เราสามคนนั่งรถเมล์คุยกันมาตลอดทาง ไอ้นัยชวนผมคุยจนผมหายเกร็ง จริงๆมันก็เป็นคนน่าคบคนนึง ตอนเด็กมันก็ไม่ใช่เด็กเกเรอะไร แถมยังนิสัยดี ชอบเอาขนมที่บ้านมันมาแบ่งให้ผมกับไอ้ตาลกิน แล้วยิ่งตอนนี้มันดูดี ถึงจะเนี้ยบผิดกับผมและไอ้ตาลไปบ้าง แต่ก็คงไม่ใช่ประเด็นของการเป็นเพื่อน

“เมื่อก่อนกูอยู่กับญาติกูว่ะ” ผมเล่าให้ไอ้สองคนฟังเมื่อเรามาถึงห้องผมแล้ว “อยู่ได้เกือบปี กูก็ไม่อยากอยู่ต่อ ตอนนั้นจะกลับไปเรียนบ้านก็ไม่ได้ มันครึ่งๆกลางๆ แม่กูเลยมาเช่าหอให้กูอยู่ ก็เลยยาวมาถึงตอนนี้”

“อ้าว แสดงว่ามึงต้องมีเรื่องอะไรกับญาติมึงแน่ๆเลย มึงถึงต้องย้ายออก” ไอ้ตาลถามตรงอีกแล้วครับ ผมอึ้งไปชั่วขณะ พาลนึกถึงเหตุการณ์ที่ผมทะเลาะกับลูกชายลุง……ไอ้โน…..ซึ่งเป็นรุ่นน้องผมหนึ่งปี

“ก็ทะเลาะกับลูกเค้า กูเลยต้องออกมาว่ะ” ผมสรุปสั้นๆ ไม่อยากเล่ารายละเอียดอะไรมาก

“แล้วทะเลาะกันเรื่องอะไรวะ” ไอ้ตาลไม่หยุดซัก ทำเอาผมต้องรีบตัดบท

“แล้วกูจะเล่าให้มึงฟังทีหลังแล้วกันไอ้ตาล แม่งถามซอกแซกจริง” พูดจบผมก็ตบกะโหลกมันไปเบาๆ

“อ้าว ไอ่ห่า กูก็อยากรู้สิวะถึงได้ถาม” มันยังไม่หยุดพูด

“เออ ไอ้นัย แล้วตอนเด็กๆ มึงกับไอ้เอกโกรธกันเรื่องอะไรวะ กูถามแม่งเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ เคยถามมึงมึงก็เงียบ” ไอ้เหี้ยตาล ปากหมาซะแล้วมั้ยล่ะ ทำไมมึงต้องอยากรู้อยากเห็นด้วยวะ

ผมหันไปมองหน้าไอ้นัย มันทำหน้าอมยิ้มมองผม ผมจ้องหน้ามันเขม็ง เหมือนจะสื่อสารให้มันไม่บอกเรื่องจริง……อย่านะโว้ย ไอ้นัย มึงอย่าบอกมันนะ

“ก็…..ก็……กู…..กับไอ้เอก……” ไอ้นัยทำท่างกวนตีน ใส่ผม ทำเอาใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไอ้เหี้ย……มึงอย่าพูดนะโว้ย

“ไรวะ พูดมาเลยอย่ากั๊ก” ไอ้ตาลคงอึดอัด

“ไอ้เอกมันติดหนี้กูอยู่ แล้วมันก็ไม่ยอมใช้คืน” ไอ้นัยพูดแล้วจ้องตาผมเขม็งแต่ยังมีอมยิ้มที่มุมปากดูเจ้าเล่ห์ชอบกล ทำเอาผมต้องหลบตามันทันที ก็มันแทงใจผมเต็มๆสิครับ…….ใช่ครับ ผมคิดหนี้มันอยู่จริงๆ แต่หนี้นั้นมันไม่ใช่เงินทอง และผมก็ชักดาบไม่ยอมใช้หนี้นั้นด้วย ทำให้มันตามทวงผม จนเราต้องทะเลาะกัน

“เท่าไหร่วะ เดี๋ยวกูใช้แทนให้ก็ได้ เรื่องจะได้จบๆ แม่งเรื่องแค่เนี๊ยะ” ไอ้ตาลพูดพลางบ่นพลาง แล้วควักกระเป๋าตังค์ออกมา

