กว่าผมกลับมาที่หอได้ก็เกือบเที่ยงครับ ตอนสายๆ ที่ออกมาจากอพาร์ทเมนท์ไอ้ตาล มันก็ออกมาพร้อมผมเพราะมันต้องไปทำงานกลุ่มที่โรงเรียนมัน เรามาแยกกันที่ป้ายรถเมล์ ส่วนพี่แอนก็นัดแฟนมาหาที่ห้อง เพราะผมได้ยินไอ้ตาลแซว ว่าอย่าแอบทำอะไรกันที่ห้องนะ มันเลยโดนพี่แอนตบแขนไปหลายที

ผมวางกระเป๋านักเรียนลงที่โต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนที่เตียงทั้งชุดนักเรียน

“เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจยาว เพราะตอนนั้นผมดันนึกถึงไอ้นัย……สุวินัย ที่ไอ้ตาลถามถึงเมื่อคืน

“โกรธกันเรื่องไรวะ???? “ คำถามที่ไอ้ตาลถามผมก้องขึ้นมาในหัวหลายต่อหลายรอบ จนผมต้องหลับตาลง แต่ยิ่งหลับภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมาในหัวสว่างจ้าเหมือนหนังที่ฉายในโรงหนัง

ผมเห็นภาพเด็กสองคน กำลังใส่กางเกงในเล่นอะไรกันอยู่ในห้องนอน เด็กคนนึงนอนหงายลง ในขณะที่เด็กอีกคนจับขอบกางเกงในของคนที่นอน ดึงมันลงมา

โอ๊ย ไม่เอา ไม่เอา…….ผมรีบสะบัดหัวไปมา เพราะไม่อยากคิดต่อ ผมรีบเปิดทีวีดูอะไรให้เพลินๆไป สุดท้ายผมก็เผลอหลับ เพราะความเพลียที่เมือคืนนอนไม่ค่อยเต็มตา

ผมนอนไปพักใหญ่ สองสามชั่วโมงได้ครับ รู้สึกมีเรี่ยวแรงมากขึ้น แต่แล้วภาพไอ้นัยตอนเด็กก็กลับมารบกวนจิตใจผมอีกจนได้ ผมรีบเข้าห้องน้ำ เปิกฝักบัวอาบน้ำให้เย็นใจ

“กูออกไปเที่ยวดีกว่าโว๊ย” ผมคิดแล้วรีบอาบน้ำ แถมร้องเพลงเสียงดังเพื่อกลบความคิดตัวเอง

“มึงเลิกทำงานกี่โมงวะไอ้ตาล” ผมกรอกเสียงลงในมือถือทันทีที่อาบน้ำเสร็จ……. แน่นอน อารมณ์นั้นผมยังคิดถึงไอ้ตาลอยู่ ผมเลยโทรหามัน

“ก็น่าจะอีกชั่วโมงมั้ง มึงมีไรป่ะ” ไอ้ตาลตะเบ็งเสียงถามกลับ เพราะเสียงรอบข้างมันดังอื้ออึง เหมือนอยู่ใกล้เครื่องยนต์อะไรซักอย่าง เอ……มันเรียนช่างไฟฟ้านี่หว่า แล้วทำไมเสียงดังขนาดนี้

“เออ เสร็จแล้วมึงไปเดินห้างเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ กูไม่มีไรทำว่ะ โคตรเบื่อเลย” ผมตะโกนบอกบอกมันไปตามจริง เพราะกลัวมันไม่ได้ยิน

“อ๋อ ได้สิวะ งั้นมึงมารอกูที่โรงเรียนก็ได้ พอเสร็จงานจะได้ออกไปกันเลย มึงมาถึงแล้วโทรหากูนะโว้ย” ไอ้ตาลบอก ผมสัมผัสได้ถึงความดีใจในน้ำเสียงมันด้วย

ผมวางหูยิ้มร่า ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดหล่อ แล้วรีบออกจากห้อง นั่งรถเมล์มุ่งตรงสู่โรงเรียนไอ้ตาลทันที

……………………………………………………..

