เล่าต่อคะ ไปเที่ยวเวียงจันทร์โดยไปคนเดียวไปพักโรงแรมไม่บอกชื่อนะคะแต่พนักงานหล่อมากๆดิฉันลวนลามด้วยสายตาคำพูดมาหมดคะน้อง ๆมาจากต่างแขวงเป็นนักศึกษาเลี้ยงเบียร์แต่ไม่กินเยอะกลัวเจ้านายว่า ในขณะท่ีดิฉันนั่งกินเบียร์หน้าโรงแรมก็มีหนุ่มหล่อกับชายวัยเลยกลางคนมาสงสัยจะมาเปิดโรงแรมตอนนี้ดึกแล้วเป็นคนไทยแต่น้องหนุ่มเป็นคนลาวคุ้นเคยกันดีกับพนักงานโรงแรม เดี่ยนเลยถามว่ารู้จักเหรอ เขาบอกเป็นพนักงานโรงแรมท่ีนี่แต่วันนี้เขาหยุดทำให้คิดว่าพนักงานคนนี้ขายไปด้วย โรงแรมไม่ใหญ่อยู่แถว บขส.ท่ีนีวกเข้าเร่ืองตอนคำ่เดินเที่ยวแถวริมโขงเขาเรียกตลาดมืด หรือตลาดกลางคืนมันหมือนตลาดนัดบ้านเราเผื่อเจอเหยือสักคนแต่ผิดหวังคะ จะเข้าร้านก็ไม่มีเพื่อน แถมแพงด้วยเดินเร่ือยเปื่อยหมดหวังเจอแต่คนจีนเยอะมากสูบบุหรี่คุยเสียงดัง เลยยืนพักเหนื่อยพอดีมีชายหนุ่มขี่มอเตอร์ไซต์มาจอดข้างๆ แล้วตะโกนร้องให้คล้ายๆ คนอกหัก เดียนเลยถามว่าเป็นอะไรเขาก็เล่าแล้วเขาถามเดียนว่าอ้ายมาหยัง มากับไผ เดียนบอกมาเที่ยวมาคนเดียวเขาว่าเป็นคนไทยใช่ไหมคุยซักพักเขาบอกว่าจะไปไหนเขาจะพาไปผมบอกว่าจะไปอนุสวรีย์เจ้าอนุวงศ์ เขาพาไปแต่เขาพาไปท่ีอนุสาวรีย์ท้าวอะไรเดียนจำไม่ได้ไปทางสนามบินวัดไต ไปถึงนั่งคุยกันเดี๊ยนกอดเขาพยายามล้วงแต่ไม่สำเร็จ หุ่นผอมแห้งแบบนี้หาท่ีเมืองไทยไม่ต้องใช้ความสามารถเล๊ยเอาเป็นฝูง หลอกถามคนมันไม่ฉลาดก็รู้ท่ีทำโวยวายสร้างเร่ืองเขาคงดูเดี้ยนออก ไม่มีอะไรเลยคุยกันร่ือยๆมันบอกว่ามันเคยฆ่าคนมาแล้วสักพักเริมขอเงินค่านำ้มันสองร้อยแล้งขอเพิ่มค่าเสียเวลามันเริ่มเสียงแข็งเดี้ยนเริ่มโมโหบอกไม่ให่ไม่กลัวฉันรู้จักคนเวียงเยอะมันเลยขอเพิ่มร้อยหนึ่งดิฉันรำคาญเลยให้ มันมาอ้อนต่อจะไปไหนในเวียงจันทร์ข้อยรู้หมดทุกที่ เชื่อไหมดิฉันเดินไปเร่ือยๆ รถในเวียงจันทร์ก็น้อยมากรถสามล้อนะคะรถผ่านก็น้อยเพราะแถวฉันอยู่มันชานเมืองมาก เป็นอุทาหรณ์นะคะแต่ไม่เข็ดคะมีโอกาสจะมาเล่าท่ีประทับใจคะ