ตอนที่ 22 ทางสายใหม่
รักเรานั้นเป็นเหมือนเส้นขนาน ลากมาพบกันก็คงไม่เจอ เส้นทางที่เธอเดิน สวยงามและเลิศเลอ แต่ฉันมันเดินอยู่กลางทางที่มืดมน
ก้องร้องคลอเสียงเพลงที่ดังมาจากเสตอริโอในห้องนั่งเล่นเบา ๆ ขณะกำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเตรียมตัวเดินทางในวันรุ่งขึ้น วันนี้ตอนเย็นแม่กับน้องสาวก้องจะมาค้างที่ห้องด้วยเพื่อจะได้ไปส่งก้องที่สนามบินในตอนเช้า นี่เป็นการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกของก้องเพื่อไปเก็บข้อมูลวิจัยที่ประเทศจีน แต่ก้องก็ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่เพราะเคยชินกับการอยู่คนเดียวอยู่แล้ว ที่สำคัญช่วงนี้ก้องก็ไม่ได้คบใครจึงไม่ต้องมีห่วงให้คอยพะวง นอกจากนี้ การไปอยู่ไกล ๆ ต่างบ้านต่างเมือง คงจะช่วยให้ก้องลืมเรื่องราวในอดีตไปได้บ้าง
หลังทำตัวห่างจากพงษ์มาได้สักพัก ก้องก็ลาออกจากการเป็นอาจารย์มารับทุนเรียนต่อระดับปริญญาเอกโดยการชักชวนของอาจารย์ที่ปรึกษาสมัยปริญญาโทในสถาบันเดิม เทอมแรกของการเรียน ก้องมาเช่าอพาร์ตเม้นท์อยู่ใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยเพื่อความสะดวกในการเดินทาง นอกจากนี้ยังสามารถเดินทางมาฟิตเนสได้สะดวกกว่าตอนที่อยู่คอนโดด้วย มีอยู่วันหนึ่งก้องเดินสวนกับพงษ์ขณะกำลังเดินไปอาบน้ำ พงษ์เป็นฝ่ายทักก้องก่อนว่า
เป็นไงเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอเลย
ไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่แล้วครับ การบ้านเยอะ ไม่มีเวลา
อ้าว...การบ้านอะไรอ่ะ เป็นอาจารย์ไม่ใช่เหรอ
ผมลาออกมาเรียนต่อเอกน่ะ เรียนมาได้เกือบเดือนแล้ว
อย่างนี้ต่อไปก็ต้องเรียกด็อกเตอร์ก้องแล้วสิ ผมยังไม่ได้เริ่มเรียนโทเลย ว่าจะเรียนอยู่เหมือนกันเพราะเป็นนโยบายของบริษัท แล้วตอนนี้มีแฟนหรือยัง
ยังไม่อยากมีครับ เบื่อกับการต้องคอยตามหึงหวงใคร มันทำให้เราดูไร้ค่ายังไงไม่รู้ ก้องพูดแค่นั้น ก็ขอตัวไปอาบน้ำโดยบอกว่าต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือ ปล่อยให้พงษ์ยืนทำหน้าเจื่อน ๆ อยู่คนเดียว
ช่วงที่เรียนคอร์สเวิร์ก ก้องไม่มีเวลาทำอย่างอื่นจริง ๆ เพราะอาจารย์มีการบ้านมาให้ค้นคว้าแทบทุกวัน พอปลายภาคก็มีเปเปอร์ให้ทำอีก จะได้มีเวลาพักบ้างก็ตอนแม่กับน้องสาวแวะมาหาที่หอพักแล้วออกไปเดินเล่นหาอะไรทานกันที่ห้างใกล้ ๆ ผ่านไปปีครึ่งก้องก็เรียนจบคอร์สเวิร์กด้วยเกรดเฉลี่ย 3.98 พร้อมกับสอบควอลิฟายและโครงร่างวิทยานิพนธ์ผ่านเรียบร้อย