คนพูดทำหน้าตาระรื่น ท่าทางหื่นกามให้เห็นโดยชัดแจ้ง มือใหญ่เลื่อนลงมาลูบขาเรียวเปลือยเปล่า รอยยิ้มสะใจผุดขึ้นบนใบหน้าคม หนุ่มผู้ตกเป็นเหยื่อหนีบขาเข้าหากันโดยเร็ว

มีเสียงหัวเราะอย่างสมใจจากคนที่อยู่ข้างเตียง เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จากนั้นก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัวอย่างช้าๆ

กริยาท่าทางของเขาทำให้หนุ่มหน้าหวานรู้ได้ในบัดดลว่าจุดประสงค์ของไอ้โจรร้าย คงมุ่งหมายตัวเขาเป็นแน่ ตอนแรกคิดว่าขู่เฉยๆ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าไอ้หมอนี่มันเอาจริง

ในเวลาไม่นานนักทั้งร่างของโจรร้ายหน้าหล่อก็เปลือยเปล่า คนที่ถูกจองจำหันหน้าหนี ไม่อยากมองร่างสมบูรณ์เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของโจรถ่อย โดยเฉพาะในส่วนที่ต่ำกว่าสะดือลงมา

แค่เห็นเพียงแวบเดียวก็นึกเสียววาบไปทั่วท้องน้อย นึกหวาดหวั่นกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตข้างหน้า

นี่เขากำลังจะถูกกระทำย่ำยีโดยโจรที่ลักพาเขามาจริงๆหรือ ไม่มีหนทางอะไรที่จะหนีเอาตัวรอดอีกแล้วใช่ไหม ทำไมเคราะห์กรรมต้องมาตกกับเขาด้วย

เขาไปสร้างบาปอะไรไว้ กับพวกมัน ถึงได้มาทำกับเขาอย่างนี้ หนุ่มหน้าหวานร้องถามตัวเองในใจ อยากให้มันเป็นเรื่องตลก หรืออำกันขำขำ ไม่อยากให้มันเป็นจริงแม้แต่นิดเดียว

"ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันคงไม่ใช่คนที่นายตามหาหรอก ชื่อฉันกับชื่อคนที่นายต้องการตัวอาจจะเหมือนกัน แต่เขากับฉันไม่ใช่คนเดียวกันแน่ๆ ฉันไม่เคยไปทำร้ายใคร นายจับมาผิดคนแล้วล่ะ "

คนตกเป็นเหยื่อพยายามเอาตัวรอด ด้วยการพูดจาดีๆกับหนุ่มที่ก้าวขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆตัวเอง บางทีโจรลักพาตัวคนนี้อาจจะฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ใช่คนที่ต้องการ นายคนนี้อาจจะเปลี่ยนใจและปล่อยเขาไป

"ไม่ผิดหรอก รูปและรายละเอียดพร้อมขนาดนี้ อย่ามาหลอกกันเสียให้ยากเลย นายจะพูดยังไงก็ได้ เพื่อเอาตัวรอด แต่ฉันไม่เชื่อนายหรอก"

โจรหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อถือ ตอนนี้เขาก้าวขึ้นมานั่งคุกเข่าตรงหน้าคนที่ตัวเองจับตัวมา หนุ่มหน้าหวานคู้เข่าขึ้น หนีบขาเกร็งแน่น พยายามปกปิดร่างเปลือยต่อคนแปลกหน้าให้มากที่สุด

"แล้วฉันไปทำอะไรให้พวกนายล่ะ ถึงจับตัวฉันมากระทำย่ำยีแบบนี้ ฉันไม่เคยรู้จักพวกนายมาก่อนเลยนะ"

คนบนเตียงถามตื่นกลัว

"ทำเป็นจำไม่ได้เหรอ เอาล่ะ จะบอกให้ฟังชัดๆก็ได้ ว่าทำไมนายต้องมีชะตากรรมแบบนี้ ก็นายมันร่าน ไปแย่งผัวชาวบ้านเขายังไงล่ะ ทำให้ครอบครัวเขาบ้านแตกสาแหรกขาด พ่อแม่ไปทาง ลูกไปทาง เขาก็เลยอยากเอาคืนกับนายยังไงล่ะ"

คำตอบของโจรหนุ่มสร้างความงุนงงให้กับคนที่ถูกจับตัวมาสุดขีด เขาถูกจับตัวมาแก้แค้นด้วยเรื่องแบบนี้เองน่ะหรือ ไร้สาระสิ้นดี เขาไม่เคยกระทำพฤติกรรมอย่างที่กล่าวหาเลยแม้แต่น้อย ผู้ชายคนที่จับเขามาคงได้ข้อมูลมาผิด และคิดว่าเขาคือคนที่ทำตัวน่ารังเกียจแบบนั้น

"แกเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่คนที่แกกล่าวหาแน่ๆ"

หนุ่มหน้าหวานสั่นหน้าปฏิเสธ ความกลัวถูกทำร้ายเมื่อสักครู่ถูกแทนที่ด้วยความโกรธ ทำไมเขาจะต้องโดนจับตัวมาทำร้ายในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำด้วย

โจรหนุ่มแค่นยิ้ม

"ยกเว้นฉันนี่แหละ ที่กล้ายอมรับว่า ถ้าจะทำชั่ว ก็ต้องชั่วให้สะใจ"

"แต่ฉันไม่ได้ทำผิดอย่างที่แกพยายามยัดเยียดให้ฉันนะ เชื่อกันบ้างสิ แกจับตัวคนมาผิดแล้ว ฉันไม่เคยแย่งสามีใคร ไม่เคยทำชั่วอย่างที่แกว่า"

หนุ่มหน้าหวานพยายามอธิบายแต่ไร้ผล ร่างกำยำก้าวขึ้นมานั่งบนเตียง เขาจับขาเรียวแยกออกจากกันอย่างรวดเร็วและปราศจากความอ่อนโยน

พลางจับขายกเพื่อให้ก้นลอยขึ้นจนสามารถมองเห็นร่องลืบที่เล็กแคบสีชมพูอ่อน ร่างบอบบางดิ้นหนี หัวเข่าหนีบเข้าหากันและพยายามจะยันคนตัวใหญ่ออกไปให้พ้น

แต่หนุ่มหน้าเข้มใช้มือแบะขาออก ก่อนจะแทรกลำตัวหนาหนักตรงว่างกลาง ตรึงให้ร่างงามหนีไปไหนไม่ได้

"แกจะทำอะไรฉัน"

ปากสีชมพูหวานเปล่งเสียงโวยวาย กายดิ้นเตะถีบพัลวัน

"อย่าทำเป็นซื่อไปหน่อยเลย ฉันก็จะทำอย่างที่นายคุ้นเคยไงล่ะ ยอมดีๆเถอะ อย่าขัดขืน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว เราจะได้สนุกด้วยกัน บางทีนายอาจจะติดใจจนลืมคนอื่นไปเลยก็ได้"

โจรหน้าหล่อแค่นยิ้ม พลางจับขาเขาแยกกว้างไปจากเดิมอีก

"ไอ้ชั่ว แกไม่มีสิทธิมาทำอย่างนี้กับฉันนะ ฉันไม่ได้ทำผิดกับใคร แล้วแกก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินฉัน"

ดิ้นรนเฮือกสุดท้ายเพื่อเอาตัวรอดจากการถูกข่มขืน แต่ยิ่งโวยวาย ยิ่งร้องห้าม ก็เหมือนยิ่งไปยั่วยุให้โจรร้ายอยากเอาชนะมากขึ้น

"คนที่ทำผิด เวลาเขาจับได้ไล่ทัน แล้วเอาตัวมาลงโทษ ก็ปฏิเสธแบบนี้ทุกราย แต่ถึงอย่างไรกรรมชั่วที่ทำไว้มันก็ปิดไม่มิดหรอก เมื่อทำผิดก็ต้องยอมรับผิด อย่าขัดขืนให้มากเรื่องดีกว่า เสียเวลาสนุกกัน"

คนพูดแทรกตัวเข้าไประหว่างกลาง และเอาขาที่อ้ากว้างของหนุ่มหน้าสวยโอบตัวเขาไว้ หนุ่มหน้าสวยพยายามจะดึงขาหนี แต่โจรหล่อก็จับขาไว้แน่น พลางจ้องคนหน้าหวานตาถมึงทึง

"ปล่อยฉันไปนะ ฉันไม่ได้แย่งแฟนใคร อย่ามาใส่ร้ายฉัน แกกำลังลงโทษคนผิดแล้ว"

ท่าทางตกใจกลัวไม่น้อยเมื่อตระหนักในชะตากรรมของตนเอง เขาพยายามดิ้นหนีเต็มที่ แต่คนที่กำลังคุกคามเขาอยู่ กลับใช้มือแข็งแรงจับขาเขาแยกออกจากกันค้างเอาไว้

เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะถูกลงโทษอย่างไร หนุ่มผู้ตกเป็นเหยื่อก็ร้องโวยวายดิ้นรนสุดกำลัง

"ก็บอกแล้วไงว่าถูกตัว อย่ามาปฏิเสธเลย คิดว่าจะรอดเงื้อมือฉันไปได้เหรอ"

มือแข็งแรงฟาดผลั๊วะไปบนต้นขาขาวๆ ที่เตะถีบเขาอย่างบ้าคลั่ง รอยแดงเป็นปื้นปรากฏขึ้นบนผิวนวลทันที ความเจ็บปวดที่โดนทำร้ายทำให้คนโดนจับตัวมาแทบคลั่ง เขาร้องโวยวายเสียงดังลั่น ทั้งโกรธและกลัว

อย่างบอกไม่ถูก รู้ว่าการขัดขืนอาจจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวมากกว่าเดิม แต่จะให้ทนเฉยและยอมให้โจรถ่อยย่ำยีก็คงเป็นไปไม่ได้

"ก็ถ้าฉันทำอย่างแกว่าจริง ก็ให้เจ้าตัวเขามาลงโทษฉันสิ ทำไมแกต้องมาทำร้ายฉันด้วย"

"ฉันได้รับมอบหมายให้มาทำงานอันทรงเกียรตินี้ เป็นงานที่ฉันชอบซะด้วย...."

มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วขาขาวๆที่มีรอยแดงเป็นปื้นนั่น ก่อนจะลูบไล้สูงขึ้นไปจนถึงง่ามขา ก่อนจะยิ้มแสยะออกมาอย่างพอใจ เมื่อเห็นเนื้อบริเวณนั้นเต้นระริก

บอกมาตามตรงนะ ถึงนายจะผ่านคนมาสักกี่สิบคนก็ตาม แต่ก็ยังน่าลองอยู่ดี ต้องขอบใจไอ้คนพวกนั้นที่ดูแลเรือนร่างนายอย่างดีไม่ให้บุบสลาย แต่หลังจากค่ำคืนนี้ไปแล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่า นายจะยังสามารถทำตัวเหมือนเดิมได้อีกหรือเปล่า"

ใบหน้าคมเข้มมีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมให้เห็น

"ไม่นะ แกต้องไม่ทำแบบนี้กับฉัน"

หนุ่มหน้าหวานร้องห้ามเสียงหลง

"สายไปแล้วล่ะ"

พร้อมกับคำพูด ชายหนุ่มร่างกำยำ ก็ช้อนสะโพกของหนุ่มหน้าหวานขึ้น ก่อนจะกระแทกเรือนกายใหญ่โตลงไปในช่องทางเล็กแคบอย่างรุนแรง โดยปราศจากการเล้าโลม หรือขยายช่องทางให้คุ้นเคยเสียก่อน

มีเสียงหวีดร้องโหยหวนดังออกมาจากปากสีกุหลาบนั่น ร่างงามกระตุกเกร็ง ดวงตาสองข้างเบิกโพลง ก่อนที่จะปิดสนิทลงด้วยความเจ็บปวด คิ้วเรียวขมวดมุ่น น้ำตาทะลักจากดวงตาคู่สวยอาบแก้มเนียน

เสียงครวญครางที่ได้ยินทำให้โจรหนุ่มชะงักกึก รับรู้ได้ถึงของเหลวอุ่นๆที่ค่อยๆซึมออกมาจากที่ใดที่หนึ่งในช่องแคบนั้น เขาผละออกอย่างรวดเร็วและยกร่างน้อยนั้นขึ้นดู เลือดสีแดงเข้มไหลซึมออกมาตามบาดแผลที่เกิดจากการกระทำรุนแรงของเขาเมื่อสักครู่

ร้ายแต่ก็รักใช่ไหมครับ 555

...............................................

บางคนก็ชอบคนเลวๆ เพราะเร้าใจนะ ฮ่าฮ่าฮ่า

................................................

................................................

โจรหนุ่มยกมือขึ้นกุมศีรษะ รู้สึกตกใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นึกไม่ถึงว่าคนที่เขาจับตัวมาจะยังบริสุทธิ์อยู่

คนที่ไหว้วานให้เขามาทำภารกิจลงโทษคนชั่วบอกกับเขาว่าหนุ่มคนนี้ผ่านมือใครต่อใครมาอย่างโชกโชน แต่ทำไมพอโดนเขาทำถึงได้มีเลือดออกมากมายเช่นนี้ เหมือนคนที่ไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกของเขา

รู้สึกสงสัยมาตั้งแต่ตอนแรกที่กดร่างกายส่วนนั้นของเขาลงไป โจรหนุ่มพบกับความผิดปกติบางอย่าง ช่องทางที่ควรจะขยายกว้างเหมือนคนที่ผ่านศึกมาอย่างโชกโชนกลับเล็กแคบ ฝืดและคับแน่น ราวกับไม่มีผู้ใดได้ล่วงล้ำเข้าไปภายในมาก่อนแม้แต่คนเดียว ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริง หนุ่มคนนี้ก็คงมีเขาเป็นคนแรก และไม่ได้เป็นการยินยอมพร้อมใจ แต่เป็นการข่มขืนกระทำชำเรา

ร่างงามนั้นยังคงสั่นระริก ความเจ็บปวดรวดร้าวจากการถูกข่มขืนปรากฏให้เห็นบนใบหน้าสวยนั่น ฟันขาวๆขบลงบนปากสีชมพูแน่นเหมือนจนห้อเลือด น้ำตาไหลพรากอาบแก้มไม่ขาดสาย

โจรหนุ่มหน้าคมรู้สึกสับสนงุนงงยิ่งนัก ข้อมูลที่ได้มากับความเป็นจริงมันดูแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง จนทำให้เขาไม่แน่ใจว่าอากัปกริยาที่เกิดขึ้น เป็นเพราะหนุ่มคนนี้ไม่เคยเจอกับของใหญ่โตแบบเขา หรือว่านี่เป็นครั้งแรกของหนุ่มหน้าหวานกันแน่

โจรหนุ่มก้มหน้าลงไปจะถามคนที่เขาเพิ่งย่ำยี แต่ก็พบว่าคนที่เพิ่งโดนเขารังแกหมดสติไปแล้ว ช่างใจเสาะเสียจริง นี่ยังไม่ได้เริ่มต้นทำอะไรเลย ยังสลบเหมือดถึงขนาดนี้ ถ้าหากว่าเขาเอาจริงจะเป็นยังไงกันนะ ไม่ร้องกันบ้านแตกเลยหรือ

หนุ่มหน้าคมค่อยๆถอนแก่นกายออกจากร่างน้อยอย่างเสียดาย ใจหนึ่งอยากจะทำต่อ แต่อีกใจก็บอกให้หยุด การทำอะไรกับคนที่ไม่มีสติสัมปชัญญะ มันไม่ก่อให้เกิดความประทับใจสักเท่าไหร่ สู้รอเริ่มต้นใหม่ยามที่หนุ่มหน้าหวานคนนี้ตื่นขึ้นมาดีกว่า น่าจะได้อารมณ์ดี

เขาใช้ผ้าขนหนูพันร่างงามนั่น ก่อนจะหันมาจัดการใส่เสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย แล้วก้าวลงจากเตียงเพื่อเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ชายหนุ่มหันมามองคนที่ยังสลบไสลอยู่บนเตียง ท่าทางคงจะไม่ฟื้นง่ายๆ คงไม่มีทางได้ยินการสนทนาของเขากับผู้บงการเป็นแน่

"เฮ้ย แกแน่ใจหรือเปล่าวะ ว่าคนที่หลอกลวงทำให้ครอบครัวน้องแกต้องบ้านแตกสาแหรกขาดคือคนที่แกจับมาให้ฉัน"

ทันทีที่ติดต่อได้ เขาก็ถามสิ่งที่สงสัยออกไป

"ก็ใช่นะสิ ไม่ผิดตัวหรอกน่า ยัยธารใสเอารูปมาให้ดูแถมยังเป็นคนพาฉันไปหาไอ้นั่น รับรองว่าไม่เกิดการอุ้มพลาดแน่ๆ แล้วเป็นไง จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง ไอ้คนเลวที่ทำร้ายครอบครัวน้องสาวฉันถูกแกกับพวกรุมโทรมแล้วใช่ไหมวะ"

เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างอยากรู้อยากเห็น โจรหนุ่มหน้าเข้มพ่นลมหายใจออกมาทางจมูก เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง

"เรียบร้อยแล้ว"

และเป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน ที่โกหกเพื่อนรัก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ต้องพูดปดออกไปเช่นนั้น รู้แต่ว่าอยู่ดีๆก็นึกสงสารคนที่ถูกมัดอยู่กับเตียง ความทุกข์ทรมานที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าขาวงามนั่น รบกวนจิตใจเขาอย่างมาก

มีเสียงหัวเราะดังลั่นด้วยความสาสมใจดังมาจากเพื่อนรักของเขา ราวกับว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำกับเด็กคนนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว

"ดีมากเพื่อน ขอบใจมากนะ ที่แกช่วยกู้หน้าให้น้องสาวฉัน กลับมาถึงกรุงเทพเมื่อไหร่ เรามากินข้าวด้วยกันนะ แสนก้าว"

คนบงการเอ่ยปากชวน โจรหนุ่มรับคำ ทว่าใบหน้าหวานๆที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดยังรบกวนจิตใจเขาอยู่

"แล้วนายพันไมล์นี่ จะให้ฉันทำยังไงล่ะ"

"ก็แล้วแต่นายแล้วกัน จะเอาตัวไว้ปรนเปรอสักกี่วันก็แล้วแต่นาย ถ้าเบื่อเมื่อไหร่ ก็ปล่อยกลับบ้านแล้วกัน อ้อ อย่าลืมถ่ายรูปแบล็คเมล์ไว้ด้วยล่ะ เผื่อว่าวันหลังจะเอามาใช้ประโยชน์ได้ ถ้าหากไอ้หนุ่มนั่นทำตัวแย่อีก"

เพื่อนรักของเขาวางหูไปแล้ว พร้อมกับคำแนะนำในการจัดการกับคนร่างบางที่นอนสลบไสลไม่ได้สติ หนุ่มหน้าเข้มยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกหน้าผาก ถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม ความรู้สึกบางอย่างมันบอกกับเขาว่าครั้งนี้เขาอาจจะกำลังทำเรื่องที่ผิดพลาดอยู่ก็ได้

ขอให้เรื่องที่เพื่อนของเขาพูดเป็นความจริงด้วยเถอะ ถึงแม้เขาจะเป็นคนเลว แต่เขาก็พอจะมีคุณธรรมประจำใจอยู่บ้าง ตรงที่เขาจะเลือกเหยื่อที่เป็นคนเลวด้วยกัน เพื่อลงโทษแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน แต่สำหรับผู้บริสุทธิ์เขาไม่อยากแตะต้อง ถ้าหากคนที่เขาจับมาเป็นคนดี และเขาเผลอทำร้ายไปด้วยเข้าใจผิด เขาคงต้องเสียใจไปตลอดกาล

เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างรุนแรงราวกับฟ้ารั่ว บ้านทั้งหลังอยู่ในความมืดสลัว มีแสงฟ้าแลบแปลบปลาบให้เห็นเป็นระยะ ลมพายุพัดแรงจัด หอบเอาฝนกระแทกเข้ากับหลังคาและฝาเรือนดังซ่าๆ ฟังคล้ายเสียงคนคร่ำครวญหวนไห้ สลับกับเสียงดังปึงปังเหมือนอะไรกระทบกระแทกกัน

หนุ่มหน้าเข้มชะงักกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ พลางเงี่ยหูฟังเสียงที่เกิดขึ้น ต้นเสียงนั้นดังอยู่ในห้องนอนที่ใช้เป็นที่กักขังชายหนุ่มร่างบอบบาง คนที่ทำลายครอบครัวน้องสาวของเพื่อนรัก พอได้ยินถนัดชัดเจนเขาก็ผละออกจากร่างเปลือยของหญิงสาวร่างอวบอัด คนที่เขากำลังโรมรันพันตูอย่างเมามันบนเตียง คนถูกทิ้งทำหน้างงๆ ที่อยู่ๆคู่นอนของตัวเองก็หมดอารมณ์ดื้อๆ เธอผวาเข้ามากอด แต่ก็ถูกผลักออก ทำให้สาวอวบหน้างอง้ำด้วยความไม่พอใจ ถามด้วยน้ำเสียงฉุนๆ

"เป็นอะไรไปอีกล่ะ ห่วงไอ้หนุ่มตัวซีดนั่นหรือไง แสนก้าว"

"อือ...ว่าจะไปดูเขาหน่อย ไม่รู้ร้องโวยวายทำไม อาบจันทร์นอนอยู่ที่นี่ก่อนนะ"

ชายหนุ่มพูดจบ ก็คว้ากางเกงนอนขึ้นมาสวมลวกๆ จากนั้นเขาก็เดินไปเปิดประตูห้องนอน และก้าวตรงไปยังห้องที่มีเสียงร้องดังลอดออกมา โดยไม่สนใจคนบนเตียงที่นั่งหน้าง้ำงุ่นง่านด้วยความโกรธที่ถูกทำให้อารมณ์ค้าง

ในความมืดที่สลัวลาง มีเพียงแสงจากสายฟ้าฟาดเป็นระยะ พอให้สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้รับลม ซึ่งบัดนี้ฝนและลมพายุซึ่งพัดเทกระหน่ำสาดซัดเข้ามาทำให้หน้าต่างไหวเหวี่ยงกระแทกกันดังปึงปัง เป็นต้นเหตุของเสียงที่ดังอื้ออึงเมื่อครู่

ร่างบางๆนั่งอยู่บนเตียง มีเสียงหายใจหอบสะท้าน อย่างคนที่หวาดกลัวอะไรบางอย่าง

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงร้องโวยวายดังลั่นจนคนตกใจกันทั้งบ้าน"

โจรหนุ่มหน้าเข้มเดินไปปิดหน้าต่าง แล้วเปิดไฟให้ความสว่าง แถวนี้แม้จะกันดาร แต่ก็มีไฟปั่นใช้เอง ทำให้พอจะได้แสงไฟในยามค่ำคืน

"ฉันยังไม่ทำอะไรนายตอนนี้หรอกน่า กลัวทำไมกัน ฉันไม่ได้ใส่กุญแจมือให้นาย และหน้าต่างก็เปิดโล่งออกอย่างนั้น ถ้าจะทำร้ายนายคงไม่เปิดช่องให้นายหนีหรอก"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องทำตัวดีๆกับหนุ่มหน้าหวานที่แสนร้ายกาจคนนี้ด้วย

