ผมเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้ม พยายามกลั้นมันเอาไว้เพราะรู้สึกอายคุณลุงคนขับแท็กซี่เหมือนกันครับ แต่เสียงหายใจฟืดฟาดมันก็ยังไม่หายไป แกหันมามองด้วยหางตาแล้วอมยิ้มนิดๆ

“ทะเลาะกับแฟนเหรอลูก” คุณลุงขับแท็กซี่ถามผมด้วยน้ำเสียงนุ่มดูใจดี

“คับลุง” ผมตอบออกไปพลันน้ำตาก็ไหลออกมาอีก จนต้องรีบเช็ดออก

“ความรักมันก็เป็นแบบนี้แหละลูก มีสุข มีทุกข์สลับกันไปมา” คุณลุงพูดต่อ “หนูยังเด็ก ยังอ่อนประสบการณ์ ไอ้เรื่องทะเลาะกันแบบนี้มันเรื่องจิ๊บๆ”

“แต่แฟนผมเค้าคิดว่าผมไปนอนกับคนอื่นคับลุง” ผมบอกไปด้วยเสียงเศร้าๆ

“ถ้าเรามั่นใจว่าเราไม่ได้ทำผิดต่อเค้า เราก็ต้องทำให้เค้าเชื่อใจเราให้ได้สิ” คุณลุงพูดต่อ “ความจริงใจเท่านั้นแหละ ที่จะทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม”

ใช่สินะ…..คุณลุงพูดถูก ผมมั่นใจว่าถ้าไอ้นัยให้โอกาสผมได้พูด ผมจะทำให้มันเชื่อให้ได้ว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด……

“ขอบคุณคับคุณลุง” ผมบอกแกไปด้วยใจที่เริ่มมีหวังมากขึ้น

“จำไว้นะลูก ทุกสิ่งทุกอย่างเราไม่เคยได้มาฟรีๆหรอก” คุณลุงยิ้มแล้วพูดต่อ “ความสุขที่ลูกเคยได้มา มันก็ต้องแลกด้วยความทุกข์ในตอนนี้”

ใช่จริงๆอย่างที่แกว่า……..อยากได้ความสุข มันก็ต้องแลกด้วยความทุกข์…….นี่แกดูเหมือนชาวบ้านธรรมดาๆทั่วๆไป แต่ทำไมแกถึงสอนเราได้ขนาดนี้นะ

“ความสุขกับความทุกข์มันอยู่กับเราไม่นานหรอกลูก มันจะสลับกันไปมาแบบนี้ อยู่ที่ลูกนั่นแหละ จะตั้งรับกับมันได้แค่ไหน”

ลุงแท็กซี่พูดตบท้ายก่อนผมจะลงจากรถ……..คุณลุงพูดถูกทุกอย่าง แต่ผมก็ไม่อาจบังคับใจตัวเองไม่ให้เศร้าได้เลยครับลุง ผมคงกำลังอยู่ในช่วงที่ต้องเอาความทุกข์ไปแลกแน่เลยใช่มั้ย……ฮือๆ

………………………….

“ไงเพื่อน หน้าตามึงโคตรเหี้ยเลยว่ะ” ไอ้ตาลทักผมเมื่อมันมาถึงแล้วดึงเข้าไปกอด ทำเอาผมน้ำตาไหลอีกรอบ เลยกอดมันแน่น เพราะรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาจริงๆ

“กูไม่ได้นอกใจมันนะ” ผมพูดออกไปพร้อมเล่าเรื่องจริงให้ไอ้ตาลฟัง ไม่ใช่แค่ผมอยากให้ไอ้ตาลรู้ แต่ผมอยากให้เสียงของผมมันดังไปถึงไอ้นัย เพื่อที่มันจะได้ไม่เข้าใจผมผิดแบบนี้

“กูเชื่อมึงเอก” ไอ้ตาลพูดแล้วลูบหลังผม ก่อนจะดันตัวออกแล้วพูดขึ้น “รีบไปเหอะ ดูสภาพมึงตอนนี้แม่งดูไม่จืดเลยว่ะ……ไอ้ขี้แย”

ไอ้ตาลพาผมนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างโดยนั่งซ้อนสาม มันเองก็บอกจุดหมายปลายทางไม่ถูกหรอกครับ แต่มันรู้ว่าจะต้องไปทางไหน เลยได้ยินเสียงไอ้ตาลตะโกนโหวกเหวกแข่งกับเสียงรถไปตลอดทาง

