A19
ชีวิตที่เปลี่ยนขั้ว

นวนิยายเชิงโลกีย์ จากเค้าโครงเรื่องจริงของชายคนหนึ่ง ตั้งแต่เริ่มจำความได้ก็ถูกล้อเรียนว่าเป็นกะเทย แล้วชีวิตจึงเปลี่ยนขั้วให้ต้องกลายมาเป็น...ชายชื่นชอบไม้ป่าเดียวกัน ชีวิตจะโลดแล่นเป็นไปอย่างใด....ลองติดตามอ่าน

โดย...เอกลักษณ์

บทที่ 19
ปิดเทอม..กลับบ้าน

ปลายเดือนกุมภาพันธ์ แต่ละโรงเรียนก็จะมาการสอบเลื่อนชั้น หลังจากนั้นแล้วก็จะมีการปิดภาคเรียนใหญ่ เป็นเวลา 2 เดือนกว่า เรากับน้อง เอ็มก็เหมือนกัน จะต้องมีเวลาที่จะต้องจากกันไปชั่วคราว

น้องเอ็มมีอาการไม่อยากให้เรากลับบ้านที่ต่างจังหวัด อยากจะชวนไปเที่ยวเกาะเสม็ดอีกครั้ง จึงต้องเอาจดหมายจากทางบ้านให้น้องดู เพราะว่าทางบ้านต้องการให้รีบกลับบ้าน ไปช่วยงานในสวนผลไม้ ที่ขาดแรง งาน อีกประการการปิดภาคเรียนกลางปีก็ไม่ได้กลับบ้าน

ในคืนสุดท้าย...ก่อนที่เราและน้องจะต้องจากกันแล้ว ในคืนนั้นน้องได้จัดเปิดศึกอย่างหนักสุด....เป็นศึกสงครามเย็ดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอีกครั้งหนึ่ง เสมือนประหนึ่งว่า น้องอดอยากไม่ได้เย็ดตูดมานานนับสิบปี น้องมีท่าพลิกเพลงมาเย็ดสารพัดท่า จนสุดท้ายเราก็ต้องปล่อยให้น้องเย็ด เย็ด เย็ด ไปตามความพอใจ เพราะหลุมรูตูดของเรามีน้องเป็นเจ้าของแล้ว

เรานอนคว่ำแอ่นรูตูดให้น้องเย็ด เย็ด เย็ด จนหนำใจ จนเราต้องมีการขอเวลานอก...หยุดพัก เพื่อรีดเอาน้ำเงี่ยนออก จึงให้น้องช่วยกดหน้าท้อง แล้วเราก็เบ่งเอาน้ำเงี่ยนออกจากรูตูด เพราะถูกฉีดไส่รูตูดอย่างมากมาย เวลาน้องเย็ดแล้ว...จะมีเสียงดัง เจ๊าะแจ๊ะๆๆๆ แล้วรูตูดก็จะลื่นมากเกินไปด้วย ทำให้มีความเสียวได้ไม่เต็มที่ จึงต้องมีการเบ่งเอาน้ำเงี่ยนออก แต่ในคืนนั้นเราขอเวลานอกไป 3 ครั้ง เพื่อกดท้องเอาน้ำเงี่ยนออก แต่เราไม่รู้ว่า....น้องน้ำแตกไปกี่ครั้ง แต่ที่รู้แน่ชัด....ว่าเป็นคืนแห่งการอำลาที่ประทับใจมาก จนยากแก่การจะลืมเลือน เพราะว่าเราถูดเย็ดตูด....จนน้ำแตกไปถึง 5 ครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น....ก่อนตื่นก็ต้องมีพิธีล้างหน้าไก่ก่อนอีกหนึ่งครั้ง วันนั้นเราไปส่งน้องที่ขนส่งสายใต้ สามแยกไฟฉาย เพื่อกลับบ้าน

เรากินอาหารเช้าด้วยกัน ต่างคนต่างเงียบ เหมือนอยู่กันคนละโลก น้องทำตาระห้อย เหมือนอย่างกับจะร้องไห้ เรารู้สึกสงสารน้องอย่างจับใจ เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว น้องก็บอกว่า ขอไปฉี่ก่อน...ที่จะขึ้นรถ เราก็ตามไปด้วย