ตามที่เพื่อนรักของเขาเล่าให้ฟัง หนุ่มคนที่ชื่อพันไมล์คนนี้มีความเลวอยู่ในตัวมากมาย ถึงจะเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี แต่ทำตัวไร้ค่าไม่เห็นแก่หน้าวงศ์ตระกูล เรียนไม่จบในเมืองไทย เลยต้องไปเรียนที่เมืองนอก จบออกมาก็ผลาญเงินพ่อแม่เล่น ไม่มีงานการทำเป็นชิ้นเป็นอัน

จนกระทั่งมีโอกาสได้เข้าสู่วงการบันเทิง ก็ชอบปั่นหัวดาราหนุ่มหล่อๆให้มาติดกับ จนกระทั่งมาเจอสามีของน้องสาวเพื่อน ก็ใช้เล่ห์กลจนผู้เป็นสามีขอหย่าขาดจากภรรยา เพื่อจะมาอยู่กับเขา ทำให้ครอบครัวร้าวฉาน น้องของเพื่อนใจแตกสลายเมื่อรู้ว่าคนที่แย่งสามีไปเป็นผู้ชายด้วยกัน

หลังจากยั่วยวนจนสามีน้องสาวเพื่อนลุ่มหลง หนุ่มคนนี้ก็ถีบหัวสามีของน้องสาวเพื่อนทิ้ง เป็นเหตุให้เกิดการฆ่าตัวตายตามมา น้องสาวเพื่อน เสียสติในที่สุดและทิ้งลูกให้เพื่อนเลี้ยง เมื่อเพื่อนมาขอความช่วยเหลือ พร้อมเล่าเรื่องรันทดให้ฟัง เขาก็เลยรับปากว่าจะจัดการทุกอย่างให้

ที่จริงตัวเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร เคยเสเพล เกกมะเหรกเกเร ติดคุกติดตะรางมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะจัดการกับคนเลวด้วยกัน เลือดของคนชั่วต้องเปื้อนมือคนชั่วด้วยกันเท่านั้น มันถึงจะสาสม

ชายหนุ่มปรับเสียงให้เข้มขึ้น เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรใจอ่อนกับคนตรงหน้า ท่าทางตื่นกลัวอาจจะสร้างขึ้นมาลวงตาให้เขาหลงเชื่อว่าหนุ่มคนนี้บริสุทธิ์ผุดผ่องไม่รู้ไม่เห็นกับเรื่องเลวๆที่เกิดขึ้นก็ได้ ตลอดชีวิตเขาผ่านเรื่องราวมาเยอะ พบคนมามากมาย ทำไมเขาถึงจะแยกไม่ออกว่าอะไรจริงอะไรเท็จ ใครพูดจริง ใครโกหก แค่ทำหน้าซื่อๆ ไร้เดียงสาคิดหรือว่าจะทำให้เขาหลงกลได้

ไม่มีคำพูดใดๆหลุดจากปากของคนที่กำลังตื่นกลัว ตาของหนุ่มหน้าสวยเบิกกว้าง ขอบตาดำคล้ำราวกับคนอดนอนมาหลายคืน เนื้อตัวสั่นเทา พอเขายื่นมือเข้าไปหาชายหนุ่มก็ถอยร่นไปอีก แม้จะไม่มีที่ให้หลบหนีได้อีกแล้วก็ตาม

คนหน้าคมรู้สึกหมั่นไส้ท่าทีที่เหมือนรังเกียจตนเหลือกำลัง จึงคว้าไหล่บอบบาง แล้วกระชากเข้ามาหาอย่างแรง จนหน้าหวานนั่น กระแทกเข้ากับหน้าอกของเขา

"อย่ามาสะดีดสะดิ้ง ทำเป็นสำออยหน่อยเลย ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็แสดงว่านายเอะอะเอ็ดตะโรขึ้นมาเพื่อเรียกความสนใจจากฉันใช่ไหม...."

น้ำเสียงคุกคามทำลายขวัญ หากแต่คนที่อยู่ในเงื้อมมือของเขากลับนั่งนิ่ง ดวงตาว่างเปล่า ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาให้ได้ยิน

"รู้หรือเปล่าว่ารบกวนคนอื่นแค่ไหน แล้วรู้ไหมว่าฉันต้องละทิ้งอะไรมาเพื่อมาดูนาย ก็อีแค่ตอบแค่นี้มันจะเป็นอะไรไป อยากลองดีใช่ไหม..... ได้เลย... ฉันจะทำให้นายได้รู้ว่าคนที่ทำตัวไม่ดีสมควรจะโดนลงโทษอย่างไร"

คนพูดคำรามลั่นอย่างโกรธๆ พลางผลักร่างเปลือยลงกับเตียงนุ่ม เขาเหยียดยิ้มมุมปาก เมื่อมองร่างบางที่กำลังตะเกียกตะกายหนี ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมือของเขาได้ ในเมื่อมีเขาอยู่ในห้องด้วยทั้งคน หนทางที่จะหวนกลับคืนสู่อิสรภาพจึงเป็นเรื่องที่ยากเกินไขว่คว้า

หลังจากหนุ่มที่เขาจับตัวมาสลบไปเมื่อตอนกลางวัน โดยที่เขายังไม่ทันจะลงมือข่มขืนจนเสร็จ ชายหนุ่มก็ทิ้งร่างเปลือยไว้ในห้องเพียงลำพัง โดยแก้มัดมือเท้าให้หมด แถมซ้ำยังเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ให้ลมเย็นๆพัดเข้ามาในห้อง หนุ่มคนนี้จะได้ฟื้นตัวได้เร็ว ที่เขากล้าทำแบบนี้ เพราะเขารู้ดีว่า เชลยของเขาคงไม่กล้าหลบหนีไปโดยที่ไม่มีอาภรณ์ติดกาย เสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนถูกดึงออกไปซักเพราะมีเลือดเปรอะอยู่ หมอนมุ้งก็ไม่มี เหลือไว้แต่ฟูกอย่างเดียว และข้างล่างนั่น ก็มีบรรดาลูกน้องหื่นๆของเขานั่งเฝ้าอยู่ จึงไม่มีทางที่เชลยคนนี้จะหนีออกไปได้โดยง่าย

"จะหนีไปไหน มาต่อกันจากเมื่อกลางวันดีกว่า"

แสนก้าว แกต๊ายยย..... แน่ๆ 55555

จะพยายามลงให้จบทีละบทค่ะ มาอ่านบ่อยๆ มาคุยกันบ่อยๆนะคะ บางทีไม่มีเมนต์ไม่มีรีพลาย เราเองก็ใจหาย นึกว่าคนไม่ชอบนิยาย ไม่อยากอ่าน มันก็เลยทำให้บางครั้ง เราก็ลังเลว่าควรจะลงนิยายดีหรือเปล่า คือไม่ทราบฟิดแบ็คใดๆจากคนอ่าน เข้าใจว่าหลายท่านชอบอ่าน แต่ไม่ชอบเมนต์ ส่วนคนลงนิยายบางทีลงไปแล้ว มันเงียบมากๆ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เราก็ท้อใจ คิดว่าไม่มีคนอ่าน บางทีก็เลยทำให้ไม่มีกำลังใจลงต่อค่ะ

ขอบคุณมากๆค่ะ แวะมาคุยกันบ่อยๆนะคะ จะได้ไม่เหงา คนโพสต์จะได้ไม่รู้สึกว่าอยู่คนเดียวในห้อง ^_^

ระวังจะถูกแสนก้าวแทง...

ข้างหลังนะคะ

..................................................................

หนุ่มหน้าเข้มกระโจนขึ้นคร่อมทับร่างงาม ทำให้ไม่สามารถคลานหนีได้อีก ในเมื่อเขาต้องละทิ้งการปฏิบัติกามกิจกับคู่ขาเพื่อมาดูนายหน้าหวาน ทั้งที่ความใคร่ของเขายังไม่ถูกบำบัด ดังนั้นคนที่จะทำให้อารมณ์ของเขาสงบลงก็คือคนที่รบกวนเขายามวิกาลนั่นเอง

"แกจะทำอะไรฉัน"

เสียงร้องถามอย่างตื่นตระหนกดังมาจากปากเรื่อสีกุหลาบที่กำลังสั่นระริกด้วยความกลัว ชายหนุ่มทำหน้าหื่นๆ

"ปล้ำเอาเป็นเมีย....ชัดเจนไหม ....เมื่อกลางวันเกือบจะได้เล่นสนุกกันแล้ว แต่นายดันมาสลบเสียก่อน ฉันไม่อยากจะมีอะไรกับท่อนไม้ เลยต้องปล่อยไป..."

เขายิ้มเหี้ยมเกรียม

"อุตส่าห์จะหาความสุขกับคู่ขาตอนกลางคืน นายก็ดันมาแหกปากร้องขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มของฉัน แต่ก็ดี ตื่นขึ้นมาแบบนี้ ฉันจะได้ต่อจากที่ทำค้างไว้เสียเลย"

หนุ่มหน้าสวยมีทีท่าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ตาคู่สวยมองไปที่ท่อนล่างของเขาที่กำลังคักคักดันกางเกงนอนจนโป่งอย่างตกใจ ใบหน้าซีดเผือด รีบอ้อนวอนขอความเห็นใจปากคอสั่น

"ไม่นะ ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำฉันเลย ฉันกลัวแล้ว"

"อย่ามาขอร้องเสียให้ยากเลย ถึงอย่างไร คืนนี้นายก็ไม่รอดเงื้อมือฉันแน่"

หนุ่มหน้าเข้มไม่รอให้เสียเวลา เขาจับขาเรียวนั้นแยกออกจากกัน แล้วใช้น้ำหนักตัวกดร่างงามไม่ให้ขยับ มือแข็งแรงช้อนสะโพกขึ้น จากนั้นมังกรตัวมหึมาก็แทรกตัวเข้าไปในถ้ำเล็กแคบอย่างรวดเร็ว

และเหมือนครั้งแรก เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นจากปากของคนถูกรุกราน ร่างนั้นกระตุกเฮือก และเกร็งแข็ง สองมือถูกยกขึ้นปิดหน้า ปากอ้ากว้าง น้ำตาไหลรอดผ่านร่องมือออกมาเป็นสาย แต่ครั้งนี้ ชายหนุ่มไม่หยุดการกระทำของตัวเอง เขากระแทกร่างลงไปจนมิด ก่อนจะกดแช่นิ่งไว้ ไม่อาจจะไปต่อได้ เพราะร่างกายเล็กแคบตอดรัดจนเขาถึงกับเผลอครางออกมาเสียงดังลั่น

เมื่อพันไมล์ลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองตาพร่าไปหมด หัวหมุนติ้ว ความเจ็บปวดแล่นผ่านจากช่องทางแคบขึ้นมาถึงหัวใจ เจ็บกายและปวดร้าวใจไปพร้อมๆกัน หนุ่มหน้าหวานสะอื้นฮักด้วยความโทมนัส เมื่อเห็นใบหน้าของคนโฉดลอยเด่นอยู่ใกล้กับหน้าของตัวเอง หนุ่มหน้าหวานหลับตาลง กัดริมฝีปากตัวเองแน่น เพื่อระงับความเจ็บปวดที่แล่นริ้วขึ้นมา

มีเสียงหัวเราะอย่างหยามเหยียดดังมาให้ได้ยิน ร่างกายของคนใจร้ายขยับรุนแรงต่อเนื่องอย่างไร้ความปราณีส่งผลให้คนที่ถูกกระทำต้องกรีดร้องออกมาด้วยความปวดร้าวแทบขาดใจ ก่อนที่สติจะดับวูบลงอีกครา
"อะไรวะ ใจเสาะจริงโว้ย นิดหน่อยก็เป็นลม บอบบางเกินไปแล้ว"

โจรหนุ่มหน้าเข้มโวยวายอย่างหัวเสีย หลังจากพยายามกระแทกกระทั้นร่างใหญ่โตเข้าไปในร่างเล็กแคบหลายครั้ง ทว่ามันก็ไม่อาจจะทำให้เขาบรรลุปลายทางแห่งสวรรค์ อารมณ์ของเขามอดลงตั้งแต่รู้ว่าคนตัวบางหมดสติไปแล้ว

แสนก้าวถอนกายออกจากร่างเล็ก แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างคนที่สลบไม่ได้สติ ในสมองครุ่นคิดไปร้อยแปด จิตใจร้อนรุ่มไม่เยือกเย็นเหมือนเวลาทำเรื่องเลวร้ายแบบครั้งก่อนๆ ความรู้สึกบางอย่างคอยบอกเขาอยู่ตลอดเวลาว่าการลักพาตัวหนุ่มคนนี้มาข่มขืน มันอาจจะก่อให้เกิดเรื่องยุ่งยากตามมาภายหลัง เพียงแต่ลางสังหรณ์ของเขามันไม่บอกว่าน่าจะเป็นเรื่องอะไร

"ขอให้แกพูดถูกสักครั้งเถอะวะ ไอ้สามวา ฉันไม่อยากทำผิดกับคนบริสุทธิ์"

หนุ่มหน้าคมพึมพำกับตัวเอง ที่ผ่านมาเขาเคยชินกับการทำเรื่องชั่วๆ เอารัดเอาเปรียบเบียดเบียนเฉพาะคนเลวๆด้วยกัน แต่จะเว้นไว้สำหรับคนดีๆ เขาไม่อยากให้ตัวเขาแปดเปื้อนไปมากกว่านี้ หากว่าต้องทำให้คนบริสุทธิ์เสียหาย

ตอนที่รับงานนี้มาทำ เขาก็คุยกับเพื่อนรักของเขาจนกระทั่งเข้าใจว่างานไหนเขารับ งานไหนเขาทำไม่ได้ เพื่อนก็ยืนยันหนักแน่นว่า คนที่ให้เขาช่วยจัดการคือคนเลวจริงๆ เพื่อนของเขาต้องการให้ชายหนุ่มที่ชื่อพันไมล์ได้รับความอับอาย เสียชื่อเสียง จึงขอร้องให้เขาพาพวกมารุมโทรมและถ่ายคลิปเอาไว้ จะได้เอาไปเป็นหลักฐานแก้แค้นบ้าง

ทว่าเมื่อแสนก้าวได้เห็นหน้าซื่อใสของชายหนุ่มที่เขาพาตัวมา เขาก็เปลี่ยนใจกะทันหัน เลือกที่จะจัดการพันไมล์ด้วยตัวเอง อะไรบางอย่างมันบอกว่า หนุ่มหน้าหวานอาจจะไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่ถูกกล่าวหา

ชามข้าวต้มถูกผลักมาวางตรงหน้า พันไมล์เหลือบมองคนร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสายตาไม่เป็นมิตร จากนั้นก็เบือนหน้าหนี ไม่ยอมแตะต้องข้าวที่อยู่ในชาม รวมถึงไม่สนใจคนที่ยกข้าวมาให้

"อย่ามาทำเป็นหยิ่งนักเลย นายไม่อยู่ในวิสัยที่จะมาทำอวดเก่งกับฉันนะ"

คนพูดทำน้ำเสียงฉุนเฉียว นึกโกรธที่คนตัวเล็กทำท่าต่อต้านตัวเอง ไม่เคยมีใครกล้าพยศกับเขาแบบนี้ นายหน้าหวานเป็นคนแรกเลยที่ทำ และมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
"ก็เอาสิ อยากจะฆ่าจะแกง อยากจะทำอะไรฉันก็เชิญเลย ตอนนี้ชีวิตฉันตกอยู่ในกำมือแกแล้วนี่ "

พันไมล์โต้ตอบอย่างไม่หวาดหวั่น ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้ว ศักดิ์ศรีของเขาโดนย่ำยีไปตั้งแต่เมื่อวานซืน ตอนนี้จะอยู่หรือตายก็คงไม่สำคัญ

"ง่ายไปหรือเปล่า นายตายไปก็หมดทุกข์ แต่ฉันอยากให้นายต้องทนอยู่อย่างไม่มีความสุขมากกว่า ตายทั้งเป็นน่ะ รู้จักไหม"

คนหน้าคมทำเสียงเย้ยหยัน เขามองร่างบอบบางที่คลุมร่างกายด้วยผ้าห่มหนาอย่างดูแคลน

"ฉันไปทำอะไรให้แก เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แกจับตัวฉันมาทำร้ายทำไม"

หนุ่มหน้าหวานถามด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว เขาพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อตัวเอง ถึงแม้ว่าผลลัพธ์ก็คือการถูกฆ่าตาย แต่ก็ยังดีกว่าที่จะให้ไอ้โจรร้าย ลงมือกับเขาอย่างง่ายดายโดยไม่ต่อสู้ขัดขืน

"บอกไปแล้วเมื่อวาน จำไม่ได้หรือว่าตัวเองเคยไปก่อความเลวเอาไว้อย่างไรบ้าง ทำไมต้องให้พูดซ้ำด้วย"

"ฉันไม่เคยทำอย่างที่แกว่า ไอ้โจรบ้าห้าร้อย แกอย่ามาหาเรื่องเลวๆใส่ความฉัน"

คำพูดที่หลุดออกมาจากปากสีกุหลาบนั่น เกือบจะเป็นเสียงตะโกน พันไมล์รู้สึกฉุนที่ถูกกล่าวหา และถูกจับตัวมาแก้แค้นด้วยเรื่องที่เขาไม่เคยทำ ทำไมเขาต้องถูกข่มขืนด้วย ในเมื่อเขาไม่ผิด ไอ้โจรห้าร้อยอาจจะจับคนมาผิดตัวก็ได้

"คนชั่วส่วนใหญ่ มักไม่เคยตระหนักในสิ่งที่ตัวเองทำ ต่อให้มีคนมาชี้ให้เห็นว่าทำผิดจริง ก็ยังหน้าด้านเถียงอยู่ร่ำไป"

แสนก้าวมองหน้างามนั้น แล้วทำเสียงเยาะหยัน

"ก็คงเหมือนแกนั่นแหละ ที่ไม่มีความละอาย ทำตัวเป็นผู้พิพากษาความผิดของคนอื่น ถ้าฉันทำชั่วจริงอย่างที่แกกล่าวหา แกก็ให้ตำรวจจัดการกับฉันสิ"

พันไมล์ร้องท้าทาย เขาเชื่อว่าเขาไม่ได้ทำผิด ดังนั้นต่อให้เขาถูกพาไปขึ้นโรงพักที่ไหน เขาก็ไม่กลัว เพราะเชื่อว่าความบริสุทธิ์ของเขาจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น แต่การเอาตัวเขามาตัดสินเอง โดยยัดข้อหาร้ายแรงให้ มันเป็นเรื่องที่กลั่นแกล้งกันเกินไป

"บังเอิญว่าฉันไม่เชื่อในกระบวนการยุติธรรมเสียด้วย คนรวยๆอย่างพวกนาย มักจะรอดคุกรอดตะรางเสมอ เพราะมีเงินถุงเงินถังไปยัด ทำให้ไม่มีใครเอาผิดได้ คุกส่วนใหญ่ก็มีเอาไว้ขังคนจนๆ และพวกแพะรับบาปเท่านั้น"

ผู้ที่อยู่ในฐานะเหนือกว่ายักไหล่ทำหน้าดูแคลน เขาไม่เชื่อกฎหมายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตั้งแต่ถูกจับครั้งแรก โดยถูกยัดข้อหายาเสพติดทั้งที่เขาไม่ได้ทำ ต้องไปนอนอยู่ในคุกจนพ่อแม่เสียใจจนล้มป่วย เขาก็หมดศรัทธาในเรื่องอำนาจรัฐ และทำตัวต่อต้านมาโดยตลอด หลังออกจากคุกมาได้ เขาก็ทำตัวเกกมะเหรกเกเร ท้าทายกฎหมาย จนทำให้เข้าๆออกๆคุกเป็นว่าเล่น สถานกักกัน ได้เปลี่ยนหัวใจของเขาให้เหี้ยมหาญดุดัน และไม่เกรงกลัวใคร แม้แต่ตำรวจผู้รักษากฎหมาย

"แกก็เลยใช้ศาลเตี้ยกับฉันนะสิ"

คราวนี้พันไมล์เป็นฝ่ายเย้ยหยันบ้าง หนุ่มหน้าหวานจงใจใส่ความเกลียดชังลงไปในน้ำเสียงอย่างเต็มที่ แสนก้าวยักไหล่ ยื่นมือมาลูบศีรษะที่มีผมยุ่งๆปกคลุมของคนตัวเล็ก ทำท่าเหมือนลูบหัวปลอบโยนเด็กๆ

"เข้าใจถูกต้องแล้วนี่ เก่งมากเลยนะ นึกว่าหัวสวยๆจะไร้สมองเสียอีก"

พันไมล์เอามือปัดมือของคนที่ถือวิสาสะแตะต้องตัวเขาอย่างไม่เกรงใจ ตาจ้องคนตรงหน้าเขม็ง

"ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน คนเลวๆอย่างแกไม่มีสิทธิ์"

"มีหรือไม่ ฉันก็ไม่ได้แค่แตะหัวนายเท่านั้น ทั้งตัวก็จับต้องมาแล้ว แถมซ้ำยังเข้าไปอยู่ในตัวนายด้วย"

โจรหนุ่มยกมือขึ้นทำท่าเหมือนกำลังขย้ำเฟ้นฟอนอะไรบางอย่าง พันไมล์มองหน้าคนที่จับตัวเขามาด้วยแววตาเกลียดชัง

"ฉันเกลียดแก"

"ถ้ารักกันก็แปลกแล้ว ฉันจับตัวนายมาแบบนี้ จะให้ปลื้มกันก็คงกะไรอยู่ แต่ทำไมฉันต้องแคร์ด้วย เราสองคนผูกพันกันแค่เซ็กส์ก็พอ ไม่จำเป็นต้องมารักกันนี่นา จริงไหมจ๊ะคนสวย"

ไม่พูดเปล่า แสนก้าวเอามือลูบไล้ไปที่ใบหน้าหวานๆของพันไมล์อย่างจงใจ นัยน์ตาพราวระยับ ท่าทางพออกพอใจไม่น้อย ที่ได้แกล้งคนตัวเล็กเล่น

"ใครจะไปมีเซ็กส์กับแก ไอ้คนเลว ไอ้บ้ากาม"

หนุ่มหน้าหวานเอามือปัดมือของแสนก้าวอย่างแรง แสนก้าวดึงมือกลับ และยกขึ้นมาดู แต่ไม่มีบาดแผลอะไร นอกจากรอยแดงที่เกิดจากการฟาดฟ่ามือแรงๆของพันไมล์ เขายิ้มกริ่ม

"อ๊ะ ๆ ปลาทองจริงๆ อย่าลืมสิ นายเป็นของฉันแล้วนะ ตั้งสองครั้ง หรือว่าจำไม่ได้ จะให้เรียกความจำกลับคืนมาไหม"

"อย่านะ ที่ทำมา ยังไม่พออีกหรือไง ฉันว่าแกแก้แค้นฉันสาสมแล้ว พอซะทีเถอะ ปล่อยฉันไปได้แล้ว"

หนุ่มหน้าหวานกล่าวอย่างเหลืออด

"ยังไม่พอหรอก เพราะฉันยังไม่ได้ดัดนิสัยบางอย่างของนาย ต้องให้ฉันมั่นใจเสียก่อนว่านายจะสามารถกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีได้ ฉันถึงจะปล่อยนายไป"