หลังจากกลับมาอยู่คอนโดได้เดือนกว่า ๆ ก้องก็เตรียมตัวเดินทางไปเก็บข้อมูลวิจัยที่ประเทศจีนต่อทันทีโดยมีอาจารย์ที่ปรึกษาคอยช่วยติดต่อมหาวิทยาลัยทางโน้นให้ ส่วนก้องมีหน้าที่แค่หาที่พักเองอย่างเดียว ช่วงที่ก้องจะไปอยู่ประเทศจีน แม้จะเป็นปลายฤดูหนาว แต่อากาศยังคงหนาวอยู่ อุณหภูมิประมาณ 5 10 องศา ก้องเลยต้องไปหาซื้อเสื้อกันหนาวตัวใหม่ที่ห้างใกล้บ้าน
แบบนี้สีดำมีไหมครับ ก้องถามพนักงานในร้านขายเสื้อกันหนาวซึ่งมีให้เลือกมากมายหลายรูปแบบ
สีดำเพิ่งขายไปเมื่อวานนี้เองค่ะ ตอนนี้เหลือแค่สีน้ำเงินกับสีน้ำตาลเท่านั้น แต่ของจะเข้ามาใหม่อีกสามวัน จะรอไหมคะ พนักงานถาม
คงรอไม่ได้แล้วครับ เพราะมะรืนนี้ผมต้องบินแล้ว งั้นเอาตัวนี้แล้วกัน ก้องตัดสินใจเลือกสีน้ำตาล ทั้งที่ใจจริงอยากได้สีดำมากกว่า ถึงแม้ในร้านจะมีเสื้อกันหนาวสีดำแบบอื่น ๆ อีกสามสี่ตัว แต่ด้วยความที่ชอบแบบนี้ ก้องเลยไม่เปลี่ยนเป็นตัวอื่น ดูเหมือนดวงของก้องจะโดนแย่งของที่รักที่ชอบอยู่เรื่อย ๆ ทั้งคนทั้งของ จนก้องเริ่มชิน
ในที่สุดวันเดินทางก็มาถึง แม่กับน้องสาวตามมาส่งก้องที่สนามบิน แม้จะบอกตัวเองว่าคงไม่เหงาเพราะปกติก็อยู่คนเดียว แต่พอถึงเวลาจริง ๆ ก้องก็อดใจหายไม่ได้เมื่อต้องไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ก่อนจะเช็คอินเข้าไปรอเครื่องออกที่เกท ก้องหันมากอดลาแม่กับน้องสาว พร้อมสัญญาว่าจะรีบโทรหาทันทีเมื่อถึงที่พักเรียบร้อย
ก้าวแรกที่เหยียบสนามบินกรุงปักกิ่ง ก้องสัมผัสถึงความหนาวเย็นได้ทันที และเกิดความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยกลัวว่าจะไม่มีคนมารับ ทั้งที่ก้องได้อีเมลคุยกับอาจารย์ที่ปักกิ่งแล้วว่าจะมีนักศึกษาของอาจารย์มารอรับที่สนามบิน ระหว่างเข็นรถเข็นใส่กระเป๋ามาถึงทางออก ก้องพยายามชะเง้อมองป้ายที่มีคนมายืนชูอยู่จำนวนมาก ป้ายเหล่านั้นมีทั้งของบริษัททัวร์ที่มารอรับลูกทัวร์ และป้ายของบุคคลทั่วไปที่ระบุชื่อของคนที่พวกเขามารอรับเขียนเป็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษและภาษาจีนด้วยลายมือง่าย ๆ ในที่สุดก้องก็พบป้ายที่เขียนชื่อของตนเองเป็นภาษาอังกฤษถือโดยหนุ่มชาวจีนร่างสูงใหญ่ ผิวขาว ใบหน้ามีหนวดเคราสั้น ๆ รับกับผมทรงสกินเฮดที่ไม่สั้นมากนัก ท่าทางอายุไม่น่าเกิน 40 ก้องรีบเดินตรงไปหาเขาทันทีด้วยความดีใจและถามชื่อเขาเป็นภาษาจีน
ตุ้ยปู้ฉี หนี่ซื่อจาง หย่งปินม่ะ (โทษนะครับ คุณใช่จาง หย่งปินหรือเปล่า)
