"โค๊ะ... ขาวแต๊ขาวว่า ควยปอแข็งหมดลุ๊บ่ะ.. 5555.."
ผมหันไปตามเสียง.. โดยไม่คิดด้วยซ้ำว่าลุงเค้าจะหมายถึงผม... พอหันไปผมก็เจอกับหน้ายิ้มร่า ฟันปลอมขาวเรียงเต็มปากของลุงช่วย
"หวัดดีคับลุง.. " ผมทัก..
"ป้อคิงไปไหนเหีย.. มันได้เจ็บนักก่อ..." ลุงช่วยลงรถมาพร้อมกับพี่ต๋อง ลูกชายของแก
"อยู่บนบ้านคับลุง ขึ้นไปเลย ๆ "

ตอนนั้นผมเรียนอยู่ปี 4 แล้วคับ จริง ๆ เก็บตัวเรียนหมดแล้ว เหลือแต่โปรเจ็คจบ ฝึกงานซัมเมอร์เรียบร้อย แต่ว่าเทอมนี้ ลงทะเบียนฝึกงาน แล้วก็ทำโปรเจ็คจบไปพลาง ๆ ผมจึงมีเวลาว่างมากพอที่จะไป ๆ กลับ ๆ บ้านที่ต่างจังหวัดได้
/บทสนทนาทั้งหมดเป็นภาษาคำเมืองแบบล้านนา ผมปรับเป็นภาษากลางเพื่อง่ายต่อการสื่อสารนะคับ/
อาทิตย์ก่อน คุณพ่อผมพลัดตกจากรถหกล้อ ขณะขึ้นไปเกลี่ยข้าวโพดฝักก่อนจะส่งไปขายที่กรุงเทพฯ จนกระดูกเท้าแตก เข้าเฝือกและเดินไม่ได้ เหลือแต่แม่ พี่สาวที่เลี้ยงลูกวัยไม่ถึงขวบ และพี่เขยผมที่รับราชการ ผมจึงต้องกลับมาช่วยงานที่บ้าน ซึ่งเป็นร้านขายปุ๋ย ยา และเครื่องจักรกลการเกษตร พร้อมกับรับซื้อพวกข้าวโพด ถั่วเขียว ตามฤดูกาล ส่งขายโกดังทางภาคกลางด้วย

ตัวผมเองโชคดีที่เป็นคนขาวมาก และเป็นคนขาวแบบผิวน้ำนม คือ ไม่ใช่ขาวบางจนเห็นเส้นเลือด แต่เป็นคนที่ผิวขาวแบบด้าน ๆ (อธิบายยังไงดีวะ) นั่นแหละ เอาเป็นว่าขาว และโดยเฉพาะเวลากลับจากเชียงใหม่ มาบ้าน เหมือนอากาศมันเปลี่ยน น้ำมันเปลี่ยน วันแรก ๆ ผมจะดูขาวมากกว่าปกติ (รู้สึกแบบนั้นนะ)

ลุงช่วยแกเป็นคนห่าม ๆ ทะเล้น ๆ และเป็นเพื่อนกับพ่อ ค้าขายกันมานาน แกได้ข่าวพ่อตกรถ แกก็เลยมาเยี่ยม พี่ต๋อง ลูกชายของแกก็เลยขับรถมาให้ พี่ต๋องเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง ร่างบึกบึน กำยำ ทั้งตัวแทบไม่มีไขมันส่วนเกิน ผมคุ้นเคยกับแกพอสมควร แต่ด้วยอยู่คนละหมู่บ้าน ก็ไม่ได้ถือว่าสนิท ประโยคสนทนาข้างต้น เป็นการกระเซ้าว่า ผมผิวขาวจนเหมือนผู้หญิง จนแกเกิดอารมณ์ทางเพศ (คือ ธรรมเนียมทางเหนือ ไม่ได้ถือว่าเป็นคำหยาบอะไรนะคับ เหมือนสนิท ๆ กันก็กระเซ้ากันงี้มากกว่า)