อยู่ดีๆ เขาก็นึกเหตุผลในการที่จะไม่ปล่อยตัวหนุ่มหน้าหวานข้อนี้ขึ้นมา นอกเหนือจากการที่จะข่มขืนเพื่อช่วยแก้แค้นให้น้องเพื่อน เขาก็ไม่คิดว่าจะมีแรงจูงใจใดๆ ในการที่จะกักขังหน่วงเหนี่ยวไว้ต่อ ดังนั้นเหตุผลที่คิดได้ จึงน่าจะตอบคนถามและตอบตัวเองได้ดีที่สุด

"และที่สำคัญ ฉันยังไม่ได้มีอะไรกับนายอย่างเต็มรูปแบบ และฉันจะต้องทำกับนายอีก จนกว่าฉันจะพอใจ"
โจรหนุ่มทำท่าหมายมั่นปั่นมือ พันไมล์โกรธจัดหน้าแดงก่ำ

"ข้ออ้างของแกที่จะทำร้ายฉัน มันเยอะเหลือเกินนะ จับตัวฉันมา บอกว่ามีคนบอกให้ช่วยแก้แค้นแทน แล้วแกก็ฉวยโอกาสย่ำยีฉัน.....แล้วตอนนี้ ก็ยังมากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันเอาไว้ บอกจะดัดนิสัยฉันต่อ ทั้งที่แกก็ได้แก้แค้นฉันแล้ว น่าจะปล่อยฉันไป แต่แกก็ไม่ทำสรุปว่าที่จริงแล้ว แกไม่เคยคิดที่จะปล่อยตัวฉันเลยต่างหาก"

พันไมล์พูดอย่างขมขื่นใจ รู้สึกสังเวชตัวเองที่ต้องตกอยู่ในอุ้งมือของคนร้าย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องถูกจองจำ ถูกข่มขืนในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อขึ้น โลกนี้ช่างอยุติธรรมจริงๆ เขาเป็นทุกข์ใจ ในขณะที่อีกฝ่ายกลับทำหน้าระรื่น ริมฝีปากยกยิ้มด้วยความขบขัน

"เก่งนี่ เป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ง่ายมาก ถ้างั้นจะมาต่อล้อต่อเถียงทำไม ถึงยังไงนายก็ไม่มีวันได้หลุดรอดไปจากที่นี่หรอก เพราะฉะนั้นก้มหน้ารับกรรมที่ก่อไว้แล้วกัน"

แสนก้าวพูดจาข่มขู่คนหน้าหวาน เริ่มสนุกขึ้นเรื่อยๆ กับการแกล้งพันไมล์ เพลิดเพลินกับการได้เห็นหน้าขาวซีดนั้นแดงก่ำด้วยความโกรธ ดูไปดูมาหมอนี่ก็น่ารักดีไม่ใช่เล่น มิน่าใครต่อใครถึงได้มาหลงรัก แต่คงต้องยกเว้นเขาไว้สักคน เขาไม่สนคนหน้าสวยแต่ใจทราม ที่ชอบทำร้ายครอบครัวของคนอื่นเพียงเพื่อความสุขของตัวเอง คนแบบนี้ต้องสั่งสอนให้เข็ด จะได้ไม่ไปทำร้ายคนบริสุทธิ์คนอื่นๆอีก

"แค่นี้ยังไม่สาแก่ใจแกใช่ไหม จะทำร้ายกันให้ถึงตายไปเลยหรือไง แกถึงจะพอใจ ทั้งที่ฉันก็ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับแกเลยแม้แต่น้อย ใครที่มีปัญหากับฉัน ทำไมแกไม่ให้เขามาเคลียร์กับฉันไปเลยล่ะ"

คำถามนั้นเป็นสิ่งที่แสนก้าวเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน แต่คนอย่างเขาที่เคยถูกจ้างวานให้ทำเรื่องเลวๆมาเยอะ ไม่สนใจจะหาคำตอบต่อ คิดเพียงแค่ว่า คนที่จ้าง คงไม่กล้าลงมือเอง เพราะกลัวความผิด จึงเลือกที่จะใช้บริการของเขา

"เพราะเค้าไม่ใจหยาบหนาเหมือนนายน่ะสิ จึงไม่สามารถลงมือได้ ฉันเลยต้องช่วยจัดการให้ยังไงล่ะ คนเลวอย่างนาย ต้องเจอคนชั่วอย่างฉัน มันถึงจะได้สาสมกัน"
นั่นเป็นคำตอบที่เขาให้กับหนุ่มหน้าหวาน

"ด้วยการข่มขืนฉันนี่นะเหรอ"

"ก็ถ้าฆ่าเสียให้ตาย นายก็ไม่ได้รับความทรมานสิ นี่ฉันยังปราณีนะที่ยัดเยียดความเป็นผัวให้นายเพียงแค่คนเดียว ตามใบสั่งมันต้องทั้งฝูง"

หนุ่มหน้าคมอ้างบุญคุณ

"ฉันต้องขอบคุณนายใช่ไหม ที่เมตตากรุณาฉัน"

ถามอย่างประชดประชัน

"ใช่แล้ว และควรจะแสดงความกตัญญูรู้คุณด้วยการ ทำตัวว่าง่าย สั่งอะไรก็ทำตาม ห้ามขัดขืน"

แสนก้าวโต้ตอบอย่างอารมณ์ดี การได้เห็นอีกฝ่ายโกรธหน้าดำหน้าแดง สร้างความสุขให้เขาไม่น้อย

"ถ้าฉันไม่ทำล่ะ"

คนตัวเล็กหยั่งเชิงเพื่อประเมินหนทางรอดของตัวเอง ถ้ามันมีโอกาสแม้เพียงนิดเดียว เขาก็พร้อมจะเสี่ยง แต่ถ้าทางรอดถูกปิด เขาคิดว่าเขาคงยอมตาย ต้องต่อสู้เพื่อเกียรติของตัวเอง

"นายก็จะเป็นเมียฉัน แล้วก็เมียไอ้พวกที่อยู่ข้างนอกนั่นตามใบสั่งยังไงล่ะ คราวนี้ ต่อ่ให้นายอยากตายก็ไม่อาจจะตายได้สมใจ"

คำขู่นั้นสร้างความหวาดกลัวให้พันไมล์ไม่ใช่น้อย แค่เจอการล่วงเกินของโจรหน้าคม เขาก็เจ็บปวดแทนขาดใจ ถ้าต้องกลายเป็นเครื่องสังเวยกามของไอ้พวกคนชั่ว เขาคงเหมือนตกนรกทั้งเป็น อยากตายก็คงไม่อาจจะตายได้อย่างที่โจรหน้าหล่อว่า เพราะพวกมันคงไม่ยอมให้เขาตายสมใจแน่ๆ

"โทษของฉันที่นายกล่าวหา มันสมควรได้รับการแก้แค้นถึงเพียงนี้เลยหรือ"

พันไมล์ถามอย่างหดหู่ ทำไมเขาถึงได้เคราะห์ร้ายอย่างนี้ ถ้าเขาเป็นคนเลวอย่างที่ถูกกล่าวหา เขาจะไม่ว่าเลย แต่นี่เขาไม่ได้ทำอย่างที่โดนใส่ร้าย ทำไมเขาต้องมารับเคราะห์กรรมด้วย

"ก็เหมาะกันนะ กับคนที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก พรากผัวไปจากอกเมีย เขี่ยทิ้งเมื่อเบื่อแล้ว ทำให้คนหนึ่งต้องตาย อีกคนหนึ่งกลายเป็นบ้า จับนายเข้าคุกก็คงเอาผิดนายไม่ได้ ก็ต้องจัดการการด้วยวิธีป่าเถื่อน มันถึงจะสาสมกัน"

แสนก้าวตอบคำถามคนหน้าหวาน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหนุ่มคนนี้จึงทำท่าเศร้าราวกับว่าไม่ได้รู้เรื่องอะไรสักนิด หรือนี่เป็นการแสดงละครตบตาของคนเจ้าเล่ห์กันแน่ หมอนี่เป็นดารา อาจจะกำลังเล่นบทผู้ใสซื่อให้เขาตายใจ จนยอมปล่อยตัวไปก็ได้

"ไม่ว่านายจะกล่าวหาฉันอย่างไร ฉันก็บอกได้แต่เพียงว่า ฉันไม่เคยทำ ไม่รู้ไม่เห็นในเรื่องที่นายพูดมาสักนิด แต่พูดไปนายคงไม่เชื่อ เพราะนายพร้อมจะคิดอยู่ตลอดว่าฉันผิดจริง มันคงป่วยการที่ฉันจะแก้ตัว"

พันไมล์พูดราวกับคนปลงตก ตอนนี้หนทางหนีเริ่มหริบหรี่ลง แต่ก็อาจจะพอมีหวังอยู่บ้าง หากเขาโอนอ่อนผ่อนตาม จนโจรหนุ่มคนนี้ตายใจ เขากำลังวางแผนหนี อยู่ที่นี่ก็ตาย หนีออกไปก็ตาย แต่ก็มีโอกาสรอดด้วย ขึ้นอยู่กับเวลาและความใจเย็นของเขาเท่านั้น

"ดีแล้วที่ไม่คิดจะเสียเวลาในการเปลี่ยนใจฉัน ถ้านายปลงได้แบบนี้ ก็ควรจะทำตัวเชื่องๆ ว่าง่ายๆดีกว่า บางทีฉันอาจจะเชื่อได้บ้าง ว่านายสำนึกผิดจริงๆ"

หนุ่มหน้าเข้มพูดอย่างเป็นต่อ พันไมล์สบช่องที่จะหนี หากทำให้หมอนี่ตายใจได้ เขาก็คงมีทางรอด

"จะกินข้าวหรือไม่กิน"

โจรหนุ่มวกกลับมาที่เรื่องอาหารการกินอีกครั้ง แต่หนุ่มหน้าหวานตอบปฏิเสธอย่างถือดี

"ไม่กิน"

"แน่ใจนะ ว่าจะแข็งข้อกับฉัน ...ดี จะได้รู้กัน นายไม่มีทางชนะฉันแน่ๆ"

มือแข็งแรงเอื้อมมาจับคางของพันไมล์ แล้วบีบเต็มที่ จนหนุ่มหน้าหวานต้องอ้าปากเพราะเจ็บ ช้อนที่มีข้าวอยู่เต็มถูกยัดพรวดเข้ามาในปาก ทำให้พันไมล์ถึงกับสำลัก

คนหน้าโหดปล่อยมือออก แล้วปล่อยให้พันไมล์ได้หายใจหายคอหลังจากสำลักข้าวออกมาจนน้ำหูน้ำตาร่วง
ชามข้าวถูกดันเข้าไปหาหนุ่มหน้าหวานอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีการปฏิเสธหรือขัดขืน พันไมล์ยอมทานข้าว.โดยดี โดยมีผู้คุมหน้าเข้มนั่งมองไม่วางตา

"อิ่มแล้ว"

กินไปได้ครึ่งชาม พันไมล์ก็เลื่อนชามข้าวมาตรงหน้า แต่พอสบสายตาดุดันที่มองมา หนุ่มหน้าหวานก็ไม่กล้าท้าทายต่อ ด้วยกลัวจะถูกทำร้ายอีก เขาดึงชามข้าวกลับมากินจนหมด ทำให้คนที่นั่งทำหน้าเหี้ยมเกรียมลอบยิ้มอย่างพึงใจ

"ต้องอย่างนี้สิ ทำตัวดีๆ ว่าง่ายๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวอีก"

คนพูดทำหน้าดุดัน เขาดึงชามข้าวในมือพันไมล์ แล้วเดินเอาไปวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เดินกลับมาหาคนที่นั่งห่มผ้านวมผืนหนา มือใหญ่เอื้อมมือกระชากมันออก แต่พันไมล์รีบคว้าเอาไว้ การยื้อยุดจึงเกิดขึ้น

"ไม่ต้องอายหรอก ฉันเห็นนายหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว"

"ใจคอแกจะให้ฉันเปลือยอยู่ทั้งวี่ทั้งวันหรือไง"

พันไมล์ถามอย่างนึกโมโห ไอ้หมอนี่ต้องเป็นโจรโรคจิตอย่างไม่ต้องสงสัย ปล่อยเขาอยู่ในห้อง โดยไม่สวมเสื้อผ้าสักชิ้น เขาทั้งได้รับความอับอาย เวลาที่ถูกโจรหนุ่มมองอย่างโลมเลีย ในขณะเดียวกันมันก็ปิดทางหนีของเขาด้วย อย่าว่าแต่จะปีนหลบหนีเลย แค่จะไปยืนอยู่ใกล้หน้าต่างที่เปิดเอาไว้ก็ยังไม่กล้า ข้างล่างนั้น มีพวกสมุนของไอ้โจรบ้ากามคนนี้ นั่งกันอยู่เต็ม ขืนเขาลงไปทั้งที่เปลือยอย่างนี้ คงไม่ทันได้หนีรอด ถูกพวกมันเรียงคิวข่มขืนแน่ๆ

"ชอบไม่ใช่เหรอ ปกติ เวลาอยู่กับหนุ่มๆ ก็ไม่ชอบใส่อะไรอยู่แล้วนี่"

น้ำเสียงนั้นเยาะหยัน ทำให้พันไมล์โมโหมากขึ้นไปอีก

"ฉันไม่รู้ว่าแกกล่าวหาฉันเพื่ออะไร แต่ฉันไม่ได้ทำอย่างที่แกกล่าวหาแน่นอน"

"และฉันก็เชื่อว่าผู้ร้ายปากแข็งไม่มีวันจะยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำหรอก"

คนหน้าดุโต้ตอบทันควัน จากนั้นก็ใช้แรงที่มีอยู่กระชากผ้าห่มจนติดมือมาโดยมีหนุ่มหน้าหวานเซมาปะทะร่างของเขาด้วย แสนก้าวผลักร่างเล็กให้ลงไปนอนบนเตียงตามเดิม หมุนตัวกลับ แล้วเดินออกจากห้อง ปล่อยให้พันไมล์อยู่คนเดียวในสภาพไร้อาภรณ์ปกปิด

"ไอ้คนเลว ไอ้ชั่ว ฉันเกลียดแก"

หนุ่มหน้าหวานตะโกน พร้อมกับขว้างปาข้าวของที่พอจะหยิบฉวยได้ไปทางประตู ซึ่งมีเพียงแค่หมอน และชามข้าวที่วางทิ้งไว้เท่านั้น เมื่อไม่สามารถทำอะไรคนที่จับเขามาได้ พันไมล์ก็ทุ่มตัวลงบนที่นอน และร้องไห้ด้วยความขมขื่นใจ

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง ประตูก็ถูกเปิดออก คนหน้าโหดกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมด้วยเสื้อผ้าที่ถืออยู่ในมือ มาถึงก็ร้องสั่งให้พันไมล์ลุกตามเขาไป

"จะพาฉันไปไหน"

ถามอย่างหวาดระแวง หรือว่าหมอนี่เปลี่ยนใจจะพาเขาไปฆ่า ก็ดีเหมือนกัน จะได้จบๆกันไปซะที เขาเบื่อที่จะต้องถูกเหยียดหยามน้ำใจอย่างที่เป็นอยู่ ตายไปเสีย จะได้ไม่ต้องทนอับอายอีก
"ไปอาบน้ำ"

ในขณะที่เขาคิดอย่างสิ้นหวัง เสียงที่เย็นชาก็ตอบกลับมา

"อาบน้ำ???"
พันไมล์ทวนคำ ทำหน้าเหรอหรา ไอ้หมอนี่นึกบ้าอะไรขึ้นมาอีก จะให้เขาไปอาบน้ำ ออกไปทั้งที่โป๊ๆอย่างนี้นี่นะ

คนหน้าโหดตอบพลาง สำรวจไปทั่วเรือนร่างเปลือยของคนที่นั่งอยู่บนเตียง พันไมล์คว้าหมอนมากอดไว้ พยายามปกปิดเนื้อตัวจากสายตาหื่นกระหายนั่น

"ทำไมจะต้องทำตัวให้มันดูดีด้วย ในเมื่อแกจับฉันมาทรมาน ถ้าฉันจะสกปรก โสมม มันก็สมแก่ใจแกแล้วไม่ใช่เหรอ"

หนุ่มหน้าหวานโต้ตอบอย่างเคืองขุ่น สายตาที่มองแสนก้าวเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจ

"ที่จริงมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันทนไม่ไหว ที่จะต้องทนดมกลิ่นเหม็นๆของนาย ขณะมีอะไรกัน มันชวนคลื่นไส้ และทำให้ไม่สนุก..."

โจรหนุ่มไม่สนใจท่าทางหงุดหงิดของคนหน้าหวาน กลับพูดยั่วเย้าให้คนตัวขาวอารมณ์เสียหนักขึ้น

"ไหนๆ ฉันก็จับนายมาเพื่อจะเอาทำเมีย นายก็ควรจะทำตัวให้มันสวยๆยั่วยวนหน่อย เราจะได้สนุกกันนานๆหน่อย เหมือนเมียแต่งตัวสวยๆ ทำตัวหอมๆไว้รอท่าผัวไง"

คนพูดเดินเข้ามาใกล้และยื่นมือมาให้จับเพื่อจะพยุงให้ลุกขึ้น แต่พันไมล์เมินเฉย แถมพูดจาโต้ตอบรุนแรงด้วยความโกรธ

"คนชั่วอย่างแก คงไม่ต้องการอารมณ์สุนทรีอะไรหรอก เพราะแกข่มขืนฉัน แกยังทำตามอำเภอใจ ใช้กำลังบีบบังคับ จึงไม่มีความจำเป็นอะไรนี่ ที่ฉันจะต้องไปยั่วคนอย่างแก"

ริมฝีปากของแสนก้าวยกยิ้ม เมื่อได้ยินคำตอบของคู่สนทนา

"โหย อารมณ์โรแมนติกหน่อยสิ ถึงจะแค่มีเซ็กส์ดับความอยาก แต่เราก็สร้างบรรยากาศร่วมกันได้ มันจะได้ถึงรสถึงชาติไง..."

คนพูดยิ้มอย่างสาแก่ใจ เมื่อเห็นหน้าหวานแดงก่ำอย่างคนที่มีโทสะ การได้กลั่นแกล้งคนที่เขาจับตัวมา เป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่งของโจรหนุ่ม เขาให้เหตุผลกับตัวเองว่า คนเลวอย่างพันไมล์ สมควรถูกหยามเกียรติเช่นนี้ และเขาคงจะทำหนักข้อขึ้นไปอีกเพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับน้องสาวของเพื่อนรัก

ไว้จะมาต่อให้อีกนะคะ

ขอบคุณมากๆค่ะ ค่อยมีกำลังใจอัพนิยายหน่อย นึกว่าอยู่คนเดียวในห้องซะแล้ว การได้คุยกันแฟนนิยาย ช่วยให้เรารู้สึกดี อย่างน้อย ก็ได้รู้ว่า คนอ่านรู้สึกอย่างไร ชอบไหม บางทีพี่เคทก็ได้ไอเดีย ได้แก้ข้อผิดพลาดจากคนอ่านนี่แหละ อย่างพวกคำผิด หรือหลุด เหตุการณ์ ได้คนทักท้วง ก็ทำให้เราแก้ไขได้ทัน เพราะบางทีเขียนๆไปเราหลุดเองก็มี

แวะเวียนมาคุยกันบ่อยๆนะคะ

แทงไม่กลัว กลัวไม่แทงนั่นซิครับ พี่เคท ก๊ากกก เราพูดอะไรออกไปเนี่ย หึหึ

5555555555555555555

ผู้ชายบางคนที่ไม่ได้เป็นสตรีข้ามเพศแบบน้องปอย ที่ดูแลผิวพรรณดีๆ หน้าเนียนใสกิ๊ก มีจริงๆค่ะ เพื่อนพี่เคทเอง ตัวเล็กๆ หน้าตาคล้ายเป๊กซ์ ผลิตโชคเลย แต่จมูกไม่โด่งเท่า ผิวขาวเนียนๆ ปากแดงๆ เมื่อก่อนเป็นแดนเซอร์ แต่ตัวเล็กไป เลยตอนนี้กลายเป็นคนออกแบบท่าเต้น ผู้ชายตรึม

ดารา นักร้องบางคน เจอตัวจริงนี่เล่นเอาอึ้งไปหลายคน ผิวพรรณสวย หน้าเนียนสวยมากๆ ผู้หญิงอย่างเรายังอาย บางคนแค่เห็นในรูปก็สวยแล้ว ตัวจริงยิ่งสวยกว่า อย่างซิน วง Singular หน้าสวยมากๆ

อีกคนที่ผิวสวยมากๆ ก็ ณัฐ ศักดาทร ตัวจริงดูดีกว่าในทีวีหรือรูปถ่าย จมูกโด่ง ขนตาสวย คิ้วสวย ตาสุกใสมาก เวลายิ้มโลกสว่างเลย

ดาราเกาหลีบางคนหน้าเหมือนผู้หญิง ผิวก็สวย อย่างจุนแจ และซิน วง SJ
.............................................................

V
V
V

หน้าหวานๆ ก็ประมาณแนวนี้ ค่ะ บอบบาง น่าทะนุถนอม แต่ไม่สาวมาก หรือไม่ออกอาการ ^_^

http://www.daradaily.com/content/news/0115(13).jpg

http://www.kpopgossip.com/forum/index.php?action=dlattach;topic=19.0;attach=8;image

สรุปว่าชอบ
ไม่ได้รังเกียจ ชิมิคะ ฮ่าฮ่า

ต่อให้เลวแค่ไหน แต่ถ้า รับแทงเรานี่
โอเคหมดใช่ป่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

พี่เคทพูดอะไรก็ไม่รู้อ่ะครับ เขาเขิลลล...น๊า

พอดีหน้าปลวก ๆ แบบผมมันห่างไกลคนแบบนี้เลยตีบตันจินตนาการ อิ อิ อิ

ขอบคุณที่เข้ามาเป็นกำลังใจค่ะ

......................................

