บทที่ 29 ลมเจ้าเอ๋ย

ลมเจ้าเอ๋ย...
ไยเจ้าจึงละเลยพัดผ่านข้า
หรือเพราะข้าโง่เขลาเบาปัญญา
อาภัพรักไร้ค่าเยี่ยงเศษเดน
ดาริกากะพริบถี่เหมือนเช่นเคย
ปานจะเย้ยเยาะข้าน่าอดสู
เย้ยดวงใจชอกช้ำหรือโฉมตรู
ฤาเจ้าอยากล่วงรู้ความในใจ
สรรพางค์ข้าช้ำชอกร่างบอบยับ
ถูกทำร้ายจนดับซึ่งราศี
ดวงหทัยแหลกยับดั่งธุลี
ธรณินเตรียมขยี้จนแหลกลาญ
อนิจจา! ไยโลกนี้โหดร้ายนัก
มิเหลือแล้วที่พักให้แก่ข้า
อยากปลิดชีพเสียให้สิ้นวายชีวา
ปิดชีวิตคนไร้ค่าไปเสียที

กลอนต้นฉบับ แต่ง 31 มีนาคม 2546
แก้ไขใหม่ 14 ตุลาคม 2554