า หลอกกัน
แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้วครับ
" ..เอ่อ ล้อกันหรือเปล่า ทำไม....ทำไมไม่เห็นเหมือนในรูปเลยล่ะครับ "
ผมแทบร้องไห้
แอนดริวยิ้มแบบที่คิดว่าสวยที่สุดในชีวิต " ......แหม ก็นั่นถ่ายเอาไว้
นานแล้ว "
แต่ผมว่าถ่ายนานแค่ไหน มันก็ไม่น่าที่จะเปลี่ยนแปลงกันได้ขนาดนี้
กาลเวลามันไม่สามารถที่จะทำให้ อนันดา เอฟเวอริ่งแฮม กลายเป็น โก๊ะตี๋ ผีน่ารัก ได้
ฉันใด ตัวผมเองก็คิด ว่าจากรูปแอนดริวที่ผมเห็นในอวาตาร์ก็ไม่น่าที่จะเปลี่ยนแปลง
ไปได้ขนาดนี้ มันเหมือนกับเอาแอนดริวในรูปที่ผมเคยเห็นไปวางรองใต้ล้อรถไฟเหาะ
ตีลังกาแล้วทิ้งไว้ให้ขึ้นอืดซักสามวันซะมากกว่า
" คือ.....ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ " ผมไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาอธิบาย
ความรู้สึกของผมตอนนั้นดี
แต่แอนดริวยังคงยืนยันคำเดิม " จริงๆ จะโกหกทำไมล่ะ เต็งหนึ่งคง
จะไม่คิดเลิกคบกับผมเพียงเพราะว่าหน้าตาผมเปลี่ยนไปหรอกนะ "
ผมไม่ได้โกรธหรอกครับ ที่รูปร่างหน้าตาของเขาเปลี่ยนไปได้ไกลสุด
กู่ขนาดนี้ แต่ผมโกรธที่เขาหลอกลวงทุกอย่าง ที่จริงผมเองก็ไม่อยากจะหยาบคาย
กับเขาแต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับผมแล้วมันก็แทบอดไม่ไหว ยิ่งได้มองเห็นกระเป๋า
ลายฮัลโหลคิตตี้ สีชมพูแปร๋นที่เขาสะพายหลังมาแบบกระชากวัยแล้ว ผมก็ตัดสินใจ
ไม่ถูกว่าควรจะขำหรือร้องไห้ดี
เหมือนสวรรค์รังแกผมแบบจงเกลียดจงชัง ที่ปล่อยให้ผมโดนคนที่
อยู่ตรงหน้านี่หลอกมาจากอยุธยาเพื่อฟังคำโกหกลมๆแล้งๆที่ไม่มีเหตุผล เคยได้ยิน
มาเหมือนกันไอ้เรื่องการหลอกลวงพรรค์เนี้ย แล้วก็ระแวงระวังตัวเองตลอดมา ไม่ยอม
เป็นเหยื่อของใคร แต่ไม่รู้สิครับว่าทำไมผมถึงมาตายน้ำตื้นพลาดท่าเสียทีกับคนแบบ
นี้ได้
ใครรู้เรื่องนี้เข้าคงหัวเราะเยาะผมตายเลย อยู่ที่บ้านผมก็อุตส่าห์
เก็บอาการเงียบไม่ยอมให้ใครรู้เลยว่าผมเป็นอะไรกันแน่ ทั้งๆที่ผู้หญิงและเกย์อีก
หลายต่อหลายคนพยายามที่จะเข้ามาเป็นแฟนผมให้ได้ แต่ผมกลับไม่กล้าที่จะเลือก
ใครเลย จนมาเจอเข้ากับแอนดริว แล้วสุดท้ายเป็นยังไง
" ไปด้วยกันนะ ผมซื้อตั๋วเอาไว้แล้วสองใบ" เขาโชว์บัตรผ่านให้ผมดู
" เห็นเต็งหนึ่งบอกว่าอยากจะเข้าไปเที่ยวสยามโอเชี่ยนเวิร์ดไม่ใช่เหรอ? "
ไอ้อยากจะดูน่ะใช่ แต่คงไม่ดูกับเขา ใครจะด่าว่าผมหยาบคาย
ก็ตามใจ เพราะผมคงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว โดยที่ไม่ต้องเอ่ยคำลา ผมหันหลังกลับ
แล้วเดินดุ่มๆหนีเขาไปทันที ได้ยินเขาร้องตะโกนอะไรสองสามคำแต่ผมไม่ฟังแล้ว
หละ
สิ่งที่ผมทำได้อย่างเดียวตอนนี้ คือขึ้นไปนั่งหาอะไรที่เย็นจัดๆกินดับ
โมโห อย่า...อย่าไปคิดถึงเบียร์หรืออะไรทำนองนั้นเพราะผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ
เอาแค่กาแฟปั่นนั่นก็หรูพอแล้ว
ผมอุตส่าห์เบิกเงินเก็บในบัญชีธนาคารมาเกือบหมด เผื่อว่าจะได้ไป
เที่ยวต่อกับแอนดริว (คนในรูปนะครับ ไม่ใช่อีเจ๊คนที่แอบอ้างรูปของเขา) แต่กลับ
กลายเป็นว่าผมต้องเสียเวลาเดินทางมากรุงเทพฯ เพื่อรับฟังเรื่องตลกร้ายที่ผมไม่รู้สึก
ขำเลยสักนิด
แล้วผมจะทำอย่างไรดี เมื่อผมโกหกพ่อกับแม่ไปว่าผมจะค้างบ้าน
เพื่อนที่กรุงเทพฯ สองวันกับอีกหนึ่งคืนที่เหลือจะให้ผมไปใช้กับใครและที่ไหนกัน ผม
เดินไปซื้อลาเต้ในร้านตรานางเงือกสีเขียวมีสองหาง ที่มีราคาเดียวกันกับอาหารกลาง
วันผมถึงสองมื้อแล้วเดินดูดลงมาอย่างเซ็งๆ
ถ้าหากเวรกรรมมันมีจริงผมว่ามันคงจะเดินทางมากับBTS เพราะ
ตอนที่ผมลงบันไดเลื่อน ผมก็มองเห็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบ
พนักงานร้านอาหารญี่ปุ่น ใบหน้าหล่อคมแบบนั้นถึงจะเห็นแค่ครึ่งเดียวผมก็จำได้