"แกนี่มันชั่วได้ใจจริงๆ"

หนุ่มหน้าหวานด่าอย่างเหลืออด โจรหน้าหล่อยักไหล่

"เราสองคนก็สมกันดีแล้วนี่นา ชั่วต่อชั่วมาเจอกัน ก็ทำแต่เรื่องชั่วๆ จะสนใจสิ่งดีๆทำไมกัน"

เมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าทำหน้าบูดบึ้ง และไม่ยอมลุกขึ้นตามที่เขาสั่ง โจรหนุ่มก็เริ่มบังคับอีกครั้ง

"เอาน่าอย่ามาพูดมากเลย ฉันบอกให้ไปอาบน้ำทำตัวให้สะอาด ก็ไปตามที่ฉันสั่งแล้วกัน นายคงไม่อยากจะลองดีกับฉันใช่ไหม"

"แล้วถ้าฉันขัดขืนล่ะ"

คนตัวเล็กยังคงดื้อดึง แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่อยู่ในสถานะที่จะต่อรองอะไรได้ แต่เขาก็จะไม่ยอมทำตามคำสั่งของโจรถ่อยง่ายๆ อย่างน้อยๆ ก็ให้คนที่คิดร้ายรู้สึกยากลำบากในการจะบังคับข่มเหงจิตใจใคร

"ไม่เห็นยาก ฉันก็จะให้ไอ้พวกลูกน้องของฉันที่มันกำลังกลัดมัน มาลากนายไปอาบน้ำน่ะสิ ตอนนี้นายมีทางเลือกแค่สองทางเท่านั้น จะไปกับฉัน หรือจะไปกับไอ้พวกนั้น"

เจอคำขู่แบบนี้ มีหรือที่พันไมล์จะเลือกทางที่สอง สู้กันตัวต่อตัว ยังดีกว่าที่จะต้องถูกรุมแบบหมาหมู่ ยอมกล้ำกลืนฝืนใจไปกับไอ้โจรห้าร้อยนี่คนเดียว เขายังอับอายน้อยกว่าที่จะถูกรุมโดยพวกบ้ากามหลายคน

"จะไป หรือไม่ไป"

ถามซ้ำด้วยเสียงโหดๆ พันไมล์รีบลุกขึ้นจากเตียง โดยถือหมอนปิดกายไปด้วย แสนก้าวรู้สึกขำความพยายามของคนหน้าหวานที่ไม่อยากให้เขามองเห็นรูปร่าง มือใหญ่เอื้อมไปดึงหมอนออกจากมือคนตัวเล็กเหวี่ยงไปที่เตียง พันไมล์ถลาจะไปเก็บกลับมา แต่แสนก้าวคว้าข้อมือบางเอาไว้ แล้วยื่นผ้าข้าวม้ามาให้ผืนหนึ่ง

"เอามาให้ฉันผูกคอตายหรือไง"

คนสวยพูดประชด แสนก้าวหัวเราะก๊าก

"เออ..ถ้าจะคิดได้แค่นั้นก็เชิญ ..ประโยชน์ของผ้าขาวม้ามีมากมาย ไม่ใช่แค่เอามาผูกคอตายหรอกน่า"

ตอบด้วยความหมั่นไส้

"กลัวโป๊ไม่ใช่หรือไง รีบเอาผ้ามานุ่งสิ ยืนบื้ออยู่ได้ หรือจะออกไปอาบน้ำทั้งที่เปลือยๆแบบนั้น อยากโชว์ให้พวกนั้นเห็นก็ตามใจ"

แสนก้าวทำท่าว่าจะเปิดประตู พันไมล์รีบร้องห้าม แล้วเอาผ้าขาวม้าพันตัวอย่างทุลักทุเล

"พวกคนรวยนี่มันโง่จริง นุ่งผ้าขาวม้าก็ไม่เป็น มันก็นุ่งแบบเดียวกับผ้าขนหนูแหละ นุ่งไม่เป็นหรือว่าตามปกติไม่ชอบนุ่งกันล่ะ"

อดไม่ได้ที่จะพูดจากระแทกแดกดัน พันไมล์ขบกรามเป็นสันนูนอย่างคั่งแค้นใจขณะที่พันผ้าขาวม้ารอบตัว ผ้าผืนบางถูกพันแน่นหนาหลายทบบนร่างเล็กๆ แสนก้าวมองด้วยความขำ

"ขอผ้าอีกผืนสิ"

พันไมล์ยกมือกอดอก ขณะเอ่ยปากขอผ้าอีกผืนมาคลุมท่อนลำตัวท่อนบน หนุ่มหน้าคมมองผิวกายขาวผ่องตรงหน้า แล้วนึกอยากแกล้ง หนุ่มคนนี้ทำเป็นอาย รักนวลสงวนตัว ทั้งที่จริงๆแล้วชอบยั่วยวนผู้ชาย ทั้งหมดที่แสดงออกก็แค่สร้างภาพเท่านั้น และเขาต้องกระชากหน้ากากออกมาให้ได้
แสนก้าวเมินเฉยกับคำขอ เปิดประตูออก แล้วดึงแขนพันไมล์ ลากให้ตามเขาออกมานอกห้อง

"แกจะพาฉันไปอาบน้ำที่ไหน"

พันไมล์ถามอย่างระแวง เมื่อคนหน้าโหด พาเขาเดินเลยห้องน้ำในตัวบ้านออกมา

"น้ำตก"

เป็นคำตอบสั้นๆที่พันไมล์ได้รับ

"ทำไมต้องไปอาบที่นั่นด้วย ห้องน้ำที่บ้านก็มีไม่ใช่หรือไง"

"อยากไป"

คนพูดทำหน้ากวนๆ จนพันไมล์รู้สึกหมั่นไส้ ท่าทางคงจะไม่ได้รับคำตอบดีๆจากไอ้หมอนี่เป็นแน่ แต่เขาจะหวังอะไรกับคนที่เป็น.โจร คนพวกนี้หาความดีในตัวไม่ได้อยู่แล้ว จะหวังอะไรกับคำพูดคำจาที่รื่นหู ไม่มีทางที่จะได้ยินแน่ๆ ตอนนี้ก็แค่ระมัดระวังไม่พูดหรือแสดงอะไรให้พวกนี้โกรธดีกว่า เพื่อความปลอดภัย

แสนก้าวดึงมือหนุ่มหน้าหวานให้เดินลงบันไดตามไป แอบหมั่นไส้ท่าทางตื่นกลัวของพันไมล์ที่ทำเหมือนไม่คุ้นเคยกับการเปลือยร่างกายต่อหน้าผู้ชายด้วยกัน ช่างเล่นละครได้ตบตาเก่งเสียเหลือเกินจนเขาเกือบเชื่อใจว่าหนุ่มคนนี้บริสุทธิ์ผุดผ่อง ทุกอย่างที่เห็นเป็นเพียงแค่ภาพมายาเท่านั้น

ตามสบายเลยค่ะ คิดว่าพันไมล์ในจินตนาการของแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน
เพราะนิยามคำว่าหนุ่มหน้าสวยของแต่ละคน มันขึ้นอยู่กับประสบการณ์ที่มี ว่าเราเคยเจอคนหน้าตาแบบไหนที่จะเรียกว่าหน้าสวยได้

แต่ถ้าให้เป็นน้องปอยนี่ ไม่ไหวนะ ฮ่าฮ่า
น้องปอยหน้าสวย ออกไปทางสตรีข้ามเพศอ่ะ
เสียลุคพันไมล์หมด

...............................................

ที่จริงคนพวกนี้เกือบทั้งหมดเป็นผู้ชายแท้ แต่เข้ามาอยู่ในป่านานๆก็เกิดอารมณ์เปลี่ยว พอเห็นใครที่พอจะดับอารมณ์ให้ได้ ไม่ว่าหญิงหรือชาย พวกนี้ก็กระเหี้ยนกระหือรืออยากลอง แสนก้าวเคยคิดว่า ถ้าหากพันไมล์อยากจะลองเล่นสนุกกับพวกลูกน้องของเขา ก็คงจะปล่อยให้ลองสนุกกันสักตั้ง จะได้บันทึกภาพเก็บเอาไว้ อะไรก็ตามที่จะทำให้พันไมล์เสียชื่อเสียง เขาก็จะสนับสนุน การแก้แค้นจะได้สมบูรณ์เสียที

พอเอาเข้าจริง สิ่งที่เขาคิดไว้กลับไม่เป็นดังคาด เจ้าหนุ่มคนที่เขาคิดว่าเป็นพวกมักมากในกาม กลับดูหวาดหวั่นเหมือนคนจิตตก ตอนเดินผ่านลูกน้องของเขาและถูกแซว พันไมล์ก็เดินเลี่ยงมาหลบอยู่ที่หลังของเขา พอข่วงที่เดินพวกลูกน้องเขาไปพันไมล์ก็รีบมาเดินอยู่ด้านหน้า เหมือนไม่อยากให้ขี้เมาพวกนั้นเห็นร่างกาย แถมยังมีสีหน้าท่าทางไม่พอใจที่ถูกแซว จนทำให้แสนก้าวเกิดความสับสน หรือหมอนี่จะเป็นพวกชอบคนระดับเดียวกัน ไม่สนคนต่ำชั้นกว่า ถ้าเป็นอย่างหลัง เขาก็จะหาทางแกล้งเสียให้เข็ด

"เป็นอะไร ไม่เคยโป๊หน้าคนอื่นหรือไง ทำตัวยังกับผู้หญิงบริสุทธิ์"

ทันทีที่ผ่านพ้นลูกน้องของเขามาแล้ว แสนก้าวก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน พันไมล์รีบถอยห่างชายผู้โหดร้าย และเชิดหน้าตอบอย่างหยิ่งๆ

"เคย แต่พวกนั้นเขาสุภาพ ไม่ต่ำสถุลอย่างพวกแก"

ท่าทางยะโสที่แสดงออก ทำให้คนหน้าเหี้ยมรู้สึกอยากจะแกล้งขึ้นมา เขาคว้าแขนของพันไมล์ แล้วกระชากเข้าหาตัว ตาคมจ้องหน้ามอมแมมเขม็ง

"งั้นเหรอ ที่แท้เป็นพวกแบ่งชนชั้นนี่เอง อยากลองเป็นเมียของพวกคนที่นายเรียกว่าต่ำสถุลหรือเปล่าล่ะ"

"ขอบคุณสำหรับคำเชิญชวนนะ ฉันขอตายดีกว่า ที่จะเป็นเมียพวกแก"

พันไมล์ผลักคนตัวโตกว่าด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่ แล้วเดินหนี

"แต่เป็นเมียฉันได้ใช่ไหม เพราะไม่เห็นว่านายทำท่าว่าอยากจะตายสักเท่าไหร่ มีแต่คอยทำท่ายั่วเชิญชวน"

แสนก้าวเดินตามพูดยั่ว พันไมล์หันมาด่าอย่างเหลืออด

"ไอ้คนบัดซบ สำหรับแก ฉันอยากให้แกตายมากกว่า ชีวิตฉันมีค่ามากกว่าแกอีก ถ้าแกตายไปแผ่นดินคงจะสูงขึ้น "

"ยังตายไม่ได้หรอก ถ้าจะตายก็ต้องลากนายไปลงนรกด้วยกัน เพราะเรามันเลวด้วยกันทั้งคู่"

คนพูดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธๆ จากนั้นก็ลากคนตัวเล็กให้เดินตามไปอย่างไม่ปราณีปราสัย พันไมล์ดิ้นรนเตะถีบคนตัวโตไปตลอดทาง แต่ก็ไม่อาจจะหลุดพ้นเงื้อมมือแสนก้าวไปได้
หลังจากลากพันไมล์ถูลู่ถูกังเข้าไปในป่าสักพักก็ถึงที่หมาย ภาพแอ่งน้ำตกขนาดกลางปรากฏขึ้นตรงหน้า ความสวยงามของธรรมชาติที่ได้เห็นทำให้พันไมล์ลืมความเจ็บปวดที่ถูกลากมา

"ไปอาบน้ำสิ"

หนุ่มหน้าเข้มร้องสั่ง

เหมือนจะรู้ว่าพันไมล์ต้องหาโอกาสหนีแน่ๆ ทำให้คนหน้าโหดพูดขู่ออกมา หนุ่มหน้าหวานเหลียวมองไปรอบๆน้ำตก เพื่อมองหาทางหนีทีไล่ แต่ก็พบว่าไม่มีทางใดที่เขาจะหลบเลี่ยงได้เลย ด้านหนึ่งของน้ำตกเป็นหน้าผาสูง อีกสองด้านเป็นโขดหินที่มีด้านหลังเป็นป่ารกทึบ มีทางลงด้านเดียว คือทางที่เขาสองคนยืนอยู่ บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงสัตว์ร้องดังแว่วมาให้ได้ยิน

เมื่อไม่เห็นว่าจะหลบไปทางไหนได้ พันไมล์ก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่หนี เพราะถึงจะพยายาม ก็คงจะไม่สามารถรอดหูรอดตาคนหน้าโหดไปได้ และถึงรอดก็คงจะไปไม่ได้ไกล น่าจะตายเสียในป่า ทางที่ดีควรจะค่อยๆคิดหาทางที่จะหนีไปจากที่นี่ในเวลาอื่นดีกว่า

"นี่จะลงไปอาบน้ำทั้งที่นุ่งผ้าอย่างนั้นหรือไง ไม่มีผ้ามาเปลี่ยนกลับนะ ต้องเดินกลับไปเปียกๆจนถึงบ้าน เดี๋ยวก็ปอดบวมตายพอดี"

แสนก้าวร้องห้ามเมื่อเห็นคนหน้าหวานจะลงไปอาบน้ำทั้งที่นุ่งผ้าขาวม้า พันไมล์หันมองอย่างโกรธเคือง นี่ใจคอไอ้คนบ้ากามนี่ จะให้เขาลงไปอาบน้ำทั้งที่เปลือยกายหรือไง จะได้มองได้อย่างสบายใจใช่ไหม อย่าคิดว่าจะสั่งอะไรแล้วเขาจะต้องทำตามไปเสียทุกอย่าง เขาไม่มีวันให้ไอ้โจรถ่อยนี่สมหวังแน่ๆ

"ส่งผ้าขาวม้ามานี่ จะได้เอาไว้เช็ดตัวตอนขึ้นมา เลือกเอา จะเปลือยกายตอนนี้ หรือจะเปลือยกายตอนเดินกลับ เพราะผ้าเปียก ไม่มีนุ่ง ฉันว่าอย่างหลัง ไอ้พวกลูกน้องฉันมันคงชอบแน่ๆ ที่อยู่ดีๆ ก็มีอาหารตามาให้เห็น"

เป็นเพราะคำขู่นั่นทีเดียวที่ทำให้พันไมล์ตัดสินใจกระชากผ้าขาวม้าที่พันกายท่อนล่างออกอย่างรวดเร็วแล้วโยนมาปิดหน้าแสนก้าว จากนั้นก็ไต่ลงไปในธารน้ำซึ่งเย็นฉ่ำ พอหนุ่มคิ้วเข้มเอาผ้าออกจากหน้า พันไมล์ก็ลงไปลอยคออยู่ในแอ่งน้ำเรียบร้อยแล้ว

ความเย็นของสายน้ำ นำพาความสดชื่นมาสู่หนุ่มหน้าหวานไม่น้อย เขาอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ขจัดคราบไคลที่เหนอะหนะตามเนื้อตัวออกจนหมดโดยไม่สนใจไอ้คนโรคจิตที่นั่งมองเขาอยู่ตรงโขดหิน

ภาพหนุ่มผิวขาวหน้าหวานที่กำลังเริงร่าอยู่ในสายธาร สร้างความเพลิดเพลินเจริญใจให้กับแสนก้าวไม่น้อย แรกๆพันไมล์ก็ทำเป็นปิดบังเหนียมอาย แต่หลังจากเห็นว่าไม่อาจจะขับไสไล่ส่งเขาไปให้พ้นหูพ้นตา คนตัวเล็กก็คงจะปลง และหันมาใส่ใจกับการดูแลความสะอาดในร่างกายตน ซึ่งแสนก้าวก็นั่งมองอย่างสบายใจ หัวสมองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

หลังจากผ่านพ้นไปได้เกือบชั่วโมง จนตะวันบ่ายคล้อยแล้ว แสนก้าวก็ร้องเรียกคนตัวเล็กที่กำลังแหวกว่ายไปมา จนเข้าใกล้น้ำตกที่ไหลลงมาจากหน้าผา บริเวณนั้น ข้างใต้เป็นแอ่งลึก หากไม่ระวัง อาจจะจมลงไปได้โดยง่าย อยู่ดีๆ เขาก็นึกห่วง คนตัวเล็กที่ว่ายเข้าไปตรงบริเวณนั้นอย่างคนไม่ระวังตัวเอง

ทว่าเสียงเรียกของเขาไม่ได้รับการสนองกลับ หนุ่มหน้าหวานยังคงทำท่าดื้อแพ่ง ไม่ยอมฟังคำสั่งเขา แสนก้าวถอดเสื้อยีนส์ออกจากตัว และถอดรองเท้าเพื่อเตรียมพร้อมเผื่อไว้สำหรับการโดดลงไปในน้ำตกเพื่อลากคนที่ทำตัวท้าทายเขา

ภาพที่เห็นบนโขดหินทำให้พันไมล์ใจหายวาบ แสนก้าวค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกจากตัวทีละชิ้น จนเหลือแค่เสื้อยืดกับกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ใส่ติดตัว ตาจ้องมองมายังเขาไม่วางตา ใบหน้านั้นดูเหี้ยมโหดน่ากลัว
ทำให้พันไมล์เริ่มรู้สึกระแวง การถูกย่ำยีทางเพศจากหนุ่มหน้าเข้มเป็นฝันร้ายที่สุด สำหรับเขา และไม่ต้องการเห็นมันเกิดขึ้นอีก

ด้วยความกลัวทำให้พันไมล์ว่ายถอยห่างและเข้าไปใกล้น้ำตกขึ้นเรื่อยๆ การแช่น้ำเย็นนานๆ ทำให้ร่างกายสดชื่นคลายความตึงเครียด ในขณะเดียวก็ทำให้เกิดผลเสียต่อร่างกาย ตอนนี้ขาเขาเริ่มเป็นตะคริว และเริ่มปวดมากขึ้นจนกระทุ่มน้ำต่อไปไม่ไหว ได้แต่ลอยตัวอย่างเดียว

ร่างเล็กๆที่พยายามจะว่ายเข้าไปใต้สายน้ำ ทำให้แสนก้าวกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก เขาตะโกนโหวกเหวกให้พันไมล์กลับขึ้นฝั่ง แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้นำพา ขณะที่เขาเฝ้ามองพันไมล์อยู่นั้น ก็ได้เห็นความผิดปกติบางอย่าง อยู่ดีๆคนที่ทำตัวดื้อดึงก็หยุดว่ายน้ำเอาดื้อๆ และทำท่าเหมือนจะจมลงไปในน้ำ แสนก้าวเห็นไม่ได้การ จึงตัดสินใจพุ่งตัวลงน้ำทันที แล้วแหวกว่ายไปตรงจุดที่คนตัวเล็กลอยอยู่ ยังไม่ทันจะถึงตัว พันไมล์ก็จมหายลงไปใต้น้ำต่อหน้าต่อตา แสนก้าวร้องอย่างตกใจ แล้วรีบว่ายจ้วงเขาไปตรงจุดที่หนุ่มหน้าหวานจมลงไป

แสนก้าวมุดตัวแหวกว่ายลงไปในน้ำ เพื่อหาร่างของคนตัวเล็ก มองหาอยู่นาน ก็พบร่างขาวๆ ที่กำลังจะจมลงไปใต้ก้นแอ่ง เขารีบว่ายเข้าไปหา แล้วคว้าตัวหนุ่มหน้าหวานเอาไว้ได้ทัน แล้วพาแหวกว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำด้านบน ตอนนี้คนดื้อสลบไปแล้ว เขารีบลากตัวเข้าหาฝั่งอย่างทุลักทุเล
"ไอ้อ่อนเอ๊ย ตะคริวกินละสิท่า"

แสนก้าวสบถอย่างโมโห เมื่อลากร่างเปลือยของคนตัวเล็กขึ้นมาบนฝั่งได้ เขาวางร่างคนตัวเล็กลงบนโขดหิน สายตากวาดไปทั่วเรือนกายขาวกระจ่างตาเพื่อหาบาดแผล ความงดงามของสิ่งที่เห็นทำให้แสนก้าวอารมณ์ไหววูบ ทว่าเขาไม่มีเวลาชื่นชมมันมาก

สิ่งสำคัญที่ต้องคิดคือการช่วยชีวิตคนที่นอนไม่ได้สติ ท่าทางจะกินน้ำเข้าไปมาก น่าปล่อยให้ตายนัก คนเลวๆแบบนี้ ชายหนุ่มคิดอย่างโมโห แต่สิ่งที่เขาลงมือทำคือการจับให้นอนคว่ำและยกชายโครงขึ้นเพื่อให้น้ำออกจากปอด แล้วก็จับพลิกหงาย จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปประกบปากเพื่อผายปอดให้

สักพักหนึ่ง คนตัวเล็กก็สำลักออกมา เป็นสัญญาณการฟื้นคืนสติ แสนก้าวรีบเอาผ้าขาวม้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวพันไมล์จนแห้ง แล้วเอาเสื้อยีนส์ของเขามาสวมให้หนุ่มหน้าหวานเพื่อให้ร่างกายได้รับความอบอุ่น พันไมล์ตัวสั่นระริกด้วยความตกใจกลัว และหนาวสั่นจากการแช่อยู่ในน้ำนานๆ เห็นท่าทางของคนดื้อรั้นแล้วแสนก้าวก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมา เขาโอบกอดไปรอบตัวของพันไมล์เพื่อให้ความร้อนจากร่างกายถ่ายทอดไปสู่ร่างกายของอีกฝ่าย

"ปล่อยฉันได้แล้ว"

พอตั้งสติได้ หายกลัว พันไมล์ก็ผลักคนที่กอดตนเองให้ออกไปห่างๆ แสนก้าวหมั่นไส้เลยกอดแน่นเข้าไปอีก แล้วทำเสียงเยาะ

"พอรอดตาย ก็เนรคุณเลยนะ รู้งี้ปล่อยให้ตายซะก็ดี"

"แล้วใครใช้ให้นายมาช่วยฉัน ปล่อยให้ฉันตายยังจะเป็นบุญคุณกับฉันมากกว่า"

คนตัวเล็กทำปากเก่ง พยายามจะดิ้นหนีออกจากอ้อมกอด ทว่าไม่พ้น แสนก้าวล็อคแน่นหนาจนขยับแทบไม่ได้ ความหนาวเหน็บถูกทำให้อุ่นขึ้นจากความร้อนภายในกายของโจรหนุ่ม

แสนก้าวชี้มือไปยังหน้าผาที่มีน้ำตกหล่นเป็นสาย พันไมล์ขนลุก ถึงแม้จะไม่ค่อยอยากเชื่อคำพูดของหนุ่มหน้าเข้มสักเท่าไหร่ แต่ประสบการณ์เฉียดตายของตัวเองที่ผ่านมา ทำให้เขารู้สึกเสียวสยองไม่หาย

"ดีสิ ฉันจะได้มาหลอกหลอนแกให้ตายตกไปตามกัน"

ปากยังแข็งไม่เลิกรา จากที่สงสารเมื่อครู่ แสนก้าวเลยรู้สึกหมั่นไส้ ปล่อยมือจากคนตัวเล็ก และผลักออกไปให้ห่างๆ

"เสียใจ คนเลวๆ อย่างฉัน ผีไม่อยากเอาไปอยู่ด้วยหรอก เหมือนที่นายก็รอดมาได้เช่นเดียวกัน"

พูดจบ แสนก้าวก็ลุกขึ้นยืน แล้วเอากางเกงยีนส์ที่ถอดวางไว้ออกมาสวมทับกางเกงบ๊อกเซอร์ที่เปียกน้ำ และทำท่าจะเดินออกไปจากที่ตรงนั้น พันไมล์มองตาม แต่ไม่ยอมลุก จนแสนก้าวต้องหันมาตีหน้ายักษ์ใส่ สั่งให้ลุกตามมา ถ้าไม่อยากเป็นอาหารของเสือสิงห์กลางไพร ดีไม่ดีพวกลูกน้องเขาพากันมาอาบน้ำ จะกลายเป็นของหวานอันโอชะ ก่อนจะถูกฆ่าหมกคาป่า

คำขู่ได้ผล พันไมล์รีบลุกขึ้นทันที แล้วเดินตามแสนก้าวไปทันที หนุ่มหน้าเข้มหัวเราะหยัน พันไมล์ทำเป็นรักนวลสงวนตัว กลัวใครมาแตะต้อง ทำท่าเหมือนคนบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อน ทั้งที่ประวัติชีวิตโชกโชนเหลวแหลก ทำตัวเสื่อมเสียสถาบันไฮโซ

