ผมเดินเข้าโรงเรียนไอ้นัยไปพร้อมกับมัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อน ผมเพิ่งมารอไอ้ตาลที่นี่เหมือนกัน จากนั้นก็ไปห้างกันต่อ จนทำให้ผมมาเจอกับไอ้นัย

มันกอดคอพาผมเดินไปที่สาขามัน ระหว่างทางก็ทักทายเพื่อนๆ พี่ๆ ไปตลอดทาง อ้อ……ผมยังไม่เคยบอกใช่มั้ยครับว่าไอ้นัยมันเรียนสาขาช่างอิเลคโทรนิคส์

เราเดินมาถึงหน้าช็อปของสาขาอิเล็ค ด้านหน้ามีสวนหย่อมต้นไม้ครึ้ม ไอ้นัยพาผมเดินไปที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ซึ่งร่มรื่นเลยทีเดียว

“มึงนั่งรอกูที่นี่ก่อนนะ ไม่เกินชั่วโมง” ไอ้นัยบอกผม “เล่นเกมส์งูฆ่าเวลาไป จะได้ไม่เบื่อ……เฮ้ย….ไอ้ต้น!!” มันตะโกนเสียงดังเรียกเพื่อนที่กำลังเดินไปที่ช็อปเหมือนกัน ก่อนจะวิ่งไปเกาะคอเพื่อนแล้วเดินเข้าช็อปไป

ผมรู้สึกไม่เบื่อเลยสักนิดที่นั่งรอไอ้นัย จริงๆผมก็เล่นเกมส์งูฆ่าเวลาแค่ไม่นานก็หยุดเล่น ผมมองดูนักเรียนช่างที่เดินผ่านไปผ่านมา หลายคนอาจดูเถื่อนน่ากลัวไปหน่อย แต่ผมก็ยังเห็นความเป็นเด็กแฝงอยู่ในตัวพวกเค้าไม่ต่างจากเด็กสามัญแบบผม……..เด็กช่างที่ชอบความรุนแรงคงไม่ได้เป็นกันทุกคน คงมีเพียงบางพวกบางกลุ่มเท่านั้น ผมหวังว่า ไอ้นัยจะไม่เป็นหนึ่งในนั้น

“รอนานมั้ยวะ” ไอ้นัยวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมยิ้มหน้าบาน

“ไม่นานหรอก ทีมึงยังรอกูที่โรงเรียนตั้งหลายที แค่นี้เด็กๆ” ผมยิ้มบอกมัน เพราะคิดอย่างั้นจริงๆ และผมก็ไม่รู้สึกเบื่อเลยครับ ตราบใดที่รู้ว่า มันจะมาหาผมหลังจากเสร็จงานแล้ว

“กูเร่งเต็มที่เลย กลัวมึงรอนาน……ไปเหอะ รีบไปจองตั๋วกันวันนี้คนเยอะ” มันรีบดึงมือผมลุกขึ้นจากม้านั่ง แล้วกอดคอพาผมเดินออกไปจากโรงเรียน

ผมแฮ็ปปี้จัง………รู้สึกดีเหลือเกินครับที่มันกอดคอผมเดินไปแทบตลอดทาง เด็กวัยรุ่นสองคนที่แตกต่างในบุคลิก เดินกันไปคุยกันไปอย่างร่าเริง หากมีใครคนไหนจะสังเกตอีกนิด ก็จะเห็นคนที่ผิวคล้ำกว่า ยิ้มจนหน้าบานด้วยความสุข

“มึงแน่ใจเหรอวะว่าจะดู อารมณ์ อาถรรพ์ อาฆาต” ไอ้นัยถามผมเพราะผมบอกมันว่าผมอยากดูเรื่องนี้ มันเป็นหนังผีสามเรื่องที่เอามารวมไว้เป็นเรื่องเดียวกัน

“อือ” ผมตอบสั้นๆ “ทำไมวะ”

“ก็กูกลัวผีอ่ะ” ไอ้นัยหน้าเหยบอกผม…….เออใช่…… ก็ตอนเด็กๆแม่งกลัวผีมาก โตมาก็ยังกลัวอีกเหรอวะ ดีแล้วจะแกล้งซะให้เข็ด

“แต่กูอยากดูน่ะ ดูเหอะ” ผมคะยั้นคะยอ อยากแกล้งมันครับ อิอิ

“ก็ได้วะ” ไอ้นัยหน้าบึนปากล่างออกมา “ดูหนังคราวหน้า ต้องให้กูเลือกด้วย” ฮ่าๆ มันทำหน้าเหมือนเด็กๆ น่ารักชะมัด

พอหนังเริ่มฉาย มีแค่ตัวหนังสือกับเสียงเพลงเนิบๆ วังเวงๆ ไอ้นัยก็ออกอาการอยู่ไม่สุขแล้วครับ มันหายใจแรงๆ หันมองหน้าผมทำหน้าไม่สู้ดี ผมอมยิ้มเพราะสะใจที่เห็นมันกลัว

ในฉากเปิดของหนังเรื่องแรก ชายหนุ่มวัยทำงานคนนึงกำลังนอนตะแคงหลับอยู่บนโซฟา กล้องเริ่มแพนใกล้เข้าไปเรื่อยๆ เสียงดนตรีประกอบที่น่ากลัวสไตล์หนังผี ทำให้ผมอดขนลุกไม่ได้ ผมเหลือบไปทางไอ้นัย แม่งเอามือปิดตาแล้วครับ…..ไอ้ห่า……ยังไม่ทันมีผีเลยนะ

กล้องแพนจนไปจับที่หน้าชายหนุ่ม เค้าค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปยังตุ๊กตาทารกที่วางอยู่ที่พื้นด้านหน้า กล้องจับภาพอยู่ตรงนั้น…..นิ่ง…...และนิ่ง ฉับพลันหน้าของตุ๊กตาก็หันมาครับ

“จ๊ากกกกก!!!!!!!” ไอ้นัยร้องดังลั่นโรงหนัง มันกระโดดมากอดแขนผมไว้แน่น งอขายกเท้าขึ้นมาบนที่นั่งแถมเอาหน้าซุกไหล่ผมอีก เสียงหัวเราะของคนดูลั่นโรงเช่นกันครับรวมทั้งตัวผมด้วย คนที่นั่งใกล้ๆ พากันหัวเราะมองมาที่ผมกับไอ้นัยเป็นตาเดียวกัน

หมดกันๆ…….เด็กอาชีวะหล่อเท่ขาวตี๋ กล้าตีกล้าต่อยกับเค้าไปทั่วเมือง เสือกมากลัวเอากับหนังผี จนหมดสภาพขาโจ๋ไปเลย ฮ่าๆๆๆ

จากนั้นมันก็เกาะแขนผมไม่ปล่อย ฉากไหนหวาดเสียวแม่งก็เอามือผมไปปิดตา แต่ก็เสือกแอบดูนะครับ ผมขำกับมันไปตลอดเรื่อง……..แต่ผมก็แอบมีความสุขนะครับ ที่ได้สัมผัสกับมันแบบนี้

ออกจากโรงหนังได้มันบ่นอุบว่าคืนนี้นอนไม่หลับแน่ ผมเลยพามันไปเลี้ยงพิซซ่าเป็นการขอโทษ มันถึงยิ้มออก