เราเดินกันมาสักเกือบสองชั่วโมงเห็นจะได้ ผมไม่แน่ใจเพราะไม่มีนาฬิกา ต้าก็พูดกับพี่คมว่า
.
“ผู้หมู่... เราหลงป่ากันแล้วใช่ไหม” พี่คมสันหัวหน้าหมู่ผ่อนฝีเท้าลงเพียงเล็กน้อยก่อนหันมาเอ่ยตอบ
.
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมรู้จักป่านี้ดี เราเดินลงใต้มาตลอดตอนเข้าป่า ตอนนี้เรากำลังเดินขึ้นเหนือ เดินไปเรื่อยๆ ก็จะถึงถนนแล้ว”
.
“แต่ผมจำทางแถวนี้ไม่ได้เลยนะหมู่ เราไม่เคยผ่านทางนี้มาก่อนเลยนะ” นายน์เอ่ยบ้าง
.
“ก็เพราะหมอกมันลวงตาหรอก ฤดูนี้หมอกมันคาดเดาไม่ได้อย่างนี้แหละ”
.
“แล้วเราจะไม่หาเอกกับเบียร์เหรอครับ” แก้วเอ่ยขึ้นบ้าง ทุกคนหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว ก่อนที่ในที่สุดจะหันกลับไปที่พี่คมเพื่อขอความเห็น
.
“ผมว่าเขาอาจจะอยู่ข้างหน้าพวกเรานี่แหละ ทั้งคู่คงน่าจะรู้ทางกลับค่ายอยู่ แต่ถ้าหลงป่าจริงๆ เราก็คงตามหาในหมอกอย่างนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้กลางวันค่อยจัดชุดติดตาม” พี่คมอธิบาย เมื่อไม่มีใครเอ่ยอะไรเพิ่มเติมแล้วก็หันกลับและทำท่าจะออกเดินต่อ ในขณะนั้นเองพวกเราก็ได้ยินเสียงแหลมเล็กเสียงหนึ่งลอยแว่วมาจากที่ไกลๆ ผมฟังไม่ถนัดนักว่าคือเสียงอะไรด้วยว่ามันสะท้อนกลับไปมาหลายระลอกกว่าจะมาถึงตรงที่พวกเรายืนอยู่ แต่เสียงเย็นๆ นั้นทำให้ผมขนลุกซู่ไปทั้งตัว แก้วถอยเข้ามาเอาหลังของเขามาประชิดตัวผมเหมือนจะขอความอุ่นใจ ผมไม่ได้ถอยหนีเพราะรู้สึกต้องการความอุ่นใจเช่นเดียวกับเขาเหมือนกัน ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างแม้กระทั่งการหายใจ เหมือนจะรอฟังให้ถนัดว่ามันคือเสียงหัวเราะของเด็กผู้ชาย... หรือของหญิงสาว... หรืออาจจะเป็นหญิงแก่ก็ได้... แต่ชั่วขณะถัดมา ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นเสียงนกป่ามากกว่า
.
พี่คมไม่ว่าอะไรและออกเดินต่อ แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นแว่วๆ มาอีก คราวนี้เป็นเหมือนเสียงตะโกนของชายหนุ่มซึ่งผมได้ยินไม่ถนัดนักในทีแรก ต่อเมื่อเสียงนั้นตะโกนซ้ำๆ อีกสองสามครั้ง ผมจึงเชื่อว่ามันคือเสียงตะโกนคำว่า
.
“ช่วยด้วย!”
.
และผมยังเชื่อว่าเสียงนั้นคือเสียงของเอกนั่นเอง
.
“เอก!” จอมตะโกนขึ้นก่อนวิ่งผลุนผลันฉีกออกไปทางทิศตะวันออกเข้าไปในป่าทึบตามที่มาของเสียง พวกเราที่เหลือต่างยืนงุนงัน สมองนึกอะไรไม่ออกชั่วครู่ ก่อนที่ในที่สุด นายน์จะขยับตัววิ่งตามจอมทำให้พวกเราที่เหลือวิ่งตามนายน์ไป
.
วิ่งไปได้เพียงไม่เท่าไร นายน์ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงพร้อมกับพวกเราทั้งหมด ที่ที่พวกเรายืนอยู่นั้น ต้นไม้แหวกออกรอบๆ จนดูเหมือนถูกแผ้วถางเพื่อทำเป็นลานกิจกรรม หากแต่นี่เป็นธรรมชาติล้วนๆ ส่วนข้างหน้าของเราคือป่ารกชัฏ พุ่มไม้ก้านแข็งขึ้นเบียดเสียดกันจนแน่นและไม่มีทางให้พวกเราเหยียบเท้าเข้าไปได้เลยนอกจากจะต้องใช้มีดฟันฝ่าเข้าไป หากแต่ร่างของจอมกลับอันตรธานหายไปในสายหมอก ไม่มีใครเห็นเขาแม้แต่แผ่นหลัง ผมได้แต่มองหน้าแต่ละคนสลับไปมาอย่างงุนงง...
.
แต่ในขณะที่มองไปที่นายน์ เขาซึ่งรอสบตากับผมอยู่ก่อนแล้วก็เดินย่างสามขุมเข้ามาหา จากนั้นก่อนที่ผมจะรู้สึกเจ็บที่ใบหน้า ตัวผมก็ล้มลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นด้วยแรงหมัดของเขาเสียแล้ว แก้วรีบเข้ามาขวางไว้ไม่ให้เขาเข้ามาซ้ำผมอีก นายน์ยืนชี้นิ้วโบ๊เบ๊มาที่ผม
.
“เป็นเพราะมึงนั่นแหละ ไอ้น้อต... มึงเป็นตัวต้นเหตุ”
.
“มึงพูดอะไรของมึงวะไอ้นายน์” แก้วถามพลางกันท่านายน์เอาไว้
.
“เพราะมึงไปทำน้องพลอยท้อง ผีป่าถึงได้อาละวาด”
.
“พูดอะไรของมึง เรื่องแบบนี้มึงเชื่อด้วยเหรอวะ” แก้วพูดอีก ผมอดแปลกใจไม่ได้ว่าแก้วเลือกเชื่อเรื่องปรัมปราบางเรื่อง และเลือกไม่เชื่อบางเรื่องในเวลาเดียวกันได้อย่างไร ผมค่อยยันกายลุกขึ้น รู้สึกอุ่นๆ ที่ปาก เมื่อยกมือขึ้นแตะก็พบว่าเลือดไหลออกมาจากรอยแตกบริเวณนั้น แต่ไม่ได้เยอะมากมาย
.
...ผมเคยโดนนายน์ทำเจ็บกว่านี้มาแล้ว...
.
เขาตะคอกมาที่ผมอีก
.
“มึงพูดออกมาเลยสิวะ ว่ามึงเป็นคนทำเขาท้อง!”