นานๆผมถึงจะได้เข้าไปเที่ยวกรุงเทพฯกับเขาซักที ก็อย่างว่านั่น

แหละครับคนมันบ้านนอก จุดมุ่งหมายของผมคือจะไปพบกับหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเราเจอ

กันในเว็บ ผมคุยกับเขาทางโทรศัพท์มาพักใหญ่แล้วล่ะครับจนสนิทกันเป็นอย่างดี

เขาชื่อ " แอนดริว " ครับ

แอนดริวนัดเจอกับผมที่พารากอนในช่วงวันหยุดยาวสิ้นปีซึ่งผมไม่มี

เรียน ที่หน้าสยามโอเชี่ยนเวิร์ลด เพราะผมเคยคุยให้เขาฟังว่าอยากจะเข้าไปดูข้าง

ในสักครั้ง อันที่จริงผมเองก็อยากที่จะเจอเขาด้วยนั่นแหละ

วันนั้นผมอุตส่าห์แต่งตัวเสียหล่อ ไปยืนรอเขาที่หน้าสยามโอเชี่ยน

เวิร์ลด ผมจำได้ดีว่ารูปในอวาตาร์ของเขานั้นหล่อขนาดไหน แต่ก็น่าแปลกที่คน

หล่อๆอย่างเขามักจะชอบพูดว่าเขายังไม่มีแฟนและนั่นยิ่งทำให้ผมชอบเขามากขึ้นทวี

คูณ แอนดริวคุยเก่งและขี้อ้อน เรียกได้ว่าผมแอบหลงรักเขาเข้าแล้วเต็มเปาทั้งๆที่ยัง

ไม่ได้เจอตัวกันเลย

แต่แล้วความฝันทั้งหมดของผมก็พังทลายไม่มีชิ้นดี เมื่อชายที่มา

พบผมเป็นเพียงเกย์ออกสาวสูงวัยที่อวบในระยะสุดท้ายและโบ๊ะหน้าจนวอก ไม่ได้

มีส่วนไหนที่เหมือนรูปในอวาตาร์เลยแม้แต่นิดเดียว

" เต็งหนึ่งใช่ไหม? " เขาเดินมาสะกิดผมแล้วยิ้ม

แน่ล่ะที่เขาจะต้องจำได้ เพราะผมใช้รูปจริงๆของตัวเองเป็นอวาตาร์

ไม่ใช่เอารูปหนุ่มเกาหลี-ฮ่องกงมาแอ๊บหลอกลวงชาวบ้านอย่างเขา

" ครับ " ผมอึ้งกับแอนดริวจริงๆ ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ใจผมหล่น

วูบไปที่ปลายตีนเลยล่ะครับ ภาวนาในใจแต่ว่าขออย่าให้เขาเป็นแอนดริวที่ผมอุตส่าห์

ถ่อมาจากอยุธยาเพื่อเจอหน้าเขาเลย แม้ว่าเสียงที่เขาพยายามจะดัดนั่นฟังดูเหมือน

เสียงของแอนดริวสุดๆก็ตามที แต่แล้วฝันร้าย ของผมก็กลายเป็นความจริงเมื่อปาก

ที่ทาน้ำยาอุทัยทิพย์จนแดงแปร๊ดนั่นพูดออกมา

" ..........เอ่อ....ผม...แอนดริวเองนะ "

พระเจ้า..เอาผมไปโยนให้ฉลามในตู้กระจกนั่นกินดีกว่า หลอกกัน

แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้วครับ

" ..เอ่อ ล้อกันหรือเปล่า ทำไม....ทำไมไม่เห็นเหมือนในรูปเลยล่ะครับ "

ผมแทบร้องไห้

แอนดริวยิ้มแบบที่คิดว่าสวยที่สุดในชีวิต " ......แหม ก็นั่นถ่ายเอาไว้

นานแล้ว "

แต่ผมว่าถ่ายนานแค่ไหน มันก็ไม่น่าที่จะเปลี่ยนแปลงกันได้ขนาดนี้

กาลเวลามันไม่สามารถที่จะทำให้ อนันดา เอฟเวอริ่งแฮม กลายเป็น โก๊ะตี๋ ผีน่ารัก ได้

ฉันใด ตัวผมเองก็คิด ว่าจากรูปแอนดริวที่ผมเห็นในอวาตาร์ก็ไม่น่าที่จะเปลี่ยนแปลง

ไปได้ขนาดนี้ มันเหมือนกับเอาแอนดริวในรูปที่ผมเคยเห็นไปวางรองใต้ล้อรถไฟเหาะ

ตีลังกาแล้วทิ้งไว้ให้ขึ้นอืดซักสามวันซะมากกว่า

" คือ.....ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ " ผมไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาอธิบาย

ความรู้สึกของผมตอนนั้นดี

แต่แอนดริวยังคงยืนยันคำเดิม " จริงๆ จะโกหกทำไมล่ะ เต็งหนึ่งคง

จะไม่คิดเลิกคบกับผมเพียงเพราะว่าหน้าตาผมเปลี่ยนไปหรอกนะ "

ผมไม่ได้โกรธหรอกครับ ที่รูปร่างหน้าตาของเขาเปลี่ยนไปได้ไกลสุด

กู่ขนาดนี้ แต่ผมโกรธที่เขาหลอกลวงทุกอย่าง ที่จริงผมเองก็ไม่อยากจะหยาบคาย

กับเขาแต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับผมแล้วมันก็แทบอดไม่ไหว ยิ่งได้มองเห็นกระเป๋า