ณ ร้านฟ้าสฟู้ดแห่งหนึ่ง ในห้างใกล้ๆโรงเรียนไอ้ตาล ผมกับมันกำลังนั่งฉีกไก่กินกันอย่างสนุก ก็ผมไม่ชอบใช้มีดนี่ครับ ไอ้ตาลเองก็ไม่ชอบ ใช้มือมันสะดวกดี แถมในร้านเค้าก็มีที่ล้างมือให้ด้วย แสดงว่าใช้มือได้ อิอิ

เราคุยกันต่อแบบลื่นไหลมาก ก็อย่างที่บอกว่าเราจูนกันติดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุยไปหัวเราะกันไป ไอ้ตาลก็ปล่อยมุขขำ มุขอำออกมาเรื่อยๆ ทำเอาผมหัวเราะจนจุก

“เฮ้ย ไอ้ตาล” เสียงห้าวๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังผม “มากินไก่กับเพื่อนเหรอวะ ไม่ชวนกูเลยไอ้สัส…… กูนั่งด้วยดิ ที่นั่งแม่งเต็ม ไม่เหลือเลย”

อ๋อ…….สงสัยเพื่อนไอ้ตาลมั้ง แต่ผมมองหน้าไอ้ตาลทำไมแม่งอ้าปากค้าง ไม่ยอมพูดอะไร เสียมารยาทจริงไอ้ห่านี่

ผมเลยเอี้ยวตัวหันกลับไปมอง ก็เจอเด็กหนุ่มวัยเดียวกัน หน้าตาหล่อๆ ขาวๆ ตี๋ๆ ถือถาดไก่ยืนขาแข็งอยู่

“ได้สิครับ นั่งด้วยกันเลย ไม่เห็นเป็นไร” ผมพูดเพราะขึ้นนิดหน่อย เพราะมันเพื่อนไอ้ตาลนี่หว่า ไม่ใช่เพื่อนผม ก็ต้องมีครับกันบ้าง

“เออะ ๆ เออ นะ นั่ง นั่ง ด้วยกันก็ได้” เสียงไอ้ตาลตะกุกตะกัก มองหน้าผมทีมองหน้าเพื่อนมันที กลับไปกลับมาจนผมงงๆ ไอ้ห่านี่แม่งเป็นไรของมันวะ

ตอนนั้นเพื่อนใหม่ในความคิดของผมนั่งลงตรงข้างๆไอ้ตาล ซึ่งผมอยู่ตรงข้ามผม ผมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เพื่อนใหม่ก็ยิ้มกว้างตอบมาอวดฟันขาวเรียงสวย…….เอ……ไอ้นี่ หน้าตามันคุ้นๆแฮะ

“เราเอกนะ นายล่ะชื่อไร” ผมนะนำตัวก่อน

“เอก…….เอกเหรอ……..” ไอ้เพื่อนใหม่ขมวดคิ้วมองผมเหมือนสงสัยอะไร ผมแอบคิดในใจไอ้ห่านี่แม่งเสียมารยาทชิบหาย กูแนะนำตัวแล้ว มึงก็แนะนำมั่งดิวะ
ผมหันมองหน้าไอ้ตาล มันทำหน้ากระอักกระอ่วนนิดๆ ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา พร้อมกับพูดว่า

“เฮ้ยเอก นี่ไอ้นัยไงวะ มึงจำมันไม่ได้เหรอ” ไอ้ตาลพูดจบก็หน้าเจื่อนนิดๆ มองหน้าผมกับเพื่อนมันทำตาปริบๆ

“เอก……นัย????????” เราสองคนพูดชื่อแต่ละคนพร้อมกัน แถมยังยกนิ้วชี้หน้ากันอีก

“เอก มึงเป็นไงมั่งวะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี” ไอ้นัยยิ้มกว้างพูดทักทายก่อน แต่ผมใจสั่นๆ ยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก ก็ไอ้เพื่อนใหม่จริงๆแล้วคือไอ้นัย ที่ไอ้ตาลถามผมเมื่อคืนว่าผมกับไอ้นัยโกรธกันเรื่องอะไร…..ไอ้เชี่ย ปากพระร่วงจริงๆ แค่พูดถึงแม่งก็มาเจอเข้าจนได้