“นั่นไง หลังคาสีส้มนั่นแหละ จอดตรงนั้นเลยพี่” ไอ้ตาลตะโกนบอกคนขับ ทำเอาผมตื่นเต้นสุดๆ เพราะรู้ว่าคงใกล้ถึงบ้านอาไอ้นัยแล้ว

แค่เห็นหลังคาบ้านก็ดีใจแล้ว………ใครเป็นคนพูดเอาไว้วะ ผมเพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้งเอาตอนนี้เองแหละ……แต่อาการกังวลที่ทำให้ผมหายใจไม่ทั่วท้องก็ยังหายไปหรอก……ไอ้นัยจะยอมฟังผมพูดมั้ยนะ……ขอให้มันยอมฟังทีเถอะ……ผมจะเอาความจริงใจของผมพิสูจน์ให้มันเห็นว่าผมบริสุทธิ์ใจ

ไอ้ตาลกดกริ่งหน้าบ้านไปสองสามครั้ง ไม่นานก็มีหญิงวัยกลางคนเดินออกมามอง

“หวัดดีป้าแอ๊ด ผมตาลคับ” ไอ้ตาลร้องทักแล้วยกมือไหว้ ผมเลยยกไหว้ตามไปด้วยเพราะจำได้ดีว่านั่นคือแม่ไอ้นัย “ไอ้นัยอยู่มั้ยคับป้า…..อ้อ…..นี่ไอ้เอก ป้าแอ๊ดจำได้มั้ย”

“อู๊ยไหน…..ตาเอก ต๊าย…..โตขึ้นแล้วหล่อจังเลยลูก” แม่ไอ้นัยรีบเปิดประตูแล้วดึงผมเข้าไปจับมือ “หล่อจนป้าจำเกือบไม่ได้เลยนะเนี่ย”

ป้าแอ๊ดพาพวกผมเข้าไปนั่งในบ้าน ถามสารทุกข์สุกดิบผมและพ่อกับแม่ผมใหญ่ ทั้งๆที่ผมร้อนใจมากมายแต่ก็ยังไม่กล้าขัดจังหวะผู้ใหญ่พูด แม้จะคุยแต่ตาผมก็มองกวาดไปทั่วๆ…..ไอ้นัยอยู่ไหนวะเนี่ย

“เอ่อ…..ป้าแอ๊ดคับ นัยมันกลับมารึยังคับ” ไอ้ตาลคงอดไม่ไหวเลยถามโพล่งออกมา

“เออ…..คุยเพลินเลยป้า อารามดีใจได้เจอหลานๆ คิกๆๆ” แม่ไอ้นัยบอกพลางหัวเราะป้องปาก “นัยมันยังไม่กลับหรอกลูก เห็นเมื่อเช้าบอกที่โรงเรียนมีงาน”

เสียงที่แม่ไอ้นัยบอก ทำเอาผมหน้าเสีย ใจตกวูบไปอยู่ตาตุ่ม…..โธ่…..ไอ้นัย มึงไปไหนของมึงวะ ทำไมมึงไม่กลับบ้านซะที กูอุตส่าห์ตามมึงมาถึงบ้านแล้วนะ……นี่มึงจะหนีกูไปจริงๆใช่มั้ย

“นั่งรอก่อนนะลูก เดี๋ยวป้าโทรตามให้ จะกลับรึยังก็ไม่รู้” แม่ไอ้นัยเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรออก ก่อนจะขมวดคิ้วทำหน้าผิดหวัง “กลายเป็นฝากข้อความซะแล้ว”

ผมนั่งคอตกอย่างหมดเรี่ยวแรง แต่ยังไงผมก็ต้องรอเจอมันให้ได้ เพราะถ้าวันนี้ผมไม่ได้คุยกับมัน ผมคงอกแตกตายไปซะก่อนแน่นอน

“ผมรอได้คับป้า” ผมเค้นเสียงบอกไป “ตาล มึงกลับไปก่อนเหอะ เดี๋ยวพี่แอนจะเป็นห่วง”

“เฮ้ย! รออีกหน่อยก็ได้ อยู่เป็นเพื่อนกันสิ” ไอ้ตาลมองผมอย่างห่วงใย……ขอบใจนะเพื่อน ในยามที่กูทุกข์แบบนี้ มีมึงอยู่ใกล้ๆ กูก็อุ่นใจไม่น้อยเลย

เรานั่งคุยกันต่ออีกพักใหญ่ ผมพยายามทำท่าสนุกไปกับการคุย แต่ในใจมันกำลังร้องไห้ครับ ใจผมมันห่อเหี่ยวหมดเรี่ยวแรง แต่ผมก็ต้องฝืนทำหน้ายิ้มเอาไว้…..โอย…..ทรมานจริงๆ