ร่างเล็กบอบบางเดินตามร่างสูงใหญ่ไปติดๆ ในใจก็ครุ่นคิดอะไรหลายอย่าง รวมทั้งเรื่องที่โจรหนุ่มได้ช่วยชีวิตเขาไว้ด้วย ที่จริงหมอนี่ก็เป็นคนดีอยู่เหมือนกัน คงไม่ได้อยากทำร้ายเขาถึงชีวิต ไม่งั้นคงปล่อยเขาตายไปนานแล้ว แต่พอมาคิดอีกที หรือว่านี่จะเป็นแผนการณ์ชั่วร้ายของโจรหน้าหล่อ ที่ไม่อยากเห็นเขาตายง่ายๆ แต่อยากแกล้งทรมานเขาเล่น ให้เขาตายทั้งเป็น

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัดกลุ้ม สถานภาพของเขาในที่แห่งนี้ เป็นเพียงแค่เชลย หรือเหยื่อที่ถูกพามาทำมิดีมิร้าย เขาต้องพยายามหาทางเล็ดลอดออกไปให้ได้ ก่อนที่โจรหนุ่มจะเปลี่ยนใจ พาลูกน้องมารุมข่มขืนเขา บางทีการหนีไปตายดาบหน้า ดีกว่ารอเวลาที่จะตายกลายเป็นผีเฝ้าป่าอยู่ที่นี่

พอคิดว่าจะหนี พันไมล์ก็พยายามจะรวบรวมสติอารมณ์ไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน เขาสังเกตสังกาไปรอบๆตัว ดูว่าจะมีทางหนีตรงไหนได้บ้าง ก็พบว่าสองข้างทางเป็นต้นไม้รกทึบ แสดงว่ารังโจรแห่งนี้ ต้องอยู่ในป่าในดอยที่ไหนสักแห่ง และน่าจะกันดารพอควร เพราะไฟฟ้าสิ่งอำนวยความสะดวกไม่มี ต้องใช้ไฟปั่นกันเอง ดึกๆหน่อยก็ใช้แค่ตะเกียง ไม่รู้ว่าถ้าหนีออกจากป่าแห่งนี้ จะต้องหนีไปนานแค่ไหน จึงจะสามารถเดินทางไปสู่หมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดได้ ดูเหมือนหนทางในการจะหนีมันช่างมืดมนเสียจริง แต่เขาก็จะลองทำดู

แม้จะชิงชังรังเกียจไม่อยากใส่ แต่เพื่อปกป้องร่างกายไม่ให้คนพาลเห็นร่างเปลือยของเขาถนัดตา พันไมล์ก็จำยอมต้องใส่เสื้อผ้าของแสนก้าวอย่างเสียไม่ได้

หลังจากอาหารเย็นในห้อง ซึ่งแสนก้าวนำมาให้ทาน หนุ่มหน้าหวานก็ถูกขังอยู่ในห้องตามลำพัง ในห้องที่เปิดประตูมิดชิด แต่หน้าต่างยังเปิดอ้ารับลม และตัวเขาไร้พันธนาการ ทว่าเขาก็ไม่สามารถหนีได้ เพราะข้างใต้ห้องของเขา มองลงไปจากหน้าต่าง คือ กลุ่มของลูกน้องของแสนก้าวที่นั่งดื่มเหล้าล้อมวงกันอยู่ตรงแคร่ไม้ไผ่ข้างล่าง และหลายต่อหลายครั้งที่แววตาหื่นกระหายหลายคู่จ้องมองขึ้นมาบนห้องเขาอย่างมีความหมาย ในที่สุด พันไมล์ก็ต้องเป็นฝ่ายปิดหน้าต่างลงกลอน เพื่อป้องกันไม่ให้ใครขึ้นมาทำมิดีมิร้ายกับตัวเอง

วันนี้เจ้าโจรบ้ากาม ไม่ได้มาร่วมเตียงกับเขาอย่างที่ขู่เอาไว้เมื่อตอนเย็น พันไมล์เป็นไข้อ่อนๆ เพราะแช่น้ำเป็นเวลานาน ทำให้ต้องนอนซมอยู่บนเตียง แสนก้าวเข้ามาดูอาการ แล้วเอายามาให้กิน ก่อนจะแยกไปนอนที่ห้องของตัวเอง แต่การระวังก็ยังแน่นหนาเช่นเดิม เพราะเขาล้อคห้องเอาไว้จากข้างนอก กันหนี ทั้งที่จริงๆแล้ว คนที่ถูกเขาลักพาตัวมา อ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากพิษไข้ และความหวาดกลัวลูกน้องของโจรร้ายที่จะมาลวนลามข่มขืนจนแทบไม่กล้าจะหนีไปไหน

ออมแรงไว้ก่อน และหาโอกาสเหมาะๆ เป็นสิ่งที่หนุ่มหน้าหวานคิด เขาจึงนอนหลับพักผ่อนเพื่อให้กำลังวังชาฟื้นคืนตัว ทว่าเขาไม่สามารถนอนหลับได้อย่างเป็นปกติสุข เนื่องจากมารผจญ

ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับอยู่นั้น พันไมล์ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากห้องข้างๆ เขาพยายามจะเงี่ยหูฟังว่ามีอะไรเกิดขึ้น สิ่งที่ได้ยิน ทำให้หน้าหวานๆร้อนผ่าว เมื่อตระหนักว่าห้องข้างๆ กำลังเสพสังวาสกัน

"โอ๊ย แสนก้าวจ๋า อาบจันทร์ไม่ไหวแล้ว แสนก้าวแรงเยอะจัง"

"แล้วชอบไหม"

เขาจำได้ว่าเป็นเสียงของไอ้โจรหื่นตอบกลับมา

"ชอบสิจ๊ะ อูย อู้ว ...อ๊า....ซีด...โอว"

เสียงกรีดร้องครวญครางอย่างสุขสมของหญิงสาวที่ถูกปลุกเร้าอารมณ์จนถึงขีดสุดดังลั่นมาจากห้องข้างๆ ผสานกับเสียงกระแทกตึงตังของเตียงที่ถูกขย่ม และเสียงเนื้อที่กระทบกัน

"ปังๆๆๆ ...เลิกทำเสียงหนวกหูเสียทีได้ไหม เกรงใจคนอื่นบ้างสิ จะหลับจะนอนไม่ได้เลย"

พันไมล์ตบผนังห้องแรงๆ แล้วตะโกนโวยวายออกไป

ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมา คือเสียงหัวเราะของชายหญิงคู่หนึ่ง และดูเหมือนคนที่โดนโวยจะไม่รู้สึกรู้สา กลับบรรเลงเพลงกามต่อไปอย่างถึงพริกถึงขิงไม่สนว่าใครจะฟัง

“ไอ้เลว ไอ้หื่น ไอ้ลามก ไอ้บ้ากาม ไอ้คนโรคจิต ทำไมไม่ไปสมสู่กับที่อื่นวะ”

พันไมล์ตะโกนด่าอย่างเหลืออด ตามมาด้วยการแช่งชักหักกระดูกคนทั้งสองที่รบกวนเขา แต่เหมือนยิ่งแสดงปฏิกิริยาต่อต้านออกไป สองหนุ่มสาวข้างห้อง ก็ยิ่งกระหน่ำทำรักกันอย่างดุเดือดรุนแรงและส่งเสียงรบกวนโสตประสาทไม่หยุด เหมือนจะแกล้งที่เขาโวยวาย จนพันไมล์แอบคิดว่าถ้าทำกันรุนแรงแบบนี้ เครื่องเคราคงได้พังกันไปข้าง

ในเมื่อไม่อาจจะหยุดยั้งเสียงรบกวนดังกล่าวได้ พันไมล์ก็หันมาจัดการกับตัวเอง ด้วยการนอนซุกตัวลงไปในโปงผ้าห่ม แล้วเอาหมอนหนุนมาปิดหูอีกชั้นหนึ่ง แม้จะไม่สามารถกั้นเสียงได้ทั้งหมด แต่มันก็ไม่ดังจนรบกวนจิตใจของเขา สักพักความอ่อนเพลียจากพิษไข้ และฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป ก็ทำให้ชายหนุ่มหลับใหลไปในที่สุด

.....................................................................................

มาตื่นอีกทีตอนย่ำรุ่ง เมื่อได้ยินเสียงแปร๋นแว๊ดแหวขึ้นใกล้ๆหู พร้อมกับผ้าห่มที่ถูกกระชากออก พันไมล์หยีตาขึ้นมอง ก็พบแม่สาวร่างอวบ ผมยาวสีดำขลับ ตัดเป็นหน้าม้า ยืนเท้าสะเอว ใบหน้าถมึงทึงอยู่ข้างเตียง นี่ถ้าโผล่มายามวิกาล เขาคงนึกว่าเป็นผีเจ้าที่ ตามมาหลอกหลอนเป็นแน่

“ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองอยู่หรือไง ออกไปกินข้าวได้แล้ว”

หน้าสวยๆ แต่วาจาไม่สวยสมหน้า เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก ตาที่มองมา ไม่เป็นมิตรนัก

“เธอคือ...”

เขาถาม แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่รอฟังคำตอบ เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ที่กระท่อมแห่งนี้ มีแต่ผู้ชาย จะมีผู้หญิงก็เพียงคนเดียว คือคนที่ส่งเสียงร้องเมื่อคืน และเธอคงจะเป็นคู่ขาหรือเมียของไอ้หื่นนั่นแน่ๆ

พันไมล์ลุกจากที่นอน แล้วยืนรอ นึกเดาว่า ผู้หญิงคนนี้คงมาตามคำสั่งของโจรบ้ากาม ที่สั่งให้เขาออกไปกินข้าวข้างนอกดีเหมือนกัน อุดอู้อยู่แต่ในห้องมานาน ตั้งแต่ถูกจับตัวมา ออกไปข้างนอกบ้างก็คงจะดี จะได้มองหาทางหนีทีไล่ไว้ด้วย

กินอาหารนอกบ้าน ตามที่โจรหนุ่มสั่ง ก็คือการลงไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะไม้ตรงชานบ้านที่ยื่นออกไปรับลม แสนก้าวนั่งรออยู่ก่อนแล้ว โดยที่บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวหน้าตาแปลกๆมากมายหลายอย่างวางอยู่

“เป็นไงเมื่อคืนหลับสบายไหม”

น้ำเสียงเยาะๆ ถามขึ้น พันไมล์สบตาคมวาวที่จ้องมาอย่างจับผิด แล้วก็นึกหมั่นไส้ เมื่อคืนกว่าที่เขาจะหลับลงได้ก็ปาเข้าไปเกือบรุ่งสาง เพราะห้องข้างๆ ทำกิจกรรมเข้าจังหวะส่งเสียงดังทั้งคืนอย่างไม่กลัวร่างกายจะทรุดโทรมมีปัญหา

“อ๋อ แน่นอน หลับในบ้านกลางป่า แถมมีเสียงสิงสาราสัตว์สมสู่กัน ฟังเพลินราวดนตรีขับกล่อม”

พูดออกไปอย่างกระทบกระแทกแดกดัน แม่สาวทรงโตที่เดินมานั่งเบียดจนหน้าอกชิดต้นแขนของหนุ่มหน้าคม ทำหน้าไม่พอใจ ขยับปากจะด่าโต้ตอบ หากแต่แสนก้าวขัดขึ้นด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มไม่รู้สึกรู้สา

“ทำตัวไว้ให้ชินก็ดี เพราะสัตว์แถวนี้ก็ชอบสมสู่ไม่เลือกฤดู ตอนนี้นายแค่ได้ฟังเสียง อีกไม่นานนายคงได้มีโอกาสร่วมวง รับรองนายคงติดใจไปนาน แต่เอ...คนอย่างนายได้ข่าวว่าชอบเรื่องพรรณนี้อยู่แล้วนี่ ...คงไม่เป็นการสอนจระเข้ให้ว่ายน้ำหรอกมั๊ง”

น้ำเสียงนั้นเยาะหยันกว่า ทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขากำมือแน่น กรามขบกันเป็นสันนูน คนพูดทิ้งระเบิดแล้วก็ทำลอยหน้าลอยตายิ้มเยื้อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นั่งลงสิ จะยืนค้ำหัวอยู่ทำไม หรือว่าอยากจะมานั่งตักฉัน”

คนพูดทำน้ำเสียงยั่ว พันไมล์เดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม โดยพยายามนั่งให้ห่างมากสุด ตาที่มองมาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง แต่คนที่ถูกมองกลับไม่รู้สึกรู้สา

“วันนี้เป็นวันเกิดของอาบจันทร์ เขาเลยลงมือทำอาหารมากมายมาเลี้ยงทุกคน นายควรจะขอบคุณเขาด้วยนะ เพราะนายได้รับอานิสงค์โดยบังเอิญ”

โจรหนุ่มพูดพลางหันไปทางสาวร่างอวบที่นั่งเอาหน้าอกเบียดต้นแขนตัวเอง และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“สุขสันต์วันเกิด นะ อาบจันทร์ ขอบคุณที่อุตส่าห์เรียกฉันมากินด้วย”

กล่าวอวยพรอย่างเสียไม่ได้ เขารู้ว่าอาบจันทร์ไม่ชอบเขา คงหึงหวงแฟนตัวเอง แล้วคิดว่าเขาอยากจะแย่ง ซึ่งในความจริงมันไม่ใช่แม้เพียงนิด แต่เขาก็ไม่อยากจะไปแก้ตัวอะไร อยากจะเข้าใจแบบไหนก็เชิญ คนพวกนี้ไม่ควรมาเสียเวลาพูดคุยด้วย เพราะถึงอย่างไรคนพวกนี้ก็ไม่ได้หวังดีกับเขาอยู่แล้ว

สาวสวยร่างอวบปากจัดไม่แพ้กัน พันไมล์หน้าเครียดขึ้น รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกจากตัวอาบจันทร์ ท่าทางผู้หญิงคนนี้จะไม่ธรรมดา

“ทานสิ อาบจันทร์ทำอาหารอร่อยนะ”

แสนก้าวร้องสั่ง เมื่อเห็นว่าคนที่เขาจับตัวมา ทำหน้างอด้วยความไม่พอใจ ที่จริงแสนก้าวก็อยากแกล้งยั่วให้พันไมล์กระอักเล่น แต่พอเห็นรูปร่างผอมๆอย่างคนตรอมใจ แสนก้าวก็เลิกความคิดที่จะแกล้ง เดี๋ยวเกิดตายขึ้นมา จะซวยเสียเปล่าๆ เขาไม่ได้ต้องการฆ่าพันไมล์ให้ถึงตาย แค่ได้รับคำสั่งมาให้ทำลายให้เสียผู้เสียคนเท่านั้น

“ที่ไม่กินนี่ เพราะอยากจะอ้อนให้ป้อนให้หรือไง”

แสนก้าวอดไม่ได้ที่จะแหย่คนหน้าหวาน พันไมล์มองหน้าโจรหนุ่มอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ดึงจานมาวางข้างหน้าตัวเอง และลงมือกินข้าวอย่างกระแทกกระทั้น โดยมีสายตาที่บ่งบอกถึงความสะใจของแสนก้าว และดวงตาที่ไม่เป็นมิตรของอาบจันทร์คอยมองตาม

“กินเสร็จแล้วก็ช่วยทำล้างถ้วยล้างชามด้วยนะ อย่ามาอาศัยอยู่ฟรีๆ”

อาบจันทร์เอากาละมังที่ใส่ถ้วยชามที่กินแล้วมาตั้งตรงหน้า พันไมล์เงยขึ้นมองอย่างงงๆ ขยับปากถามว่า เขามาอาศัยอยู่ฟรีๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่ แต่มีคนจับตัวเขามาต่างหาก ซึ่งอาบจันทร์ก็เถียงว่า ถึงจะมาอยู่แบบไม่เต็มใจ ก็ต้องช่วยทำงานอยู่ดี เพราะเธอไม่ใช่ขี้ข้าของเขา ที่จริงอาบจันทร์ไม่อยากทำอะไรให้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะแสนก้าวสั่งให้ทำ เธอเลยต้องจำฝืนใจ พันไมล์ก็เถียงกลับว่า ถ้าไม่อยากทำก็ไม่จำเป็นต้องทำ เขาไม่ได้เรียกร้องขอความช่วยเหลือ

ทั้งสองต่างทุ่มเถียงกันด้วยเรื่องการทำงานบ้าน พันไมล์ไม่ยอมทำ เพราะถือว่าเขาไม่ได้เต็มใจมาอยู่ และหากที่นี่จะไม่มีอาหารเลี้ยงดูเขาก็ไม่แคร์ แต่อาบจันทร์ก็ยังยืนกรานว่ายังไงเขาก็ต้องทำ เพราะเธอจะไม่รับใช้คนอื่น นอกจากแสนก้าวอย่างเดียว
เสียงทะเลาะเบาะแว้งของทั้งสอง ดังไปถึงข้างล่าง ทำให้พวกลูกน้องของแสนก้าวที่ได้ยิน ต่างพากันส่งเสียงเชียร์ราวกับได้ดูมวยคู่เอกที่กำลังจะฟาดปากกัน เสียงเชียร์ เสียงยุที่ดังอย่างอื้ออึง ทำให้แสนก้าวซึ่งออกไปทำธุระข้างนอกและกลับเข้ามาพอดี ได้ยินเข้า เขาจึงขึ้นมาบนชานบ้าน เพื่อห้ามศึก โดยให้ข้อสรุปว่าพันไมล์ต้องช่วยเหลืองานการบ้าง

“ฉันไม่ทำ อย่ามาบังคับกันเสียให้ยาก”

“เลือกเอา จะยอมทำงานบนเรือนโดยดี หรือจะทำหน้าที่ปรนเปรอสวาทให้ไอ้พวกข้างล่างนั่น”

คำขู่ของแสนก้าวเรียกเสียงเฮจากลูกน้องกลัดมันทั้งหลาย พวกนั้นส่งเสียงเชียร์ยุส่ง ให้หนุ่มหน้าหวานเลือกอย่างหลัง พันไมล์กัดฟันกรอด มองหน้าแสนก้าวอย่างเกลียดชัง

แสนก้าวหัวเราะอย่างสะใจ เมื่อพันไมล์เลือกทำอย่างแรก เขานั่งมองดาราหนุ่มที่กลายสภาพมาเป็นคนรับใช้ชั่วคราวด้วยดวงตาที่ยากจะหยั่งลึกถึงความรู้สึก

“เฮ้ยยยยยย”

พันไมล์ร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ที่เห็นเงาคนมายืนตะคุ่มๆที่ข้างเตียง ตอนแรกนึกว่าผี เพราะมองเห็นในความมืดเพียงลางๆ แถมเจ้าของร่างยังหัวเราะเสียงเยือกเย็น ทว่าเมื่อเขม้นมองอีกครั้ง จึงได้รู้ว่าคนที่ยืนอยู่คือคนที่ลักพาตัวเขามานั่นเอง

“นอนด้วยคนนะ”

พร้อมกับคำพูด เจ้าของร่างก็เข้ามาเบียดแทรกคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง พันไมล์ถอยห่างอย่างรวดเร็ว ทว่าแขนอันแข็งแรงก็คว้าเอวเล็กๆเอาไว้ได้ และออกแรงดึงจนร่างบางมาปะทะหน้าอก แสนก้าวจับหนุ่มหน้าหวานกดลงกับที่นอนทันที

“ปล่อยฉันนะ”

“นายไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง ลืมไปแล้วหรือว่านายถูกฉันจับมาเพื่อทำอะไร เป้าหมายฉันยังไม่บรรลุ ฉันไม่มีวันปล่อยนายแน่”

แสนก้าวตอบเสียงเหี้ยม พลางซุกหน้าลงที่ต้นคอขาวๆ ของคนที่กำลังขัดขืน ริมฝีปากร้อนผ่าวสัมผัสเข้าที่ผิวเนื้ออ่อนนุ่ม จมูกโด่งสูดดมกลิ่นกายอันหอมกรุ่น พันไมล์ดิ้นหนี ผลักไสเป็นพัลวัน

“แกทำฉันไปแล้วนะ ยังจะต้องการอะไรจากฉันอีก”

“หนก่อนนั้นไม่นับ เพราะนายสลบไปก่อน และคราวนี้ฉันจะต่อจากที่ทำค้างไว้”

คนพูดออกอาการหื่นอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่นะ พอเถอะ ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไป แล้วถ้าแกอยากได้เงินเท่าไหร่ ฉันจะหามาให้”

พันไมล์วิงวอนขอให้แสนก้าวปล่อยตัว โจรหน้าหล่อพ่นลมหายใจออกทางจมูก และแสยะยิ้มอย่างนึกขำ

“พวกคนรวยก็งี้แหละ ชอบคิดว่าเงินสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้ แม้แต่การลบล้างความผิดที่ตัวเองก่อ แต่ไปใช้กับคนอื่นเถอะ ฉันไม่ใช่พวกเห็นเงินแล้วตาโต”

แสนก้าวปิดปากที่กำลังจะโต้ตอบด้วยจุมพิตที่เร่าร้อนของตัวเอง พันไมล์ดิ้นพล่าน พยายามจะดันแสนก้าวให้ออกไปห่างๆ โจรหนุ่มรู้สึกรำคาญ ก็เลยใช้มือแข็งแกร่งจับมือทั้งสองข้างของคนหน้าสวยเอาไว้เหนือหัว

“ฉันไม่ใช่คนที่นายต้องการจริงๆนะ”

พันไมล์ยังพยายามต่อรองเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกกระทำย่ำยี แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล คนที่รุกรานอยู่ไม่ยอมหยุด แถมยังลงมือปลุกเร้าหนักยิ่งขึ้น

เสื้อผ้าที่พันไมล์สวมใส่ถูกกระชากจนขาดติดมือออกมา ตอนนี้ร่างของหนุ่มหน้าหวานเปลือยเปล่าเผยให้เห็นผิวขาวนุ่มน่าสัมผัส พันไมล์พยายามดิ้นรนเท่าที่แรงจะมี แต่ก็ไม่อาจต้านทานการจู่โจมของโจรหนุ่มหน้าคมได้

มือไม้ ปากจมูก ถูกแสนก้าวนำมาใช้งานอย่างชำนิชำนาญ ในที่สุดก็สามารถกระตุ้นจนถูกจุด ทำให้ร่างงามที่ขยับหนี อ่อนแรงลง

“มีอารมณ์เหมือนกันใช่ไหม จะช้าอยู่ใย ให้ฉันช่วยปลดปล่อยให้นายเถอะ ร้างมานานแล้วไม่ใช่เหรอ”

แสนก้าวกระซิบเสียงหื่นข้างหู พันไมล์ส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่นะ อย่าทำฉันเลย ได้โปรดเถอะ”

คนตัวเล็กอ้อนวอน ทว่าก็ไม่สามารถยับยั้งความหื่นกระหายที่มีของคนโตกว่าได้
และด้วยความช่ำชองที่แสนก้าวมี บวกกับการใช้กำลังบังคับทำให้หนุ่มหน้าหวานหมดทางสู้

มือใหญ่เคลื่อนลงต่ำเกาะกุมสัดส่วนของความเป็นชายของคนที่ตกเป็นเบี้ยล่างอย่างย่ามใจ หนุ่มหน้าหวานส่ายหน้าไปมา ด้วยมิอาจยอมรับการกระทำของโจรหนุ่มได้ ทั้งที่รู้ว่าดิ้นรนขัดขืนไปก็ไร้ผล แต่อย่างน้อยก็อยากจะลองพยายามสู้เพื่ออิสรภาพ แม้จะอ่อนแรงลงทุกที

ปลายลิ้นร้อนผ่าวฉกวูบที่ยอดอกสีหวาน ดูดเม้มโลมเลียจนคนร่างบางสะท้านเยือก
จุดอ่อนไหวในร่างกายถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องทุกจุดพร้อมกัน ร่างกายที่แข็งขึงต่อต้านก็เริ่มจะโอนอ่อนผ่อนตาม

“ไม่นะ ...ไม่ทำแบบนี้”

เสียงร้องห้ามเบาหวิว ซึ่งไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งอารมณ์ปรารถนาของโจรหนุ่มที่มีต่อคนตัวเล็กที่เขากำลังย่ำยีอยู่ในขณะนี้

ร่างเปลือยเปล่าที่มีกล้ามเนื้อพอสวยถูกหนุ่มหน้าคมเฟ้นฟอนจนแทบไม่มีที่ว่างตรงไหนที่ไม่ได้สัมผัส แก้มนุ่มหอมกับปากสีกุหลาบ ถูกเขาคลึงเคล้าครั้งแล้วครั้งเล่า แก่นกายร้อนผ่าวของหนุ่มหน้าหวาน ถูกปลุกเร้ารูดรั้งจนเจ้าตัวสุดจะทานไหว

http://widget.sanook.com/view-widget/text/?widget=361251>

เจอกันหลังสงกรานต์นะจ๊ะ

รักโจรซะและ

.......................................................