ไอ้นัยตอนนี้มันดูไม่เหมือนตอนเด็กๆนัก เพราะดูหล่อเนี้ยบเหมือนเด็กกรุงเทพ แต่พอผมรู้ว่าเป็นมัน สมองมันก็แมทชิ่งให้เสร็จสรรพ…..ตา คิ้ว จมูก ปาก…..ไอ้นัยจริงๆด้วย ผมสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะตอบกลับไป

“ก็….ก็สบายดีว่ะ แล้วมึงล่ะเป็นไงมั่ง” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เล็กน้อย บอกไม่ถูกว่าตอนนั้นอารมณ์ไหน รู้แต่ว่ายังงง เพราะตั้งตัวไม่ทัน…….ก็คนมันเคยมีคดีกันมาก่อนนี่นา

“ไอ้นัยมันเรียนที่เดียวกับกูแต่คนละสาขา ส่วนไอ้เอกก็เรียนที่ …….กูก็เพิ่งเจอมันเมื่อวานนี้เองว่ะนัยแม่งโคตร บังเอิญ” ไอ้ตาลพูดแทรกขึ้นมา ทำให้บรรยากาศมันเริ่มดีขึ้นมาบ้าง

เราสองคนเลยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกันไป ดีที่ไอ้ตาลเป็นตัวผสานชั้นเยี่ยม แต่ละประโยคที่มันพูดทำให้เราหัวเราะ ผมหายเกร็งไปมาก ส่วนไอ้นัยเองก็ดูไม่เกร็งอะไรเลย ชวนผมคุยเหมือนเราสองคนไม่เคยโกรธกัน เอ………. หรือว่ามันคงลืมเรื่องนั้นไปแล้ว เออ…..ก็ดีเหมือนกัน อย่าไปคิดอะไรมากเลยเรา เรื่องในตอนเด็กอย่าเอาคิดให้ไร้สาระเลยวะ

“แล้วมึงสองคนจะไปไหนกันต่อวะ” ไอ้นัยถามขึ้น ตอนนั้นไก่หมดจานกันทั้งสามคนแล้ว

“กูว่าจะไปเที่ยวหอไอ้เอกมันว่ะ ยังไม่เคยไปเลย ว่าจะไปรู้จักเอาไว้ เผื่อจะหนีพี่แอนไปนอนเล่น” ไอ้ตาลตอบไอ้นัย หันมามองผม ผมก็พยักหน้า เพราะก็อยากให้มันไปห้องผมเหมือนกัน

“กูไปด้วยสิ ตอนนี้กูยังไม่อยากกลับบ้านว่ะ” ไอ้นัยพูดสวนขึ้นมา หันมามองหน้าผมแล้วยิ้มแปลกๆ ผมเองยอมรับว่าตั้งตัวไม่ทันอีกแล้วครับ แม้เราจะคุยกันลื่นไหล แต่ก็แอบเกร็งขึ้นมาอีกนิด ถ้ามันจะไปห้องผม

“ก็….ก็ไปสิวะ” ผมตอบไปแบบไม่รู้ว่าอยากให้มันไปหรือเปล่า แต่ปากดันพูดไปแบบนั้น “ห้องเล็กหน่อยนะโว้ย แอร์ก็ไม่มี อาจร้อนกันหน่อย”

“ไม่เห็นเป็นไร กูก็อยากรู้จักห้องมึงเหมือนกันแหละ เผื่อจะไปขอนอนด้วย” ไอ้นัยตบท้ายจ้องมองผมด้วยสายตาที่ยากจะเดา ทำเอาผมเสียวแปล๊บที่ก้นตัวเอง จนต้องเขมิบก้นโดยอัตโนมัติ……อึ๋ยยยยยย