ผมกลับมาถึงห้อง ก็เจอไอ้ตาลกำลังนั่งดูทีวีอยู่อย่างสบายใจ พอมันเห็นผมกับไอ้นัย มันก็เลยยิ้มให้

“สาด…..หายตัวไปไหนมาวะตั้งสองคืน” ผมถามออกไป “แบทก็เสือกหมดอีก ใครจะติดต่อก็ไม่ได้”

“ถ้ามึงหมายถึงไอ้โนละก็ กูโทรคุยแระ” ไอ้ตาลบอกทำหน้ายิ้มๆ “อยากถามอะไรกูมะ” มันมองหน้าผมแล้วยักคิ้วให้

“อย๊าก…..แต่ไม่ถาม” ผมบอกแล้วยักไหล่ใส่มัน

“ดีแระที่ไม่ถามกู” มันทำหน้ากวนตีนใส่ผมอีก “ไม่งั้นกูถามกลับมั่ง มึงอาจหนาวววววว…..ฮ่าๆๆๆ”

ไอ้ตาลหัวเราะเสียงดัง ทำเอาผมอดหมั่นไส้มันไม่ได้ ต้องเดินไปตบกระโหลกมันไปหนึ่งที……หนอย……มึงจะถามอะไรกูวะ ไอ้ตาล

ผมมองไปที่ไอ้นัย มันยืนกอดอกหัวเราะอยู่……ไอ้นี่อีกคน ทำไมแม่งไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรมั่งเหรอวะ ดูมันช่างสบายใจเหลือเกิน

ผมรับรู้โดยเซ้นส์ละครับ ว่าไอ้ตาลมันคงสงสัยผมกับไอ้นัยแน่นอน และมันก็ต้องรู้ว่าผมสงสัยมันกับไอ้โนเหมือนกัน…….แต่ผมรู้สึกว่าครั้งนี้ผมสบายใจขึ้นนะครับ เพราะตอนนี้เราสองคนก็ถือว่ามีชนักติดหลังด้วยกันทั้งคู่ เพียงแต่ใครจะหลุดก่อนกันเท่านั้น

“กูว่า พรุ่งนี้กูจะกลับอพาร์ทเม้นท์นะ” ไอ้ตาลบอก “พี่แอนเริ่มโทรตามกูแระ”

“มึงก็ไปให้เค้าเห็นหน้ามั่งเหอะ” ไอ้นัยบอก “มาอยู่นี่ก็หลายวันแระ”

“ควย…..แล้วมึงละว้า…..ไอ้นัย” ไอ้ตาลไม่วายเถียง “เห็นบอกจะอยู่แค่อาทิตย์เดียว นี่ล่อไปกี่วันแล้ววะเนี่ย” ไอ้ตาลทำหน้ากวนตีนใส่ไอ้นัย ไอ้นัยเลยหัวเราะแล้วยกเท้าถีบไปเบาๆ

“เชี่ยถีบกูเรอะ” ไอ้ตาลโวยขำๆ “เออ กูยกให้ก่อน วันนี้มึงมีผู้ช่วย” พูดเสร็จมันก็มองมาทางผม ผมเลยถีบมันไปอีกที……สมน้ำหน้า ปากดีนัก

……………………

เย็นวันรุ่งขึ้น ผมเลิกเรียนก็รีบไปชมรมการแสดง แต่พอผมเดินไปถึงหน้าห้อง ก็ต้องงงครับ เพราะมีคนอยู่เต็มห้องเลย

“อ้าว มาพอดีเลยเอกพัฒน์ อ.วรชัยเค้ากำลังอยากเจอ” อ.สุชาติกวักมือเรียกผม เล่นเอาผมทำหน้าเอ๋อ……นี่กำลังคุยกันเรื่องกูเหรอวะเนี่ย

ผมมองไปเห็นไอ้เบสต์ พี่อิท แล้วก็ อ.วรชัย คนดูแลชมรมดนตรี ผมเลยยกมือไหว้แก แล้วเดินเข้าไปหาแบบงงๆ

“มีไรครับจารย์” ผมเลิกคิ้วถามออกไป

“เห็นนายอิทเค้ามาบอกครูว่าเธอร้องเพลงดีนี่” อ.วรชัยบอก ทำเอาผมต้องหันไปมองหน้าพี่อิท แกก็ยิ้มกว้างให้ผม ไอ้เบสต์เองก็เหอะครับ พยักหน้าแล้วยิ้มมุมปากให้ผมเหมือนกัน

“ครูเลยอยากให้เธอไปช่วยชมรมดนตรีหน่อย” อ.วรชัยบอกผมแล้วเอามือตบไหล่เบาๆ

“ผมเนี่ยนะครับ” ผมอดถามไปอีกทีไม่ได้ แค่เราไปร้องให้ฟังแค่ทีเดียว ก็จะให้กูร้องจริงด้วยเลยเหรอวะ