วันนี้มาทำให้หายค้างค่ะ อิอิอิ

..........................................................

สวัสดีค่ะ แฟนนิยายทุกท่าน วันนี้ มาต่อนิยาย ตามที่ได้สัญญากันไว้นะคะ ว่าหลังสงกรานต์ จะนำมาลงอีกครั้ง ไปเที่ยวที่ไหนกันบ้าง สนุกไหม มีใครไม่โดนน้ำสาด ตัวแห้ง บ้าง

ใครไปเที่ยว แล้วไปเที่ยวที่ไหนกัน มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ

.........................................................

“อ๊ะ อื้อ...อึก...”

คิ้วเรียวงามของพันไมล์ขมวดเข้าหากัน ฟันบนขาวสะอาดขบริมฝีปากล่างอย่างพยายามสะกดอารมณ์และข่มไม่ให้เสียงร้องครางเล็ดลอดออกมาให้คนที่กำลังรุกรานเขาได้ใจ

ทว่าร่างที่สั่นระริกด้วยความเสียวสะท้านยามถูกสัมผัสลูบไล้ กลับไม่รอดพ้นจากการสังเกตของผู้ที่กระทำย่ำยี ด้วยความเชี่ยวชาญเกมโลกีย์ทำให้โจรหนุ่มรับรู้ได้ว่าร่างกายหอมกรุ่นของคนหน้าหวานไวต่อสัมผัสสักเพียงใด หากแต่ความอวดดื้อถือดี ทำให้พันไมล์ไม่ยอมรับ ทำให้สัญชาติญาณดิบในตัวของหนุ่มหน้าคมโหมกระพือยิ่งขึ้น
ความอยากเอาชนะคนตัวเล็ก ที่ทำเหมือนไม่อยากให้เขาแตะต้อง ทั้งที่จริงๆแล้วเจ้าตัวก็ไม่ได้สะอาดบริสุทธิ์ มั่วชายมากหน้าหลายตากว่าจะมาถึงมือเขา ทำให้แสนก้าวยิ่งฟอนเฟ้นร่างงามหนักมือขึ้น เพื่อให้พันไมล์ยอมรับว่าต้องการเขาเช่นกัน

“อ๊า..อึ๊ ...อื้ม...”

เมื่อพายุอารมณ์โหมกระหน่ำเกินกว่าจะทนหยอกล้อเล่นกับคนตัวเล็กอีกต่อไป แสนก้าวก็ช้อนสะโพกของพันไมล์ขึ้นในท่าตั้งรับ ก่อนจะแทรกกายร้อนผ่าวเข้าไปในช่องทางที่คับแคบ พันไมล์สะดุ้งเฮือก หลับตาปี๋ เกร็งร่าง คางเชิด ฟับขาวขบที่ปากบางแรงกว่าเดิม

หนนี้โจรหนุ่มพยายามผ่อนแรงที่มีอยู่ ไม่โหมกระหน่ำเหมือนสองครั้งแรก เพราะไม่อยากให้คนที่เขามีอะไรด้วย เป็นลมไปเสียก่อนแล้วปล่อยให้เขาอารมณ์ค้างอยู่คนเดียว

การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างเชื่องช้า เนิบนาบ เหมือนเป็นการอุ่นเครื่องก่อน จนกว่าสภาพร่างกายของคนตัวเล็กจะพร้อม เขาถึงจะเพิ่มระดับความรุนแรงขึ้นไปอีก
ใบหน้างามเอียงแนบกับหมอน มือที่ผลักไส ตกลงข้างตัว เกร็งกำผ้าปูที่นอนแน่น โจรหนุ่มเหยียดยิ้มอย่างสาแก่ใจ เมื่อเห็นสัญญาณที่บ่งบอกถึงความพ่ายแพ้ ของคนตรงหน้า เขาเริ่มขยับรุนแรงขึ้น

“อ๊า.....”

ในที่สุดเสียงร้องที่เขาอยากได้ยินก็ดังหลุดออกมาจากปากหนุ่มหน้าสวย ตามมาด้วยเสียงครางกระเส่าของคนที่กำลังเสียวกระสัน โจรหนุ่มหัวเราะอย่างย่ามใจ ในที่สุดหนุ่มหน้าสวยก็แสดงธาตุแท้ออกมา

“ร่านนัก”

เขาพ่นคำหยาบคายโดยไม่คำนึงถึงจิตใจคนฟัง เสียงที่แว่วเข้ามาในโสตประสาท ทำให้พันไมล์เริ่มได้สติ ทว่ามันสายไปเสียแล้ว เขาไม่อาจจะหลุดพ้นจากเงื้อมือของโจรหนุ่มได้

“ชอบใช่ไหม ฉันเก่งกว่าคนที่นายเคยผ่านๆมาใช่ไหม”

แสนก้าวกระซิบถ้อยคำดูหมิ่นที่ข้างหูหนุ่มหน้าหวาน ขณะที่จับเขาพลิกคว่ำ แล้วโถมทับแนบชิดอยู่กับแผ่นหลังของพันไมล์ กายแกร่งขยับเข้าออกรุนแรงกว่าเดิม

“ฉันเกลียดแก”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ต้องการความรักจากนาย แค่ต้องการใช้ร่างเป็นที่ระบายอารมณ์พอ
”
น้ำเสียงหยามหยันเต็มที่ พันไมล์กัดฟันแน่น กลืนก้อนสะอื้นไว้ในอก เมื่อไม่อาจจะหลุดพ้นไปจากความกักขฬะของโจรหนุ่ม เขาก็ก้มหน้ารับชะตากรรม และหวังว่าครั้งนี้มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วและไม่ต้องเจ็บปวดทรมานเหมือนสองครั้งที่ผ่านมา

เนิ่นนานกว่าที่พายุอารมณ์จะสงบลง แสนก้าวกอดรัดหนุ่มหน้าหวานแนบแน่น ยังไม่ถอนกายออกจากร่างงามที่เป็นหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของเขา นับว่าคราวนี้พันไมล์อดทนมากกว่าเดิม ไม่เป็นลมไปในช่วงต้นๆที่เขาเริ่มย่ำยี จนกระทั่งเขาหลั่งสายธารแห่งความใคร่เข้าไปในกายคนตัวเล็กหมดสิ้น พันไมล์ถึงได้สลบไป

“อ่อนแอจริงๆ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่มีอะไรกับคนอื่นหรือเปล่านะ”

ดีใจจัง ที่ชอบเรื่องนี้ค่ะ และขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ

.................................................

เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นต่อเนื่องและยาวนาน ทำให้หนุ่มหน้าหวานสะดุ้งตื่น เมื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างภายในห้อง เขาก็เห็นสาวร่างอวบหน้าตาบึ้งตึง กระทืบเท้าเร่าๆอยู่ปลายเตียง

พันไมล์ยกมือขึ้นกุมศีรษะที่หนักอึ้ง ปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งมาเจอเสียงร้องโวยวายดังแสบแก้วหูยิ่งทำให้รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นไปอีก แถมยังรู้สึกตัวร้อนรุมๆราวกับจะเป็นไข้อีกด้วย

“ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ทั้งสองคน ตื่นขึ้นมาพูดกันให้รู้เรื่อง ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน ทำไมถึงทรยศฉัน”

ทรยศ ? สองคน ? ยายอาบจันทร์พูดเรื่องอะไรกัน ?

คนหน้าหวานครุ่นคิดอย่างงุนงง สักพักก็ได้คำตอบ เมื่อมีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นข้างๆตัว พร้อมกับที่ร่างๆหนึ่งผลุดลุกขึ้นมานั่ง พันไมล์จึงได้ตระหนักว่าเมื่อคืนนี้ เขาไม่ได้นอนอยู่เพียงลำพัง แต่มีคนที่เขาชังน้ำหน้าอยู่บนเตียงกับเขาด้วย

ชายหนุ่มรีบถอยหนีทันที แต่เหมือนคนข้างๆจะรู้ตัว แขนแข็งแรง โอบรอบเอวบางโดยอัตโนมัติและดึงให้เข้ามาหาตัวเอง

รู้สึกจะมีคนชอบเถื่อนๆ โหดๆ ตบจูบ เยอะนะเนี่ย อิอิอิ

..........................................

แสนก้าวชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆคนไม่รู้สติ หน้านวลขาวเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา จมูกแดงก่ำ ปากสีกุหลาบ มีรอยฟันกัดจนห้อเลือด ชวนให้น่าสงสารยิ่งนัก

ความอำมหิตของแสนก้าวเมื่อครู่มลายหายไปเกือบจะทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างกาย โจรหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รู้สึกสับสนกับข้อมูลที่ได้รับรู้มา กับสิ่งที่เพิ่งผ่านพ้นไป

อะไรคือความจริงกันแน่

สิ่งที่เขาทำ มันคงไม่ผิดมากใช่ไหมการทำร้ายคนเลวๆสักคนหนึ่งให้ได้รับผลกรรมเฉกเช่นเดียวกับที่ได้ทำกับคนอื่นไว้

แต่ทำไมจิตใจของเขาถึงได้ห่อเหี่ยวไม่มีความสุขเช่นนี้ ความรู้สึกบางอย่างบอกให้รู้ว่าเรื่องนี้มันผิดปกติ แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าตรงไหนมันไม่ถูกต้อง

“ถ้าแกหลอกฉันให้ทำร้ายคนบริสุทธิ์ แกเจอดีแน่ไอ้สามวา”

โจรหนุ่มรำพึงในใจ

......................................

“อ๊ะ อื้อ...อึก...”

คิ้วเรียวงามของพันไมล์ขมวดเข้าหากัน ฟันบนขาวสะอาดขบริมฝีปากล่างอย่างพยายามสะกดอารมณ์และข่มไม่ให้เสียงร้องครางเล็ดลอดออกมาให้คนที่กำลังรุกรานเขาได้ใจ

ทว่าร่างที่สั่นระริกด้วยความเสียวสะท้านยามถูกสัมผัสลูบไล้ กลับไม่รอดพ้นจากการสังเกตของผู้ที่กระทำย่ำยี ด้วยความเชี่ยวชาญเกมโลกีย์ทำให้โจรหนุ่มรับรู้ได้ว่าร่างกายหอมกรุ่นของคนหน้าหวานไวต่อสัมผัสสักเพียงใด หากแต่ความอวดดื้อถือดี ทำให้พันไมล์ไม่ยอมรับ ทำให้สัญชาติญาณดิบในตัวของหนุ่มหน้าคมโหมกระพือยิ่งขึ้น

ความอยากเอาชนะคนตัวเล็ก ที่ทำเหมือนไม่อยากให้เขาแตะต้อง ทั้งที่จริงๆแล้วเจ้าตัวก็ไม่ได้สะอาดบริสุทธิ์ มั่วชายมากหน้าหลายตากว่าจะมาถึงมือเขา ทำให้แสนก้าวยิ่งฟอนเฟ้นร่างงามหนักมือขึ้น เพื่อให้พันไมล์ยอมรับว่าต้องการเขาเช่นกัน

“อ๊า..อึ๊ ...อื้ม...”

เมื่อพายุอารมณ์โหมกระหน่ำเกินกว่าจะทนหยอกล้อเล่นกับคนตัวเล็กอีกต่อไป แสนก้าวก็ช้อนสะโพกของพันไมล์ขึ้นในท่าตั้งรับ ก่อนจะแทรกกายร้อนผ่าวเข้าไปในช่องทางที่คับแคบ พันไมล์สะดุ้งเฮือก หลับตาปี๋ เกร็งร่าง คางเชิด ฟับขาวขบที่ปากบางแรงกว่าเดิม

หนนี้โจรหนุ่มพยายามผ่อนแรงที่มีอยู่ ไม่โหมกระหน่ำเหมือนสองครั้งแรก เพราะไม่อยากให้คนที่เขามีอะไรด้วย เป็นลมไปเสียก่อนแล้วปล่อยให้เขาอารมณ์ค้างอยู่คนเดียว

การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างเชื่องช้า เนิบนาบ เหมือนเป็นการอุ่นเครื่องก่อน จนกว่าสภาพร่างกายของคนตัวเล็กจะพร้อม เขาถึงจะเพิ่มระดับความรุนแรงขึ้นไปอีก

ใบหน้างามเอียงแนบกับหมอน มือที่ผลักไส ตกลงข้างตัว เกร็งกำผ้าปูที่นอนแน่น โจรหนุ่มเหยียดยิ้มอย่างสาแก่ใจ เมื่อเห็นสัญญาณที่บ่งบอกถึงความพ่ายแพ้ ของคนตรงหน้า เขาเริ่มขยับรุนแรงขึ้น

“อ๊า.....”

ในที่สุดเสียงร้องที่เขาอยากได้ยินก็ดังหลุดออกมาจากปากหนุ่มหน้าสวย ตามมาด้วยเสียงครางกระเส่าของคนที่กำลังเสียวกระสัน โจรหนุ่มหัวเราะอย่างย่ามใจ ในที่สุดหนุ่มหน้าสวยก็แสดงธาตุแท้ออกมา

“ร่านนัก”

เขาพ่นคำหยาบคายโดยไม่คำนึงถึงจิตใจคนฟัง เสียงที่แว่วเข้ามาในโสตประสาท ทำให้พันไมล์เริ่มได้สติ ทว่ามันสายไปเสียแล้ว เขาไม่อาจจะหลุดพ้นจากเงื้อมือของโจรหนุ่มได้

“ชอบใช่ไหม ฉันเก่งกว่าคนที่นายเคยผ่านๆมาใช่ไหม”

แสนก้าวกระซิบถ้อยคำดูหมิ่นที่ข้างหูหนุ่มหน้าหวาน ขณะที่จับเขาพลิกคว่ำ แล้วโถมทับแนบชิดอยู่กับแผ่นหลังของพันไมล์ กายแกร่งขยับเข้าออกรุนแรงกว่าเดิม

“ฉันเกลียดแก”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ต้องการความรักจากนาย แค่ต้องการใช้ร่างเป็นที่ระบายอารมณ์พอ”

น้ำเสียงหยามหยันเต็มที่ พันไมล์กัดฟันแน่น กลืนก้อนสะอื้นไว้ในอก เมื่อไม่อาจจะหลุดพ้นไปจากความกักขฬะของโจรหนุ่ม เขาก็ก้มหน้ารับชะตากรรม และหวังว่าครั้งนี้มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วและไม่ต้องเจ็บปวดทรมานเหมือนสองครั้งที่ผ่านมา

เนิ่นนานกว่าที่พายุอารมณ์จะสงบลง แสนก้าวกอดรัดหนุ่มหน้าหวานแนบแน่น ยังไม่ถอนกายออกจากร่างงามที่เป็นหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของเขา นับว่าคราวนี้พันไมล์อดทนมากกว่าเดิม ไม่เป็นลมไปในช่วงต้นๆที่เขาเริ่มย่ำยี จนกระทั่งเขาหลั่งสายธารแห่งความใคร่เข้าไปในกายคนตัวเล็กหมดสิ้น พันไมล์ถึงได้สลบไป

“อ่อนแอจริงๆ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่มีอะไรกับคนอื่นหรือเปล่านะ”

.“อ่อนแอจริงๆ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่มีอะไรกับคนอื่นหรือเปล่านะ”

แสนก้าวชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆคนไม่รู้สติ หน้านวลขาวเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา จมูกแดงก่ำ ปากสีกุหลาบ มีรอยฟันกัดจนห้อเลือด ชวนให้น่าสงสารยิ่งนัก

ความอำมหิตของแสนก้าวเมื่อครู่มลายหายไปเกือบจะทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างกาย โจรหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รู้สึกสับสนกับข้อมูลที่ได้รับรู้มา กับสิ่งที่เพิ่งผ่านพ้นไป

อะไรคือความจริงกันแน่

สิ่งที่เขาทำ มันคงไม่ผิดมากใช่ไหมการทำร้ายคนเลวๆสักคนหนึ่งให้ได้รับผลกรรมเฉกเช่นเดียวกับที่ได้ทำกับคนอื่นไว้

แต่ทำไมจิตใจของเขาถึงได้ห่อเหี่ยวไม่มีความสุขเช่นนี้ ความรู้สึกบางอย่างบอกให้รู้ว่าเรื่องนี้มันผิดปกติ แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าตรงไหนมันไม่ถูกต้อง

“ถ้าแกหลอกฉันให้ทำร้ายคนบริสุทธิ์ แกเจอดีแน่ไอ้สามวา”

โจรหนุ่มรำพึงในใจ

เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นต่อเนื่องและยาวนาน ทำให้หนุ่มหน้าหวานสะดุ้งตื่น เมื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างภายในห้อง เขาก็เห็นสาวร่างอวบหน้าตาบึ้งตึง กระทืบเท้าเร่าๆอยู่ปลายเตียง

พันไมล์ยกมือขึ้นกุมศีรษะที่หนักอึ้ง ปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งมาเจอเสียงร้องโวยวายดังแสบแก้วหูยิ่งทำให้รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นไปอีก แถมยังรู้สึกตัวร้อนรุมๆราวกับจะเป็นไข้อีกด้วย

“ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ทั้งสองคน ตื่นขึ้นมาพูดกันให้รู้เรื่อง ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน ทำไมถึงทรยศฉัน”

ทรยศ ? สองคน ? ยายอาบจันทร์พูดเรื่องอะไรกัน ?

คนหน้าหวานครุ่นคิดอย่างงุนงง สักพักก็ได้คำตอบ เมื่อมีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นข้างๆตัว พร้อมกับที่ร่างๆหนึ่งผลุดลุกขึ้นมานั่ง พันไมล์จึงได้ตระหนักว่าเมื่อคืนนี้ เขาไม่ได้นอนอยู่เพียงลำพัง แต่มีคนที่เขาชังน้ำหน้าอยู่บนเตียงกับเขาด้วย

ชายหนุ่มรีบถอยหนีทันที แต่เหมือนคนข้างๆจะรู้ตัว แขนแข็งแรง โอบรอบเอวบางโดยอัตโนมัติและดึงให้เข้ามาหาตัวเอง

อย่าหลอกเค้าเล่นนะตัว มาอ่านบ่อยๆนะ

เสียงบ่นด้วยความรำคาญดังมาจากปากโจรหนุ่มซึ่งเอามือเสยผมที่ปรกหน้าตัวเองอย่างหงุดหงิด

“ดูพูดเข้า ใครกันแน่ที่บ้า ดูสารรูปตัวเองบ้างสิ”

อาบจันทร์ยังไม่ยอมหยุดกรี๊ด ชี้มือมาที่คนทั้งสองที่นั่งอยู่บนเตียง แสนก้าวมองตัวเอง แล้วก็มองคนหน้าหวานที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็หันมามองอาบจันทร์

“ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่”

“ยังจะว่าไม่ผิดปกติอีกเหรอ คนใจร้าย ทำอะไรลงไป แสนก้าวไปมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันได้ไง”

หญิงร่างอวบพูดด้วยความแค้นเคือง ตาจ้องหนุ่มหน้าหวานที่นั่งหน้าบึ้งอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แสนก้าวยักไหล่ แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนสองคนที่อยู่ในห้อง

“ก็ไม่เห็นจะแปลกอยู่ดี จะชายหรือหญิงก็มีรูให้เสียบเหมือนกัน จะเข้ารูไหน ก็สนุกทั้งนั้น”

คำพูดประโยคนั้นทำให้คนฟังที่นั่งอยู่บนเตียงถึงกับตาลุก ดิ้นหนีเตะถีบคนข้างตัวพัลวันด้วยรู้สึกขยะแขยงเหลือกำลัง

“หยาบคาย ไอ้บ้า ไอ้ลามก แกกับเมียแกไปพูดกันที่อื่นได้ไหม แล้วไม่ต้องลากฉันไปเกี่ยวข้องกับพวกแกด้วย”

“พูดที่นี่แหละ นายก็เมียฉัน รู้สำนึกเสียบ้างสิ”

โจรหนุ่มพยายามรวบมือที่กำลังทุบตีทำร้ายเขาอยู่ พอจับแขนทั้งสองได้ถนัดมือแสนก้าวก็บีบเสียแน่นเพื่อให้คนที่ดิ้นรนอยู่อ่อนกำลังลง

“ฉันไม่ใช่เมียแก แกข่มขืนฉัน”

พันไมล์ตะโกนใส่หน้า แล้วยกเท้าเตะถีบคนที่จับแขนเขาไว้

“แต่สภาพเมื่อคืนมันไม่ใช่นะ นายยอมร่วมไม้ร่วมมือกับฉันเป็นอย่างดี ไม่ใช่ครั้งเดียวด้วย แต่หลายครั้งเลยล่ะ จำไม่ได้หรือไง”

แสนก้าวเลื่อนมือขึ้นไปจับต้นแขนของพันไมล์แล้วเขย่าอย่างแรงจนหัวสั่นหัวคลอน

“กรี๊ดด แสนก้าวมีอะไรกับมันหลายครั้งเลยเหรอ ทีกับฉันแค่ครั้งเดียว ก็บ่นเหนื่อยแล้ว ทำอย่างนี้ได้ไง”

“โอ๊ย อาบจันทร์ อะไรกันนี่ ลงไม้ลงมือกับฉันทำไม ะ อยากโดนดีหรือไง”

แสนก้าวตวาดใส่อาบจันทร์เสียงดังลั่น สาวร่างอวบชะงักมือที่ทุบตีโจรหนุ่มคู่ขา แล้วเบะปากทำท่าจะร้องไห้

“ก็แล้วทำไมแสนก้าวทำอย่างนี้ แสนก้าวมีอาบจันทร์แล้ว แสนก้าวไปเอาผู้ชายคนนี้มาทำเมียอีกทำไม

