$$$$มุมของนายเอก$$$$ผมกับไอ้นัยหอบอาหารเย็นกลับมาที่ห้อง ก็เห็นไอ้โนกำลังนั่งตาแดงอยู่บนเตียง พอมันเห็นผม มันก็รีบเดินเข้าห้องน้ำ
"ไอ้โนมันเป็นอะไรวะ" ผมถามไอ้ตาล
"เอ่อ.......ก็ไม่เห็นมีไรนี่หว่า" ไอ้ตาลพูดไม่เต็มเสียง "มึงคิดมากไปมั้ง"
"มากินข้าวเหอะ กูหิวแระ" ไอ้นัยร้องบอก "โน ออกมากินข้าวกันเร็วๆ " มันตะโกนเรียกไอ้โน
"ครับ โนกำลังออกไป" เสียงไอ้โนตะโกนตอบ
"กูนั่งกินกับพวกมึงก็ได้นะ กูไม่มีไข้แระ" ไอ้ตาลบอก เราเลยนั่งล้อมวงกินข้าวเย็นกัน ผมสังเกตุเห็นไอ้โนเงียบไปไม่ค่อยพูด ส่วนไอ้ตาลกินข้าวได้นิดเดียวก็ขอตัวไปกินยาแล้วนั่งพักอยู่บนเตียง
............................
ไอ้โนกลับไปได้พักใหญ่แล้วครับ ไอ้ตาลซึมไปจนผิดสังเกตุ ผมนึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน
"มึงมีไข้ป่าววะ" ผมถามพลางเอามือไปอังหน้าผากไอ้ตาล "เอ่อ ก็ไม่มีไข้นี่หว่า"
"สงสัยปวดแผลมั้ง" ไอ้นัยพูด "ยายังไม่ออกฤทธิ์เหรอวะ"
"เออว่ะ ยังปวดอยู่" ไอ้ตาลบอก "งั้นกูนอนก่อนนะเพื่อน" ไอตาลพูดแล้วล้มตัวลงนอน
"เออ พรุ่งนี้มึงสองคนไม่ต้องอยู่เฝ้ากูหรอกนะ กูว่ากูคงโอเคแล้วล่ะ" ไอ้ตาลหันมาบอกผมกับไอ้นัย
"เอาไว้ดูอาการอีกทีละกันว่ะ" ผมบอกมัน "มึงนอนพักเหอะ"
.
"ไอ้ตาลมันเป็นไรไปวะ ดูแปลกๆ" ผมถามไอ้นัยตอนไอ้ตาลหลับไปแล้ว เราเลยออกมาคุยกันที่ระเบียงหลังห้อง
"มึงคิดมากไปมั้ง" ไอ้นัยพูดแล้วโอบไหล่ผม "คนป่วยก็งี้แหละ"
"ถ้าพรุ่งนี้เราไม่อยู่ มันจะออกไปล้างแผลคนเดียวไหวมั้ยวะ" ผมอดห่วงมันไม่ได้
"ก็ดูอาการมันก่อน คลีนิคก็ไม่ไกลนี่หว่า ถ้ามันไม่มีไข้มันไหวอยู่แล้ว ไอ้นี่มันอึด" ไอ้นัยบอกผมพลางเอามือลูบไหล่ผมไปมา
ผมรู้สึกอบอุ่นใจจังครับ เผลอเอามือกอดเอวไอ้นัยด้วย เรายืนคุยกันอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่ ก่อนจะเข้าห้องแล้วปิดไฟนอน