ขณะที่ผมนั่งรถเมล์กลับบ้าน ผมไม่มีไรทำก็เลยหยิบมือถือขึ้นมาดู…….อ้าว มี SMS มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมรีบกดดูก็เห็นเป็นชื่อไอ้นัยส่งมา…….ผมยิ้มให้โทรศัพท์แล้วเปิดดูข้อความทันที

“กลับจากบ้านลุงแล้วโทรหากูด้วย” เอ……มันมีอะไรป่าวะ

“โหล มึงกลับแล้วเหรอเอก” ไอ้นัยรับสายแล้วพูดทันที

“อือ……กูอยู่บนรถเมล์แระ” ผมรายงานบอกไป “มีไรป่าววะ”

“เปล๊า ก็แค่อยากรู้” ไอ้นัยพูดเสียงสูง…….ฟังดูทะแม่งๆแฮะ

“คิดถึงมือกูละซี๊…..กูรู้” ผมแกล้งพูดหยอกเล่น “มาเลยๆ มือกูกำลังว่าง ฮ่าๆๆ”

“อย่าท้านะโว้ย” ไอ้นัยเสียงเข้ม “เดี๋ยวกูไปจริงๆแล้วมึงอย่ามาบ่นว่าไม่ได้นอนทั้งคืน”

“มาเลยๆ มาแต่งงานกับมือกูเลยมะ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมยวนมันกลับแล้วเราก็คุยกันต่ออีกหน่อย ก่อนจะวางสาย

คืนนั้นถ้ามีใครซักคนในรถเมล์หันมามองไอ้เด็ก ม.ปลาย คนนี้ ก็คงจะคิดว่าไอ้นี่สติมันคงไม่เต็ม เพราะแม่งนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว มองออกไปนอกรถอย่างอารมณ์ดี

ผมลงจากรถเมล์ เดินฮัมเพลงเข้าซอยอย่างสบายใจ นี่ผมกำลังมีความสุขใช่มั้ยวะ ผมได้กำลังใจดีๆจากเพื่อนคนนึง แม้ผมจะเคยทำไม่ดีกับเพื่อนคนนั้นมาก่อน แต่มันก็ยังมีความหวังดีให้ผม

ผมเดินเลาะมาจนถึงหน้าหอ ยังไม่ทันก้าวเข้าไป ก็ต้องตกใจ เพราะมีคนกระโดดออกมาจากด้านหลังเสา พุ่งเข้ามาหาผม

“แฮ่!!!!!!”

ผมร้องจ๊ากลั่นหอ หน้าถอดสี……ไอ้เชี่ยนัยเองละครับ……ผมตบเลยกระโหลกมันไป ด้วยความหมั่นไส้

“เชี่ยยยย……กูตกใจหมด ไอ้ห่า…….เฮ้ออ….” ผมด่ามันพลางถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ “แล้วมึงมาได้ไงวะ ตะกี๊ยังคุยกันอยู่เลย”

“หายตัวมาไงวะ” ไอ้นัยยักคิ้วพูดพลางเดินไปหยิบกระเป๋าใบใหญ่ที่วางหลบอยู่ข้างเสา

“เฮ้ย ทำไมเอากระเป๋าใบใหญ่มาวะ จะไปต่างจังหวัดหรือไง” ผมอดสงสัยไม่ได้ร้องถามไป

“กูว่าจะมาอยู่ด้วยซักอาทิตย์นึง ตามคำท้ามึงไง” มันพูดจบก็ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ๆ

หา……จะมาอยู่ด้วยเนี่ยนะ……..มันคิดอะไรอยู่วะไอ้นัย………ในความประหลาดใจผมก็รู้สึกดีใจยังไงบอกไม่ถูกครับ ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่เหงา……ผมฝืนยิ้มเอาไว้ แกล้งทำหน้าเข้ม

“ใครอนุญาตมึงวะ” ผมบอก “ไปๆ กลับไปเลย มาทางไหนไปทางนั้น” ผมยิ้มมุมปาก กวนตีนใส่มันบ้าง

“กูไม่ได้มาหามึ้ง กูมาหามือมึงต่างหาก จะมาแต่งงานด้วยไงวะ ฮ่าๆ” ไอ้นัยกวนตีนกลับอีกครั้ง ทำเอาผมต้องแยกเขี้ยวใส่มัน