ลายฮัลโหลคิตตี้ สีชมพูแปร๋นที่เขาสะพายหลังมาแบบกระชากวัยแล้ว ผมก็ตัดสินใจ

ไม่ถูกว่าควรจะขำหรือร้องไห้ดี

เหมือนสวรรค์รังแกผมแบบจงเกลียดจงชัง ที่ปล่อยให้ผมโดนคนที่

อยู่ตรงหน้านี่หลอกมาจากอยุธยาเพื่อฟังคำโกหกลมๆแล้งๆที่ไม่มีเหตุผล เคยได้ยิน

มาเหมือนกันไอ้เรื่องการหลอกลวงพรรค์เนี้ย แล้วก็ระแวงระวังตัวเองตลอดมา ไม่ยอม

เป็นเหยื่อของใคร แต่ไม่รู้สิครับว่าทำไมผมถึงมาตายน้ำตื้นพลาดท่าเสียทีกับคนแบบ

นี้ได้

ใครรู้เรื่องนี้เข้าคงหัวเราะเยาะผมตายเลย อยู่ที่บ้านผมก็อุตส่าห์

เก็บอาการเงียบไม่ยอมให้ใครรู้เลยว่าผมเป็นอะไรกันแน่ ทั้งๆที่ผู้หญิงและเกย์อีก

หลายต่อหลายคนพยายามที่จะเข้ามาเป็นแฟนผมให้ได้ แต่ผมกลับไม่กล้าที่จะเลือก

ใครเลย จนมาเจอเข้ากับแอนดริว แล้วสุดท้ายเป็นยังไง

" ไปด้วยกันนะ ผมซื้อตั๋วเอาไว้แล้วสองใบ" เขาโชว์บัตรผ่านให้ผมดู

" เห็นเต็งหนึ่งบอกว่าอยากจะเข้าไปเที่ยวสยามโอเชี่ยนเวิร์ดไม่ใช่เหรอ? "

ไอ้อยากจะดูน่ะใช่ แต่คงไม่ดูกับเขา ใครจะด่าว่าผมหยาบคาย

ก็ตามใจ เพราะผมคงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว โดยที่ไม่ต้องเอ่ยคำลา ผมหันหลังกลับ

แล้วเดินดุ่มๆหนีเขาไปทันที ได้ยินเขาร้องตะโกนอะไรสองสามคำแต่ผมไม่ฟังแล้ว

หละ

สิ่งที่ผมทำได้อย่างเดียวตอนนี้ คือขึ้นไปนั่งหาอะไรที่เย็นจัดๆกินดับ

โมโห อย่า...อย่าไปคิดถึงเบียร์หรืออะไรทำนองนั้นเพราะผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ

เอาแค่กาแฟปั่นนั่นก็หรูพอแล้ว

ผมอุตส่าห์เบิกเงินเก็บในบัญชีธนาคารมาเกือบหมด เผื่อว่าจะได้ไป

เที่ยวต่อกับแอนดริว (คนในรูปนะครับ ไม่ใช่อีเจ๊คนที่แอบอ้างรูปของเขา) แต่กลับ

กลายเป็นว่าผมต้องเสียเวลาเดินทางมากรุงเทพฯ เพื่อรับฟังเรื่องตลกร้ายที่ผมไม่รู้สึก

ขำเลยสักนิด

แล้วผมจะทำอย่างไรดี เมื่อผมโกหกพ่อกับแม่ไปว่าผมจะค้างบ้าน

เพื่อนที่กรุงเทพฯ สองวันกับอีกหนึ่งคืนที่เหลือจะให้ผมไปใช้กับใครและที่ไหนกัน ผม

เดินไปซื้อลาเต้ในร้านตรานางเงือกสีเขียวมีสองหาง ที่มีราคาเดียวกันกับอาหารกลาง

วันผมถึงสองมื้อแล้วเดินดูดลงมาอย่างเซ็งๆ

ถ้าหากเวรกรรมมันมีจริงผมว่ามันคงจะเดินทางมากับBTS เพราะ

ตอนที่ผมลงบันไดเลื่อน ผมก็มองเห็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบ

พนักงานร้านอาหารญี่ปุ่น ใบหน้าหล่อคมแบบนั้นถึงจะเห็นแค่ครึ่งเดียวผมก็จำได้

เพราะมันคือภาพที่ทำให้ผมต้องถ่อสังขารจากอยุธยามากรุงเทพฯ.......นายแอนดริว

เขาไม่ได้มาคนเดียว แต่ยืนคุยกระหนุงกระหนิงกับสาวสวยรุ่นใหญ่

ในเครื่องแบบเหมือนกัน ผมมองดูบัตรติดหน้าอกของเขา ไม่ยักจะชื่อแอนดริว แต่เป็น

ชื่อ อนันตชัย ไม่รู้ว่าผมคิดบ้าอะไรขึ้นมา ช่วงที่ใกล้บันไดเลื่อนจะสวนกันผมแกล้ง

ก้มลงผูกเชือกรองเท้าแล้วพูดคำว่า " แอนดริว " ออกมาดังๆ

กะประมาณว่าเขาผ่านไปได้สักพักแล้วจึงยืนขึ้น เห็นหมอนั่นทำหน้า

เหรอหรามองหาคนเรียก แถมด้วยแม่สาวสวยคนนั้น......มันชื่อแอนดริวจริงๆนั่นแหละ

.... เป็นไปได้ว่าหมอนั่นอาจจะแกล้งจีบผมเล่นๆ แล้วพอเห็นว่าผมไม่หล่อถูกใจเขาก็

เลยแกล้งโยนผมให้เพื่อนของเขาคนนั้น แค่คิดผมก็เดือดปุดๆแล้ว

การแก้แค้นคือความหอมหวาน ( ใครเคยบอกไว้วะ จำไม่ได้ ) นาย

แอนดริว......ผมจะใช้เวลาที่เตรียมมาสองวันกับหนึ่งคืนแก้เผ็ดนายแอนดริวให้แสบไป

เลย

แอบดูจนแน่ใจแล้วผมก็ค่อยๆเดินตามเขาไป เห็นเขาเดินไปกับ

ผู้หญิงคนนั้นจนถึงชั้นบน ท่าทางจะเป็นแฟนกันแน่ๆ ไอ้หมอนี่ร้ายจริงๆ สงสัยจะ

เป็นเสือไบฯขนานแท้ ผมแอบย่องตามไปติดๆแบบว่าพยายามไม่ให้เขาเห็น ผู้หญิง

คนนั้นเดินกลับเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นทางประตูพนักงานด้านหลัง ส่วนแอนดริว

เดินเลยไปที่ห้องน้ำชายที่อยู่เลยออกไปอีกทาง

เสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีดังขึ้นเมื่อผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป เห็น

เขาถกผ้ากันเปื้อนผืนยาวไปทางด้านซ้าย แล้วรูดซิปควักเอา " ไอ้นั่น " ออกมาเยี่ยว

เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพวกพ่อครัวและบริกรเค้าเยี่ยวกันแบบนี้ คงจะดูดีมากเลยในสาย

ตาของลูกค้าที่มารับประทานอาหาร โดยเฉพาะเวลาเยี่ยวเสร็จแล้วเอามือเปียกๆที่ยัง

ไม่ได้ล้างเช็ดกับผ้ากันเปื้อนนั่น

ผมทำทีเป็นเดินไปล้างมือที่อ่าง แอนดริวก็เดินมาเสยๆผมของตัว

เองอย่างกะจะให้หล่อ(ด้วยมือที่ยังไม่ได้ล้างเช่นเคย) แถมยังเอาน้ำลายตัวเองแตะ

นิ้วมาลูบคิ้วหนาๆให้เข้าทรงด้วย....ซกมกที่สุดเลย

คงจะเห็นว่าผมยืนมองเขาอยู่ละมั๊ง แอนดริวเลยยักคิ้วให้ผมใน

กระจก เอ๊ะ...หมอนี่มันเจ้าชู้จริงๆเลยวุ๊ย ผมแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วล้างมือต่อ

ไป เขาส่องกระจกอีกรอบแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำไป สงสัยจะกลับเข้าร้าน

ผมตามเข้าไปติดๆเหมือนกัน เลยได้เห็นว่าเขากำลังยืนคุยกับ " แอน

ดริว " อีกคนที่นัดเจอผม สงสัยแกจะไปรายงานว่าแผนที่จะไล่ให้ผมกลับไปสำเร็จ

เรียบร้อยแล้ว เห็นแล้วอารมณ์ก็ชักจะเริ่มเดือดอีกครั้ง ผมรอจนกระทั่งเขาคุยกันเสร็จ

และแยกย้ายกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงเลือกที่นั่งในร้าน

พักนึงพนักงานผู้หญิงก็ออกมารับออร์เดอร์ ผมพยายามเลือกเมนูที่

ถูกที่สุดและอิ่มที่สุดมากิน ระหว่างนั้นก็นั่งรออาหารและรอให้เหยื่อของผมเดินผ่าน

ไม่ถึงห้านาทีแอนดริวก็เดินผ่านโต๊ะผม ผมเรียกชื่อเขาอีกครั้งหนึ่ง

" ว่าไง...แอนดริว " ผมทำเสียงดุๆ

เขาตีหน้าเหรอหรา " อ๋า...เรียกผมเหรอครับ "

" ถ้านั่นเป็นชื่อนายละก็ใช่ "

" เออ...รู้จักชื่อผมได้ไงเนี่ย ??? "

ผมยิ้มเหี้ย....มเกรียม แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่เอารูปเขาเป็นภาพ

หน้าจอขึ้นอวด" แล้วนี่ก็รูปหมาที่ไหนไม่รู้...เนอะ"

" อ้าว...รูปผมนี่หว่า ไปเอามาจากไหนอีกล่ะเนี่ย งง ? "

ว่าแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมากดเปิดให้ดู มัน

เป็นรูปเดียวกันเปี๊ยบเลย พอดีกับที่พนักงานร้านอีกคนยกอาหารชุดที่ผมสั่งออกมา

มันมีข้าวราดในกระทะร้อน ไข่ดาว แล้วก็ซุป ผมคว้าถ้วยซุปมาถือไว้ก่อนเลย ท่าม

กลางความงุนงงของทุกคน ผมด่าเขาดังลั่นร้าน

" แก....ไอ้คนตอแหล!!! "