เขาตอบรับสั้น ๆ พร้อมรอยยิ้มแสดงความเป็นมิตรและยื่นมือจับทักทาย ชั่ววินาทีที่ก้องสัมผัสมือเขา ก้องรู้สึกใจสั่นนิด ๆ แต่ก็พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติไม่ให้อีกฝ่ายจับพิรุธได้ จางช่วยก้องลากกระเป๋าเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ด้านหน้าสนามบิน ท่าทางเขาเป็นคนอัธยาศัยดี คอยชวนก้องคุยตลอดขณะเดินลากกระเป๋าไปด้วยกัน โดยภาษาที่ใช้ในการสนทนาส่วนใหญ่เป็นภาษาอังกฤษเพราะก้องยังพูดภาษาจีนไม่คล่องเท่าไหร่ จากการพูดคุยทำให้ทราบว่าจางเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษอยู่มหาวิทยาลัยทางตอนใต้ของจีน ลามาศึกษาต่อปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยที่ก้องกำลังจะไปทำวิจัย ตอนนี้ใกล้จะจบแล้วเหลือรอสอบวิทยานิพนธ์อย่างเดียว
ขณะที่จางนั่งรถพาก้องมาส่งที่พักใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย สองข้างทางเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ ทำให้ก้องมีโอกาสได้เห็นแสงสียามค่ำคืนของกรุงปักกิ่งตั้งแต่วันแรกที่มาถึง จางแนะนำสถานที่ต่าง ๆ ที่ผ่านมาให้ก้องฟังตลอดทาง ทั้งแหล่งช้อปปิ้งและสถานที่ท่องเที่ยว ตลอดจนตึกสำคัญต่าง ๆ ถึงก้องจะจำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็รู้สึกขอบคุณที่เขามีน้ำใจช่วยแนะนำให้ฟัง เมื่อมาถึงที่พักเขายังช่วยเป็นธุระหาซื้อซิมโทรศัพท์และช่วยติดต่อพูดคุยกับคนดูแลอพาร์ตเม้นท์ให้ จนได้ขนสัมภาระเข้าในห้องพักเรียบร้อย จางจึงขอตัวกลับไปพักผ่อนเพราะค่อนข้างดึกมากแล้ว
เมื่ออยู่ตัวคนเดียว ก้องก็เดินสำรวจภายในห้องพักเป็นอันดับแรก ห้องของก้องไม่กว้างมากนักเพราะเป็นห้องแบ่งซอยมาจากห้องใหญ่อีกที มีเตียงเดี่ยวตั้งชิดด้านหนึ่งของห้อง ด้านตรงข้ามเป็นโต๊ะทำงานขนาดเล็กพร้อมเก้าอี้ขาเหล็กเบาะหนังสีส้มแบบถูก ๆ หนึ่งตัว ด้านหน้ามีระเบียงเล็ก ๆ กว้างเพียง 1X2 ตารางเมตรไว้สำหรับตากผ้า โดยมีประตูกระจกบานเลื่อนกั้นระหว่างตัวห้องกับระเบียง หลังจากจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เรียบร้อย ก้องก็รีบโทรศัพท์หาแม่ทันทีตามสัญญา
ที่นี่หนาวมากเลยอ่ะแม่ ตอนเดินอยู่ข้างนอกแสบหน้าไปหมด เมื่อกี้คนดูแลอพาร์ตเม้นท์เอาผ้าห่มมาเพิ่มให้อีกผืนนึง แล้วก็เอาพัดลมทำความร้อนมาให้ด้วย แต่เปิดได้แป๊บนึงก็ปิดเพราะก้องชอบอากาศเย็นมากกว่า เดี๋ยวถ้าได้ออกไปเที่ยวข้างนอก ก้องจะถ่ายรูปส่งไปให้ดูนะแม่ การสนทนาเป็นไปอย่างรวบรัดเพราะค่าโทรค่อนข้างแพง คืนนั้นกว่าก้องจะนอนหลับได้ก็เกือบเที่ยงคืนเนื่องจากแปลกที่และเวลาที่ปักกิ่งก็เร็วกว่าที่ไทยประมาณ 1 ชั่วโมง