เสียงมือถือของป้าแอ๊ดดังขึ้น ทำเอาผมลุ้นตัวโก่ง…..ขอให้เป็นไอ้นัยเหอะ ขอให้มันโทรมาบอกว่ามันกำลังจะถึงบ้านแล้ว…..ขอให้ผมได้คุยกับมันด้วยเถอะ

“อยู่ไหนลูก เพื่อนๆมารอกันเต็มบ้านเลย”…….เฮ้ย ไอ้นัยจริงๆด้วย ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ…….นี่มันคงกำลังมาถึงบ้านแล้วใช่มั้ย

“หา! กลับไปบ้านต่างจังหวัด แล้วทำไมไม่รอกลับพร้อมแม่พรุ่งนี้ล่ะลูก” แม่ไอ้นัยตะโกนลั่น แต่ใจผมแทบแตกสลายลงตรงนั้น……โอยย…….ไอ้นัยกลับต่างจังหวัดไปแล้ว……ผมไม่ได้ยินอะไรต่อจากนั้นอีกเลยครับ หูผมอื้อ ตาผมลาย ยกมือกุมขมับตัวเองอย่างหมดอาลัยตายอยาก

นี่มึงโกรธกูขนาดนี้เลยเหรอะวะนัย…….ทำไมมึงไม่ฟังกูพูดอะไรซักนิด……มึงหนีกูทำไมวะ…….มึงเกลียดกูขนาดนั้นเลยเหรอ

ก้อนอะไรก็ไม่รู้มาจุกอยู่ตรงคอหอยผมแล้วครับ ผมรีบยกมือไหว้ลาแม่ไอ้นัยพลางกัดปากตัวเองเพื่อกลั้นทุกอย่างเอาไว้ ไอ้ตาลคงมองออก รีบกอดคอผมพาเดินออกมาจากบ้านอาไอ้นัย พอพ้นจากบ้านมาไม่เท่าไหร่ผมก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ

ไอ้ตาลพยายามปลอบผมเท่าที่มันจะทำได้……ผมน้อยใจสุดๆ เลยครับ ที่ไอ้นัยไม่ยอมให้โอกาสผมได้พูดอะไรบ้าง…..จะโกรธผมก็ได้ถ้าผมทำผิดจริง…..แต่นี่……ผมไม่ได้ทำผิดอะไรเลยนะ

ไอ้ตาลพาผมกลับมาห้องอย่างห่วงใย ผมนอนแบ็บลงไปกับเตียงอย่างหมดสภาพ ในหัวผมมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด……ทำไม?........ทำไม?.........และทำไม????????

“กูจะนอนเป็นเพื่อนมึงนะเอก” เสียงไอ้ตาลบอกพร้อมมือที่สัมผัสกับแขนของผม มันลูบไปมาแล้วบีบเบาๆ “กูจะพยายามโทรหามันให้ได้ มึงนอนพักไปก่อนเหอะ”

ผมหลับตาลงก็จริง แต่มันมีอะไรวิ่งไปวิ่งมาอยู่ในหัวผมก็ไม่รู้ ผมเหนื่อยเหลือเกินครับ ผมอยากหลับไปนานๆ ไม่อยากตื่นมารับรู้เรื่องเศร้าๆแบบนี้อีก……ใจผมจะขาดแล้วครับ

เสียงโทรศัพท์ผมสั่นอยู่บนโต๊ะ ทำเอาผมผวารีบหยิบขึ้นมาดู……โธ่……ไอ้เบสต์นั่นเอง…….ผมวางลงอย่างผิดหวัง ไม่ได้กดรับสายมันด้วยครับ ไอ้ตาลยืนมองดูอยู่เลยหยิบโทรศัพท์ผมไปกดรับแทน

“ไงวะไอ้ตัวปัญหา” ไอ้ตาลพูดกรอกลงไปแล้วเดินไปคุยต่อที่ระเบียงหลังห้อง…….อย่าไปว่าไอ้เบสต์มัยเลยตาล มันไม่ผิดอะไรเลย……กูผิดเอง…….ผมอยากพูดออกไปแบบนั้น แต่เสียงผมมันไม่มีแล้วครับ……ผมนอนลืมตามองเพดานด้วยใจที่เลื่อนลอย……ใช่ครับ หัวใจของผมมันหลุดลอยไปแล้ว…..ไม่รู้มันจะกลับมาได้มั้ย………