พูดจบผมก็เอาน้ำซุปสาดใส่หน้าเขา แน่นอนว่ามันโดนโทรศัพท์มือถือ

ของเขาแบบเต็มๆ เชื่อเลยว่าไอ้ฉากที่พระเอกนางเอกหนังชอบทำกันบ่อยๆ เมื่อมา

ถึงตาผมเลียนแบบบ้างมันจะสร้างความหายนะให้ผมขนาดนี้ แอนดริวสะดุ้งเฮือก

พร้อมทั้งทำโทรศัพท์มือถือตกพื้นดังแกร๊ก เกิดเสียงเหมือนไฟช็อตเปรี๊ยะตามมาแล้ว

ผมก็เห็นกับตาว่าหน้าจอมันดับมืดลงไปทันที

ผมกะจะวิ่งหนีแต่ดูเหมือนว่ามันจะช้าเกินไปเสียแล้ว เสียงด่าของ

ผมทำให้ทุกคนแตกตื่นและหันมามองเป็นตาเดียวกัน รวมทั้งการ์ดที่เดินอยู่แถวนั้น

ด้วย ผมเห็นแอนดริวยิ้ม ( ได้เหี้ย...มเกรียมกว่า ) แล้วทำท่าหักข้อนิ้วดังกร๊อบๆ

พร้อมกับที่พนักงานในร้านเริ่มรุมล้อมเข้ามาใกล้ เขาก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือของ

ตัวเองขึ้นมาโดยไม่ยอมละสายตาไปจากหน้าผม

เขากระซิบเสียงเข้มว่า " ตกลงเราจะคุยกันที่นี่ หรือว่าไปที่โรงพักกัน

ดีครับ...คุณลูกค้า "

แล้วคนที่ออกมาไกล่เกลี่ยให้ ก็คือสาวใหญ่คนที่ผมเห็นว่าเขาเดินอยู่

กับแอนดริวนั่นเอง ตอนนั้นผมรู้สึกตัวเลยว่าทำอะไรเกินไปจริงๆ ผมยึดเอาแต่ความ

คิดของตัวเองเป็นใหญ่ไม่สนใจที่จะพูดคุยสอบถามอะไรให้เรียบร้อยก่อน หุนหันพลัน

แล่นทำร้ายเขาแบบนี้ผมมีสิทธิ์ที่จะถุกตำรวจจับเอาง่ายๆเหมือนกันนะครับ ดีที่ว่าเขา

ไม่เอาเรื่องกับผมไม่อย่างนั้นคงจะต้องโทรตามพ่อแม่มาประกันตัวผมถึงกรุงเทพฯอย่าง

แน่นอน

สาวใหญ่คนนั้นคือเจ้าของร้านชื่อพี่หมู ส่วนแอนดริวเป็นพนักงาน

ที่ทำงานอยู่กับร้านมาเกือบสองปีแล้ว และเป็นเด็กวิทยาลัยเดียวกันกับพี่หมูด้วย

ไอ้ที่ว่าสนิทกันก็เพราะเหตุนี้ไม่ใช่ว่าเป็นแฟนกัน ส่วนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับ

ผมตอนแรกก็ไม่กล้าเล่าหรอก แต่พี่หมูกับแอนดริวบังคับก็เลยต้องขอไปพูดคุยกัน

สามคนหลังร้าน

พี่หมูคิดว่าคนที่ติดต่อผมน่าจะเป็นรุ่นพี่ในร้านเสื้อผ้าที่เปิดอยู่ชั้นล่าง

เพราะลักษณะที่บอกเอาไว้นั่นใช่เลย แถมแอนดริวยังยืนยันว่าก่อนที่ผมจะเข้ามามี

เรื่องกัน พี่คนนั้นก็เพิ่งเจอกับเขาที่หน้าร้าน เธอมีชื่อที่เรียกขานกันในวงการว่า " คิตตี้ "

" คิตตี้มันก็ชอบมาแอบถ่ายรูปไอ้ดิวบ่อยนะ " พี่หมูเสริม " มันคงเอา

รูปไว้หลอกชาวบ้านเค้าน่ะ "

ผมว่าพี่คนนั้นไม่น่าจะชื่อคิตตี้หรอก ชื่อการ์ฟิล์ดน่าจะเหมาะกับหุ่น

ของเขามากกว่า ที่ผมทำได้ก็มีแค่กราบขอโทษพี่หมูที่สร้างเรื่องในร้านจนเกิดความวุ่น

วายโกลาหล และขอโทษแอนดริวที่เอาซุปสาดหน้า(และโทรศัพท์มือถือ)ของเขา

" ที่สาดหน้าพอทนได้อยู่หรอก " เขาแยกเขี้ยวพูด " แต่ไอ้เรื่องโทรศัพท์

มือถือน่ะ นายต้องจ่ายค่าซ่อมนะ "

" ใช่...สาดหน้าไอ้ดิวมันไม่ร้อนหรอก เพราะว่าด้านเป็นอย่างยิ่ง " พี่หมู

แซว

แอนดริวแกล้งชี้ไปที่หน้าพี่หมู " อุ๊ย! ดูดิ มีรอยน้ำร้อนลวกหน้าด้วย

หนังเหี่ยวๆเต็มไปหมดเลย "

งานนั้นแอนดริวโดนตีนพี่หมูทันที แต่ดูเหมือนกับว่าทั้งคู่หยอกล้อ

กันรุนแรงแบบนี้เป็นอาจิณแล้วเลยไม่โกรธกันเท่าไหร่ พี่หมูไล่ให้แอนดริวแกะแบต

เตอรี่โทรศัพท์มือถือออกแล้วลงไปหาร้านซ่อมที่อยู่ชั้นล่าง

" ค่าซ่อมมันจะแพงหรือเปล่าพี่ " ผมเริ่มกังวล

พี่หมูตีหน้าดุๆ " จะแพงจะถูกเราก็ต้องซ่อมให้เค้า ทำของเค้าพังแล้วนี่

เนี่ย...วันหน้าวันหลังก็จำเอาไว้เลย ทำอะไรอย่ามาเอาอารมณ์เป็นใหญ่ ดูละครทีวี

มากไปล่ะสิเอาน้ำสาดหน้าเค้าแบบเนี้ย "