ห้องน้ำที่สถานีขนส่งสายใต้ ในยามเช้ายังไม่มีคนพลุกพล่าน มีเพียงเราสองคนเท่านั้น น้องมองไปรอบๆๆ แล้วก็จูงมือเราไปเข้าห้องน้ำสุดท้าย เมื่อเข้าไปแล้วน้องก็ฉี่ แล้วกระซิบบอกเราว่า

“ถอดกางเกงออก”

เมื่อน้องฉี่เสร็จก็รูดกางเกงลงมาที่เข่า พอเราถอดกางเกงเสร็จ ก็ค้นหา ky ในกระเป๋ามาทำความหล่อลื่น แล้วเอามือยันผนังห้องน้ำ ถ่างขาออกกว้างโก่งตูดให้น้อง แล้วจับควยน้องมาจ่อที่รูตูด น้องก็ดันควยพรวดเข้าไปในรูตูดจนมิดด้าม เราก็รีบหุบขาเข้าชิดกันพร้อมหนีบรูตูดให้คับที่สุด แล้วน้องก็ซอยๆๆๆ กระเด้าๆๆๆ อย่างถี่ยิบบบบบ จนเราต้องเตือนให้น้องเย็ดเบาๆๆ กลัวจะใครได้ยิน น้องเย็ดๆๆๆๆประมาณสัก 10 นาที น้องก็ร้องซีดดดดดด ควยก็น้ำแตกไส่ในรูตูดของเรา

เราล้างควยให้น้อง แล้วให้น้องออกไปก่อน ดูว่ามีใครอยู่ข้างนอกไหม เมื่อน้องออกไปแล้ว เราก็งัดเอาถุงล้างรูตูดมาใช้ เอาน้ำจากก๊อกไส่ถุงล้างตูด ดีนะที่เอาถุงล้างตูดติดตัวมาด้วย จึงชูถุงขึ้นสูง...แล้วปล่อยน้ำเข้ารูตูด เพื่อล้างรูตูดเอาน้ำเงี่ยนของน้องออก แล้วจึงเช็ดตูดให้แห้ง อัดผงพิเศษเข้าไว้ โดยคิดว่าคงจะได้พักรูตูดไปอีกนาน จนกว่าจะกลับมาเจอน้องเอ็มอีกครั้ง

เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้ว ก็มาซื้อตั๋ว แล้วมาส่งน้องขึ้นรถที่ชานชาลา

“เราต่างสัญญากันว่า...จะรีบกลับมาเมื่อโรงเรียนเปิดภาคเรียนใหม่”

รออีกไม่นานนักรถก็ได้เวลาออก น้องทอดสายตาผ่านหน้าต่างรถ มองมาที่เรา แล้วเราเหม่อมองน้อง...น้องมองเรา...แล้วรถโดยสารก็เคลื่อนนน.... ออกไป...ภาพใบหน้าน้องมีขนาดเล็กลงๆๆ จนลับสุดสายตา....ลาก่อนน้องเอ็ม....จนกว่าจะเปิดภาคเรียนใหม่

@หลังจากนั้นแล้ว...เราก็รีบมาขึ้นรถที่สถานีขนส่งเอกมัย...เพื่อกลับบ้าน สายตาเราเหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง รถโดยสารหวานเย็น...วิ่งปุเล็งๆๆๆไปเรื่อยๆ สายลมเย็นโบกเข้ามากระทบใบหน้า ภาพใบหน้าของน้องเอ็ม...วนเวียนเข้ามาในห้วงมโนภาพ ภาพท่าทางแห่งการเสพสังวาสร่วมกัน ภาพควยหัวดอกเห็ดดุ้นมหึมา ที่ชักเข้า ชักออก รูตูดของเรา ถึงกับทำ ให้น้ำเงี่ยนซึมออกมาจากรูตูด