แผนงานที่ก้องเตรียมไว้ ต้องเลื่อนไปเกือบ 1 อาทิตย์เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาโทรมาบอกในตอนเช้าว่าไม่สบาย ก้องจึงคิดว่าจะใช้เวลาช่วงนี้ออกไปเที่ยวสถานที่สำคัญ ๆ ให้ทั่วปักกิ่ง พออาจารย์หายดีจะได้เริ่มทำงานอย่างจริงจัง วันนี้จางพาก้องเดินแนะนำสถานที่ต่าง ๆ ในมหาวิทยาลัย เช่น ห้องสมุด ร้านค้า โรงอาหาร นักศึกษาที่นี่เวลาจะซื้ออาหารทานไม่ต้องจ่ายเงินสด แต่ใช้บัตรนักศึกษารูดที่เครื่องคิดเงินได้เลย ส่วนก้องไม่มีบัตรเลยต้องไปซื้อคูปองเอา
อาหารที่นี่เป็นยังไงบ้าง เหมือนที่เมืองไทยไหม จางถามก้องเป็นภาษาอังกฤษ ขณะนั่งทานอาหารมื้อเที่ยงด้วยกันที่โรงอาหารภายในมหาวิทยาลัย อาหารที่นี่ราคาถูกกว่าร้านข้างนอกค่อนข้างมาก ข้าวราดกับข้าวสองอย่างเพียงถาดละ 4 หยวนเท่านั้น คิดเป็นเงินไทยก็ประมาณ 20 บาท แต่กับข้าวบางอย่างที่มีเนื้อหมูเนื้อไก่เยอะหน่อยก็เพิ่มราคาไปเป็น 6-8 หยวน
ก็คล้าย ๆ กันนะ แต่ที่นี่รู้สึกจะให้ข้าวเยอะมากเลย ก้องใช้ตะเกียบชี้ไปที่ข้าวกองโตซึ่งใส่มาในถาดหลุดแสตนเลส
ก็คนจีนกินจุนี่ครับ คุณตัวผอมแบบนี้คงกินน้อยสินะ
แต่ก่อนก็กินจุแหละครับ น้ำหนักขึ้นจนต้องไปออกกำลังกายที่ฟิตเนส พอผอมลงเลยไม่กล้าทานเยอะอีกเพราะเสียดายค่าเทรนเนอร์
ที่เมืองไทยผู้ชายนิยมเล่นฟิตเนสเหรอครับ
ก้องพยายามนึกหาคำตอบ เพราะฟิตเนสที่ก้องไปแทบจะหาชายแท้ไม่ได้เลย มีแต่พวกก้ามปูเดินสวนกันเต็มไปหมด ที่พอจะดูเป็นชายแท้หน่อยก็อายุเกินห้าสิบไปแล้วทั้งนั้น
เอ่อ...ส่วนใหญ่จะเป็นวัยทำงานน่ะครับ ที่กรุงเทพฯ กว่าจะเลิกงานกันก็เกือบมืดแถมรถก็ติดอีก เลยไม่มีเวลาไปออกกำลังกายตามสวนสาธารณะ ต้องอาศัยออกกำลังกายที่ฟิตเนสเอา
จางพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ก็ยังตั้งคำถามต่อ แล้วคุณมีเพื่อนที่ฟิตเนสเยอะไหมครับ
คำถามของจางสะกิดให้ก้องนึกถึงอดีตที่อยากลืมอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะเพื่อนที่ฟิตเนสนี่หรือที่ทำให้ก้องต้องนอกใจวิทย์ จนยอมทิ้งเขาไปหาพงษ์ คนที่ก้องหลงชอบเขาจนหมดใจ แต่สุดท้ายเขาก็วางก้องไว้ในฐานะเพียงเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น และเมื่อก้องคิดจะกลับไปหาวิทย์อีกอย่างเห็นแก่ตัว ก็โดนเขาตอกหน้าหงายกลับมาอย่างไม่ตั้งใจด้วยการบอกว่าเขามีแฟนใหม่แล้ว สุดท้ายก้องก็ไม่เหลือใคร เป็นผลกรรมที่สาสมแล้วสำหรับคนไม่รู้จักพอเช่นก้อง
