นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว ผมไม่ได้ตอบคำถามของนายน์ในวันนั้น และในวันนี้ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไรที่จะตอบ ผมไม่คิดว่านายน์จะเป็นคนที่เชื่อในตำนานเรื่องเล่าเพราะฉะนั้นคำถามของเขาคงสะท้อนถึงสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจของเขามากกว่าจะเป็นการสอบถามเพื่อคิดหาสาเหตุหรือวิธีแก้ไขปัญหาที่พวกเรากำลังเผชิญอยู่ เนื่องจากไม่คิดจะตอบคำถามของนายน์ผมจึงมองไปรอบๆ เพื่อหาช่องทางที่จอมจะวิ่งถลันเข้าไปได้... แต่ก็ไม่มีเลย
.
ต้าเดินเข้ามาโอบไหล่นายน์แล้วบีบพร้อมกับพูดว่า
.
“ใจเย็นๆ นายน์ เรื่องจริงยังไงเราก็ไม่รู้ อย่าไปโทษมันเลย เรามาคิดกันดีกว่าว่าจะเอายังไงต่อ... ผู้หมู่ครับ” ต้าหันไปหาพี่คมสันที่ยืนรับฟังการสนทนาและมองมาที่พวกเราอย่างใจลอยและเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อตัวเอง
.
“เอ่อ... ผมว่า... เรานั่งรอจอมที่ตรงนี้สักสิบนาที หลังจากนั้นเราจะออกเดินทางกันต่อ”
.
นายน์ยังจ้องผมอยู่ แต่ตาของเขาเริ่มฉ่ำเยิ้มอีกแล้ว ต้าต้องคอยกึ่งโอบกึ่งผลักนายให้เดินไปนั่งกับเขา ส่วนแก้วเดินมานั่งกับผม และพี่คมสันนั่งอยู่เพียงลำพัง
.
.
แก้วคอยมองผมอยู่ตลอด แต่ผมไม่สบตาตอบเพราะไม่รู้สึกอยากคุยด้วย แต่ในที่สุดแก้วก็พูดกับผมเองจนได้
.
“มึงอย่าไปฟังมันเลย... กูรู้ว่าไม่ใช่หมอผีหรอก... แถวบ้านกูก็มี... หมอผีก็แค่หมอยา หมอพิธีนั่นแหละ”
.
ผมไม่ตอบคำแก้วว่าอะไร
.
“พวกนั้นอาจจะไม่รอดแล้ว...” แก้วพูดพลางถอนหายใจ ก่อนเอ่ยต่อ “มึงมีเรื่องอะไรกับไอ้นายน์วะ แต่ก่อนกูเห็นมันชอบจะเข้ามาคุยกับมึงอยู่เรื่อย” ผมเหลือบมองนายน์แว่บหนึ่ง ซึ่งเขาก็ยังคงมองมาที่ผม ต้านั่งชิดนายน์โอบแขนรอบหัวไหล่ จังหวะหนึ่งเขาเหมือนจะโน้มตัวนายน์เข้ามากอด แต่นายน์ผลักเขาออก
.
.
****************