ตอนที่ 4กลับมาสู่ ณ ปัจจุบัน
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ใหม ..... " โทรศัทพ์สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงขาสั้น
"สวัสดีครับ" ผมพูดกับปลายสายที่เบอร์ไม่คุ้นตา
"ฮัลโหล ขอสายเฟยครับ" ปลายสายที่ไม่รู้จัก พูดด้วยเสียงที่รู้สึกประหม่า ๆ
"ใช่ครับ พูดอยู่ แล้วนั่นคัยหรอครับ"
"เวย์ เอง เฟย จำได้หรือเปล่า" อ่อ ไอ้เวย์นี่เอง มีอะไรอีกหว่า?
"เอ้อ ว่าไง" ผมพูด
"ก็ไม่มีไรหรอก เห็นวันนี้ไม่มาเป็นไรหรือเปล่า เวย์เลยไม่มีคนคุยด้วยเลย เจนกับตาลก็เดินไปเดินมาเวย์ขี้เกียจเดินตามหน่ะ"
อ่อ จะเอากรูไปนั่งเป็นเพื่อนว่างั้นเหอะ
"อ่อ ก็ไม่ค่อยสบายนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรมากหรอก ตอนนี้หายแล้วเนี่ย เดินป๋อเลย"
ก็ดีไปอีกแบบนะมีคนคอยโทรถามว่าเป็นอะไร หรือว่ามันห่วงเราหว่า?
"อื้มมมม ดีแล้วล่ะ งั้นพรุ่งนี้อย่าลืมมามหาลัยนะ เวย์รออยู่ อยู่คนเดียวเหงาฉิบเป้ง ไม่รู้จะคุยก่ะใคร "
เมิงไม่มีเพื่อนสักคนเลยเลยหรอวะ ทำไมต้องเป็นตรูด้วยเนี่ย
"เออว่าแต่ เวย์เอาเบอร์ เฟย มาจากไหนหล่ะ เฟยจำได้ว่าไม่ได้ให้เบอร์เวย์ไว้นี่หว่า"
มาอีกและพวกตามล่าหาเบอร์เนี่ย หรือว่าเบอร์ตรูแปะไว้ตามห้องน้ำหรือไงเนี่ย
"ก็.......จากเจน เวย์ไปขอดูสมุดที่เจนมา เจนฝากมาบอกด้วยว่าพรุ่งนี้รุ่นพี่เขาจะพาเดินทัวร์คณะอื่นแล้วนะ ให้มาด้วยจะได้มาสนุกด้วยกัน"
"เค เค พุ่งนี้ไปชัวร์ เอ้อ ว่าแต่กี่โมงหล่ะ"
"ก็มาเช้าๆ หน่อยก็ได้ หาไรกินกันก่อนที่มอ ดีป่าว"
ฮั่นแน่!!! ชวนตรูกินข้าวซะและ หรือมันอาจจะไม่มีเพื่อนจริงๆ กินเป็นเพื่อนมันก็ได้ฟร่ะ
"ได้ๆ เดวพุ่งนี้เจอกัน แปดครึ่งนะ หน้าซุ้ม เคป่าว " ผมยืนยันว่าผมจะไปแน่ ๆ
"แปดโมงหน้าซุ้ม" แหน่ะ มันยังจะย่นเวลาตรูอีก
"เออ ก็ได้ แปดโมงก็แปดโมง แค่นี้นะเดี๋ยวหาไรกินก่อนหิวมากๆ "
ผมรีบตัดบทเพราะว่ากลัวว่ายิ่งคุย เดี๋ยวได้ไปมอ ตอนหกโมงเช้าแน่ ๆ
"งั้นเดี๋ยวเจอกันนะเฟย บาย"
"อือ แค่นี้" ผมตัดสายทันที ไปมหาลัยวันเดียวก็โดนโทรตามและ
แต่ก็ดีเหมือนกัน สงสัยที่นี่แหละอาจจะทำให้ผมจบมหาลัยก็เป็นได้ เรียนมาตั้งสองที่และ
คิดแล้วก็น่าจะสนุกพรุ่งนี้ เฮ้อ หิวไปกินข้าวดีกว่า
กินข้าวเสร็จห้าโมงครึ่งก็กลับขึ้นมาบนห้องพร้อมกับนมเปรี้ยวกล่องที่ดูดอยู่ในปาก
พี่ซี พี่้น้ำก็ยังนอนอยู่เลย สงสัยซ้อมนอนตายชัวร์ ๆ ปลุกหน่อยดีกว่าเดวจะไม่สบายเอา ผมเดินไปที่เตียง
"พี่ซี ๆ ๆ ๆ ตื่นได้แล้ว เย็นแล้วเนี่ย หาไรกินก่อน เดี๋ยวก็ตายหรอก" ผมเรียกพร้อมกับจับตัวเขย่า ๆ
"อือ.........อืม........... พี่ซีหันมาพร้อมกับค่อย ๆ ลืมตาแล้วก็ยิ้มบาง ๆ ให้ผม
ทำไมพี่ซีน่ารักอย่างงี้หว่าคนบ้าอะไรไม่รู้ ตอนยังน่ารักเลย ผมก้มลงไปจูบพี่ซีทีนึง
พี่ซีทำหน้าตกใจ ก่อนจะดีดตัวออกห่าง
"ลักหลับพี่หรอ" พี่ซีถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