“เฮ้ย ไม่ใช่เงินว่ะ หนี้อย่างอื่น” ไอ้นัยพูดต่อยิ้มเล็กๆที่มุมปากอีกแล้ว…….ไอ้เหี้ย อย่าพูดนะมึง

“เออๆ กูขี้เกียจถามแล้ว”ไอ้ตาลเกาหัวแกรกๆ “ไอ้เอก มึงติดอะไรมันก็ใช้ๆมันซะ เป็นหนี้เค้ามันไม่ดีนะมึง” ไอ้ตาลสอนเสร็จสรรพ แถมขยี้หัวผมเบาๆอีกที

ไอ้เหี้ย……มึงจะให้กูใช้หนี้ไอ้นัยมันยังไงละวะ ถ้ามึงรู้ว่ากูติดหนี้อะไรมัน กูว่ามึงก็ต้องชักดาบละวะ ไอ้สัสตาล!!!!

…………………………………………………………..

“เอก……กูว่าคืนนี้กูนอนค้างห้องมึงดีกว่าว่ะ” ไอ้ตาลพูดขึ้นตอนเราสามคนนั่งกินข้าวเย็นในร้านตามสั่งใกล้ๆหอผม ซึ่งตอนนั้นก็ค่ำแล้วครับ

“เฮ้ยได้สิวะ” ผมตอบไปโดยไม่ต้องคิด แถมยังดีใจซะอีกที่จะได้มีเพื่อนคุย “กูอยู่คนเดียว เหงาจะแย่” ผมยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

“กูอยากนอนคุยกับมึงว่ะ ยังไม่หายคิดถึงเลยไอ้เอก อีกอย่างกูจะได้เปิดโอกาสให้พี่แอนกับแฟนเค้าจู๋จี๋กัน” ไอ้ตาลพูดต่อแล้วตักข้าวเข้าปาก ก่อนจะควักมือถือโทรหาพี่แอนเพื่อที่จะบอกว่ามันไม่กลับห้องคืนนี้

เออ ใช่สินะ วันนี้พี่แอนนัดแฟนมาที่ห้องด้วย ก็รู้ๆกันอยู่ เรื่องแบบนั้นมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร การที่ผู้หญิงกับผู้ชายจะมีอะไรกันตอนวัยรุ่น มันเป็นเรื่องธรรมดาไปซะแล้ว

“มึงจะไม่คิดจะชวนกูเลยรึไงวะ ไอ้เอก” เสียงไอ้นัยโพล่งขึ้นมา ทำเอาผมกลืนข้าวลงแทบไม่ทัน จนต้องยกแก้วน้ำดื่มให้คล่องคอ “กูก็อยากนอนคุยกับมึง กับไอ้ตาลเหมือนกันนะโว้ย” เสียงไอ้นัยออกอาการน้อยใจนิดๆ

“ก็นอนสิวะ ไอ้เอกมันจะไปว่าอะไรมึง” ไอ้ตาลตัดสินใจแทนผมเสร็จสรรพ พูดขึ้นทั้งๆที่ยังไม่วางหูจากพี่แอนเลย……ไอ้เชี่ย…….ถามกูก่อนได้มั้ยวะ กูเป็นเจ้าของห้องนะเฟ้ย

“เฮ้ย……กู….กูก็ว่าจะชวนมึงอยู่แล้วว่ะ” ผมกลั้นใจโกหกไปสดๆ เพราะยังไงก็คงเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว กูขอพูดแบบสร้างภาพหน่อยละกัน “นอนคุยกันสามคน ต้องสนุกกว่าสองคนสิวะ ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อนความกังวลในใจ

“ห้ามถอนคำพูดนะโว้ย กูนอนจริงๆด้วย เดี๋ยวกูโทรบอกอากูก่อน” ไอ้นัยยิ้มร่า ควักโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออก

ชิบหายแล้วสิกู……..ไอ้นัยมันขอนอนค้างด้วยแบบนี้ คงไม่ได้คิดว่าจะทวงหนี้เราคืนนี้หรอกนะ……โอ๊ย……แค่คิดก็เสียวก้นแล้วกู