อาย...อ๊าย...อาย... ผมหน้าแดงก่ำเลยครับ มันก็เป็นจริงอย่างที่พี่หมู

ว่านั่นแหละ และผมก็จะจดจำเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จนตายเลยจริงๆ ก็โชคดีนะที่ไม่มี

ใครเอาเรื่องเอาราวอะไรกับผม ไม่งั้นผมคงจะต้องขึ้นโรงพักหรือไม่ก็ถูกพนักงานร้าน

รุมกระทืบตายแน่

" ขอบคุณพี่หมู...ขอบคุณแอนดริวมากๆเลย " ผมยกมือไหว้

" เฮ้ยๆ...ไม่ต้อง เดี๋ยวหัวเราหงอก " แอนดริวห้าม " แต่รายโน้นไหวไป

เถอะ...เป็นย่าคนได้แล้วมั๊งป่านนี้ "

" อีสึส!!! " พี่หมูกัดฟันด่า ( อันนี้ไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่นแต่อย่างใดนะครับ )

" จริงๆมันก็ที่เต็งหนึ่งไม่โกหกพี่ด้วยแหละ " แกว่า " เพราะพี่ถืออยู่

อย่างหนึ่งคือ เค้าซื่อมาเราก็ซื่อไป ถ้าเค้าโกงมาเราจะไปดีตอบเค้าได้ยังไงจริงมั๊ย "

ผมยอมรับอายๆ" ครับ...วันหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ "

" เออ...ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะวันนี้พี่ให้หยุดวันนึง " พี่หมูมีโปรโมชั่นเพิ่ม

อีก " ไอ้ดิวก็พาเต็งหนึ่งมันไปเที่ยวต่อสิ ตั้งใจจะมาเที่ยวกับมันไม่ใช่เหรอ "

แม้ว่าจะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้วกับคำพูดเหล่านี้ แต่ผมก็อดหน้า

ร้อนๆไม่ได้เมื่อพี่หมูแกมาย้ำเรื่องนี้อีกครั้ง แล้วดูเหมือนว่าแอนดริวเองก็หน้าแดงไม่

แพ้กันเลย

" แต่...เดี๋ยวก่อน " พี่หมูยังคงมีข้อแม้ " เต็งหนึ่งจะต้องเป็นคนออกค่า

ใช้จ่ายทั้งหมดให้ รวมถึงค่าซ่อมมือถือแล้วก็อย่าลืม...ค่าอาหารพี่ด้วย "

" โถ...หน้าเหี่ยวยังไม่พอแถมยังหน้าเลือดด้วย " แอนดริวค่อนแคะดังๆ

" อุ๊ย!...ดาราเข้าร้าน " พี่หมูพูดเสียงดัง ผมรีบหันกลับไปดูที่หน้าร้าน

แต่ก็ไม่เห็นอะไร พอหันกลับมาอีกทีแอนดริวก็ลงไปนอนกองจุกแอ้ดๆกับพื้นแล้ว

" ฟ้าดินลงโทษน่ะ " พี่หมูกอดอกหัวเราะ หึ หึ " พูดจาไม่ดีแบบนี้กรรม

ทันตาเห็นจริงๆนะ ไอ้ดิว แกรีบเข้าห้องน้ำล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไสหัวไปซะ

ไวๆ "

พี่หมูนี่เห็นใจดีๆ ไม่ยักจะรู้ว่ามือเท้าไวยังกับยากุซ่าหญิงเลยทีเดียว

สงสัยว่าวันหลังผมคงจะต้องมาหัดเรียนรู้วิทยายุทธการควบคุมไอ้ตัวแสบนี่มั่งซะแล้ว...

แต่นึกอีกที ทำไมผมต้องเรียนด้วยวะ??? หรือว่าผมตั้งใจที่จะคบกับไอ้เจ้ามนุษย์สตอว์

เบอร์รี่คนนี้จริงๆ

คงไม่หรอกน่า...ผมคิดในใจ...จบวันก็จบกันแล้วสำหรับทุกเรื่อง

เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากความบังเอิญทั้งนั้น บังเอิญที่ผมเกิดไปหลง

คารมยายคิตต้งคิตตี้อะไรนั่นจนต้องมาหาเขาที่กรุงเทพฯ บังเอิญที่ความแตกเสีย

ก่อนแล้วก็บังเอิญว่าผมได้มาเจอเข้ากับแอนดริวตัวจริง ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันที่

แสนจะน่าประหลาดใจสำหรับผมจริงๆนะครับ

บางทีผมก็อยากให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพียงแค่ความฝันไป

เท่านั้น อีกสักพักผมก็คงจะได้ยินเสียงเพลงจากโทรศัพทืมือถือของผมที่ตั้งปลุกเอา

ไว้แล้วผมก็จะอาบน้ำแต่งตัวลงไปทานข้าวฝีมือคุณแม่ ผมลองหยิกแก้มตัวเองดู มัน

ก็ยังเจ็บอยู่แฮะ สงสัยจะเป็นฝันที่เหมือนจริงมากเกินไปซักหน่อย

" หยิกตัวเองทำไมน่ะ..." แอนดริวหันมาถาม

" ก็...แค่อยากลองดูน่ะ...ว่าฝันหรือเปล่า" ผมอ้อมแอ้มตอบ " ทำไม

เหรอ "