ไหนบอกว่าจะจับมันมา ให้เป็นเมียไอ้พวกข้างล่าง แล้วทำไมเอามันมาเป็นเมียเสียเอง ทำไมไม่ส่งมันไปให้พวกนั้น ถ้ามันอยากได้ผู้ชายนัก ก็ให้มันสมใจสิ"”

ตัดพ้อต่อว่าเสียงสั่นเครือ

“ฉันจะทำอะไร มันก็เรื่องของฉัน ฉันตัดสินใจเอง เธอไม่เกี่ยวนะอาบจันทร์ อย่ามาก้าวก่าย”

โจรหนุ่มตอบกลับอย่างไม่พอใจ

“ทำไมฉันจะยุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ ในเมื่อฉันเป็นเมียแสนก้าว แล้วผัวเอาผู้ชายเป็นเมียฉันก็ย่อมไม่พอใจเป็นธรรมดา ถ้าไม่อยากให้ฉันยุ่ง ก็อย่าทรยศฉันสิ”

อาบจันทร์สวนทันควัน แม้เธอจะยำเกรงโจรหนุ่มซึ่งนั่งทำหน้าไม่พอใจ แต่ความหึงหวงมีมากกว่าความกลัวตาย ทำให้เธอพูดสิ่งที่ใจคิดออกมา

“พูดอะไรให้ระวังหน่อยนะอาบจันทร์ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นแบบไหน แล้วเธอก็ไม่ควรจะใช้คำว่า “เมีย”กับฉัน ในขณะที่เธอเองก็มีผัวเป็นตัวเป็นตนอยู่ทั้งคน อย่าให้ผัวเธอต้องเสียใจด้วยเรื่องแบบนี้เลย”

ใบหน้าของอาบจันทร์เปลี่ยนไป หลังจากถูกตอกจนหน้าแหก ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวฉายชัดออกมาให้เห็นทางสายตา และกริยาท่าทาง หญิงร่างอวบกรีดร้องออกมาราวกับคนเสียสติ แล้ววิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“นายนี่มันชั่วจริงๆ คนเขามีลูกมีผัวแล้ว นายยังไปเป็นชู้กับเมียชาวบ้านอีก”

พันไมล์ด่าว่าโจรหนุ่มอย่างเหลืออด พลางสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของเขา รู้สึกชิงชังรังเกียจคนที่จับตัวเขามาอย่างมาก คนๆนี้เลวไม่มีที่ติจริงๆ

“ฉันช่วยสงเคราะห์ให้ต่างหาก อาบจันทร์มีผัวเป็นอัมพาต ร่างกายท่อนล่างใช้ไม่ได้มาหลายปี อาบจันทร์รักผัวมาก ไม่อยากเลิกกับผัวตัวเองด้วยเรื่องเพียงแค่นี้

แต่อาบจันทร์ยังสาว ยังมีความต้องการ ฉันกับอาบจันทร์ ตกลงที่จะมีอะไรกัน เพื่อแก้ปัญหา ช่วยปลดเปลื้องให้อาบจันทร์ ทำให้ทุกคนมีความสุข อาบจันทร์ก็ไม่ต้องทิ้งผัวด้วย”

“แกนี่มันน่าด้าน เลวจนหาที่เปรียบไม่ได้ แกทำอย่างนี้กับคนที่พิการได้อย่างไร เอาเมียเขามาเป็นเมียแก เพื่อปลดเปลื้องความใคร่ แกถามผัวเขาแล้วหรือยัง ว่าเขาต้องการให้เป็นแบบนี้ไหม”

พันไมล์พูดด้วยท่าทางจงเกลียดจงชัง แสนก้าวยักไหล่ก่อนตอบ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องที่จะต้องมาโวยวายอะไร ในเมื่อผัวของอาบจันทร์ก็คือลูกน้องของเขาเอง แล้วก็มีการยินยอมพร้อมใจกันทุกฝ่าย ดังนั้นจึงไม่มีใครผิดในเรื่องนี้

“แต่มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับศีลธรรมประจำใจ และแกควรจะมี ไม่ใช่คิดจะเอาลูกเขาเมียใครมาเป็นเมียก็ได้ โดยที่เขาไม่ยินยอม”

หนุ่มหน้าหวานพูดอย่างเหลืออด นึกถึงตัวเองที่ต้องมารับชะตากรรมจากความหื่นกระหายของโจรหนุ่ม ทั้งที่ไม่ได้ทำผิดแม้แต่นิดเดียว

“การที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องทุกข์ทรมานจากการมีผัว แต่ไม่มีความสุขทางเพศนั่นน่ะเหรอ เป็นสิ่งที่นายคิดว่าดีที่สุด แล้วคิดหรือว่าถ้าไม่มีฉัน แล้วเขาจะไม่มีคนอื่น....”

แสนก้าวถลึงตาใส่คนที่กำลังต่อว่าเขา มือบีบต้นแขนสองข้างของพันไมล์บีบแน่น จนคนถูกรังแกต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาได้ฉันมาบำบัดความใคร่ให้ ดีกว่าที่เขาต้องมีชู้และทิ้งผัวปล่อยให้ช้ำใจตาย เพราะถึงอย่างไร ฉันก็ไม่เคยคิดจะพรากเมียมาจากอ้อมกอดของผัวหรอก โดยเฉพาะผัวพิการซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นลูกน้องของฉัน”

เหตุผลของโจรหนุ่มยิ่งทำให้พันไมล์เพิ่มความรังเกียจในตัวเขามากขึ้นไปอีก สำหรับพันไมล์คิดว่ามันเป็นข้ออ้างของคนเลวคนหนึ่งที่หาประโยชน์เข้าตัวเองได้ในทุกสถานการณ์ และเขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำของแสนก้าวอย่างมาก

“อย่ามากล่าวหาฉัน โดยที่ไม่รู้จักฉันอีก”

แสนก้าวกระแทกร่างเล็กจนติดเตียง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงในสภาพเปลือยเปล่า

“เหมือนที่แกก็กล่าวหาฉัน โดยที่ไม่รู้จักฉันจริงๆเช่นกัน”

เสียงขมขื่นดังมาให้ได้ยินจากคนที่นั่งอยู่บนเตียง แสนก้าวชะงักกึก จากนั้นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเขา

“สักวันหนึ่งแกจะต้องเสียใจที่ทำร้ายฉันเพราะความเข้าใจผิดของแก”

พันไมล์เชื่อเช่นนั้น เขาหวังว่าเมื่อความจริงปรากฏ โจรหนุ่มจะต้องได้รับผลกรรมที่ทำไว้กับเขาอย่างสาสม

- คาดว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนรอเหมือนกัน รอการแก้แค้นเอาคืนของพันไมล์
..................................................

สวัสดีค่ะทุกท่าน มาพบกันอาทิตย์ละครั้ง กับเรื่องราวโหดๆ ของหนุ่มโฉด กับ เหยื่อกามที่ถูกทารุณกรรมจากเขา .....สองหนุ่มจะรักกันได้หรือไม่ เรามาลุ้นติดตามกัน ว่าเรื่องราวของคนทั้งคู่จะลงเอยอย่างไรค่ะ

และอย่างเดิม ชอบ ไม่ชอบ ติชมได้ นะคะ คนเขียน ต้องการกำลังใจ อย่างมาก
......................................................

“แสนก้าวพูดว่าอะไรนะ...”

อาบจันทร์ร้องเสียงสูง เมื่อได้ยินคำพูดที่หลุดออกจากปากโจรหนุ่มถนัด

“ฉันบอกว่าให้ไปย้ายข้าวของของพันไมล์มาไว้ที่ห้องของฉัน จากนี้ไปเขาจะต้องมานอนห้องฉันทุกๆวัน”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนพูดคุยตามปกติ มือก็ง่วนอยู่กับการปาดแยมทาบนขนมปัง วันนี้อาบจันทร์จัดอาหารเช้าแบบฝรั่งมาให้เขาและพันไมล์ตามคำสั่ง

“ไม่ได้นะ”

สองเสียงดังขึ้นพร้อมๆกัน เสียงหนึ่งมาจากสาวร่างอวบที่หน้าตาบึ้งตึงอย่างคนไม่พอใจ อีกเสียงดังมาจากหนุ่มหน้าหวานที่ถูกบังคับให้ทานอาหารเช้าร่วมโต๊ะด้วย เขาไม่พอใจกับคำสั่งนั้นเช่นกัน

“ฉันสั่งอย่างไร ก็ต้องเป็นไปตามนั้น อย่าขัดขืน”

เสียงนั้นเข้มขึ้นกว่าเดิม แต่คนพูดก็ยังไม่เงยหน้าจากขนมปังที่อยู่ในมือ พันไมล์มองคนที่นั่งเฉยๆ ทำทองไม่รู้ร้อนหลังจากพูดสั่งการตามอำเภอใจไปแล้วด้วยความรู้สึกเกลียดชังสุดๆ เขาเอามือฟาดโต๊ะดังปัง แล้วผลุดลุกขึ้นอย่างโกรธๆ

“แกจะมาเที่ยวสั่งการตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้ ฉันไม่ยอม”

“นายคิดว่าตัวเองสามารถต่อรองอะไรได้อีกเหรอ”

โจรหนุ่มย้อนถามกวนๆ ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจท่าทางเกรี้ยวกราดของคนตัวเล็ก กลับรู้สึกขำมากกว่า ตัวกระเปี๊ยกเดียว แค่ผลักก็ล้มหงายไม่เป็นท่า ยังจะทำมาเป็นซ่าส์ต่อปากต่อคำอีก มันน่าจับปล้ำเสียให้ลุกไม่ขึ้นนัก เดี๋ยวคืนนี้เจอดีแน่

“อย่าลืมสิ ว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เป็นแค่คนที่ถูกนำมาปลดเปลื้องความใคร่ ไม่ใช่คนที่มีอำนาจมาสั่งห้ามคนโน้นคนนี้ไม่ให้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ ..”

ถ้อยคำนั้น ทำให้คนตัวเล็กเกิดโทสะมากยิ่งขึ้น

“แกเองก็ไม่มีสิทธิ์สั่งให้คนอื่นทำตามที่แกต้องการเช่นกัน ฉันจะไม่มีวันทำตามคำสั่งของแกอย่างเด็ดขาด”

พูดจบพันไมล์ก็ลุกหนีจากโต๊ะไปดื้อๆ โดยไม่แตะต้องอาหารแม้เพียงนิด

ทว่ายังไม่ทันไปถึงห้องของตัวเอง เขาก็ได้ยินเสียงเก้าอี้ครูดไปกับพื้น จากนั้น ร่างของเขาก็ถูกกระชากจนเซถลามาปะทะอกแข็งแรงของโจรหนุ่ม

“เฮ้ย อะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ”

พันไมล์ดิ้นหนี มือไม้เหวี่ยงเปะปะ ขาเตะถีบออกไปสุดแรง ทว่าโจรหนุ่มก็ไม่สะดุ้งสะเทือน เขาใช้มือแข็งแรงรวบข้อมือเล็กๆเอาไว้ข้างหนึ่งแล้วลากถูลู่ถูกังให้กลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวตามเดิม โดยมีสายตาของอาบจันทร์มองตามอย่างเคียดแค้นชิงชัง

แบบนี้กำลังใจเต็มเปี่ยม จัดมาอีกซักยกสองยกซิครับ

จะพยายามจัดบ่อยๆ เท่าที่เวลาและสังขารจะเอื้ออำนวยค่ะ หุหุหุ

รายงานตัวครับ..ไปเสม็ดมา

..........."เสม็ดใจยักษ์"...............อิ อิ

มาต่อโดยพลัน

- คาดว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนรอเหมือนกัน รอการแก้แค้นเอาคืนของพันไมล์
..................................................

สวัสดีค่ะทุกท่าน มาพบกันอาทิตย์ละครั้ง กับเรื่องราวโหดๆ ของหนุ่มโฉด กับ เหยื่อกามที่ถูกทารุณกรรมจากเขา .....สองหนุ่มจะรักกันได้หรือไม่ เรามาลุ้นติดตามกัน ว่าเรื่องราวของคนทั้งคู่จะลงเอยอย่างไรค่ะ

และอย่างเดิม ชอบ ไม่ชอบ ติชมได้ นะคะ คนเขียน ต้องการกำลังใจ อย่างมาก
......................................................

“แสนก้าวพูดว่าอะไรนะ...”

อาบจันทร์ร้องเสียงสูง เมื่อได้ยินคำพูดที่หลุดออกจากปากโจรหนุ่มถนัด

“ฉันบอกว่าให้ไปย้ายข้าวของของพันไมล์มาไว้ที่ห้องของฉัน จากนี้ไปเขาจะต้องมานอนห้องฉันทุกๆวัน”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนพูดคุยตามปกติ มือก็ง่วนอยู่กับการปาดแยมทาบนขนมปัง วันนี้อาบจันทร์จัดอาหารเช้าแบบฝรั่งมาให้เขาและพันไมล์ตามคำสั่ง

“ไม่ได้นะ”

สองเสียงดังขึ้นพร้อมๆกัน เสียงหนึ่งมาจากสาวร่างอวบที่หน้าตาบึ้งตึงอย่างคนไม่พอใจ อีกเสียงดังมาจากหนุ่มหน้าหวานที่ถูกบังคับให้ทานอาหารเช้าร่วมโต๊ะด้วย เขาไม่พอใจกับคำสั่งนั้นเช่นกัน

“ฉันสั่งอย่างไร ก็ต้องเป็นไปตามนั้น อย่าขัดขืน”

เสียงนั้นเข้มขึ้นกว่าเดิม แต่คนพูดก็ยังไม่เงยหน้าจากขนมปังที่อยู่ในมือ พันไมล์มองคนที่นั่งเฉยๆ ทำทองไม่รู้ร้อนหลังจากพูดสั่งการตามอำเภอใจไปแล้วด้วยความรู้สึกเกลียดชังสุดๆ เขาเอามือฟาดโต๊ะดังปัง แล้วผลุดลุกขึ้นอย่างโกรธๆ

“แกจะมาเที่ยวสั่งการตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้ ฉันไม่ยอม”

“นายคิดว่าตัวเองสามารถต่อรองอะไรได้อีกเหรอ”

โจรหนุ่มย้อนถามกวนๆ ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจท่าทางเกรี้ยวกราดของคนตัวเล็ก กลับรู้สึกขำมากกว่า ตัวกระเปี๊ยกเดียว แค่ผลักก็ล้มหงายไม่เป็นท่า ยังจะทำมาเป็นซ่าส์ต่อปากต่อคำอีก มันน่าจับปล้ำเสียให้ลุกไม่ขึ้นนัก เดี๋ยวคืนนี้เจอดีแน่

“อย่าลืมสิ ว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เป็นแค่คนที่ถูกนำมาปลดเปลื้องความใคร่ ไม่ใช่คนที่มีอำนาจมาสั่งห้ามคนโน้นคนนี้ไม่ให้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ ..”

ถ้อยคำนั้น ทำให้คนตัวเล็กเกิดโทสะมากยิ่งขึ้น

“แกเองก็ไม่มีสิทธิ์สั่งให้คนอื่นทำตามที่แกต้องการเช่นกัน ฉันจะไม่มีวันทำตามคำสั่งของแกอย่างเด็ดขาด”

พูดจบพันไมล์ก็ลุกหนีจากโต๊ะไปดื้อๆ โดยไม่แตะต้องอาหารแม้เพียงนิด

ทว่ายังไม่ทันไปถึงห้องของตัวเอง เขาก็ได้ยินเสียงเก้าอี้ครูดไปกับพื้น จากนั้น ร่างของเขาก็ถูกกระชากจนเซถลามาปะทะอกแข็งแรงของโจรหนุ่ม

“เฮ้ย อะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ”

พันไมล์ดิ้นหนี มือไม้เหวี่ยงเปะปะ ขาเตะถีบออกไปสุดแรง ทว่าโจรหนุ่มก็ไม่สะดุ้งสะเทือน เขาใช้มือแข็งแรงรวบข้อมือเล็กๆเอาไว้ข้างหนึ่งแล้วลากถูลู่ถูกังให้กลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวตามเดิม โดยมีสายตาของอาบจันทร์มองตามอย่างเคียดแค้นชิงชัง

แสนก้าวทำเสียงขู่ จากนั้นก็จับตัวพันไมล์ลงไปนั่งที่โต๊ะอย่างกระแทกๆ คนตัวเล็กสะดุ้ง เด้งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ เผลอสูดปากด้วยความเจ็บ เนื่องจากก้นที่ยังระบมช้ำจากการถูกแสนก้าวข่มขืนสัมผัสเข้ากับม้านั่งแข็งๆอย่างแรง

“ไอ้คนเลว ฉันเกลียดแก”

หนุ่มหน้าหวานร้องด่าเสียงลั่นอย่างเหลืออด น้ำตาซึมตา

“ไม่ต้องมาคอยเตือนซ้ำซากหรอก ฉันรู้เรื่องนี้ดี แต่บอกไว้เลยว่าฉันไม่เคยสนใจ เพราะฉันไม่ได้จับนายมาขังที่นี่เพื่อขอความรัก แต่จับมาเพื่อแก้แค้น เพราะฉะนั้น นายจะรักฉันหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”

คนพูดลอยหน้าลอยตาตอบ พันไมล์อยากจะต่อยหน้าหล่อๆนั้นสักหมัด

ไม่สิ ...สักสามสี่หมัด หรือจนกว่าหน้าหล่อๆจะแตกยับ หรือจนกว่าเขาจะหายแค้นใจ

“จะนั่งลงได้หรือยัง เป็นริดสีดวงหรือไง”

โจรหนุ่มถามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ พันไมล์มองหน้าคนคิ้วเข้มอย่างเกลียดชัง ก่อนจะค่อยๆนั่งลง พยายามไม่ลงน้ำหนักที่ก้นทั้งหมด ด้วยยังเจ็บระบมอยู่

“กินอาหารเช้าได้แล้ว กินให้เยอะๆด้วย จะได้อวบๆหน่อย ฉันไม่ชอบมีอะไรกับคนผอมแห้งแรงน้อย”

แสนก้าวสั่งอย่างวางอำนาจ ตามองคนหน้าหวานที่จ้องตอบเขาตาถลน

“แต่ฉันไม่ชอบมีอะไรกับแก ฉันไม่กิน ให้มันตายๆไปเลยยิ่งดี”

เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดอย่างแสนแค้น พันไมล์นึกเกลียดโกรธคนที่อยู่ตรงหน้า อยากจะฆ่าให้ตาย แต่ในเมื่อไม่อาจจะทำอะไรได้ ก็เลยอยากจะตายไปเสียเอง จะได้พ้นทุกข์เสียที

“จะรีบร้อนตายทำไมกันเล่า โลกนี้ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ สิ่งที่นายเจอ ยังไม่ถึงครึ่งของสิ่งที่นายทำกับคนอื่นเลย”

โจรหนุ่มทำเสียงหยามหยัน

“ฉันไม่เคยทำอย่างที่แกกล่าวหา มีแต่แกเท่านั้นแหละที่กล่าวโทษฉันตลอด ใช่สิ ฉันมันก็ลูกแกะที่บังเอิญไปกินน้ำตอนที่หมาป่าอย่างแกอยู่พอดี ต่อให้อธิบายอย่างไร แกก็ไม่ฟัง หาเรื่องมาขย้ำฉันอยู่ดี”

“เนื้อแกะมันนุ่มและหวานนี่ มันอร่อยถึงใจ โดยเฉพาะเนื้อแกะแกร่งประสบการณ์อย่างนาย”

คนพูดใช้สายตาโลมเลียไปทั่วร่าง พันไมล์รู้สึกชิงชังรังเกียจกริยาท่าทางหื่นๆนั้นอย่างบอกไม่ถูก

“กินอาหารเช้าได้แล้ว...”

หลังจากจ้องหน้ากันอยู่สักพัก โจรหนุ่มก็เอ่ยปากบังคับพันไมล์อีกครั้ง

“ไม่ ..ฉันจะไม่แตะต้องอาหาร หรืออะไรที่เป็นของแกอีก”

หนุ่มหน้าสวยปฏิเสธเสียงแข็ง เอามือกอดอก ทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ

“แน่ใจนะที่พูดอย่างนั้น ก็ได้ ถ้าไม่กิน ก็เข้าห้องกัน จะได้ทำอย่างอื่นแทน”

พร้อมกับคำพูด แสนก้าวก็ลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือมาตรงหน้า

“เข้าห้อง เข้าทำไม”

หนุ่มหน้าหวานมองอย่างงงๆ พลางกระเถิบหนี

“อ้าว ถามได้ เข้าห้องก็ไปหนุงหนิงกันไงจ๊ะ ก็นายไม่กินข้าว มันก็ไม่มีอะไรให้นายทำแล้วนี่ งั้นเราก็ไปหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า”

ทำเสียงหยอกล้อ พลางเดินเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“ไม่...ฉันไม่ไปไหนกับแกทั้งนั้น”

พันไมล์ปฏิเสธปากคอสั่น นึกกลัวว่าโจรหนุ่มจะทำมิดีมิร้ายกับตัวเอง รูปการณ์มันชวนให้คิดเช่นนั้น

“ตามปกติ ฉันไม่ค่อยให้เชลยของฉันได้มีสิทธิ์เลือกมากหรอกนะ แต่ครั้งนี้ ฉันยอมให้นายได้เลือกแล้วกัน เพราะถือว่าเป็นเชลยใหม่ยังไม่คุ้น ว่าไง จะกินข้าว หรือจะเข้าห้องไปนอนกับฉัน”

มีรอยยิ้มกวนๆปรากฏขึ้นที่ปากกว้างๆของโจรหนุ่ม

“กินข้าว”

พันไมล์พูดเกือบเป็นตะโกน โจรหนุ่มยิ้มเยาะ พลางผลักจานขนมปัง ไข่ดาว ที่เย็นชืดเนื่องจากวางรอคนกินไว้นาน มาตรงหน้าของคนหน้าหวาน

“นึกว่าจะเก่งแค่ไหน”

คนหน้าเข้มพูดเย้ย พันไมล์หน้าหงิก เอาส้อมกับมีดมาถือไว้ในมือ ตั้งใจจะกินให้มันเสร็จๆไปจะได้หนีไปให้พ้นๆโจรกักขฬะ ชั่วขณะนั้นเองที่มีบางสิ่งบางอย่างแวบเข้ามาในหัวสมอง

คนตัวโตขู่ พันไมล์นั่งเงียบ แต่สมองครุ่นคิดถึงประโยชน์ของมีดกับส้อม นอกเหนือจากใช้เป็นอุปกรณ์สำหรับทานอาหารแล้ว มันยังเอามาใช้อะไรได้อีกบ้าง

“ทำไมต้องไปเอาใจมันนักหนา”

อาบจันทร์ถามเสียงดังอย่างไม่พอใจ ขณะยืนมองพันไมล์ซึ่งกำลังนั่งทานอาหารเช้าตามคำสั่งของโจรหนุ่มอย่างฝืนๆ

“อย่างนี้เรียกว่าเอาใจเหรอ”

แสนก้าวย้อนถามโดยที่ไม่มองหน้าคู่ขาสาวแต่อย่างใด

“ก็แสนก้าวห่วงใยมันกลัวว่ามันจะไม่ได้กิน กลัวว่ามันจะผอม อย่าบอกนะว่าติดใจมัน”

