ก้านยืนจดๆจ้องๆอยู่หน้าร้านชำเก่าๆ เขามาที่นี่ไม่รู้กี่ครั้ง ทั้งมาซื้อบ้าง มาเรียกไอ้บอลออกไปเที่ยวเล่นด้วยกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยรู้สึกขัดเขินเหมือนอย่างวันนี้
เด็กหนุ่มชะเง้อคอเข้าไปในร้านเพื่อมองหาไอ้บอล จะมีก็แต่ก๋งนั่งทำงานง่วนอยู่คนเดียวที่โต๊ะมุมในสุดของร้าน ก้านยืนเก้ๆกังอยู่หน้าร้านสักพัก ชายชราก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นเขาพอดี ก๋งกวักมือเรียกให้เด็กหนุ่มเข้ามาในร้าน ก้านเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย
ทั้งที่รู้สึกเหมือนเดินเข้าถ้ำเสือยังไงพิกล

ก้านยืนทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่ตรงหน้าโต๊ะไม้หนาหนักที่ขัดอย่างดีจนเงาวับ ชายชราจ้องใบหน้าคมเข้มนั้นอย่างพิจารณา ก่อนจะพูดขึ้นมาราวกับอ่านความคิดของก้านได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

“บอลมันทำการบ้านอยู่ข้างบน เดี๋ยวเสร็จแล้วก็คงลงมา..”

ก้านยืนนิ่ง ลังเลใจว่าจะเอายังไงต่อดี..

“ตกลงเอ็งมานี่จะมารับจ้างทำงานหรือจะมาหาไอ้เจ้าบอล..”

ก้านไม่ตอบ ไม่แน่ใจสถานการณ์ตรงหน้าเท่าไหร่ ถ้าทำงานที่นี่แล้วมีไอ้บอลคอยป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆก็ดี แต่ถ้าไม่ เขาไปหาเงินที่อื่นดีกว่า..

ก๋งรินชาใส่ถ้วยใบน้อยตรงหน้า ยกขึ้นมาจิบช้าๆ ดวงตาขุ่นฝ้ายังคงจับอยู่ที่ใบหน้าก้าน..มั่นใจว่าเด็กหนุ่มคงไม่ตอบคำถามง่ายๆจนกว่าจะได้รู้ในสิ่งที่ต้องการ
“แล้วแม่เอ็งเป็นไงบ้าง.. สบายดีไหม..”

“ก็..สบายดี..ครับ..” น้อยครั้งที่ก้านจะพูดแบบมีหางเสียงแม้กระทั่งกับผู้ใหญ่ แต่ต่อหน้าก๋งของบอล อะไรบางอย่างทำให้เขาทำตัวอ่อนน้อมเป็นพิเศษ

“บ้านเอ็งนี่ก็เก่งนะ อยู่กันมาได้สองแม่ลูก..” ก๋งเปรยๆ ชายชรารู้จักนางกาบแม่ของก้านดี นับตั้งแต่ผัวตายนางกาบก็หาเลี้ยงลูกชายคนเดียวไม่ยอมมีผัวใหม่ เป็นบ้านอื่นคงให้ลูกออกจากโรงเรียนมาช่วยทำมาหากินไปนานแล้ว แต่นางกาบสู้อุตส่าห์กัดฟันส่งลูกชายเรียนจนถึงม.ปลาย ก๋งเองเห็นคนมาก็มาก ยังอดนับถือน้ำใจหล่อนในเรื่องนี้ไม่ได้

“ว่าแต่เอ็งเถอะ ไปไงมาไงถึงมาสนิทกับไอ้เจ้าบอลได้ หมู่นี้เห็นมันพูดถึงเอ็งไม่หยุดปาก..”

ก้านยืนอึกอัก ไม่แน่ใจจุดประสงค์ของชายชรา ก่อนนี้เขาไม่ค่อยมีธุระจะเสวนากับไอ้บอลนัก ในสายตาเขา บอลคือไอ้ตี๋ขี้แหยที่วันๆก็ขลุกอยู่แต่ในร้านชำ นานๆถึงจะโผล่ออกจากร้านให้เขาแกล้งเล่น กระทั่งมันเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น มันเริ่มกล้าที่จะติดสอยห้อยตามเขาไปทุกที่ ซ้ำยังอุทิศตัวเป็นลูกสมุนเขาอย่างออกนอกหน้าทำให้เขายิ่งเอ็นดูมันมากขึ้นเรื่อยๆ

เห็นก้านเงียบไปไม่ยอมตอบ ก๋งก็คร้านจะซักไซ้ ชายชรารินชาเพิ่ม

เปรยขึ้นมาลอยๆเหมือนพูดกับตัวเอง “บอลมันไม่มีพี่มีน้อง วันๆอยู่กับคนแก่อย่างก๋งก็คงจะเหงา ก็เลยทึกทักเอาเองว่าเอ็งเหมือนเป็นพี่ชายล่ะนะ..”