" มา...เราช่วย " เขาเอื้อมมือมาหยิกที่แก้มของผม แล้วก็...พระเจ้า

ผมไม่รู้สึกอะไรเลย นี่มันเป็นฝัน1000%

" รู้สึกอะไรมั๊ย " เขาถามยิ้มๆ

" ไม่เลย..." ผมลูบหน้าตัวเองอย่างประหลาดใจ " สงสัยว่าเราจะฝัน

จริงอ้ะ "

" เปล่า...แปลว่าหน้านายด้านมากมาย...โว๊ยยยย!!!! เจ็บ โว๊ยยย!!!! "

ผมคงไม่ได้ฝันไปหรอกเพราะว่าตอนนี้แอนดริวเต้นผางๆเลย ก็พี่หมู

น่ะสิแกหยิกเข้าที่ก้นของแอนดริวเต็มแรง หยิกแบบว่าจับเนื้อแล้วบิดน่ะครับ แอนดริว

ก็แหกปากร้องใส่หูผมจนอื้อไปหมดแล้วตอนนี้

" อย่าไปเชื่ออะไรมันให้มากนักนะ " พี่หมูเสยผมที่ลุ่ยมาปรกหน้า

อย่างเหนื่อยๆ " อีนี่มันสตอรว์เบอร์แหลที่สุดในโลก เจ้าเล่ห์ก็เป็นที่หนึ่ง สมควรแล้วที่

หาแฟนไม่ได้ "

คำหลังนั่นทำให้ใจผมชื้นขึ้นมาอีกเยอะเลยครับ แต่แอนดริวกลับแก้

ตัวเสียงลั่น " แหมเค้าไม่เอาเองต่างหากล่ะ หล่อ ล่ำ ขนาดนี้ ต้องอยู่เป็นโสดให้คน

น้ำลายไหลเล่นดีกว่าชิ...ชิ...อย่ามาหาเพื่อนขึ้นคานด้วยกันหน่อยเลย "

พี่หมูเบ้ปากใส่ ขณะที่แอนดริวเปิดเป้สะพายหลังออกแล้วหยิบของ

นั่นๆนี่ๆใส่กระเป๋า เขาเดินไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ใต้เครื่องคิดเงิน แล้วหยิบเอาโทรศัพท์

มือถือเก่าๆเครื่องหนึ่งในนั้นออกมาใส่กระเป๋าไปด้วย

" ของใครเหรอ? " ผมสงสัย

" ลูกค้าฝรั่งเค้าลืมทิ้งไว้นานแล้วล่ะ ไม่เห็นติดต่อมาขอเอาคืนซักที"

เขาหัวเราะ " ไม่มีใครเอาหรอกเพราะมันเก่าตกรุ่นแล้ว ขายก็ได้ไม่กี่บาท เลยเก็บเอา

ไว้เผื่อใครจำเป็นแบบว่ามือถือหายหรือพัง "

แอนดริวแงะมันออกแล้วเอาซิมการ์ดของตัวเองใส่ เปิดเครื่องแล้วยิ้ม

" ยังดีที่ซิมไม่เป็นอะไร "

" ขอโทษนะ " ผมกล่าวขออภัยเสียงอ่อยๆ

" เออ..ช่างมันเถอะ " เขายักไหล่ " ขอไปเปลี่ยนเสื้อเช็ดตัวก่อนดีกว่า "

เขาเดินนำผมไปที่ห้องน้ำชายห้องเก่า ก็ห้องที่เขาเพิ่งเข้าเมื่อกลางวัน

นี้ไงครับ พอเข้าไปได้พวกก็ถอดเสื้อออกเฉยเลย

เขาเดินนำผมไปที่ห้องน้ำชายห้องเก่า ก็ห้องที่เขาเพิ่งเข้าเมื่อกลางวัน
นี้ไงครับ พอเข้าไปได้พวกก็ถอดเสื้อออกเฉยเลย

" เฮ้ย! " ผมตกใจ " เอาแบบนี้เลยเหรอ??? "

แอนดริวยักคิ้วใส่ " ไม...อายตรงไหนมีแต่เดือยด้วยกันทั้งนั้นแหละ "

ใช่...มีแต่เดือยด้วยกันทั้งนั้น แต่ขนาดกับความยาวมันไม่เท่ากัน
นะเฟ้ย แล้วอีกอย่างคนมีเดือยที่ชอบเดือยก็ยืนหัวโด่มองอยู่ตรงนี้ เขาถอดเสื้อ

ออกพาดขอบอ่างล้างหน้าแล้วยัดใส่ถุงพลาสติกหูหิ้วที่ติดกระเป๋ามาด้วย หุ่นแอนดริว
สุดยอดไปเลยครับ ผอมแต่เฟิร์มแน่นไปด้วยกล้ามจนเห็นชัดเจน โดยเฉพาะซิกแพ็ค
ที่เจ้าตัวคงเน้นเล่นมากเป็นพิเศษ

" เฮ้ย! " เขาทำหน้าเขินๆเมื่อเห็นผมจ้อง " ค่อยๆมองก็ได้...เสียวหมด
เลย "

ผมหน้าแดง เขินไม่รู้จะทำไงเลยบ่น " เออ...ไปรอข้างนอกก็ได้ "

" ไม่ได้ๆ...เดี๋ยวหนีไปเราก็ซวยดิ ให้ยืนดูก็ได้แต่อย่าจำไปทำร้ายตัว
เองนะ "

