แก้วชี้ให้พี่คมดูที่พื้นซึ่งผมก็เดินเข้าไปดูด้วย บนพื้นดินอ่อนนุ่มนั้นมีต้นหญ้าสั้นๆ ขึ้นอยู่ทั่วไปซึ่งเป็นลักษณะที่แตกต่างกับหน้าผาหินที่เราพักแรมเมื่อหัวค่ำ หมอกสีขาวขุ่นที่รายล้อมพวกเราอยู่นั้นทำให้ผมมองเห็นไปได้ไม่ไกลนักและจึงไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ดีเท่าที่ควร แต่ผมมั่นใจว่ากองหินใหญ่ใกล้กับที่นอนของพี่คมและจอมเมื่อหัวค่ำนั้นได้อันตรธานไปแล้ว
.
แก้วกับพี่คมอาจจะสังเกตเห็นสิ่งนี้ก่อนผมแล้ว แต่ในเวลานี้สิ่งที่ทั้งคู่กำลังจ้องดูนั้นไม่ใช่แค่เพียงพื้นหญ้า แต่เป็นรอยเท้าเล็กๆ ที่ปรากฏอยู่บนนั้น รอยเท้านั้นเริ่มปรากฏมาจากขอบหมอกและตรงเข้ามายังกองไฟที่ที่เอกและเบียร์เคยนั่งอยู่ จากนั้นมันหันกลับไปทางเดิม หากแต่ร่องรอยตอนขากลับนั้นดูไม่ชัดเจนนัก คล้ายกับว่ามันลากอะไรบางอย่างออกไปด้วย รอยลากจึงช่วยกลบรอยเท้าของมันออกไป ผมคิดว่าสิ่งที่มันลากไปคงจะต้องมีน้ำหนักไม่น้อย... น่าจะหนักเท่าๆ เอกหรือเบียร์นั่นล่ะ
.
พี่คมไม่ว่าอะไรแต่สั่งให้ผมกับแก้วปลุกอีกสามคนที่เหลือ
.
.
พี่คมสั่งให้ทุกคนออกเดินทางต่อ นาฬิกาของคนที่มีสวมบอกเวลาตีสองกว่าๆ ผมไม่แน่ใจว่าอะไรที่ทำให้พวกเราตื่นตัวได้มากกว่ากันระหว่างความสว่างราวกับกลางวันที่อึมครึมซึ่งผิดปกติวิสัย... หรือการหายตัวไปของเพื่อนๆ เราสามคน... ขณะที่เดินถือปืนระวังระไว แก้วก็เข้ามากระซิบกระซาบกับผม
.
.
“กูว่ารอยเท้านั่นต้องเป็นผีกองกอยแหงๆ”
...
“มันเห็นชัดๆ ไม่งั้นไอ้สามคนนั่นมันจะหายไปไหน”
...
“มึงจำเรื่องผีกองกอยได้ใช่มั้ย”
.
ก่อนจะมาเป็นทหาร ผมเคยได้ยินคำว่าผีกองกอยมาบ้าง แต่ผมไม่รู้จักหน้าค่าตามันหรอกจนกระทั่งมาประจำการอยู่ที่นี่นั่นแหละ ผมรู้เรื่องตำนานของผีกองกอยมาจากชาวบ้าน ฟังๆ แล้วก็เป็นมุขคลาสสิกเดิมๆ ชาวบ้านเล่าว่าผีกองกอยเป็นผีผู้หญิงที่จะมาจับหนุ่มๆ ไปขังในถ้ำเพื่อเป็นทาสบำเรอกามารมณ์ จริงๆ แล้วมันก็น่าจะเป็นความใฝ่ฝันของผู้ชายหลายๆ คนนะ ติดอยู่ตรงที่ว่าผีกองกอยนั้นมีขาข้างเดียว ขาข้างเดียวของมันย่อมมีเท้าข้างเดียว แต่เท้าข้างเดียวของมันก็ดันมีนิ้วนิ้วเดียวเสียด้วยนี่สิ... ด้วยความที่มีขาข้างเดียว ผีกองกอยจึงไปไหนมาไหนด้วยการกระโดดเกงๆ กอยๆ ... และด้วยสาเหตุนี้ มันจึงได้ชื่อว่าผีกองกอย
.
“เขาว่าถ้าเจอผีกองกอยให้แกล้งตาย...” แก้วยังคงกระซิบกระซาบกับผมต่อ แม้ทฤษฎีของเขาจะออกมาในรูปสิ่งเหนือธรรมชาติอย่างนี้ แต่สองมือของเขากลับจับปืนไว้มั่น นิ้วชี้ขวาพร้อมอยู่ที่โกร่งไกปืน ดูท่าว่าแก้วคงพร้อมจะยิงให้ผีกองกอยไปเกิดใหม่เสียเลยหากได้เจอกันจริงๆ
.
“สงสัยพวกเรานอนหลับกันอยู่... มันคงนึกว่าพวกเราตาย มันเลยเอาไอ้เอกกับไอ้เบียร์ไป”
.

ผมเชื่อว่าคนที่มีความเชื่ออะไรสักอย่างย่อมหาเหตุผลมาสนับสนุนความเชื่อของตนได้เสมอ แม้ว่าเหตุผลเดียวกันนั้นอาจจะอธิบายเรื่องอื่นๆ ได้สมเหตุสมผลกว่าเรื่องของตัวเองก็ตาม คนเราบางครั้งเลือกที่จะไม่มองความจริงในแง่มุมอื่นและเลือกที่จะเชื่อว่าความคิดเป็นตุเป็นตะของตนเองฝ่ายเดียวคือข้อเท็จจริงไปเสียนั่น...
.
“ว่าแต่ตอนนี้พวกเราอยู่ตรงไหนกันวะ ผู้หมู่แกจะพาเราเดินไปไหน”
.
นี่คือข้อเท็จจริง พวกเราตื่นมาในที่ที่เราไม่รู้จักและไม่ใช่ที่ที่พวกเราเข้านอนตอนหัวค่ำ แต่ด้วยใจที่เป็นห่วงเพื่อน พวกเราจึงลืมนึกถึงเรื่องนั้นไปเสียสนิทและได้แต่ออกเดินตามพี่คมสันมา แต่เส้นทางนี้ผมไม่เคยเดินมาก่อนเลย แต่ผมเห็นพี่คมสันคอยมองเข็มทิศอยู่เรื่อยๆ หมอกสีขาวขุ่นราวกับเอฟเฟ็กต์บนเวทีคอนเสิร์ตทำให้เรามองเห็นได้ไม่ไกลเกินสามสิบเมตร และยังทำให้ผมสงสัยว่าพี่คมเองก็คงไม่รู้ว่าพวกเราอยู่ ณ จุดไหนของผืนป่าแล้วเช่นเดียวกัน