“แม่ง…..ไอ้บ้ากาม” ผมสะบัดเสียงใส่มันขำๆ

ไอ้นัยหัวเราะกับคำพูดของผมอยู่แป๊บนึงมันก็หยุด………ตอนนั้นสีหน้ามันเปลี่ยนมาเป็นจริงจัง จนผมอดแปลกใจไม่ได้

“กูขอโทษนะที่มาโดยไม่ได้ขอมึงก่อน” ไอ้นัยพูดเสียงเรียบ “พอดีกูกำลังไม่ค่อยสบายใจเรื่องที่บ้านอาว่ะ” ไอ้นัยพูดแล้วเงียบไป ซึ่งคงเป็นเรื่องที่มันไม่อยากพูดต่อ

“เฮ้ย……ได้สิวะ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง” ผมยิ้มรับ บอกออกไปตามความจริง แล้วเดินเข้าไปตบไหล่มันเบาๆ “อยู่ให้สบายใจเถอะ กูเองก็ยังใจแกว่งๆอยู่เรื่องแจน มีเพื่อนอยู่ด้วย กูจะได้ไม่คิดมาก”

“ขอบใจว่ะเอก” ไอ้นัยยิ้มกอดคอผม ผมเลยตบไหล่มันถี่ๆ ก่อนจะพาเดินเข้าหอพัก………

ผมรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของไอ้นัยไม่น้อยเลยครับ มันมีเรื่องอะไรนะ ถึงได้ขอมาอยู่กับเราแบบนี้ ผมอดนึกถึงตัวเองเมื่อปีก่อนไม่ได้ ตอนนั้นที่ผมมีเรื่อง ก็ไม่สบายใจจนต้องไปค้างกับเพื่อนเหมือนกัน

อีกอย่าง……ในยามที่ผมกำลังอกหักรักคุดแบบนี้ การที่มีเพื่อนมาอยู่ด้วย ก็คงทำให้ผมคลายเหงาไปได้มาก เพราะมันยังเร็วเกินไปที่ผมจะตัดใจจากแจนได้…….ขอบใจเหมือนกันว่ะ

สีหน้าไอ้นัยสบายใจขึ้นมาก มันปรับอารมณ์เป็นปรกติอีกครั้งเมื่ออยู่ในห้อง เราคุยกันไปดูทีวีไปเรื่อยเปื่อยจนดึก ไอ้นัยคนที่หน้าตาซีเรียสหายนานไปแล้วครับ ก่อนอาบน้ำมันยังชวนผมอาบกับมันด้วย

“ไปไกลๆเลย” ผมด่ามัน “วันนี้กูเหนื่อยว่ะ แถมดึกมากแล้ว กูอยากนอน…..ฮ้าวววว”

“เออ กูรู้แล้ว แกล้งนิดหน่อย ทำเป็นจริงจัง” มันตบหัวผมเบาๆ ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป

กว่าจะปิดไฟเข้านอนกันได้ก็ดึกมากครับ เราล้มตัวลงนอนบนเตียง แล้วดึงผ้ามาห่มมาคลุมตัวเอาไว้

“ขอบใจอีกครั้งนะเพื่อน” ไอ้นัยพูดเสียงเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินขัดเจน

“กูยินดีว่ะนัย อะไรที่กูช่วยมึงได้กูก็อยากช่วย” ผมพูดออกไปเพราะตอนนั้นรู้สึกอยากตอบแทนมันที่ผมเคยทำให้มันเสียใจ แต่มันกลับมาช่วยปลอบใจผมตอนที่ผมกำลังเฮิร์ท ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น

“มึงคง……..ยังไม่รีบใช้หนี้กูหรอก……..ใช่มั้ย” ไอ้นัยพูดช้าๆ เบาๆ พลางเอามือมาลูบหัวผม ซึ่งกำลังนอนหงายคู่ไปกับมัน

“อือ……รอกูทำใจให้ได้ก่อน” ผมตอบไปตามจริง ก็ผมกลัวเจ็บนี่ครับ “มึงอย่าปล้ำกูนะ ขอร้องจริงๆ”

“กูบอกแล้วไง ถ้ามึงไม่เต็มใจ กูก็ไม่ทำหรอก” ไอ้นัยยังลูบหัวผมต่อ “กูขอแค่ดอกเบี้ย ตามสัญญาแค่นั้น”