เพราะมันคือภาพที่ทำให้ผมต้องถ่อสังขารจากอยุธยามากรุงเทพฯ.......นายแอนดริว
เขาไม่ได้มาคนเดียว แต่ยืนคุยกระหนุงกระหนิงกับสาวสวยรุ่นใหญ่
ในเครื่องแบบเหมือนกัน ผมมองดูบัตรติดหน้าอกของเขา ไม่ยักจะชื่อแอนดริว แต่เป็น
ชื่อ อนันตชัย ไม่รู้ว่าผมคิดบ้าอะไรขึ้นมา ช่วงที่ใกล้บันไดเลื่อนจะสวนกันผมแกล้ง
ก้มลงผูกเชือกรองเท้าแล้วพูดคำว่า " แอนดริว " ออกมาดังๆ
กะประมาณว่าเขาผ่านไปได้สักพักแล้วจึงยืนขึ้น เห็นหมอนั่นทำหน้า
เหรอหรามองหาคนเรียก แถมด้วยแม่สาวสวยคนนั้น......มันชื่อแอนดริวจริงๆนั่นแหละ
.... เป็นไปได้ว่าหมอนั่นอาจจะแกล้งจีบผมเล่นๆ แล้วพอเห็นว่าผมไม่หล่อถูกใจเขาก็
เลยแกล้งโยนผมให้เพื่อนของเขาคนนั้น แค่คิดผมก็เดือดปุดๆแล้ว
การแก้แค้นคือความหอมหวาน ( ใครเคยบอกไว้วะ จำไม่ได้ ) นาย
แอนดริว......ผมจะใช้เวลาที่เตรียมมาสองวันกับหนึ่งคืนแก้เผ็ดนายแอนดริวให้แสบไป
เลย
แอบดูจนแน่ใจแล้วผมก็ค่อยๆเดินตามเขาไป เห็นเขาเดินไปกับ
ผู้หญิงคนนั้นจนถึงชั้นบน ท่าทางจะเป็นแฟนกันแน่ๆ ไอ้หมอนี่ร้ายจริงๆ สงสัยจะ
เป็นเสือไบฯขนานแท้ ผมแอบย่องตามไปติดๆแบบว่าพยายามไม่ให้เขาเห็น ผู้หญิง
คนนั้นเดินกลับเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นทางประตูพนักงานด้านหลัง ส่วนแอนดริว
เดินเลยไปที่ห้องน้ำชายที่อยู่เลยออกไปอีกทาง
เสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีดังขึ้นเมื่อผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป เห็น
เขาถกผ้ากันเปื้อนผืนยาวไปทางด้านซ้าย แล้วรูดซิปควักเอา " ไอ้นั่น " ออกมาเยี่ยว
เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพวกพ่อครัวและบริกรเค้าเยี่ยวกันแบบนี้ คงจะดูดีมากเลยในสาย
ตาของลูกค้าที่มารับประทานอาหาร โดยเฉพาะเวลาเยี่ยวเสร็จแล้วเอามือเปียกๆที่ยัง
ไม่ได้ล้างเช็ดกับผ้ากันเปื้อนนั่น
ผมทำทีเป็นเดินไปล้างมือที่อ่าง แอนดริวก็เดินมาเสยๆผมของตัว
เองอย่างกะจะให้หล่อ(ด้วยมือที่ยังไม่ได้ล้างเช่นเคย) แถมยังเอาน้ำลายตัวเองแตะ
นิ้วมาลูบคิ้วหนาๆให้เข้าทรงด้วย....ซกมกที่สุดเลย
คงจะเห็นว่าผมยืนมองเขาอยู่ละมั๊ง แอนดริวเลยยักคิ้วให้ผมใน
กระจก เอ๊ะ...หมอนี่มันเจ้าชู้จริงๆเลยวุ๊ย ผมแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วล้างมือต่อ
ไป เขาส่องกระจกอีกรอบแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำไป สงสัยจะกลับเข้าร้าน
ผมตามเข้าไปติดๆเหมือนกัน เลยได้เห็นว่าเขากำลังยืนคุยกับ " แอน
ดริว " อีกคนที่นัดเจอผม สงสัยแกจะไปรายงานว่าแผนที่จะไล่ให้ผมกลับไปสำเร็จ
เรียบร้อยแล้ว เห็นแล้วอารมณ์ก็ชักจะเริ่มเดือดอีกครั้ง ผมรอจนกระทั่งเขาคุยกันเสร็จ
และแยกย้ายกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงเลือกที่นั่งในร้าน
พักนึงพนักงานผู้หญิงก็ออกมารับออร์เดอร์ ผมพยายามเลือกเมนูที่
ถูกที่สุดและอิ่มที่สุดมากิน ระหว่างนั้นก็นั่งรออาหารและรอให้เหยื่อของผมเดินผ่าน
ไม่ถึงห้านาทีแอนดริวก็เดินผ่านโต๊ะผม ผมเรียกชื่อเขาอีกครั้งหนึ่ง
" ว่าไง...แอนดริว " ผมทำเสียงดุๆ
เขาตีหน้าเหรอหรา " อ๋า...เรียกผมเหรอครับ "
" ถ้านั่นเป็นชื่อนายละก็ใช่ "
" เออ...รู้จักชื่อผมได้ไงเนี่ย ??? "
ผมยิ้มเหี้ย....มเกรียม แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่เอารูปเขาเป็นภาพ
หน้าจอขึ้นอวด" แล้วนี่ก็รูปหมาที่ไหนไม่รู้...เนอะ"
" อ้าว...รูปผมนี่หว่า ไปเอามาจากไหนอีกล่ะเนี่ย งง ? "
ว่าแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมากดเปิดให้ดู มัน
เป็นรูปเดียวกันเปี๊ยบเลย พอดีกับที่พนักงานร้านอีกคนยกอาหารชุดที่ผมสั่งออกมา
มันมีข้าวราดในกระทะร้อน ไข่ดาว แล้วก็ซุป ผมคว้าถ้วยซุปมาถือไว้ก่อนเลย ท่าม
