ไฟนีออนขนาดเล็กบนขื่อผสมกับแสงจันทร์นวลที่สาดส่องลงมาเผยให้เห็นถึง
ร่างเล็กขาวๆ ถูกพันธนาการด้วยเชือกยาวห้อยต่องแต่งจากขื่อบนหลังคา

ครูบิ๊กสืบเท้าเข้าไปดูใกล้ๆ ด้วยใจเต้นรัว...หวังว่า อย่าให้เป็นสิ่งที่ตนเองคิดเลย............................

สิ่งนั้นขยับไปมาช้าๆ เหมือนดักแด้สีขาวที่พยายามถีบตัวออกจากรังไหม เพื่อจะลอกคราบเป็นผีเสื้อตัวน้อยที่กางปีกสวยงามแล้วโบยบินไปสู่โลกกว้าง

แต่ที่เห็นอยู่ตรงหน้า นั่นไม่ใช่ทั้งดักแด้หรือผีเสื้อ...............แต่เป็นร่างมนุษย์ตัวจ้อยที่ดิ้นรนให้พ้นสภาพที่น่าอับยศอดสู

ครูบิ๊กเดินเข้าไปประชิดมากขึ้นราวกับจะจดจำภาพที่เห็นในทุกอณูของประสาทในการรับรู้

ร่างนั้นถูกจับห้อยลงมาต่ำเตี้ยเลี่ยดิน........ใบหน้าส่วนล่างถูกคลุมไว้ด้วยผ้าขี้ริ้วสกปรกผืนใหญ่ที่รัดปากอยู่....มีเพียงดวงตาสวยที่ฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำตาแห่งความหวาดกลัวเท่านั้นที่เผยออกมาชมโลกยามค่ำคืน

ตลอดทั้งเรือนร่างถูกรัดแน่นด้วยเชือกหนาที่ไขว้กันไปมาคล้ายตารางหมากรุกขนาดต่างๆ บริเวณหัวไหล่และบ่าดูตึงเกร็งเพราะแขนทั้งสองข้างถูกไขว้หลังและตรึงไว้ด้วยเชือกที่ถูกขมวดเป็นปมแน่น

ที่สำคัญ.....ร่างนั้นเปล่าเปลือย.....มีเพียงเสื้อสีขาวปกปิดร่างกายท่อนบนอยู่......แต่ก็อยู่ในสภาพฉีกขาด กระดุมทุกเม็ดหลุดลุ่ยเผยให้เห็นผิวขาวละเอียดเนียนภายใต้เนื้อผ้าบาง หัวนมสีชมพูอ่อนโผล่มาให้เห็นวับๆแวมๆ ......................

แต่นั่น....ยังไม่น่าอนาถเท่าท่อนล่างที่เปลือยเปล่าหมดจด เรียวขาขาวทั้งสองข้างถูกมัดในลักษณะเข่างอแนบกับลำตัวทำให้ตูดขาวอวบโด่งงอนท้าทายสายตา รูตูดสีชมพูขมิบรับลมที่โกรกเข้าออกเป็นจังหวะ

ครูบิ๊กรีบเดินเข้าไปประชิดตัวเด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายและกระชากผ้าที่ปิดปาก ออก...............แล้วอุทานเสียงแผ่วด้วยความสะเทือนใจว่า “ โธ่ ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ได้ น้องแนทของพี่ ”