โอ๋จอดรถแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ผู้หญิงหน้าตาออกสวยแนวฝรั่งๆ ซึ่งไม่ใช่พี่อุ๊กับน้องอุ้ยแน่นอน เดินโอบเอวกันโดยไม่หันมามองทางผม ผมเปิดประตูรถไอ้โอแล้วรีบวิ่งตามไป ฉิบหายละ(เสียงไอ้โอตะโกนตามหลังมา) ผมคว้าแขนโอ๋ได้ทัน อ้าวเอ็กซ์(ทำหน้าเหรอหรา) ผมต่อยเปรี้ยงเข้าให้โดยอีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัวแล้วเซถลาไปตามแรงหมัดผม
"ทำไมโอ๋ทำได้ลง"ผมน้ำตาไหลพราก มันเจ็บยิ่งกว่าเตะขอบเตียง มันจุกยิ่งกว่าโดนต่อยท้องแรงๆ ผมกำลังจะตามไปซ้ำอีก แต่ไอ้โอมาดึงไว้
"เด๋วก่อนเปี๊ยก"
"ไม่ต้องมาเรียกชื่อนี้เลยนะ"
"ฟังเค้าก่อน"
"พอละ จบกันที ดีแล้วที่ได้รู้ตั้งแต่วันนี้"ผมถอดแหวนแล้วเขวี้ยงไปที่โอ๋ แล้วดึงกุญแจรถจากไอ้โอมา
"เอ็กซ์ ๆ"เสียงโอ๋ยังตามไล่หลังมา
ผมไม่สนใจหันหลังกลับไป ผมจะไม่มีทางให้ผู้ชายคนนี้เห็นน้ำตาผมเด็ดขาด สตาร์ทรถโดยมีไอ้โอรีบกระโดดขึ้นแล้ว เบียดออกมาเลย ไม่สนใจว่าจะชนอีกฝ่ายทีกำลังลุกขึ้น แล้วทำท่าเหมือนว่าอย่าเพิ่งไป จนอีกฝ่ายต้องรีบถอยหลบไป
"เห้ยมึงจะชนกันให้ตายเลยหรอ"ผมยังน้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ
"สัญญาหรอ ควายกูนี่ควายสัดๆ"
"เชี่ยมึงช้าๆหน่อยกูยังไม่อยากตาย"
"แม่มทำไม่ได้แล้วจะสัญญาทำไม"
"ใจเย็นๆ"ไอ้โอเอามือมาลูบขา"

โอ๋โทรเข้ามา ผมหยิบโทรศัพท์แล้วปาออกนอกรถ
"เห้ยเอ็กซ์"
"มึงเงียบก่อนได้มั๊ย"ผมเลี้ยวรถเข้าไปในมอเกษตร จนมาถึงสนามกีฬาก็เลยเบรกรถ
พร้อมหันมากอดไอ้โอ
"กูทำไรผิดว๊ะ กูไม่ดีตรงไหน"ผมซบอกไอ้โอพร้อมร้องไห้โฮแบบเหลืออดเหลือทน
"เอาน่าเพื่อนร้องเหอะร้องให้พอ"
"มันเพิ่งสัญญากับพ่อกูเมื่อวานว่าจะดูแลกันไปตลอด"
"เห้อ"ไอ้โอถอนหายใจยาวๆ
"กูน่าจะรู้ตัวตั้งแต่เล้งโทรมาบอก ตั้งกะหลังๆ วันอาทิตย์มันไม่นอนที่บ้านแล้ว"
"กูเข้าใจมึงนะ รักมากก็เจ็บมาก กูเคยเตือนมึงแล้วไงว่าอย่าหวังอะไรกับรักครั้งแรกให้มาก"
"คนรักกันไว้ใจกันเชื่อใจกันมันผิดตรงไหน กูขาดอะไรไป กูยังมีอะไรที่ไม่พออีกหรอ ต้องการ แค่ไหนอะไรกูไม่เคยเฉย รึทำไม่ได้เพื่อมัน กูทำไปเพื่ออะไร"
"ผู้ชายก็คงเหมือนกันทุกคนหละมึง"
"แล้วทำไมไม่ไปมีอะไรกันให้พอแล้วค่อยมาคบกับกู แล้วต้องมาใช้เวลาดูใจกันตั้งนานทำไม"ผมได้แต่ร้องไห้ซบไอ้โออยู่แบบนั้นโดยมีไอ้โอคอยกอดแล้วลุบหัวเบาๆ วันนี้ผมรู้แล้วความเจ็บมันเป็นไง เจ็บเพราะเชื่อใจ ไว้ใจใครซักคนมันเจ็บแค่ไหน ถ้าผมทำไรผิดต่อโอ๋ แล้วโอ๋ไปมีคนใหม่ผมก็คงรู้สึกเจ็บน้อยกว่านี้ แต่นี่ผมไม่ได้ทำไรผิดเลย ไม่เลยซักอย่าง ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยแม้แต่จะคิด ไม่เคยแม้กระทั่งปลายตาไปมองใคร นี่หรอสิ่งที่คนรักเค้าตอบแทนมา
"มึงมานั่งมา กูขับเอง กลับบ้านเรา"
"กูไม่อยากกลับเลยว่ะ กูไม่อยากกลับไปเห็นอะไรเดิมๆ กุไม่อยากเจอแม้กระทั่งอะตอม"
"มึงหนีมันไม่พ้นหรอกว่ะ มึงต้องยอมรับให้ได้ พรุ่งนี้เราก็ไปเที่ยวให้สบายใจกันละ"
"อยู่เป็นเพื่อนกูนะ"
"กูอยู่ตรงนี้ตลอดหละ"

รักครั้งแรกของผมมันจะจบแบบนี้หรอ มันง่ายไปป่ะ แล้วผมจะตอบคนอื่นๆว่าไง อย่าเพิ่งนึกว่าจะตอบคนอื่นเลย แค่จะตอบตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น ผมยังตอบไม่ได้เลย ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมเจ็บมากๆ เหมือนโลกใบนี้มันไม่สดใสอีกแล้ว มันน่ากลัวกว่าที่ผมคิดไว้มาก เข้าใจแล้วว่าเวลาเห็นคนรักเลิกกันแล้วทำไมเค้าถึงร้องไห้ ความทุกข์มันเป็นไง ความเจ็บมันเป็นไง ทำไมถึงมีคนบางคนยอมตายเพื่อที่จะหนีมัน บางทีตายจากกันไปมันยังดีซะกว่าเห็นคนรักนอกใจกันซะอีก ผมได้แต่นั่งคิดวนไปมาอยู่แบบนี้ พร้อมมือไอ้โอที่คอยกุมมือผมไว้อย่างเป็นห่วงตลอดเวลา น้ำตาผมที่ไหลเป็นสายไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดได้เลย