กลางความงุนงงของทุกคน ผมด่าเขาดังลั่นร้าน
" แก....ไอ้คนตอแหล!!! "
พูดจบผมก็เอาน้ำซุปสาดใส่หน้าเขา แน่นอนว่ามันโดนโทรศัพท์มือถือ
ของเขาแบบเต็มๆ เชื่อเลยว่าไอ้ฉากที่พระเอกนางเอกหนังชอบทำกันบ่อยๆ เมื่อมา
ถึงตาผมเลียนแบบบ้างมันจะสร้างความหายนะให้ผมขนาดนี้ แอนดริวสะดุ้งเฮือก
พร้อมทั้งทำโทรศัพท์มือถือตกพื้นดังแกร๊ก เกิดเสียงเหมือนไฟช็อตเปรี๊ยะตามมาแล้ว
ผมก็เห็นกับตาว่าหน้าจอมันดับมืดลงไปทันที
ผมกะจะวิ่งหนีแต่ดูเหมือนว่ามันจะช้าเกินไปเสียแล้ว เสียงด่าของ
ผมทำให้ทุกคนแตกตื่นและหันมามองเป็นตาเดียวกัน รวมทั้งการ์ดที่เดินอยู่แถวนั้น
ด้วย ผมเห็นแอนดริวยิ้ม ( ได้เหี้ย...มเกรียมกว่า ) แล้วทำท่าหักข้อนิ้วดังกร๊อบๆ
พร้อมกับที่พนักงานในร้านเริ่มรุมล้อมเข้ามาใกล้ เขาก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือของ
ตัวเองขึ้นมาโดยไม่ยอมละสายตาไปจากหน้าผม
เขากระซิบเสียงเข้มว่า " ตกลงเราจะคุยกันที่นี่ หรือว่าไปที่โรงพักกัน
ดีครับ...คุณลูกค้า "
แล้วคนที่ออกมาไกล่เกลี่ยให้ ก็คือสาวใหญ่คนที่ผมเห็นว่าเขาเดินอยู่
กับแอนดริวนั่นเอง ตอนนั้นผมรู้สึกตัวเลยว่าทำอะไรเกินไปจริงๆ ผมยึดเอาแต่ความ
คิดของตัวเองเป็นใหญ่ไม่สนใจที่จะพูดคุยสอบถามอะไรให้เรียบร้อยก่อน หุนหันพลัน
แล่นทำร้ายเขาแบบนี้ผมมีสิทธิ์ที่จะถุกตำรวจจับเอาง่ายๆเหมือนกันนะครับ ดีที่ว่าเขา
ไม่เอาเรื่องกับผมไม่อย่างนั้นคงจะต้องโทรตามพ่อแม่มาประกันตัวผมถึงกรุงเทพฯอย่าง
แน่นอน
สาวใหญ่คนนั้นคือเจ้าของร้านชื่อพี่หมู ส่วนแอนดริวเป็นพนักงาน
ที่ทำงานอยู่กับร้านมาเกือบสองปีแล้ว และเป็นเด็กวิทยาลัยเดียวกันกับพี่หมูด้วย
ไอ้ที่ว่าสนิทกันก็เพราะเหตุนี้ไม่ใช่ว่าเป็นแฟนกัน ส่วนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับ
ผมตอนแรกก็ไม่กล้าเล่าหรอก แต่พี่หมูกับแอนดริวบังคับก็เลยต้องขอไปพูดคุยกัน
สามคนหลังร้าน
พี่หมูคิดว่าคนที่ติดต่อผมน่าจะเป็นรุ่นพี่ในร้านเสื้อผ้าที่เปิดอยู่ชั้นล่าง
เพราะลักษณะที่บอกเอาไว้นั่นใช่เลย แถมแอนดริวยังยืนยันว่าก่อนที่ผมจะเข้ามามี
เรื่องกัน พี่คนนั้นก็เพิ่งเจอกับเขาที่หน้าร้าน เธอมีชื่อที่เรียกขานกันในวงการว่า " คิตตี้ "
" คิตตี้มันก็ชอบมาแอบถ่ายรูปไอ้ดิวบ่อยนะ " พี่หมูเสริม " มันคงเอา
รูปไว้หลอกชาวบ้านเค้าน่ะ "
ผมว่าพี่คนนั้นไม่น่าจะชื่อคิตตี้หรอก ชื่อการ์ฟิล์ดน่าจะเหมาะกับหุ่น
ของเขามากกว่า ที่ผมทำได้ก็มีแค่กราบขอโทษพี่หมูที่สร้างเรื่องในร้านจนเกิดความวุ่น
วายโกลาหล และขอโทษแอนดริวที่เอาซุปสาดหน้า(และโทรศัพท์มือถือ)ของเขา
" ที่สาดหน้าพอทนได้อยู่หรอก " เขาแยกเขี้ยวพูด " แต่ไอ้เรื่องโทรศัพท์
มือถือน่ะ นายต้องจ่ายค่าซ่อมนะ "
" ใช่...สาดหน้าไอ้ดิวมันไม่ร้อนหรอก เพราะว่าด้านเป็นอย่างยิ่ง " พี่หมู
แซว
แอนดริวแกล้งชี้ไปที่หน้าพี่หมู " อุ๊ย! ดูดิ มีรอยน้ำร้อนลวกหน้าด้วย
หนังเหี่ยวๆเต็มไปหมดเลย "
งานนั้นแอนดริวโดนตีนพี่หมูทันที แต่ดูเหมือนกับว่าทั้งคู่หยอกล้อ
กันรุนแรงแบบนี้เป็นอาจิณแล้วเลยไม่โกรธกันเท่าไหร่ พี่หมูไล่ให้แอนดริวแกะแบต
เตอรี่โทรศัพท์มือถือออกแล้วลงไปหาร้านซ่อมที่อยู่ชั้นล่าง
" ค่าซ่อมมันจะแพงหรือเปล่าพี่ " ผมเริ่มกังวล
พี่หมูตีหน้าดุๆ " จะแพงจะถูกเราก็ต้องซ่อมให้เค้า ทำของเค้าพังแล้วนี่
เนี่ย...วันหน้าวันหลังก็จำเอาไว้เลย ทำอะไรอย่ามาเอาอารมณ์เป็นใหญ่ ดูละครทีวี
มากไปล่ะสิเอาน้ำสาดหน้าเค้าแบบเนี้ย "
อาย...อ๊าย...อาย... ผมหน้าแดงก่ำเลยครับ มันก็เป็นจริงอย่างที่พี่หมู
ว่านั่นแหละ และผมก็จะจดจำเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จนตายเลยจริงๆ ก็โชคดีนะที่ไม่มี
ใครเอาเรื่องเอาราวอะไรกับผม ไม่งั้นผมคงจะต้องขึ้นโรงพักหรือไม่ก็ถูกพนักงานร้าน
รุมกระทืบตายแน่
" ขอบคุณพี่หมู...ขอบคุณแอนดริวมากๆเลย " ผมยกมือไหว้
" เฮ้ยๆ...ไม่ต้อง เดี๋ยวหัวเราหงอก " แอนดริวห้าม " แต่รายโน้นไหวไป
เถอะ...เป็นย่าคนได้แล้วมั๊งป่านนี้ "
" อีสึส!!! " พี่หมูกัดฟันด่า ( อันนี้ไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่นแต่อย่างใดนะครับ )
" จริงๆมันก็ที่เต็งหนึ่งไม่โกหกพี่ด้วยแหละ " แกว่า " เพราะพี่ถืออยู่
อย่างหนึ่งคือ เค้าซื่อมาเราก็ซื่อไป ถ้าเค้าโกงมาเราจะไปดีตอบเค้าได้ยังไงจริงมั๊ย "
ผมยอมรับอายๆ" ครับ...วันหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ "
" เออ...ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะวันนี้พี่ให้หยุดวันนึง " พี่หมูมีโปรโมชั่นเพิ่ม
อีก " ไอ้ดิวก็พาเต็งหนึ่งมันไปเที่ยวต่อสิ ตั้งใจจะมาเที่ยวกับมันไม่ใช่เหรอ "
แม้ว่าจะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้วกับคำพูดเหล่านี้ แต่ผมก็อดหน้า
ร้อนๆไม่ได้เมื่อพี่หมูแกมาย้ำเรื่องนี้อีกครั้ง แล้วดูเหมือนว่าแอนดริวเองก็หน้าแดงไม่
แพ้กันเลย
" แต่...เดี๋ยวก่อน " พี่หมูยังคงมีข้อแม้ " เต็งหนึ่งจะต้องเป็นคนออกค่า
ใช้จ่ายทั้งหมดให้ รวมถึงค่าซ่อมมือถือแล้วก็อย่าลืม...ค่าอาหารพี่ด้วย "
" โถ...หน้าเหี่ยวยังไม่พอแถมยังหน้าเลือดด้วย " แอนดริวค่อนแคะดังๆ
" อุ๊ย!...ดาราเข้าร้าน " พี่หมูพูดเสียงดัง ผมรีบหันกลับไปดูที่หน้าร้าน
แต่ก็ไม่เห็นอะไร พอหันกลับมาอีกทีแอนดริวก็ลงไปนอนกองจุกแอ้ดๆกับพื้นแล้ว
" ฟ้าดินลงโทษน่ะ " พี่หมูกอดอกหัวเราะ หึ หึ " พูดจาไม่ดีแบบนี้กรรม
ทันตาเห็นจริงๆนะ ไอ้ดิว แกรีบเข้าห้องน้ำล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไสหัวไปซะ
ไวๆ "
พี่หมูนี่เห็นใจดีๆ ไม่ยักจะรู้ว่ามือเท้าไวยังกับยากุซ่าหญิงเลยทีเดียว
สงสัยว่าวันหลังผมคงจะต้องมาหัดเรียนรู้วิทยายุทธการควบคุมไอ้ตัวแสบนี่มั่งซะแล้ว...
แต่นึกอีกที ทำไมผมต้องเรียนด้วยวะ??? หรือว่าผมตั้งใจที่จะคบกับไอ้เจ้ามนุษย์สตอว์
เบอร์รี่คนนี้จริงๆ
คงไม่หรอกน่า...ผมคิดในใจ...จบวันก็จบกันแล้วสำหรับทุกเรื่อง
เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากความบังเอิญทั้งนั้น บังเอิญที่ผมเกิดไปหลง
คารมยายคิตต้งคิตตี้อะไรนั่นจนต้องมาหาเขาที่กรุงเทพฯ บังเอิญที่ความแตกเสีย
ก่อนแล้วก็บังเอิญว่าผมได้มาเจอเข้ากับแอนดริวตัวจริง ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันที่
แสนจะน่าประหลาดใจสำหรับผมจริงๆนะครับ
บางทีผมก็อยากให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพียงแค่ความฝันไป
เท่านั้น อีกสักพักผมก็คงจะได้ยินเสียงเพลงจากโทรศัพทืมือถือของผมที่ตั้งปลุกเอา
ไว้แล้วผมก็จะอาบน้ำแต่งตัวลงไปทานข้าวฝีมือคุณแม่ ผมลองหยิกแก้มตัวเองดู มัน
ก็ยังเจ็บอยู่แฮะ สงสัยจะเป็นฝันที่เหมือนจริงมากเกินไปซักหน่อย
" หยิกตัวเองทำไมน่ะ..." แอนดริวหันมาถาม
" ก็...แค่อยากลองดูน่ะ...ว่าฝันหรือเปล่า" ผมอ้อมแอ้มตอบ " ทำไม
เหรอ "
" มา...เราช่วย " เขาเอื้อมมือมาหยิกที่แก้มของผม แล้วก็...พระเจ้า
ผมไม่รู้สึกอะไรเลย นี่มันเป็นฝัน1000%
" รู้สึกอะไรมั๊ย " เขาถามยิ้มๆ
" ไม่เลย..." ผมลูบหน้าตัวเองอย่างประหลาดใจ " สงสัยว่าเราจะฝัน
จริงอ้ะ "
" เปล่า...แปลว่าหน้านายด้านมากมาย...โว๊ยยยย!!!! เจ็บ โว๊ยยย!!!! "
ผมคงไม่ได้ฝันไปหรอกเพราะว่าตอนนี้แอนดริวเต้นผางๆเลย ก็พี่หมู
น่ะสิแกหยิกเข้าที่ก้นของแอนดริวเต็มแรง หยิกแบบว่าจับเนื้อแล้วบิดน่ะครับ แอนดริว
ก็แหกปากร้องใส่หูผมจนอื้อไปหมดแล้วตอนนี้
" อย่าไปเชื่ออะไรมันให้มากนักนะ " พี่หมูเสยผมที่ลุ่ยมาปรกหน้า
อย่างเหนื่อยๆ " อีนี่มันสตอรว์เบอร์แหลที่สุดในโลก เจ้าเล่ห์ก็เป็นที่หนึ่ง สมควรแล้วที่
หาแฟนไม่ได้ "
คำหลังนั่นทำให้ใจผมชื้นขึ้นมาอีกเยอะเลยครับ แต่แอนดริวกลับแก้
ตัวเสียงลั่น " แหมเค้าไม่เอาเองต่างหากล่ะ หล่อ ล่ำ ขนาดนี้ ต้องอยู่เป็นโสดให้คน
น้ำลายไหลเล่นดีกว่าชิ...ชิ...อย่ามาหาเพื่อนขึ้นคานด้วยกันหน่อยเลย "
พี่หมูเบ้ปากใส่ ขณะที่แอนดริวเปิดเป้สะพายหลังออกแล้วหยิบของ
นั่นๆนี่ๆใส่กระเป๋า เขาเดินไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ใต้เครื่องคิดเงิน แล้วหยิบเอาโทรศัพท์
มือถือเก่าๆเครื่องหนึ่งในนั้นออกมาใส่กระเป๋าไปด้วย
" ของใครเหรอ? " ผมสงสัย
" ลูกค้าฝรั่งเค้าลืมทิ้งไว้นานแล้วล่ะ ไม่เห็นติดต่อมาขอเอาคืนซักที"
เขาหัวเราะ " ไม่มีใครเอาหรอกเพราะมันเก่าตกรุ่นแล้ว ขายก็ได้ไม่กี่บาท เลยเก็บเอา
ไว้เผื่อใครจำเป็นแบบว่ามือถือหายหรือพัง "
แอนดริวแงะมันออกแล้วเอาซิมการ์ดของตัวเองใส่ เปิดเครื่องแล้วยิ้ม
" ยังดีที่ซิมไม่เป็นอะไร "
" ขอโทษนะ " ผมกล่าวขออภัยเสียงอ่อยๆ
" เออ..ช่างมันเถอะ " เขายักไหล่ " ขอไปเปลี่ยนเสื้อเช็ดตัวก่อนดีกว่า "
เขาเดินนำผมไปที่ห้องน้ำชายห้องเก่า ก็ห้องที่เขาเพิ่งเข้าเมื่อกลางวัน
นี้ไงครับ พอเข้าไปได้พวกก็ถอดเสื้อออกเฉยเลยเขาเดินนำผมไปที่ห้องน้ำชายห้องเก่า ก็ห้องที่เขาเพิ่งเข้าเมื่อกลางวัน
นี้ไงครับ พอเข้าไปได้พวกก็ถอดเสื้อออกเฉยเลย
" เฮ้ย! " ผมตกใจ " เอาแบบนี้เลยเหรอ??? "
แอนดริวยักคิ้วใส่ " ไม...อายตรงไหนมีแต่เดือยด้วยกันทั้งนั้นแหละ "
ใช่...มีแต่เดือยด้วยกันทั้งนั้น แต่ขนาดกับความยาวมันไม่เท่ากัน
นะเฟ้ย แล้วอีกอย่างคนมีเดือยที่ชอบเดือยก็ยืนหัวโด่มองอยู่ตรงนี้ เขาถอดเสื้อ
ออกพาดขอบอ่างล้างหน้าแล้วยัดใส่ถุงพลาสติกหูหิ้วที่ติดกระเป๋ามาด้วย หุ่นแอนดริว
สุดยอดไปเลยครับ ผอมแต่เฟิร์มแน่นไปด้วยกล้ามจนเห็นชัดเจน โดยเฉพาะซิกแพ็ค
ที่เจ้าตัวคงเน้นเล่นมากเป็นพิเศษ
" เฮ้ย! " เขาทำหน้าเขินๆเมื่อเห็นผมจ้อง " ค่อยๆมองก็ได้...เสียวหมด
เลย "
ผมหน้าแดง เขินไม่รู้จะทำไงเลยบ่น " เออ...ไปรอข้างนอกก็ได้ "
" ไม่ได้ๆ...เดี๋ยวหนีไปเราก็ซวยดิ ให้ยืนดูก็ได้แต่อย่าจำไปทำร้ายตัว
เองนะ "
กร๊อดดดดดดด....ผมเริ่มเกลียดขี้หน้าหมอนี่ขึ้นมาเท่าเดิมอีกครั้งแล้ว
มิน่าล่ะทั้งหล่อทั้งล่ำขนาดนี้แต่โสดไม่มีแฟนเลย คงไม่มีใครทนความกวนประสาท
ของเขาได้นั่นเอง แต่พอเขาอยู่ในชุดที่สวมแค่กางเกงแสล็คตัวเดียวอวดหุ่นเฟิร์มๆ
แบบนี้ ผมก็อดหวิวอารมณ์ไม่ได้เลย
แอนดริวหยิบเอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆแบบที่ใช้แล้วทิ้งมาชุบน้ำเช็ดตาม
แผงอกและหน้าท้อง แค่เห็นเขาผิวขาวๆที่เป็นจ้ำสีชมพูเพราะน้ำร้อนลวกก็เสียวแล้ว
ล่ะครับ ยิ่งตอนที่เขาเอาผ้าเช็ดแล้วครางเบาๆด้วย ผมแทบจะกระฉูดเลือดขาว...เอ๊ย
...เลือดกำเดาออกมาเลยทีเดียว
" ซี๊ดดดดดด......" เขาครางพลางมองดูหัวนมของตัวเอง " มันน่าแจ้ง
ความเรียกค่าเสียหายนัก เกือบหมดหล่อแน่ะเรา "
ตอนนั้นหัวนมของเขาหดแข็งเป็นไตแล้วครับ เห็นแล้วผมก็เสียวไป
ถึงไหนต่อไหนใจก็กลัวๆอยู่ว่า ถ้าหากเจ้าหนูของผมมันแข็งฟูขึ้นมาตามอารมณ์ผมคง
จะต้องอายแน่ๆเพราะที่ผมใส่มามันก็แค่บ็อกเซอร์สีขาวตัวใหม่ มันไม่มีความสามารถ
ในการกุมกระชับความแข็งผงาดของเด็กหนุ่มที่มีอะไรเกินวัยอย่างผมได้
แต่ไม่นะ...ยิ่งคิดห้ามก็เหมือนกับว่ามันจงใจจะทรยศผม เพียงแต่
เหลือบลงไป มองมือที่เช็ดตามกล้ามซิกแพ็คและวีสปอต(กล้ามเนื้อรูปตัววีที่เชิงกราน)
เจ้าเต็งหนึ่งน้อยมันก็ผงาดผึงขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ ผมรู้สึกอยากจะบีบคอมันให้ตาย
คามือเลยครับ ( แต่ระหว่างที่บีบผมขออนุญาตรูดมือขึ้นลงเร็วๆไปด้วย )
อยู่ดีๆแอนดริวก็ยื่นผ้าให้ผมโดยไม่หันมามอง " เช็ดหลังให้หน่อยสิ...