"แค่จูบเนี่ยน่ะลักหลับ บ้าป่าว" ผมย้อนกลับด้วยเสียงสูง พร้อมกับงงกับอาการของพี่ซี
"ไม่รู้หรอ แค่หอมแก้มก็เป็นการลักหลับแล้ว มันไม่ดีรู้ไหม มาลักหลับคนกำลังนอนเนี่ย"
โหมามุขไหนอีกหว่า ท่าจะเป็นเอาหนัก เอ!!!!!หรือว่าละเมอ ท่าจะบ้าแล้วแฮะ
"มันไม่ดีเพราะว่า มันทำให้คนที่โดนลักหลับเกิดอารมณ์" พี่ซีทำตาเคลิ้ม ๆ และก็พูดอย่างเขิน ๆ ผมงี้ขำใหญ่เลยครับ ตื่นมาก็เล่นมุขเสี่ยวและ คนอารั้ย เสี่ยวได้ทั้งวัน
"มา ๆ ๆ ๆ ๆ มานี่เลย มาให้ทำโทษเลยเกิดอารมณ์แล้ว"
พี่ซีพูดพร้อมกับกระโจนตัวเข้ามาหาผมทันที
"อุ๊ก !!!!!!!! " เสียงพี่ซี ครับ พี่น้ำเอาขาเหวี่ยงเข้าให้ที่ช่องท้องแต่ก็ไม่แรงหรอกครับ เล่น ๆ กัน
"เมิงนี่มันเสี่ยวตลอดเวลาจริง ๆ ไอ้ซี เฟยมันจะตายอยู่แล้วเมื่อคืน เมิงยังจะต่ออีกหรอ ไอ้หื่นกาม"
พี่น้ำกัดพี่ซีนิดหน่อย นี่ขนาดพึ่งตื่นนะเนี่ย ก็เริ่มกัดกันแล้ว อยากรู้จริง ๆ เมื่อคืนทำไมมันไม่กัดกันบ้างฟระ
แมร่งร่วมมืออย่างกับนัดกันมา ปล่อยให้ตรูรับภาระหนักอยู่คนเดียว
"แล้วสรุปว่า เมื่อคืนมีไรหรือเปล่า ไม่เห็นโทรมาบอกก่อนจะมาเลย"
ยังงง อยู่ครับ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ไม่มีโอกาสถาม เพราะว่า...... (เขินหว่ะ ไม่อยากพิมพ์และ)
"ถ้าไม่มีอะไรนี่มาไม่ได้ใช่หรือเปล่าเฟย" พี่น้ำยิงคำถามสวนมาก่อนผมจะพูดจบซะอีก
"เปล่านี่ เฟยก็แค่งง ก็เห็นทุกทีจะโทรมาก่อนนิน่า ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซักหน่อย"
ซวยแล้วตรู มอบโชคกันตอนเย็นแล้วไงหล่ะ
"ก็แค่อยากมาหาเฉย ๆ ไม่มีไรหรอก มีไรกินบ้างหล่ะหิวแล้ว เมื่อคืนใช้พลังงานเยอะไปหน่อย"
พี่ซีนี่กะล่อนตลอดแต่ก็น่ารักสำหรับผมนะ
"กินตรีนกรูก่อนแล้วกันป่าวไอ้ซี" จะกัดกันทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็ต้องกินข้าวหม้อเดียวกันและ
เฮ้อ ผมหล่ะเหนื่อยใจกับพี่สองคนนี้จริง ๆ
"ไปอาบน้ำเหอะ อยากกินไรบอก เดวเฟยทำให้กิน หม่าม้าไม่อยู่" เผอินหม่าม้าสอนมาดีหน่ะครับ
ให้เป็นแม่ช้อยในครัวและเป็นอีตัวบนเตียงนอน ผมว่าผมทำได้ไม่มีบิดพลิ้วนะสองเรื่องเนี้ย
แล้วพี่ซีกับพี่น้ำก็เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยกันทั้งคู่ สองคนนี้เขาไม่อายกันหรอกครับ
เขาเห็นกันมาตั้งก่ะเด็ก แข่งลีลาท่าทางกันก็แข่งมาแล้ว แค่อาบน้ำด้วยกันปกติแล้วหล่ะครับ
แล้วผมก็เดินเก็บเสื้อผ้า ที่กองอยู่บนพื้นที่อยู่กระจัดกระจายทางนุ้นบ้างทางนี้บ้างมาใส่ตระกร้า
"เฟย ๆ พี่อยากกินสปาเก็ตตี้" เสียงพี่ซีตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
"เออ ๆ เอาด้วยเฟย พี่เอาด้วย เอาเยอะ ๆ นะ หิวเวอร์ ๆ " พี่น้ำก็ตะโกนแข่งกันออกมา
สรุปว่าผมต้องทำสปาเก็ตตี้ช่ายไหมเนี่ย เก็บผ้าเสร็จผมก็เดินลงไปห้องครัวจัดแจงทำสิ่งที่พี่เขาต้องการ