ก๋งเว้นวรรคไปชั่วอึดใจ ก้านกรอกตาไปมา รู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้องพิกล
“เอ็งโตกว่ามันเอ็งก็ดูแลมันดีๆ เด็กสมัยนี้เล่นอะไรแผลงๆพิกล คนแก่อย่างก๋งตามไม่ทันหรอก..”

ก้านหลบตามองพื้นอย่างคนร้อนตัว เขาไม่คิดว่าบอลจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับมันให้ก๋งฟัง..บางที..ที่ก๋งพูดอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้

“แล้วที่บอลมันมาขอก๋ง ว่าจะไปที่ฝายกับเอ็งวันเสาร์นี้ จะไปทำอะไรกันน่ะหือ..”

“ปะ..ไปเล่นน้ำกันครับ” ก้านพูดตะกุกตะกัก อยู่ดีๆลิ้นมันก็พันกันขึ้นมาเฉยๆ

“จะเล่นอะไรกันก็ละวังให้ดีๆ เกิดตกน้ำตกท่าขึ้นมาก๋งเป็นห่วง..”

“ผะ..ผม เอ่อ..จะดูแลน้องดีๆครับ” ก้านให้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะ แล้วก็แปลกใจตัวเองครันๆ เขาไม่เคยเรียกเด็กคนอื่นในหมู่บ้านว่าน้องเลย มีแต่ขึ้นอ้ายขึ้นอีเป็นหลัก หรืออย่างดีที่สุดกว่าเรียกว่ามัน อยู่ๆมาเรียกไอ้บอลว่าน้องแบบนี้ มันกระดากปากพิกล

“เอ็งไปเอาลังผงซักฟอกมา แกะแล้วเรียงขึ้นชั้นให้ก๋งที” ก๋งออกปากสั่งงานเสียงเนิบโดยไม่รอคำตอบจากก้าน เด็กหนุ่มมองตามมือเหี่ยวย่นซึ่งชี้ไปที่ลังขนาดใหญ่ที่วางแอบอยู่ข้างประตู เขายกลังมาวางตามคำสั่งโดยไม่อิดออด ก้านลงมือทำงานเงียบๆ อดรู้สึกไม่ได้ว่าก๋งจับตาดูเขาอยู่อย่างไม่คลาดสายตา..

ร่วมครึ่งชั่วโมงที่ก้านก้มหน้าก้มตาทำงานเงียบตามแต่ก๋งจะใช้สอย เขาได้ยินเสียงวิ่งโครมๆจากบนบ้านลงบันไดมา เด็กหนุ่มหัวใจโลดแรง มือเห็นไอ้บอลส่งยิ้มแป้นแร้นมาแต่ไกล

“โห่..ก๋ง พี่ก้านมาช่วยงานทำไมไม่บอกบอล..”

ก๋งเงยหน้าขึ้นมามองหลานชายเพียงแวบเดียวก็ก้มลงทำงานต่อ ไม่ปริปากว่ากระไร บอลลงมือช่วยก้านทำงานอย่างรื่นเริง ก้านแอบเอียงคอไปกระซิบ

“ไม่ต้องช่วยก็ได้ ก๋งมึงจ้างกูคนเดียวไม่ได้จ้างมึง..”

“ไม่เป็นไรพี่ ผมก็ทำแบบนี้ของผมทุกวัน รีบๆทำรีบๆเสร็จ จะได้ไปเตะบอล..”

“มึงนี่คิดแต่จะเล่น” ก้านบ่นพึมพำ ไม่ได้อยากไปเตะบอลเท่าไหร่ อยากจะไปทำอย่างอื่นมากกว่า แต่ขืนเขาบอกมันออกไปตอนนี้ คงไม่แคล้วต้องถูกก๋งตะเพิดออกจากร้านแน่ๆ

สองหนุ่มช่วยกันทำงานอย่างแข็งขัน บอลนั้นคุยจ้อไม่หยุดปาก ผิดกับก้านที่พูดจาอย่างระมัดระวัง กระทั่งเสร็จงานบอลหันไปพูดกับก๋งซึ่งยังคงง่วนอยู่กับการจดรายการต่างๆลงบนสมุดเล่มหนาเตอะ

“ก๋ง ..เสร็จงานแล้วผมไปเตะบอลกับพี่ก้านนะ..”

“ไหนเอ็งบอกจะเรียนภาษาจีนกับก๋งไง..”

"โธ่..ก๋ง พี่ก้านพึ่งมาทำงานวันแรก ให้ผมไปเตะบอลกะพี่เค้าเถอะ นะก๋งนะ..”

บอลพูดกับก๋งด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก้านเงยหน้าขึ้นมามอง เห็นบอลส่งยิ้มประจบประแจงให้ก๋งในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย ลองถ้ามันยิ้มแบบนี้ใส่เขาแล้วขออะไร เขาเป็นต้องหามาให้มันแน่ๆ

ก๋งมองหลานชายคนโปรด ถอนหายใจยาว.. ทำท่าเหมือนจะปฏิเสธแต่แล้วก็พูดอย่างอ่อนใจ

“เอ้า..อยากไปเล่นก็ไป ไว้ค่ำๆค่อยกลับมาเรียนกับก๋งก็ได้.”