...เช็ดไม่ถึง "
อ๊าาาาาาาาาา~ เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย อยู่ดีๆจะมาให้เค้าถูกเนื้อต้อง
ตัวซะอย่างงั้น ผมรับมันมาแล้วค่อยๆเช็ดไปตามผิวเนื้อแน่นๆขาวสะอาด เจ้าประ
คุณเอ๋ย...ขาวเนียนแบบนี้เห็นแล้วแทบจะหยุดอารมณ์ไว้ไม่ไหวแล้ว
ผมภาวนาในใจว่าขออย่าให้ใครมาเจอผมเข้าตอนนี้เลย เพราะเค
ผมแข็งโด่ตั้งฉากกับลำตัวแล้วตอนนี้ ดีว่าเขาหันหลังให้ผมนะ ไม่อย่างนั้นคงจะได้
เห็นอะไรดีๆของผมแน่เลย แอนดริวหมุนคอเหมือนจะเมื่อยแล้วก็ครางเบาๆ โอย
...ทำไมหมอนี่ชอบทำอะไรยั่วอารมณ์เซ็กส์ของผมนักวะ ผมค่อยๆเช็ดอย่างเบามือ
จนสะอาด
อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมาทำลายความเงี่ยน เอ๊ย เงียบ " นายชอบเราเหรอ..."
" เอ้อ...ก็...ใช่น่ะ " ผมยอมรับความเป็นจริง " แต่ตอนแรกนั่นนายจีบ
เราก่อนนะ "
" เฮ้ย...เราไม่ได้จีบ คิตตี้ต่างหากล่ะที่จีบ นี่แปลว่านายชอบคิตตี้เหรอ "
"บ้าไปแล้ว!!! " ผมโวยวาย " ใครจะไปรู้ล่ะว่าเค้าเอารูปนายมาหลอก
เรา "
แอนดริวหรี่ตาทำท่าเจ้าเล่ห์ " งั้น...ก็แปลว่านายหลงเสนห์เราจนต้อง
มาหาถึงที่นี่ "
" ทุเรศ! " ผมเขินมากที่เขาจับจุดผมได้ ".... เพราะคิตต้งคิตตี้อะไรนั่น
โกหกว่าเป็นนายต่างหาก "
" ก็เพราะเสน่ห์ของเราจริงๆนั่นแหละ " แอนดริวเก็กท่าหล่อ " เกิดมา
หล่อขั้นเทพ แม่งโคตรลำบากใจเลยวุ๊ย! "
เหลือเกินจริงๆเลยครับ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ มาถึงตอนนี้อะไรต่อมิอะไร
ผมก็สงบราบคาบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมขยับกางเกงยีนที่สวมมาให้เข้าที่เข้าทางแล้ว
เดินไปซักผ้าขนหนูของเขา แอนดริวหันมามองเป้ากางเกงของผม
" อ้าว มิเตอร์วัดความเซ็กส์ซี่ตกซะแล้ว ตะกี๊ยังชี้อยู่ที่100 คะแนน
อยู่เลย "
ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ หน้าร้อนแดงยันใบหูเลยทีเดียว ไอ้บ้า
เอ๊ย...เห็นว่าแข็งอยู่ก็เสือกไม่ทักแต่แรก ปล่อยให้เราหน้าด้านยืนเคโด่อยู่ได้ตั้งนาน
แอนดริวเปิดกระเป๋า แล้วหยิบเอาเสื้อยืดสีเหลืองตัวเล็กๆขึ้นมาสวม
ทับ กับรูปร่างที่เกือบสมบูรณ์แบบและมัดกล้ามเซ็กส์ซี่ ทำให้เสื้อยืดเนื้อบางราคา
ถูกๆดูดีขึ้นมามากมายเลยทีเดียวเชียว ผมส่งผ้าขนหนูที่ซักสะอาดแล้วคืนเขาแต่
แอนดริวกลับจับมันโยนใส่ถังขยะซะงั้น
" ใครเขาซักไว้ใช้ใหม่กัน "
อ้าว...ผิดอีกล่ะกู ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจมันเลยซักอย่าง
แอนดริวพาผมมาที่ร้านมือถือชั้นล่าง ดูเหมือนกับว่าพนักงานหญิง
ร้านนี้ก็จะรู้จักกับเขาเป็นอย่างดีเหมือนกัน เพราะพอเจอหน้าเธอก็ยักคิ้วทักทายทันที
" หวัดดีจุ๊บแจงจ๋า~ "
" ว่าไง...ไอ้ตัวแสบ " นั่น.......ชื่อที่มีความหมายในทางร้ายๆของมันมี
เยอะมาก
แต่ เอ๊ะ....ผมชักเริ่มแปลกใจแล้วล่ะครับ รอบๆตัวแอนดริวมักจะมี
แต่ผู้หญิงสวยๆ อย่างพี่หมูนั่นก็สวยนะครับแม้ว่าจะเป็นรุ่นใหญ่แล้วก็ตามที ยายจุ๊บ
แจงนี่ก็สวยเปรี้ยว ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นก็เห็นพนักงานหญิงสวยๆออกเยอะ แต่น่าแปลก
ที่พี่หมูชอบกัดเขาว่าไม่มีแฟน
" มือถือเสียน่ะเธอ " มันทำท่าอ้อนๆ " ช่วยดูให้หน่อยจิ "
" หมาในปากเธอมันวิ่งเข้าไปในเครื่องบ้างหรือเปล่า " จุ๊บแจงแซว
แอนดริวหัวเราะ " ถ้ามีมันคงจะเห่าใส่รถดูดส้วมในปากเธอแล้วล่ะ "
จุ๊บแจงไม่พูดอะไร แค่ใช้เท้ากดกระเดื่องถังขยะให้ยกฝาขึ้นแล้วทำ
ท่าจะหย่อนโทรศัพท์มือถือของแอนดริวลงไป
" จ๊ากกกกก!!! อย่านะ " แอนดริวยกมือไหว้ " คนสวยจ๋า ไม่เล่นแล้ว
จ้ะ เอาแบบว่าคุยเป็นงานเป็นการแล้วววววว...."
" งั้นบอกมาซิว่าโดนอะไร " เธอจับมันมาแกะดูแบบเบื่อๆ
" หมอนี่เอามือถือเราแช่ในซุปเต้าเจี้ยว " มันชี้มาที่ผม
แอนดริวไม่ได้โกหกหรอกครับ ผมทำให้มือถือของเขาพังด้วยซุป
เต้าเจี้ยวจริง แต่ก็ไม่ได้แช่มันเอาไว้อย่างที่เขาเล่า เอาล่ะสิกู ตอบไงดี ผมพยายาม
มองโลกในแง่ตลกเข้าไว้ " เอ่อ...พอดีอยากให้คนที่คุยสายด้วยได้ชิมซุปไง "
จุ๊บแจงทำหน้าเบี้ยวๆเหมือนจะกลั้นยิ้มแล้วสุดท้ายก็หัวเราะ " ฮ่าๆๆ...
บ้าพอๆกับไอ้ดิวเลยว่ะ สงสัยไปด้วยกันได้ "
เธอนั่งแกะดูอยู่สักพักก็ออกปากไล่ " ท่าจะนานว่ะ ไปหาเดินดูของ
ข้างนอกก่อนไป๊ "
พอพ้นหน้าของจุ๊บแจงมาผมก็แอบถามเขา " สวยดีนี่...แฟนเหรอ "
" เปล๊า~ " เขายืนยันเสียงแข็ง " ทำไม เกิดเปลี่ยนใจมาชอบผู้หญิง
แล้วเหรอ? "
ผมโกรธสิครับ หมอนี่ขยันพูดเหน็บคนรอบข้างจริงๆเลย " ไม่ได้ชอบ
จะบ้าเหรอเดี๋ยวจะให้ชอบคิตตี้ เดี๋ยวจะให้ชอบจุ๊บแจง ไม่ใช่คนที่นิสัยชอบใครไปทั่ว
นะเฟ้ย!"
ไอ้ตัวแสบยักไหล่โดยไม่ยอมมองหน้าผม " อ๋อ...เหรอออออ "
" แล้วทีตัวเองล่ะ " ผมเอาคืนบ้าง " สาวๆสวยๆเยอะแยะรอบตัว แต่
หาแฟนไม่ได้ "
" อุ๊ย........เค้าเก็บใจไว้ให้หนุ่มในเว็บที่คุยเอ็มด้วยกันทุกวันกันหรอก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ "
แอนดริวพาผมไปที่ร้านของคิตตี้ แต่ก็ปรากฏว่ามีเพียงเพื่อนของเธอ
ที่เป็นกระเทยแต่งหญิง รูปร่างหน้าตาอย่างกับเขาทราย แกแล็คซี่ ยืนเฝ้าร้านตามลำพัง
พอแอนดริวถามหา เธอก็บอกว่าคิตตี้เสียใจที่ถูกเด็กอยุธยาหลอกให้รักแล้วหักอก วัน
นี้เธอขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะไม่มีอารมณ์จะทำงานแล้ว ก่อนกลับเธอบอกแค่ว่า
อยากจะไปตามหารักแท้ที่ไหนซักแห่งหนึ่ง
((( เฮ้ย...สรุปแล้วนายไปหลอกเขาหรือเขาหลอกนายกันแน่วะ ))) เขา
กระซิบ
ผมรีบตอบทันที ((( ถ้าเราหลอกเขาเราคงกลับบ้าน หรือไปเที่ยวที่
อื่นสบายใจแล้วจะไปหาเรื่องนายที่ร้านทำไมกัน )))
((( เออ...นั่นสิเนอะ...คิดไปได้...)))
((( นายนั่นแหละคิด...จะบ้าเหรอเรื่องง่ายๆแค่นี้นึกไม่ออกหรือไง )))
" แล้วป้ารู้ไหมว่าคิตตี้จะกลับมาเมื่อไหร่ " แอนดริวหันกลับไปถาม
" ไม่รู้ แต่ขอบใจนะยะที่ยกชั้นให้เป็นพี่ของแม่แก " เธอตอบแบบไม่
ยี่หระ " เวลากลับบ้านไปก็อย่าลืมบอกแม่แกล่ะ ว่าว่างๆหัดสอนลูกให้มันพูดจากวน
ส้นตีนน้อยๆหน่อย "
พวกเราเผ่นกลับกันแทบไม่ทัน ผมแอบหัวเราะ แต่แอนดริวหน้า
เสียไปเลย เขาบ่นอุบอิบ " เนี่ย...โดนด่าเพราะนายคนเดียวเลย ดูซิ "
" แหม...ก็ถ้าไม่ไปกวนประสาทเขาเรียกเขาว่าป้า มันจะโดนไหมเนี่ย "
แอนดริวถอนใจ " เออ...แล้วจะเอาไงต่อล่ะ ไม่เจอคิตตี้แล้วนี่ "
" งั้นก็ช่างเค้าเถอะ ถือว่าเค้าโชคดีที่เรามาเอาเรื่องไม่ได้ "
" เฮ้ย......ไม่ต้องกลัว " เจ้าตัวแสบยืดอก " เดี๋ยวเรามาทวงความเป็น
ธรรมให้เอง บอกว่านายจะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหาย "
" เฮ้ย! ไม่นะ เราไม่เคยพูดอย่างนั้น " ผมตกใจ
" ไม่เป็นไร เราพูดเองแค่ขอยืมชื่อนายน่ะ "
เขาจะย้อนกลับไปเอาเรื่องกับคิตตี้หรือเปล่าผมก็ไม่รู้นะครับ เพราะ
จากนั้นมาผมไม่เคยเจอกับคิตตี้อีกเลย รวมทั้งไม่เจอใครใช้รูปของแอนดริวไปหลอก
ลวงคนอื่นด้วยเหมือนกัน เมื่อตามหาตัวต้นเหตุทั้งหมดไม่ได้เราสองคนก็ย้อนกลับ
ไปที่ร้านซ่อมมือถือของจุ๊บแจงอีกครั้ง เธอยิ้มร่าเลยตอนที่เจอหน้า" เปลี่ยนบอร์ดใหม่ว่ะ 2,500 "
" หา!!! " ผมอุทาน จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ ก็ผมมีมาแค่ 2,000 บาทเอง
ผมหันไปมองหน้าแอนดริว หมอนั่นทำท่าสั่นหัวดิ๊กๆแบบไม่ยอมรับผิดชอบอะไรเลย
เอาล่ะสิ....ไอ้เต็งหนึ่ง ผมหยิบเป้สะพายหลังขึ้นมาแล้วเปิดกระเป๋าสตางค์ออกนับ
ตอนนี้ทั้งหมดมียังไม่ถึง2,000 เสียด้วยซ้ำไป แล้วผมจะเอาที่ไหนให้เขาล่ะครับเนี่ย
" เอ่อ...ลดไม่ได้เหรอ " ผมพยายามต่อรอง
" เฮ้ย...ซ่อมมือถือนะเว๊ย ไม่ได้ขายผลไม้ " จุ๊บแจงพูดให้ขำ " จะมาต่ง
มาต่ออะไรเนี่ย นี่เราไม่ได้คิดค่าเปิดเครื่องเลยนะ เอาแต่ค่าอะหลั่ยอย่างเดียวเลย "
" งั้นคิดแต่ค่าเปิดแล้วกันดีกว่านะคนสวย " แอนดริวช่วยต่อรอง
" งั้นขอค่าเปิด 2,500 ค่าอะหลั่ยไม่ต้อง "
" แหม...ขอบใจ เธอช่วยเราได้เยอะเลยนะ "
สรุปแล้วว่า งานนี้ความตลกของแอนดริวก็ไม่ได้ช่วยอะไร นอกจาก
จะทำให้เสียเวลา ผมจำใจเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปจำนำไว้กับร้านของจุ๊บแจง
ในราคา 3,000 บาท แอนดริวแกะเอาซิมของตัวเองกลับไปใส่เครื่องที่เพิ่งซ่อมใหม่แล้ว
เอาเครื่องเก่ามาให้ผม
" อ่ะ " เขายื่นให้ " เอาไปไว้ใช้ก่อนนะ มาไถ่เมื่อไหร่ค่อยคืนเรา "
" ฮื่อ...ขอบใจ " ผมถอนหายใจตอบแบบเสียไม่ได้
ก็คนเคยใช้โทรศัพท์มือถือดีๆมียี่ห้อราคาเป็นหมื่น แล้วจู่ๆก็ตกกระป๋อง
ต้องหยิบเอามือถือซังกาบ๊วยยี่ห้ออะไรไม่รู้ ที่ทั้งเก่าและลอกจนมองไม่เห็นเบอร์บนปุ่ม
กดมาใช้แทน ผมเอามันยัดใส่ในกระเป๋าสะพายอย่างเซ็งๆ ถึงจะเน่าแต่อย่างน้อยก็ยัง
ดีที่มีให้ใช้
ความดีใจที่เคยมีมากมายก่อนมาสูญหายไปจนสิ้น ผมเคนคาดหวัง
ว่าผมจะได้มาเจอกับแอนดริวตัวจริง และได้เข้าไปเที่ยวชมปลาในโอเชียนเวิร์ลดอย่าง
มีความสุขด้วยกัน แต่ผมกลับมาเจอกับเรื่องร้ายๆที่ไม่เคยคาดคิดมาตลอด ผมน่า
ที่จะเล่นเกมอยู่กับบ้าน อ่านหนังสือการ์ตูนเก่าๆที่ซื้อทิ้งเอาไว้ หรือไม่ก็ไปซ้อมว่ายน้ำ
ที่สระเหมือนทุกวันที่ผมพอจะมีเวลาว่าง เพราะมาที่นี่แล้วนอกจากผมจะเสียเงิน เสีย
เวลาแล้ว ผมยังต้องเสียอารมณ์ที่ถูกคนหลอกลวงอีกด้วย
" เป็นอะไรอีกล่ะ ทำหน้ายังกับตูด " แอนดริวบ่น
ผมอยากจะถามเขาเหมือนกันว่าเคยเห็นตูดผมหรือไง แต่คิดไปคิดมา
ก็อย่าถามซะดีกว่าแอนดริวจับมือผมเขย่าแล้วกระซิบเบาๆ
" ไหนว่าอยากจะพาเราไปเที่ยวโอเชียนเวิร์ลดไง "
ผมถอนใจ " ไม่มีอารมณ์ไปแล้ว เพิ่งหมดตังค์ไป2,500 แถมยังต้อง
ตึ๊ง(จำนำ)มือถืออีก งานนี้พ่อกับแม่จะต้องฆ่าเราแน่ "
" ก็มามีความสุขกันก่อนแล้วค่อยกลับไปโดนฆ่าที่บ้าน " ไอ้ตัวแสบยัง
คงสนุกสนาน
" ก็ตอนที่คุยกันเค้าบอกว่าจะซื้อตั๋วให้เรานี่ " ผมว่า " บัตรตั้งแพง..."
เขายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ " เออ...ถ้าเราพานายเข้าไปฟรีๆได้ล่ะ "
" เฮ้ย! จริงเหรอ " ผมหูผึ่งเลยทีเดียว
เห็นแอนดริวเดินไปที่เคานท์เตอร์ แล้วคุยอะไรกับพนักงานที่นั่นอยู่พัก
ใหญ่ จากนั้นก็เดินออกมาหาผม ไม่มีตั๋วในมือของเขาแต่มีผู้ชายคนหนึ่งเดินไปยืนที่
หน้าประตู แอนดริวพาผมผ่านเข้าไปข้างในนั้นโดยที่ไม่มีใครเรียกหาตั๋วหรือว่าตรวจ
อะไรเลย
" นายทำได้ไงอ้ะ " ผมทึ่ง
" ความสามารถเฉพาะตัวเฟ้ย " แอนดริวโอ่ " รู้แล้วอย่าบอกใครล่ะ "
ผมไม่รู้หรอกว่าเค้าไปคุยกันยังไง แต่ที่แน่ๆคือผมกับเขาก็ได้เข้ามา
ในโอเชียนเวิร์ลดแล้วสมกับความตั้งใจของผม มันเหมือนกับว่าเรื่องราวที่ผ่านมาทั้ง
หมดเป็นเพียงแค่ฝันร้ายๆของผมและตอนนี้ผมก็ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ผมกำลังจะเข้าไป
เที่ยวชมในโอเชียนเวิร์ลดกับแอนดริวตัวจริงคนที่ผมชอบเขา
" ดีจังเลย " ผมมองไปรอบๆ " เราฝันมานานแล้วว่าจะเข้ามาเที่ยวที่นี่
...กับ..."
" ...กับคิตตี้ " แอนดริวช่วยต่อให้จบ
ผมมองเขาอย่างแค้นๆ " เออ ใช่...ขอบใจ "
ผมเดินตามหลังเขาเข้าไปชมสัตว์ใต้ทะเลในนั้นทีละตู้ ตอนแรกๆ
ก็ยืนห่างกันหรอกแถมยังไม่คุยกันด้วย แล้วอยู่ดีๆแอนดริวก็เปิดกระเป๋าเอาหมาก
ฝรั่งมาส่งให้ผม