สาวร่างอวบทำเสียงกระเง้ากระงอด

“แค่ไม่อยากให้มีคนตายในบ้าน แค่ลักพาตัวมาข่มขืน ก็เป็นเรื่องผิดกฎหมายพอควรแล้ว อย่าให้ถึงกับตายเลย”

ตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชา ราวกับว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นเป็นเรื่องปกติที่โจรลักพาทั่วไปเขาทำกัน

“อย่ามาทำเป็นมีศีลธรรมหน่อยเลย ลักพาตัวมาก็ผิดอยู่แล้ว ส่งคืนกลับบ้าน เกิดมันย้อนมาเอาเรื่องจะเดือดร้อนเปล่าๆ ปล่อยให้มันอดตายไปน่ะดีแล้ว”

อาบจันทร์เสนอแนะอย่างไร้หัวใจ ความเกลียดชังในตัวเหยื่อของโจรหนุ่มมีมากมายเหลือคณานับ โดยเฉพาะการที่พันไมล์ได้มีโอกาสนอนห้องเดียวกับแสนก้าว ซึ่งเธอไม่ได้รับโอกาสนั้น เพราะต้องกลับไปดูแลสามีที่ป่วย ทำให้อาบจันทร์ริษยาหนุ่มหน้าหวาน และกลายเป็นความอาฆาตแค้น

“ตายไม่ได้ ฉันแค่พามาข่มขืนให้ได้รับความเจ็บปวดอับอาย ให้สาสมกับที่ทำกับคนอื่นไว้ ไม่ต้องการฆ่าให้ตาย เพราะฉะนั้น ยังไงเขาก็ต้องมีชีวิตอยู่ และเธอจะต้องดูแลเขาอย่างดี ห้ามไปทะเลาะกับเขาด้วย”

คนออกคำสั่งทำเสียงเข้ม อาบจันทร์หน้าง้ำอย่างไม่พอใจ

“ถ้ามันไม่ทำให้อาบจันทร์หมั่นไส้ อาบจันทร์ก็จะไม่ทะเลาะกับมัน แต่บอกไว้ก่อนนะ อย่ามางี่เง่ากับอาบจันทร์ ถ้าเรื่องมาก เจอดีแน่”

อาบจันทร์กล่าวอาฆาต เธอไม่ชอบใจที่พันไมล์มาแทนที่เธอ กลัวว่าหนุ่มหน้าหวานจะกลายมาเป็นคนสำคัญของแสนก้าว ทำให้เธอยิ่งเพิ่มความเกลียดชังในตัวพันไมล์มากขึ้นไปอีก แต่ด้วยคำสั่งของคนที่อาบจันทร์แอบหลงรัก ทำให้เธอจำต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เธออย่าเป็นคนเริ่มทะเลาะก่อนแล้วกัน ถ้าเขาเริ่มก่อน ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ อยากแส่หาเรื่องเดือดร้อนเอง”

โจรหนุ่มเปิดทางให้ ทำให้อาบจันทร์เริ่มยิ้มออก แสนก้าวไม่ได้เข้าข้างเหยื่อของเขาซะทีเดียว

- ชื่อเกาะนี้น่ากลัวนะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ชวนคุณจูบแรกไปด้วยสิคะ

อุ๊ย ตาย ว้าย กรี๊ดดดดดดดดด ดีใจอย่างสุดซึ้ง
ขอบคุณมากค่ะ ที่ให้ความสำคัญ และติดตามต่อเนื่อง

ขอบคุณที่มาต่อให้อ่านกันนะคะคุณเคท

ไม่ได้ใจร้ายค่ะ ลงให้อ่านจนจบนั่นแหละค่ะ แต่เผอิญช่วงนี้ที่ไม่ได้มาลง เพราะเห็นไม่ค่อยมีคนอ่าน แอบน้อยอกน้อยใจ เลยว่าจะลองเว้นช่วงไปนานๆ ดูว่ายังพอมีคนสนใจบ้างไหม

เพราะบางทีเงียบมากๆ เราก็ไม่รู้ว่ามีใครยังอยากอ่านอยู่หรือเปล่าค่ะ

ปล.เป็นแฟนคลับพี่นัทเหมือนกัน

ส่วนใหญ่ที่ลงนิยายไว้ จะพยายามลงให้จบทุกเรื่องค่ะ มีอยู่ช่วงที่ทิ้งค้างไปเป็นปีๆ เพราะมีปัญหาด้านสุขภาพ และปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย และมีคอมเจ๊งด้วย หลายเรื่องประดังประเดกันเข้ามา เลยทำให้หยุดเขียนไปพักหนึ่ง แล้วไปทำอย่างอื่นแทนค่ะ ช่วงนี้ได้ว่างกลับมาทำเขียนหนังสือเหมือนเดิม ปัญหาคลี่คลายไปบางอย่างแล้ว เหลือแต่ปัญหาสุขภาพ ก็เลยฮึดกลับมาต่อ ซึ่ง เขียนไว้หลายเรื่อง ก็ต้องมาทะยอยอ่านงานของตัวเองที่เขียนค้างไว้ เพื่อให้ต่อเรื่องได้

แต่รับรองว่าเขียนจบแน่ๆ

ส่วนที่บอกว่าไม่ได้ลงตอนจบนั้น เพราะตอนแรก ตั้งใจไว้ว่าเรื่องนี้ จะไม่ลงจนจบค่ะ แต่จะทำพิมพ์ขายอย่างเดียว จำนวนไม่เกิน 100 หน้า แต่พอเขียนไปเขียนมาแล้วชอบเรื่องนี้ ก็เลยเปลี่ยนใจ เอามาลงให้อ่านจนจบ ยกเว้นตอนพิเศษ ซึ่งจะมีในหนังสือเท่านั้น

การลงตอนพิเศษในหนังสือ สำหรับเรามีที่มา 2 เหตุผล คือ 1.กันการก๊อปปี้ผลงาน เพราะเคยเจอคนที่มักง่าย เอางานเขียนที่เขียนจนเสร็จแล้ว ไปพิมพ์หน้าตาเฉยๆค่ะ มีแฟนนิยายมาบอก และเคยโดนเอางานไปลงเวปอื่นๆ โดยคนเอาไปลง บอกว่าตัวเองเป็นคนเขียน ไม่ได้ให้เครดิตเรา เราก็เลย ขอขยักไว้ก่อน เพื่อแสดงตัวตนว่าเป็นเจ้าของผลงานตัวจริง เพราะเราจะมีตอนพิเศษ ซึ่งวิธีการเขียนต่างๆ ก็จะเป็นสิ่งบ่งบอก หรือพยานได้

2.เพื่อเป็นการสมนาคุณให้กับคนที่สนับสนุนหนังสือค่ะ จริงๆแล้ว มันเป็นเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย นักเขียน ก็ต้องการมีรายได้ ก็อยากให้มีคนสนับสนุน ซื้อผลงาน จะได้มีเงิน มีรายได้ และมีกำลังใจในการผลิตงานดีๆ แต่ทั้งนี้ เนื่องจากการพิมพ์หนังสือมันมีปัจจัยหลายอย่างที่มากำหนดต้นทุนราคาหนังสือ มันจึงมีราคาแพง ทำให้ผู้อ่านไม่สะดวกที่จะซื้อ หรือสนับสนุน ซึ่งตรงนี้ นักเขียนหลายๆคนเข้าใจ รับทราบ และรับได้ หากแต่เมื่อเราลงนิยายให้ได้อ่านกัน โดยที่ผู้อ่านอาจจะซื้อหรือไม่ซื้อ ก็ขอเพียงแค่กำลังใจในการที่จะเมนต์ หรือคุยกับนักเขียนบ้าง แค่นั้นเอง ซึ่งคิดว่า มันก็ เป็นสถานการณ์ซึ่ง วิน วิน กันสองฝ่าย คนอ่านได้อ่าน คนเขียน ก็มีกำลังใจ ได้ฟีดแบ็ค เสียงตอบรับ หรือคำติชมจากคนอ่าน ซึ่งช่วยพัฒนาปรับปรุงงานเขียนได้ และอาจจะได้ส่วนเพิ่มหากว่างานของเราดีจริง และมีคนอยากเก็บงานไว้

ปล.ดีใจที่เป็นแฟนคลับพี่นัท แล้วชอบต้อลด้วยไหมคะ หรือชอบพี่นัทคนเดียว

ต้อลก็ชอบคับ ตอน AF4 เป็น NTFC แต่เน้นพี่นัทมากกว่า (ดูช่วงแรก ๆ ชอบต้อลมากกว่าด้วยนะ มารู้สึกตัวอีกทีชอบพี่นัทมากกว่าตอนไหนไม่รู้)
พอออกจากบ้านก็ได้ติดตามแต่พี่นัท ข่าว AF มันหาลำบาก ไม่มีเวลา เลยกลายเป็นได้ตามข่าวพี่นัทคนเดียว

ไม่เป็นไรค่ะ รักพี่นัท รักน้องต้อล รักนัทต้อล ก็ได้ชื่อว่ารักเหมือนกัน ดีใจจังที่เจอแฟนนิยาย และเจอคนรักพี่นัทน้องต้อลด้วย

ไว้มาตามอ่านบ่อยๆนะคะ

เนื่องจากกระทู้ในบอร์ดปาล์ม จะโชว์เฉพาะ ยอด โพสต์ ไม่ได้โชว์ยอดคนกดเข้ามาอ่าน ดังนั้น นักเขียนจะไม่ทราบหรอกค่ะ ว่ามีคนติดตามผลงานหรือเปล่า เห็นห้องเงียบๆ ร้างๆ ก็ใจแป้วแล้วล่ะค่ะ เพราะเดาใจ เดาทางกันไม่ออก ว่าชอบงานเขียนของเราไหม

ขนาดบางเวป โชว์ยอดคนเข้ามาดูจำนวนมาก แต่คนมาเม้นต์กันน้อย นักเขียนยังใจแป้วเลยค่ะ

เพราะฉะนั้น ถ้าตามอ่านอยู่ มาแสดงตัวบ้างก็ดีนะ เค้าเหงานะตัว อยู่คนเดียว เล่าเรื่องคนเดียวเนี่ย บางทีก็นึกว่าตัวเองบ้าป่าววะ ลงไปแล้ว ไม่เห็นมีคนอ่าน มายัดเยียดให้เขาอ่านกันอยู่ได้

แอบคิดไปต่างๆนานา เพราะเราเหมือนคนตาบอด มองไม่เห็นอะไรจริงๆ แต่ถ้ามีคนกระโดดมาจากเงามืด มาจะเอ๋ บอกฉันแอบอยู่หลังคุณบ้าง หรือฉันเห็นคุณนะ ตามอยู่นะ อะไรแบบนี้ มันก็มีกำลังใจ มันก็หึกเหิม พร้อมที่จะบอกตัวเองว่า "สู้โว้ย" "ลุยโว้ย" ไรเงี้ยค่ะ

เราลงไปหลายเรื่อง บางเรื่อง กระทู้ยังนิ่งสนิท รีพลายไม่มีเลย เดายาก ไม่รู้ว่าแนวเรื่องไม่โดน หรือเคยอ่านแล้ว อะไรยังไง ....มีแต่ความเงียบอ่ะ 5555555555555

แอบคิดมากเล็กน้อยแต่พองาม

“นี่ กินเสร็จแล้ว ก็ช่วยล้างถ้วยล้างจานด้วยสิ”

อาบจันทร์แหวใส่หนุ่มหน้าหวาน เมื่อเห็นเขาลุกจากโต๊ะทานข้าวหลังจากทานอาหารจนหมดแล้ว

“ก็มันหน้าที่เธอไม่ใช่เหรอ ทำไมฉันต้องทำด้วย”

พันไมล์ตอบกลับอย่างหงุดหงิด อาบจันทร์ยกมือทาบอก ร้องอุทานอย่างไม่เชื่อหู

“ต๊าย พูดมาได้ กินได้ ก็ต้องเก็บได้สิยะ จะมาใช้คนอื่นเขาทำได้ไง แล้วมันหน้าที่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่ใช่ขี้ข้าของแกนะ ฉันทำให้แสนก้าวเท่านั้น ถ้าเขาไม่สั่งให้ฉันทำให้แก อย่าหวังเลยว่าจะได้กิน”

“งั้นก็ไม่ต้องทำมาให้กินสิ ฉันไม่ได้อยากกิน คราวหลังไม่ต้องทำมาให้หรอก”

พันไมล์สวนกลับ พูดกับอาบจันทร์ แต่มองหน้าโจรหนุ่มที่นั่งเหยียดขาพาดขึ้นมาบนโต๊ะอย่างสบายอารมณ์ด้วยความเกลียดชัง

“โอ๊ย ฉันน่ะก็อยากจะทำอย่างที่แกพูดเหมือนกัน แต่แสนก้าวเขากลัวแกจะตายไปเสียก่อน เขาไม่อยากให้มีศพมาเน่าขึ้นอืดที่นี่ ฉันก็เลยต้องมาทำกับข้าวให้แกกินทั้งที่ไม่อยากทำ”

อาบจันทร์ลำเลิก พันไมล์ยักไหล่

“งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันไม่ได้ขอร้องเธอ อยากทำให้กินเอง ก็ล้างเอาเองแล้วกัน”

พูดจบก็ทำท่าจะเดินหนีเข้าห้อง แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงวางอำนาจเรียกชื่อเอาไว้

“กินแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ ไปล้างจานเดี๋ยวนี้”

“ไม่..”

ยืนกรานหนักแน่น จะโกรธจนฆ่าให้ตาย ก็ทำไป เขาไม่เหลือความรู้สึกที่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว

“ถ้าไม่ล้างจาน ก็เข้าไปนอนรอในห้อง ไปทำหน้าที่บำเรอกาม ตามที่นายถนัดก็แล้วกัน”

แสนก้าวสั่งเสียงเหี้ยม พันไมล์หันกลับมาทันที แล้วเดินมาฉวยจานชามของตัวเองที่กินไว้ เดินลงส้นปังๆอย่างคนโกรธจัดไปที่ตุ่มน้ำตรงชานบ้าน แล้วนั่งลงล้างจานของตัวเอง

ปากก็บ่นขมุบขมิบแช่งด่าคนที่สั่งการ โจรหนุ่มมองตาม แล้วลอบยิ้มอย่างสาแก่ใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็กให้หัวปั่นเล่น

เห็นทำปากเก่ง ก็รู้จักกลัวเป็นเหมือนกัน น่าแปลกตรงที่ กลัวจะโดนข่มขืน แต่ไม่กลัวตาย นี่เขาน่ารังเกียจกว่าผู้ชายคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหนุ่มคนนี้หรือไง

ดีใจมากๆเลยค่ะ ที่ได้แฟนนิยายเรื่องนี้เพิ่ม
ขอบคุณทีี่ชอบเรื่องนี้ค่ะ

ตอนแรกเรื่องนี้กะทำสั้นๆ แต่เรานิสัยเสียอย่างหนึ่งค่ะ พอเริ่มชอบตัวละครแล้ว มักเขียนสั้นไม่ได้ อยากให้เหตุและผลที่ทำให้เข้าใจว่าทำไม คนที่เลวกับเราขนาดนี้ เรายังไปรักมัน เกรงว่า ถ้าสั้นไป แล้ว มันจะไม่สมเหตุสมผลอ่ะ

ก็อีกสักพักเนอะถึงจะเอาคืน 5555....

พันไมล์นั่งอยู่ตรงม้านั่งนอกชาน แสนก้าวปล่อยให้เขาออกมาอยู่นอกห้องได้บ้าง ถึงคนหื่นหามจะไม่ได้จับเขามัดล่ามโซ่ เขาก็ไม่กล้าหนีไปไหน อยู่แต่เฉพาะข้างบนบ้าน ไม่กล้าเดินลงบันไดมาข้างล่าง ด้วยกลัวบรรดาลูกสมุนของโจรหนุ่มจะจับตัวไปทำมิดีมิร้าย

เจ้านายของอาบจันทร์เข้าไปในเมือง เพื่อทำธุระและหาข้าวปลาอาหารมาสำรองไว้ ข้างบนจึงเหลือเพียงพันไมล์กับอาบจันทร์ตามลำพัง มันช่างสบโอกาสที่จะหนีดีแท้

แต่พันไมล์ก็ไม่รู้จะหนีไปไหน ด้วยยังไม่คุ้นชำนาญกับเส้นทาง กลัวจะหลงป่า กลัวจะถูกจับได้ ถูกทำร้ายน่ะไม่กลัวเท่าไหร่ แต่กลัวถูกเรียงคิวข่มขืนนี่สิ แค่ไอ้โจรหื่นกาม ย่ำยีเขาเพียงแค่คนเดียวก็เจ็บระบมจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ถ้าโดนทั้งฝูง เขาต้องตายแน่ๆ

“จะจัดอาหารทำไมสองชุด คู่นอนของเธอ กว่าจะกลับก็คงพรุ่งนี้ล่ะมั๊ง”

เมื่อไม่มีอะไรทำ พันไมล์ก็เลยชวนอาบจันทร์คุยฆ่าเวลา อย่างน้อยๆ ก็น่าจะได้อะไรที่เป็นประโยชน์ต่อการหนีไปจากที่นี่ได้บ้าง

“ใครบอกแกล่ะ ในเมืองอยู่ใกล้แค่นี้เอง อีกไม่นานก็กลับแล้ว”

อาบจันทร์ตอบอย่างเสียไม่ได้ แต่พันไมล์หูผึ่ง ตัวเมืองอยู่ใกล้แค่นี้ ใกล้ขนาดไหนกัน

“จะเป็นไปได้อย่างไร นี่มันในป่านะ กว่าจะเดินทางเข้าไปในเมือง ฉันว่าอย่างต่ำก็ต้องครึ่งค่อนวัน ไหนจะซื้อของ แล้วกลับมาอีก เผลอๆ อาจจะนอนค้างในเมืองก็ได้”

......................................

หมายเหตุ มาอัพเดทให้สองตอน เพื่อจะได้เท่ากันกับที่ลงไว้ในเวปอื่นๆ เวลาโพสต์จะได้เท่ากัน อ่านที่ไหนก็ได้ เพื่อความสะดวกสำหรับผู้อ่าน

ฝากแฟนเพจ สองแฟนเพจเอาไว้ สำหรับกรณี อยากติดตามข้อมูลข่าวสาร เกี่ยวกับนิยายนะคะ (หวังว่าคงไม่ผิดกฏของบอร์ดนะคะ)

https://www.facebook.com/pages/katesnkfanfiction/111553585553665
แฟนเพจสำหรับพูดคุยเรื่องนิยาย หรือถามปัญหา ติดตามทวงถามนิยาย ฯลฯ

https://www.facebook.com/pages/Novel-Katesnk/121590334533930
แฟนเพจเกี่ยวกับผลงานที่ได้มีการเขียนเสร็จแล้ว หรือ รวมเล่มแล้วค่ะ เผื่อสนใจอ่านเรื่องอื่นๆ

ขอบคุณมากๆค่ะ

หากไม่ป่วย หรือมีธุระ หรือติดสิ่งอื่นใด ก็จะพยายามมาต่อให้อาทิตย์ละครั้งค่ะ

.............................................

“จะเป็นไปได้อย่างไร นี่มันในป่านะ กว่าจะเดินทางเข้าไปในเมือง ฉันว่าอย่างต่ำก็ต้องครึ่งค่อนวัน ไหนจะซื้อของ แล้วกลับมาอีก เผลอๆ อาจจะนอนค้างในเมืองก็ได้”

หนุ่มหน้าหวานแกล้งถาม

“แค่ 10 กิโลเอง ไม่ไกลหรอก แต่ทางมันขรุขระ คดเคี้ยวเยอะ รถก็ต้องค่อยๆไป ถึงอย่างไรก็เดินทางไม่ถึงสองชั่วโมงหรอก”

10 กิโลเมตร ป่ากับเมืองห่างกันแค่นี้เองน่ะหรือ ก็ไม่ไกลเท่าไหร่นี่นา เดินทางด้วยรถยนต์ไม่ถึงสองชั่วโมงเพราะถนนขรุขระ ทางคดเคี้ยว ถ้าเดินเท้าจะใช้เวลาเท่าไหร่กัน แล้วหากเดินออกไป จะถึงถนนใหญ่เลยหรือเปล่า เป็นถนนสายหลักที่มีรถวิ่งผ่านไปผ่านมาตลอดไหม....???

พันไมล์ครุ่นคิดในใจ ขณะหาทางหนีทีไล่ให้กับตัวเอง

“ที่ถามนี่ คงไม่คิดจะหนีใช่ไหม ขอบอกเลยนะ แกหนีไม่พ้นหรอก แค่ลงไปข้างล่างก็เจอพวกลูกสมุนของแสนก้าวเต็มไปหมด ถูกลากเข้าป่าไปข่มขืนไม่รู้ด้วย แต่แกอาจจะชอบก็ได้นะ...”

อาบจันทร์ดักคอเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไปตั้งเยอะแยะมากมาย พันไมล์ยิ้มเจื่อนๆ เลิกถามเพราะกลัวอาบจันทร์ผิดสังเกต เอาไว้ค่อยตะล่อมถามวันหลังดีกว่า อีกทั้งคำขู่นั้น ก็ทำให้เขาเลิกคิดที่จะหนีไปตายเอาดาบหน้าได้ชั่วขณะ

“ถ้าอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ฉันก็จะพาแกไปสนุกกับพวกนั้น รับรองแกต้องชอบแน่ๆ”

“เธอเคยลองมาแล้วเหรอ ถึงได้ติดใจเชิญชวนฉันเนี่ย”

พันไมล์ย้อนถามเสียงเรียบ อาบจันทร์ชะงักการจัดวางสำรับอาหาร เงยหน้าจ้องมองพันไมล์ตาวาวอย่างโกรธๆ

“อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับแก ฉันไม่ได้ร่าน มั่วไม่เลือกแบบแกแล้วกัน”

สาวร่างอวบแผดเสียงใส่อย่างโกรธจัด พันไมล์ยิ้มเยือกเย็นก่อนตอบ

“แต่อย่างน้อย เธอก็มีชู้รัก ในขณะที่ยังมีสามีอยู่ทั้งคน อย่างนี้เขาจะเรียกว่าอะไร ไม่ได้มั่ว แต่ทั่วถึงงั้นเหรอ”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด ทนไม่ไหวแล้ว ขอตบแกซักฉาดเถอะ ปากดีนัก”

เถียงสู้ไม่ได้ อาบจันทร์ก็ใช้กำลัง สาวร่างอวบคะเนรูปร่างของตัวเองที่หนาใหญ่ กับร่างบางๆของผู้ชายตัวเล็กแล้วไม่ต่างกันเท่าไหร่ ถ้าตบตีกันจริงๆ เธอก็อาจจะชนะ
คิดได้ดังนั้น อาบจันทร์ก็ถลันเข้ามาหา พอเข้ามาใกล้ก็เงื้อมือหมายจะตบ แต่พันไมล์ชูกำปั้นไว้ เตรียมจะชกหน้า แกล้งขู่ไปอย่างนั้น เพื่อป้องกันตัว เขาไม่มีนิสัยรังแกผู้หญิงอยู่แล้ว แต่ที่ตอบโต้ไปทางวาจา เพราะนึกโกรธสายตาเหยียดหยามของอาบจันทร์ที่มองราวกับเขาไม่ใช่คน เป็นแค่ทาสบำเรอกามของคู่นอนของเธอเท่านั้น