ผมเป็นเกย์ควีนนางหนึ่งที่อยากมีงานแต่งงานเล็ก ๆ กับคนรักเป็นของตัวเอง แล้วนี่มันเรื่องตลกอะไรกัน สิ่งที่ผมเพิ่งได้ยินจากปากของเขามันไม่จริงใช่มั้ย ทำไมผมต้องมาถูกแฟนขอเลิกในปีที่เจ็ดของการคบกัน และการประกาศให้เพื่อนรู้ด้วยการแต่งงานที่จะถูกจัดขึ้นริมชายทะเล เก๋ ๆ ได้ออกการ์ดเชิญไปแล้ว นี่ถ้ารู้ไปถึงไหนก็ได้อายไปถึงนั่น ผู้คนที่ชังน้ำหน้าคงเฝ้ารอที่จะนินทาและสมน้ำหน้า เกย์ที่เกิดมาสุดที่จะสมบูรณ์แบบอย่างผม ‘นายพอร์ช นันทวรรณ ณ อยุธยา’ กันทั้งวงสังคมเลยสินะ
ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมานั้น เขาไม่เคยรักผมมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่มาบอกกันตอนนี้มันไม่ช้าไปหน่อยหรือยังไง กูเสียใจ เสียความรู้สึก และเสียความมั่นใจเสียศูนย์จนเกิดความคิดชั่ววูบว่า ไม่อยากอยู่แล้ว อยากตาย โลกนี้ไม่สวยงามอีกต่อไป ทว่า ทันใดนั้นเองผมก็ได้พบกับ พญานาคราชชื่อของเขาคือ พญาชัยเชษฐนาคราช พญานาคตนนี้ได้ยื่นข้อเสนอ บางอย่างให้ผม โดยมีข้อแม้ว่าหากสำเร็จผมต้องมอบกาย ความรู้สึก ความระลึกได้หมายรู้ จิตใจ และ วิญญาณ ให้เขา และไปรับใช้เขาที่เมืองบาดาล อยากจะขำ พ่องูยักษ์เอ๋ย รู้หรือปล่าวว่า ตอนนี้ผมไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว เพื่อที่จะให้ผมได้มาซึ่งสิ่งที่ผมปรารถนา อย่าว่าแต่บาดาลเลย ต่อให้อเวจีมหานรก ผมก็พร้อมจะลุย