ตอนที่ 8
คนที่โดนหลอก
โรงหนังวันอาทิตย์ ค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษ ยิ่งวันนี้ตรงกับวันสิ้นปีด้วย ผู้คนจึงถือโอกาสพาครอบครัวมาดูหนังกันมากกว่าปกติ บริเวณที่นั่งรอชมภาพยนตร์เต็มไปด้วยผู้คน จนก้องกับวิทย์ต้องไปยืนรออยู่อีกมุมหนึ่งใกล้ ๆ กับเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว
เออ ยังไม่รู้เลย ว่านายชวนเรามาดูเรื่องอะไร ก้องถามขึ้นมาขณะที่มือหนึ่งหยิบป๊อปคอร์นกินไปด้วย
เรื่องบางระจันไง เพิ่งเข้าเมื่อวันที่ 29 นี่เอง เห็นว่าทุ่มทุนสร้างตั้งเยอะ
มิน่าล่ะ แฟนถึงไม่มาดู ทีตอนเรื่อง Autumn in New York หรือ 102 Dalmatians เข้าฉายเมื่อต้นเดือน ไม่ยักกะชวนเรา ไม่รู้หรือไงว่าหนังแนวรบราฆ่าฟันเป็นแนวที่เราไม่ชอบดูมากที่สุด แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้มีโอกาสอยู่ใกล้เขา แม้เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม ก้องนึกในใจ
ได้เวลาแล้วนี่ เข้าไปนั่งในโรงเถอะ ยืนจนเมื่อยขาหมดแล้ว ก้องบอกเมื่อได้ยินเสียงประกาศจากโรงภาพยนตร์
งั้นเดี๋ยวเราไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ นายเข้าไปนั่งก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราตามไป วิทย์ฉีกตั๋วส่วนของตัวเองเก็บไว้และยื่นอีกส่วนให้ก้อง ก่อนจะรีบเดินไปเข้าห้องน้ำ
ขณะที่วิทย์กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงผู้ชาย 2 คน คุยกันบริเวณอ่างล้างมือ
เรื่องนี้จิม แครี่ย์แต่งหน้าซะจำไม่ได้เลยเนอะ
นั่นสิถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้หรอก เออ...แล้วมาดูหนังกับพี่แบบนี้แฟนรู้ไหมเนี่ย
ให้รู้ได้ไงล่ะพี่ เดี๋ยวเขาก็หนีไปอีกสิ กว่าจะขอคืนดีได้อุตส่าห์ปั้นเรื่องแทบตาย จริง ๆ เขาก็ชวนมาดูหนังวันนี้เหมือนกันนะ แต่ผมอยากมาดูกับพี่มากกว่า เลยปฏิเสธเขาไป
แล้วไม่กลัวมาเจอกันเหรอ
จริงสิ วันนั้นก็ลืมถามไปว่าเขาจะไปดูที่ไหน แต่....คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง
อืม...แล้วเมื่อไหร่ถึงจะยอมให้พี่เป็นแฟนจริง ๆ ซะทีล่ะ
อย่าพูดเล้ย ตัวเองมีเมียอยู่แล้วที่บ้าน ยังจะทำเป็นมาให้ความหวัง คบกันไปแบบนี้แหละดีแล้ว ผมก็มีของผม พี่ก็มีของพี่ ยุติธรรมดี ผมว่าไปหาอะไรกินกันดีกว่า ชักเริ่มหิวแล้ว
พี่ก็หิวเหมือนกัน หิวตั้งแต่ตอนที่เราเอาแขนมาโดนแขนพี่ในโรงหนังแล้วล่ะ เสียงทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเดินออกไป
สักพัก ทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบ วิทย์รู้สึกหมดแรง หันหลังพิงประตูด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในใจ เสียงที่เขาได้ยินนั้น คือเสียงของต้น แฟนเขานั่นเอง วิทย์รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ น้ำตาลูกผู้ชายไหลมาคลอที่เบ้าตา ทำไมคนที่เขารักมากที่สุดถึงทำกับเขาได้ขนาดนี้ วิทย์ยกแขนข้างหนึ่งปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาต้น
ฮัลโหล พี่ต้นอยู่ไหนอ่ะ วิทย์พยายามทำเสียงให้เป็นปกติ
เอ่อ...พอดีพี่...พาแม่มาช้อปปิ้งที่เอ็มโพเรียมน่ะ วิทย์มีอะไรเหรอ
เหรอครับ ผมก็อยู่ที่เอ็มโพเรียมเหมือนกัน ผมไปเจอพี่ต้นได้ไหม วิทย์พูดเสียงเรียบ
อ่า..คือ คงไม่สะดวกอ่ะนะ เพราะแม่พี่เขาจะกลับแล้ว เอาไว้วิทย์ค่อยไปหาพี่ที่คอนโดแล้วกัน เอ๊ะ...ทำไมสัญญาณไม่ค่อยชัดเลย ฮัลโหล ๆ ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ...ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด เสียงสัญญาณขาดหายไปแล้ว วิทย์กำโทรศัพท์แน่น ปล่อยน้ำตาไหลอย่างไม่อาย สรุปว่าที่ผ่านมา ต้นหลอกเขามาโดยตลอดเลยใช่ไหม