ทันใดนั่นก็มีเสียงระเบิด...บึ้ม...ตกใจสดุ้งจากภวังค์ แล้วรถก็เถเข้าข้างทาง ได้ยินเสียงคนท้ายรถร้องโหวกเหวก...ยางระเบิด ดังนั้นทุกคนจึงต้องรถจากรถไปหลบอยู่ที่ข้างทาง

รถที่โดยสารมาไม่มียางสำรอง จึงต้องเอายางไปซ่อมที่อื่น ต้องรอรถอีกคันให้ผ่านมา แล้วจึงเอายางไปซ่อมได้ กว่ายางรถจะซ่อมเสร็จ กว่าคนซ่อมจะกลับมา ก็จึงทำให้เสียเวลาไป 4 ชั่งโมงกว่าๆๆ

จุดหมายปลายทางที่เราจะลง เป็นชุมชนที่บ้าน 2-3 หลังเท่านั้น เมื่อลงจากรถก็เป็นเวลาที่เย็นมากแล้ว.....ปรากฏว่ารถโดยสารคันสุดท้ายที่จะไปยัง... หมู่บ้านของเรา ได้ออกไปนานแล้ว จึงเป็นอันว่า....ไม่มีรถจะต่อไปบ้านได้ ซึ่งจะต้องรอจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า จึงจะมีรถโดยสาร

เราเหม่อมองยืนอยู่ริมถนน คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี จะเดินไปหรือก็ระยะทางกว่า 50 กิโลเมตร กว่าจะถึงก็ค่อนสว่างแน่ ทางเข้าบ้านก็ไม่มีบ้านใครแม้แต่สักหลัง เป็นแต่ป่าเปลี่ยวไปตลอดทาง จึงยืนเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นคนเดียว ก็คงได้อาศัยศาลาริมทางเป็นที่แน่ๆในคืนนี้

ขณะยืนเหม่อลอยอยู่นั้น.....มีความสับสนไม่รู้จะทำอย่างไรดี พลันก็เห็นรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งมาแต่ไกล แล้วมาหยุดที่ข้างหน้า

“ไปด้วยกันไหมละ...เอ” เสียงเรียก....ร้องทัก”

ขณะยืนงงอยู่นั้น....เอ๊ใครหนอ...

เอ๊ย...ชุมพล...นี่หว่า สุดแสนจะดีใจที่ได้เจอเพื่อนซี้เก่า ในยามยากเช่นนี้ จึงรีบกระโดดขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ทันที ดีใจมากๆๆอย่างที่สุด ไม่ได้เจอเพื่อน ชุมพล หรือ เหน่ง มาหลายปีแล้ว หลังจากจบชั้น ป 7 แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เราไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ถามไถ่กันได้ความว่า เหน่งเรียนเพียงชั้น ป 7 เท่านั้น แล้วไม่ได้เรียนต่อ เพราะต้องช่วยทางบ้านทำงานสวนผลไม้

มิน่าละรูปร่างของเขา...จึงล่ำสันบึกบึน สูงใหญ่ สูงราวๆ 175 ซม. หน้าอกหนาใหญ่ กล้ามเป็นมัดๆๆ สะโพกใหญ่ ขาใหญ่และยาว เพราะทำงานหนัก ใบหน้าคมคายหล่อแบบชาวบ้านทั่วไป สวมเสื้อแขนยาว สวมกางเกง ขาก๊วยแบบชาวสวนทั่วไป

ขณะนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ ลมพัดพาเอากลิ่นเหงื่อผิวกายของเหน่ง ลอยมากระทบกับจมูก เป็นกลิ่นฉุนแบบจางๆ ที่ไม่มีน้ำหอมชนิดใดในโลกมาเปรียบเทียบได้ กลิ่นนี้เสมือนปลุกรุกเร้าอารมณ์สวาทยิ่งนัก

จึงทำให้เกิดภวังค์เคลิบเคลิ้มหลุดล่องลอย ไปสู่อดีตกาลที่ผ่านมานานแล้วเมื่อวัยเยาว์

(โปรดติดตามตอนต่อไป)