บทที่ 24 อย่าร้องไห้อีกเลยจะร้องไห้ไปใยให้เหนื่อยเปล่า
จะมัวเศร้าไปอีกนานสักแค่ไหน
จะตีโพยตีพายไปทำไม
ไม่มีใครเขาใส่ใจคนอย่างเรา
บอกหัวใจต้องเข้มแข็งให้สมชาย
น้ำตาไหลมันน่าอายเหมือนเป็นหญิง
สะกดกลั้นอย่าให้น้ำต้องไหลริน
เดี๋ยวคนอื่นจะดูหมิ่นว่าอ่อนแอ
ยิ้มสิยิ้มอย่าทำเศร้าให้มากมาย
ความทุกข์เราเดี๋ยวก็หายอย่าหวั่นไหว
สัญญาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป
แผลที่ใจเยียวยาได้ด้วยเวลา
แต่สุดท้ายน้ำตายังคงไหล
สุดห้ามใจมันเจ็บปวดรับไม่ไหว
ฝืนยิ้มสู้กับชีวิตอย่างอาลัย
น้ำตากลับหลั่งไหลมาพร้อมกัน
29 พฤษภาคม 2545