แกทักผมเสร็จ แกก็ขึ้นบันไดไปหาพ่อ พี่ต๋องเดินมาหาผมที่กำลังขายปุ๋ยขายยาวุ่นวายอยู่ แกมายืนดูยิ้ม ๆ รอผมว่างแล้วก็บอก
"ยูเรีย 4, 16-20-0 หัววัว 4 ... " แกสั่งปุ๋ยแล้วยาอีกสองสามอย่าง ผมรีบไปหยิบยาใส่ถุง แล้วจะมาช่วยแกยกปุ๋ยขึ้นรถ
"เฮ้ย.. ไม่ต้องหรอกเก่ง เดี๋ยวกระสอบบาด พี่เสียดายผิวเอ็ง..." พี่ต๋องบอกพร้อมกับยิ้มร่า ผมงี้พร้อมเสียตัวให้แกตอนนั้นเลย..
"ไม่เป็นไรพี่.. ยกมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ยะ ถ้าบาด คงบาดหมดไม่เหลือแล้วหล่ะ" ผมก็ไปช่วยแกยกขึ้นรถจนเสร็จ
"แล้วนี่ กลับมาบ้าน ไม่ต้องไปเรียนเหรอ" แกถาม
"ไม่ค่อยมีเรียนแล้วคับ ใกล้จบแล้ว" ผมตอบ
"แล้วนี่ สวนยางใครไปดูอ่ะ.. ได้คนกรีดรึยัง" พี่ต๋องถาม
"ได้แล้วคับพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า ๆ ก็คงเป็นผมนี่แหละ เข้าไปเอาขี้ยาง " ผมตอบ พ่อผมมีสวนยางที่พึ่งได้กรีดเป็นปีที่ 2 ปกติแกจ้างคนกรีดอยู่แล้ว แต่ทุกเช้า ต้องมีคนไปรวบรวมเอาขี้ยางเพื่อมาขาย
"เออดี.. ว่าง ๆ ก็แวะไปหาพี่ได้นะ สวนอยู่ใกล้ ๆ กัน รู้จักสวนพี่มั๊ย.."
"รู้จักคับ พ่อเคยชี้ให้ดูแล้ว พี่นอนบ้านสวนเหรอคับ.."
"อื้อ.. นอนเฉพาะช่วงนี้อ่ะแหละ หาคนกรีดยังไม่ได้ เช้า ๆ พี่กรีดเอง.." แกบอก
"ดีเลยคับ.. เนี่ยะ ผมขี้เกียจตื่นเช้าอยู่ ตอนแรกว่าจะไปนอนบ้านสวนเหมือนกัน.. แต่บ้านสวนพ่อให้คนงานนอนอยู่ ผมไม่คุ้น ก็เลยว่าจะออกที่นี่ไปซัก ตี 4"
"เฮ้ย.. ทางเปลี่ยว ไปนอนสวนพี่มั๊ย.. บ้านหลังเบ้อเร่อ พี่นอนคนเดียว.."
"นอนคนเดียวเหรอคับพี่...."
"เออ.. นอนคนเดียว..."
หึ หึ... โชคเข้าข้างผมแล้ว..
"ไม่หาสาวมานอนด้วยอ่ะพี่... " จริง ๆ พี่ต๋องแกมีเมียแล้วคนนึงตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 20 มีลูกแล้ว 1 คน แล้วก็เลิกกันในเวลารวดเร็ว แล้วก็ทิ้งลูกไว้ให้เมียแกเลี้ยง
"อื้อ หาอยู่.. ถ้ามีเอ็งก็เอาไปเผื่อพี่ด้วย.. 555+"
"พี่... ผมไปจริงนะ... " ผมถามย้ำเพื่อให้มั่นใจว่าแกไม่ได้เชิญตามมารยาท
"อื้อ.. ไปเลย ๆ พี่นอนคนเดียวโคตรเหงา.... มีเอ็งไปด้วย จะได้มีเพื่อนคุย..."

--ฮ่า ๆ ... เสร็จโจรล่ะทีนี้---