“เฮ้ย…..แต่คืนนี้กูขอนะโว้ย กูเหนื่อยว่ะ อยากพัก” ผมบอกมัน เพราะเพิ่งน้ำแตกกับไอ้โนไปหมาดๆเมื่อตอนหัวค่ำ

“ได้สิวะ” ไอ้นัยพูดพลางเขยิบเข้ามาใกล้ๆผม นอนตะแคงเอาศอกเท้าหมอนเอาไว้ แล้วเอามือดันหัวยกขึ้นมองผม

“กฎข้อที่สอง” ไอ้นัยพูดเน้นทุกคำ “ถ้ากูอยากให้มึงชักว่าวให้ แล้วมึงไม่พร้อมหรือปฏิเสธ มึงต้อง……..” เสียงไอ้นัยเข้มขึ้นทันที

“ต้องอะไรวะ” ผมเริ่มไม่ไว้ใจมันแล้วสิ……..จะเอาอะไรกับกูอีกวะ………ไอ้ห่านี่ทีแรกก็ทำเป็นพูดดีหรอก แต่เสือกหมกเม็ดนะไอ้เวร

“ต้องจูบปากกูแทนไง แบบนี้……”

ไอ้นัยพูดจบก็ประกบปากผมทันที โดยที่ผมยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลย ผมพยายามขืน แต่โดนมันกดเอาไว้ จากนั้นผมเลยปล่อยเลยตามเลย………ผมงงกับปฏิกิริยาของตัวผมมากครับ ทำไมผมไม่ขืนให้มากกว่านี้ ทั้งๆที่แค่ดิ้นหนี ผมก็รอดแล้ว

อา.......รสจูบของไอ้นัยครั้งนี้ ไม่รุนแรงเร่าร้อนเหมือนครั้งแรก แต่กลับอ่อนนุ่มเชื่องช้า ให้ความรู้สึกอบอุ่นในใจแปลกๆ รู้สึกว่าใจของผมมันพองๆ……เหมือนว่ามันกำลังมีความสุข

“พอแระ นอนเหอะ” ไอ้นัยถอนปากออกแล้วรีบนอนตะแคงหันหลังให้ผมทันที บอกตามตรงว่าผมเขินมันชิบหาย ผมก็รีบนอนตะแคงหันหลังให้มันเหมือนกัน

นี่กูดูดปากกับผู้ชายครั้งที่สองแล้วสินะ……ความรู้สึกสับสนก็ผุดขึ้นมาอีกรอบ ผมกำลังกลายเป็นเกย์ใช่หรือเปล่าวะ ผมว่าผมมีความสุขอีกแล้วที่ได้จูบกับมัน ผมควรทำยังไงต่อดี

ไม่มีการเคลื่อนไหวหรือเสียงพูดใดๆจากเราสองคน ผมไม่รู้ว่าไอ้นัยมันกำลังคิดอะไรอยู่ หรือมันก็เขินเราด้วย แต่ต้องสารภาพตามตรงว่าผมยังอดนึกถึงรสจูบเมื่อครู่นี้ไม่ได้

“เอก……”เสียงไอ้นัยเรียกชื่อผมทำลายความเงียบลง “กูคิดว่า…..กู…….กูอยาก……กอดมึงว่ะ” ไอ้นัยเสียงสั่นๆ อย่างไม่มั่นใจ พร้อมกับการเคลื่อนไหวของมันด้านหลังผม…….ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่ามันกำลังเปลี่ยนข้างนอนตะแคงหันมาทางผม………เอาล่ะสิ กูจะตอบมึงว่าไงดี……ผมนิ่งไปชั่วครู่

“ใครไปว่าอะไรมึงล่ะ ขออย่างเดียว อย่าปล้ำกู” ผมตอบออกไปทั้งๆที่ยังสับสนในใจ ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่

แต่พอท่อนแขนของมันสัมผัสตัวผม แล้วดึงผมเข้าไปชิดตัวมัน ผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง แผ่ซ่านไปทั่งร่างกาย เหมือนร่างกายผมกำลังหลั่งสารแห่งความสุขออกมามากมาย……..อา……..ช่างมันเหอะวะ กูไม่คิดอะไรแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ก็แล้วกัน