กร๊อดดดดดดด....ผมเริ่มเกลียดขี้หน้าหมอนี่ขึ้นมาเท่าเดิมอีกครั้งแล้ว
มิน่าล่ะทั้งหล่อทั้งล่ำขนาดนี้แต่โสดไม่มีแฟนเลย คงไม่มีใครทนความกวนประสาท
ของเขาได้นั่นเอง แต่พอเขาอยู่ในชุดที่สวมแค่กางเกงแสล็คตัวเดียวอวดหุ่นเฟิร์มๆ
แบบนี้ ผมก็อดหวิวอารมณ์ไม่ได้เลย

แอนดริวหยิบเอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆแบบที่ใช้แล้วทิ้งมาชุบน้ำเช็ดตาม
แผงอกและหน้าท้อง แค่เห็นเขาผิวขาวๆที่เป็นจ้ำสีชมพูเพราะน้ำร้อนลวกก็เสียวแล้ว
ล่ะครับ ยิ่งตอนที่เขาเอาผ้าเช็ดแล้วครางเบาๆด้วย ผมแทบจะกระฉูดเลือดขาว...เอ๊ย
...เลือดกำเดาออกมาเลยทีเดียว

" ซี๊ดดดดดด......" เขาครางพลางมองดูหัวนมของตัวเอง " มันน่าแจ้ง
ความเรียกค่าเสียหายนัก เกือบหมดหล่อแน่ะเรา "

ตอนนั้นหัวนมของเขาหดแข็งเป็นไตแล้วครับ เห็นแล้วผมก็เสียวไป
ถึงไหนต่อไหนใจก็กลัวๆอยู่ว่า ถ้าหากเจ้าหนูของผมมันแข็งฟูขึ้นมาตามอารมณ์ผมคง
จะต้องอายแน่ๆเพราะที่ผมใส่มามันก็แค่บ็อกเซอร์สีขาวตัวใหม่ มันไม่มีความสามารถ
ในการกุมกระชับความแข็งผงาดของเด็กหนุ่มที่มีอะไรเกินวัยอย่างผมได้

แต่ไม่นะ...ยิ่งคิดห้ามก็เหมือนกับว่ามันจงใจจะทรยศผม เพียงแต่
เหลือบลงไป มองมือที่เช็ดตามกล้ามซิกแพ็คและวีสปอต(กล้ามเนื้อรูปตัววีที่เชิงกราน)
เจ้าเต็งหนึ่งน้อยมันก็ผงาดผึงขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ ผมรู้สึกอยากจะบีบคอมันให้ตาย
คามือเลยครับ ( แต่ระหว่างที่บีบผมขออนุญาตรูดมือขึ้นลงเร็วๆไปด้วย )

อยู่ดีๆแอนดริวก็ยื่นผ้าให้ผมโดยไม่หันมามอง " เช็ดหลังให้หน่อยสิ...
...เช็ดไม่ถึง "

อ๊าาาาาาาาาา~ เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย อยู่ดีๆจะมาให้เค้าถูกเนื้อต้อง
ตัวซะอย่างงั้น ผมรับมันมาแล้วค่อยๆเช็ดไปตามผิวเนื้อแน่นๆขาวสะอาด เจ้าประ
คุณเอ๋ย...ขาวเนียนแบบนี้เห็นแล้วแทบจะหยุดอารมณ์ไว้ไม่ไหวแล้ว

ผมภาวนาในใจว่าขออย่าให้ใครมาเจอผมเข้าตอนนี้เลย เพราะเค
ผมแข็งโด่ตั้งฉากกับลำตัวแล้วตอนนี้ ดีว่าเขาหันหลังให้ผมนะ ไม่อย่างนั้นคงจะได้
เห็นอะไรดีๆของผมแน่เลย แอนดริวหมุนคอเหมือนจะเมื่อยแล้วก็ครางเบาๆ โอย
...ทำไมหมอนี่ชอบทำอะไรยั่วอารมณ์เซ็กส์ของผมนักวะ ผมค่อยๆเช็ดอย่างเบามือ
จนสะอาด

อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมาทำลายความเงี่ยน เอ๊ย เงียบ " นายชอบเราเหรอ..."

" เอ้อ...ก็...ใช่น่ะ " ผมยอมรับความเป็นจริง " แต่ตอนแรกนั่นนายจีบ
เราก่อนนะ "

" เฮ้ย...เราไม่ได้จีบ คิตตี้ต่างหากล่ะที่จีบ นี่แปลว่านายชอบคิตตี้เหรอ "

"บ้าไปแล้ว!!! " ผมโวยวาย " ใครจะไปรู้ล่ะว่าเค้าเอารูปนายมาหลอก
เรา "

แอนดริวหรี่ตาทำท่าเจ้าเล่ห์ " งั้น...ก็แปลว่านายหลงเสนห์เราจนต้อง
มาหาถึงที่นี่ "

" ทุเรศ! " ผมเขินมากที่เขาจับจุดผมได้ ".... เพราะคิตต้งคิตตี้อะไรนั่น
โกหกว่าเป็นนายต่างหาก "

" ก็เพราะเสน่ห์ของเราจริงๆนั่นแหละ " แอนดริวเก็กท่าหล่อ " เกิดมา
หล่อขั้นเทพ แม่งโคตรลำบากใจเลยวุ๊ย! "

เหลือเกินจริงๆเลยครับ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ มาถึงตอนนี้อะไรต่อมิอะไร
ผมก็สงบราบคาบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมขยับกางเกงยีนที่สวมมาให้เข้าที่เข้าทางแล้ว
เดินไปซักผ้าขนหนูของเขา แอนดริวหันมามองเป้ากางเกงของผม

" อ้าว มิเตอร์วัดความเซ็กส์ซี่ตกซะแล้ว ตะกี๊ยังชี้อยู่ที่100 คะแนน
อยู่เลย "

ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ หน้าร้อนแดงยันใบหูเลยทีเดียว ไอ้บ้า
เอ๊ย...เห็นว่าแข็งอยู่ก็เสือกไม่ทักแต่แรก ปล่อยให้เราหน้าด้านยืนเคโด่อยู่ได้ตั้งนาน

แอนดริวเปิดกระเป๋า แล้วหยิบเอาเสื้อยืดสีเหลืองตัวเล็กๆขึ้นมาสวม
ทับ กับรูปร่างที่เกือบสมบูรณ์แบบและมัดกล้ามเซ็กส์ซี่ ทำให้เสื้อยืดเนื้อบางราคา
ถูกๆดูดีขึ้นมามากมายเลยทีเดียวเชียว ผมส่งผ้าขนหนูที่ซักสะอาดแล้วคืนเขาแต่
แอนดริวกลับจับมันโยนใส่ถังขยะซะงั้น

" ใครเขาซักไว้ใช้ใหม่กัน "

อ้าว...ผิดอีกล่ะกู ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจมันเลยซักอย่าง

แอนดริวพาผมมาที่ร้านมือถือชั้นล่าง ดูเหมือนกับว่าพนักงานหญิง
ร้านนี้ก็จะรู้จักกับเขาเป็นอย่างดีเหมือนกัน เพราะพอเจอหน้าเธอก็ยักคิ้วทักทายทันที

" หวัดดีจุ๊บแจงจ๋า~ "

" ว่าไง...ไอ้ตัวแสบ " นั่น.......ชื่อที่มีความหมายในทางร้ายๆของมันมี
เยอะมาก

แต่ เอ๊ะ....ผมชักเริ่มแปลกใจแล้วล่ะครับ รอบๆตัวแอนดริวมักจะมี
แต่ผู้หญิงสวยๆ อย่างพี่หมูนั่นก็สวยนะครับแม้ว่าจะเป็นรุ่นใหญ่แล้วก็ตามที ยายจุ๊บ
แจงนี่ก็สวยเปรี้ยว ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นก็เห็นพนักงานหญิงสวยๆออกเยอะ แต่น่าแปลก
ที่พี่หมูชอบกัดเขาว่าไม่มีแฟน

" มือถือเสียน่ะเธอ " มันทำท่าอ้อนๆ " ช่วยดูให้หน่อยจิ "

" หมาในปากเธอมันวิ่งเข้าไปในเครื่องบ้างหรือเปล่า " จุ๊บแจงแซว

แอนดริวหัวเราะ " ถ้ามีมันคงจะเห่าใส่รถดูดส้วมในปากเธอแล้วล่ะ "

จุ๊บแจงไม่พูดอะไร แค่ใช้เท้ากดกระเดื่องถังขยะให้ยกฝาขึ้นแล้วทำ
ท่าจะหย่อนโทรศัพท์มือถือของแอนดริวลงไป

" จ๊ากกกกก!!! อย่านะ " แอนดริวยกมือไหว้ " คนสวยจ๋า ไม่เล่นแล้ว
จ้ะ เอาแบบว่าคุยเป็นงานเป็นการแล้วววววว...."

" งั้นบอกมาซิว่าโดนอะไร " เธอจับมันมาแกะดูแบบเบื่อๆ

" หมอนี่เอามือถือเราแช่ในซุปเต้าเจี้ยว " มันชี้มาที่ผม

แอนดริวไม่ได้โกหกหรอกครับ ผมทำให้มือถือของเขาพังด้วยซุป
เต้าเจี้ยวจริง แต่ก็ไม่ได้แช่มันเอาไว้อย่างที่เขาเล่า เอาล่ะสิกู ตอบไงดี ผมพยายาม
มองโลกในแง่ตลกเข้าไว้ " เอ่อ...พอดีอยากให้คนที่คุยสายด้วยได้ชิมซุปไง "

จุ๊บแจงทำหน้าเบี้ยวๆเหมือนจะกลั้นยิ้มแล้วสุดท้ายก็หัวเราะ " ฮ่าๆๆ...
บ้าพอๆกับไอ้ดิวเลยว่ะ สงสัยไปด้วยกันได้ "

เธอนั่งแกะดูอยู่สักพักก็ออกปากไล่ " ท่าจะนานว่ะ ไปหาเดินดูของ
ข้างนอกก่อนไป๊ "

พอพ้นหน้าของจุ๊บแจงมาผมก็แอบถามเขา " สวยดีนี่...แฟนเหรอ "

" เปล๊า~ " เขายืนยันเสียงแข็ง " ทำไม เกิดเปลี่ยนใจมาชอบผู้หญิง
แล้วเหรอ? "

ผมโกรธสิครับ หมอนี่ขยันพูดเหน็บคนรอบข้างจริงๆเลย " ไม่ได้ชอบ
จะบ้าเหรอเดี๋ยวจะให้ชอบคิตตี้ เดี๋ยวจะให้ชอบจุ๊บแจง ไม่ใช่คนที่นิสัยชอบใครไปทั่ว
นะเฟ้ย!"

ไอ้ตัวแสบยักไหล่โดยไม่ยอมมองหน้าผม " อ๋อ...เหรอออออ "

" แล้วทีตัวเองล่ะ " ผมเอาคืนบ้าง " สาวๆสวยๆเยอะแยะรอบตัว แต่
หาแฟนไม่ได้ "

" อุ๊ย........เค้าเก็บใจไว้ให้หนุ่มในเว็บที่คุยเอ็มด้วยกันทุกวันกันหรอก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ "