ในที่สุดร่างของพี่คมก็หายลับไปในสายหมอก ผมเห็นหมอกขาวเคลื่อนไหวอีกครั้งอย่างลิงโลด คงจะดีใจที่เป็นอิสระเสียที และในเวลานั้นนั่นเองที่พวกเราสี่คนที่เหลือจึงเริ่มรู้สึกรู้สาถึงแขนขาของตัวเองอีกครั้ง

ต้าหันกลับมามองพวกเรา ใบหน้าซีดเผือด แต่นายน์กลับยืนนิ่งไม่ไหวติง เมื่อต้าเห็นจึงโอบสองมือกอดนายน์และโน้มศีรษะของนายน์เข้าไปแนบอก นายน์ค่อยยกสองมือขึ้นกอดเอวของต้าอย่างเต็มใจและเริ่มสะอื้น แก้วหันมามองผมเหมือนจะขอความเห็น แต่ผมไม่รู้จะพูดอะไร

หลังจากที่นายน์และต้าขืนใจผมในวันนั้น ผมก็ไม่พูดกับทั้งคู่อีก ด้วยว่าผมได้ไม่คิดเตรียมใจเลยว่าจะเกิดอะไรอย่างนั้นขึ้นกับผม นายน์พยายามเข้ามาหาผมเวลาที่อยู่ลำพังแต่ผมก็จะเลี่ยงเสมอ เขาเคยซื้อเสื้อผ้าจากในเมืองมาฝาก แต่ผมเอาให้เสือไปแทน หลังจากที่ผมได้รู้จักและเริ่มสนิทสนมกับเสือและพลอย นายน์ก็เริ่มจะมองผมด้วยแววตาขุ่นเคืองซึ่งผมก็ไม่สนใจ

นายน์ผละออกจากอ้อมกอดของต้าแล้วเดินตรงรี่เข้ามาหาผม แต่ครั้งนี้แก้วปรี่เข้ามาขวางระหว่างผมกับนายน์ทันท่วงที

“ไม่เอาน่า” แก้วปราม

“มึงบอกมาสิไอ้น้อต ว่ามึงทำพลอยท้อง.. มึงชอบเขาใช่ไหม” นายน์จ้องมาที่ผม

“แล้วมึงเสือกอะไรด้วย” ผมตอบกลับไปด้วยความรำคาญ แต่นายน์กลับชะงัก แล้วน้ำตาก็ไหลอาบลงมา เขาพูดต่อด้วยเสียงสั่นเทา

“มึงไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ องฮูงบอกไว้ว่าพวกเราจะต้องชดใช้... เป็นเพราะมึง” องฮูง คือตาของพลอย

“มึงอยากรู้ว่ากูทำเขาท้องจริงมั้ย หรือมึงอยากรู้ว่ากูชอบเขารึเปล่ากันแน่” ผมเริ่มรำคาญ “กูจะชอบใครไม่สำคัญ... และมึงจะคิดยังไงกูก็ไม่สน” ในที่นั้น มีแก้วคนเดียวที่ไม่รู้ว่าเรากำลังพูดเรื่องอะไรกัน และได้แต่ยืนฟังอย่างงงๆ แต่ตอนนี้ระเบิดเวลาของผมมันเริ่มทำงานเสียแล้ว

“มึงไม่ถามไอ้ต้าล่ะ ว่าใครทำพลอยท้อง” สิ้นคำของผม ทั้งนายน์ ต้า และแก้วต่างหันมามองผมเป็นตาเดียว จากนั้นนายน์และแก้วหันกลับไปมองต้า ที่ได้แต่ยืนทำหน้าเหรอหราจนผมต้องพูดต่อ คราวนี้ผมหันไปหาต้า

“เสือเล่าให้กูฟังว่ามึงกับพี่คมขึ้นไปสอนเด็กข้างบนตั้งแต่ก่อนกูจะรู้จักกับสองคนนั่น แล้วพลอยก็เข้าไปหามึงกับพี่คมในเต้นท์” สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมไม่ปริปากเรื่องนี้มาโดยตลอดก็เพราะผมรู้ว่ามันเป็นความจริง ในวันที่ผมกับฝาแฝดไปเที่ยวน้ำตกกันนั้น ผมรู้ว่าพลอยตั้งใจใส่เสื้อยืดสีขาวและไม่ใส่ชั้นใน ผมก็ไม่คิดว่าชนกลุ่มน้อยอย่างเธอจะใส่บรากันหรอกนะ แต่อย่างน้อยก็น่าจะมีผ้ารัดหรืออะไรสักหน่อย เพราะแม้จะอายุยังไม่ 16 ปีเต็มดี แต่ส่วนโค้งส่วนเว้าแห่งวัยสาวของพลอยก็ชัดเจนไปเสียทั้งหมด แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นเพื่อนที่ดีของผม และผมไม่สบายใจที่จะพูดถึงเธอเสียๆ หายๆ แต่ในเวลาอย่างนี้คงไม่เป็นไรหรอก เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าพวกเราทั้งหมดจะรอดชีวิตออกไปจากที่นี่ได้หรือไม่

นายน์หันไปมองต้าผู้ซึ่งยืนทำหน้าเหรอหรา พยายามค้นหาคำพูดจนปากสั่นเทา แต่นายน์ก็เอ่ยขึ้นก่อนแล้ว

“ใช่อย่างที่น้อตมันว่าเหรอ” ต้ายังยืนอึกอักก่อนที่ในที่สุดจะเหลือบสายตาขึ้นมองกรรมการอย่างแก้ว

“เอาเถอะน่า... เอาเถอะ... พูดไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา” แก้วประนีประนอม แต่นายน์กลับหยุดไม่อยู่เสียแล้ว

“ตลอดมานี้ที่กูคิดว่าไอ้น้อตเป็นคนทำ ทำไมมึงถึงไม่พูดเลยวะ” ต้าที่มองแก้วอยู่ยังไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากก่อนที่คำพูดของนายน์จะกระทบเข้ากับโสตประสาทของเขาในที่สุด ผมไม่ได้คาดคิดถึงปฏิกิริยาลูกโซ่แบบนี้เลย แต่ระเบิดอีกลูกก็ถูกจุดชนวนเสียแล้ว

“มึงยังจะสนใจมันอีกหรอ มันไม่ได้ชอบมึงเลย รู้ตัวบ้างเหอะ มึงมองแต่มัน แล้วเคยแคร์กูบ้างรึเปล่า” ต้าโพล่งด้วยเสียงสั่นเครือนัยน์ตาสองข้างแดงระเรื่อ ผมพอจะรู้อยู่แล้วว่าต้ารู้สึกยังไงกับนายน์ และนายน์รู้สึกยังไงกับผม ในเวลานี้ผมจึงรู้สึกเหมือนกำลังนั่งดูละครโทรทัศน์หลังจากได้อ่านเรื่องย่อในหนังสือพิมพ์มาก่อนแล้ว นายน์ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบ

“มึงตั้งใจปล่อยให้กูเข้าใจไอ้น้อตผิด...” นายน์เอ่ยตอบด้วยเสียงอ่อนล้า น้ำเสียงของเขาทำให้ผมรู้สึกถึงความเสื่อมศรัทธาได้อย่างชัดเจน หากแต่เมื่อผมมองไปในแววตาของต้าที่มองนายน์อยู่ ผมกลับเห็นแววแห่งความเสื่อมศรัทธาที่รุนแรงกว่าสะท้อนอยู่ภายในนั้นก่อนที่เขาจะยิ้มหยันและส่ายหน้าน้อยๆ

“มึงไม่ได้สนใจจริงๆ หรอกว่าใครทำเด็กนั่นท้อง” จากนั้นเขาเบือนหน้าหนีนายน์และเหม่อมองเข้าไปในป่าก่อนจะเอ่ยต่อ

“กูก็ไม่สนใจเหมือนกัน”

ในจังหวะนี้ แก้วเดินไปยืนแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ก่อนเอ่ยขึ้น

“เราควรจะรีบออกไปจากที่นี่ดีกว่าไหม”