อ.วรชัยเลยอธิบายให้ผมฟังคร่าวๆ ว่า ชมรมดนตรีถูกเพิ่มเวลาจากชั่วโมงเดียวมาเป็นชั่วโมงครึ่ง เพื่อให้เล่นคอนเสิร์ตปิดท้ายงานนิทรรศการ อาจารย์เลยคิดคอนเซปท์ให้ช่วงแรกเป็นเพลงช้า และช่วงหลังเป็นเพลงเร็วเพื่อให้น้องๆได้แดนซ์กันให้สนุก โดยจะเอาเพลงฮิตๆ มาร้องเพื่อเอาใจวัยรุ่น

“นะเอกพัฒน์ ช่วยครูหน่อย นักร้องชมรมเรามีแค่สามคน ร้องไม่ไหวแน่” อ.วรชัยหว่านล้อม ทำเอาผมต้องคิดหนัก ก็ไหนจะต้องซ้อมเพลงรักคุณยิ่งกว่าใคร แล้วยังต้องร้องเพลงใหม่เพิ่มอีก กูจะไหวมั้ยวะ

“ท่าทางจะปอดละมั้ง” ไอ้เบสต์พูดสวนขึ้นมา ทำเอาผมฉุนกึก

“ได้ครับจารย์” ผมตอบไปทันควันแล้วหันไปมองหน้ามัน……เอาวะ…..กูไม่เคยปอดแหกหรอกไอ้เบสต์

“งั้นก็ดีเลย ครูกับนายอิทเลยคิดว่า จะให้เธอช่วยร้องเพลงช้าและเพลงเร็วอย่างละเพลง” อ.วรชัยบอกทำเอาผมต้องเบิกตาโต

“สองเพลงเลยเหรอครับ” ผมอดหวั่นใจไม่ได้

“ใช่ เป็นของดีทูบีทั้งสองเพลง” พี่อิทบอกทำเอาผมตกใจหนัก

“ห๊า ดีทูบี!!!” ผมร้องเสียงดัง…..โอ๋ย….ก็แนวผมมันลูกทุ่ง ไม่ก็เพื่อชีวิตนี่หว่า จะมาให้กูร้อง ดีทูบีเนี่ยกูก็พอร้องได้หรอก แต่แนวมันไม่ใช่

“หึหึ ปอดอีกแระ” ไอ้เบสต์พูดสวนขึ้นมาอีกที ทำเอาผมต้องกัดฟันกรอดๆ

“ได้!.....ได้อยู่แล้วคับ” ผมบอกไปทั้งที่ใจยังหวั่นๆอยู่ แต่ผมจะไม่ยอมให้ไอ้เบสต์มันมาดูถูกผมได้แน่ครับ เอาวะลองดูซักตั้ง ไม่เกิดก็ตายเตรียมเผากันไปเลยวะ…..ไอ้เอก

“งั้นเพลงช้าพี่จะให้เอกเลือกระหว่าง ต่อหน้าฉัน กับ ใจอ่อน” พี่อิทบอก ผมเลยพยักหน้ารับ……ฮืมมมม……กูจะร้องเพลงอะไรดีวะ

“ส่วนเพลงเร็วคือ ซ่าสั่นๆ ร้องกับพี่สองคน ถ้ากลัว.....ไม่ต้องร้องก็ได้นะ” ไอ้เบสต์บอกทำหน้ากวนตีนนิดๆ ทำเอาผมต้องกัดฟันกรอดๆอีกรอบ

เชี่ย…..ไอ้นัยเพิ่งบอกว่ากูไม่เหมาะจะร้องเพลงนี้……แต่กูจะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะนั่นเท่ากับกูยอมแพ้ไอ้เบสต์ไปแล้ว

“ไม่มีปัญหาครับ” ผมฝืนยิ้มพูดออกไปอย่างมั่นใจ “งั้นเพลงช้าผมเลือก ต่อหน้าฉัน ก็แล้วกัน ส่วนเพลงเร็ว พี่เบสต์อาจหมองได้นะ อย่าว่าผมละกัน”

“กลัวที่ไหน” ไอ้เบสต์บอกแล้วยกหมัดขึ้นด้านหน้าผม ผมเลยกำหมัดแล้วยกชนไปเบาๆ ผมเม้มปากมองหน้าไอ้เบสต์ ส่วนมันก็ยิ้มมุมปากยักคิ้วใส่ผม

เฮ้อ……กูจะตายมั้ยเนี่ย เสือกทำปากเก่งไปแบบนี้……ผมแอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อยเลยครับ……..พี่กรคร้าบ ช่วยผมด้วยนะพี่ ฮือๆๆ