ตอนที่ 13
ความเปลี่ยนแปลง
หลังจากวันนั้น พัฒน์มีท่าทีห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คุยเล่นกับก้องเหมือนก่อน ตอนกลางวันก็ปลีกตัวไปทานข้าวคนเดียว แม้วันที่พาพนักงานของโรงแรมไปพักผ่อนที่พัทยาพัฒน์จะดูร่าเริง เป็นผู้นำเล่นเกมทั้งบนรถและริมชายหาดอย่างสนุกสนาน และเข้าขากับก้องได้เป็นอย่างดี แต่ก้องก็มองออกว่าพัฒน์ทำไปตามหน้าที่เท่านั้น ก้องพอจะเข้าใจความรู้สึกของพัฒน์ดี และพยายามหาทางปรับความเข้าใจกับพัฒน์หลายครั้ง แต่ดูเหมือนพัฒน์จะไม่เปิดโอกาสให้ก้องได้อธิบายอะไรเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ก้องเดินเข้าไปพบหัวหน้า
หัวหน้าครับ ผมมาลาออก
ศุภชัยเงยหน้าจากเอกสารกองโต เลิกคิ้วเล็กน้อย
อ้าว...ทำไมล่ะก้อง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า
ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีผมจะไปเรียนต่อ ที่ไม่ได้บอกหัวหน้าตั้งแต่วันที่รู้ผล เพราะตอนแรกผมกะว่าจะไม่ไปเรียนแล้ว แต่แม่ผมไม่ยอม
ดีแล้วล่ะ อนาคตเรายังอีกไกล แล้วเปิดเทอมเมื่อไหร่ล่ะ
ประมาณต้น ๆ มิถุนาครับ
ถ้าอย่างนั้น ก้องช่วยทำต่อไปอีกสักเดือนได้ไหม บอกตรง ๆ ว่าผมเสียดายนะ คนมีความรับผิดชอบแล้วก็หนักเอาเบาสู้แบบก้องเดี๋ยวนี้หายากเต็มที เด็กรุ่นใหม่ ๆ มีแต่ความรู้ แต่ไม่ค่อยมีทักษะการทำงานเท่าไหร่ อยากจะทำแต่งานสบาย ๆ เข้ามาตอนแรกก็เรียกร้องเงินเดือนสูง ๆ ทั้งที่ไม่มีประสบการณ์อะไรเลย
ไม่มีปัญหาครับหัวหน้า เพราะช่วงนี้ผมก็ยังว่างอยู่
ระหว่างที่ก้องนั่งคุยกับหัวหน้า พัฒน์ก็เคาะประตูถือแฟ้มเข้ามาให้หัวหน้าเซ็น
เออนี่ พัฒน์รู้หรือยังว่าก้องเขาจะไม่อยู่กับเราแล้วนะ หัวหน้าพูดขณะส่งเอกสารคืนให้พัฒน์หลังจากเซ็นเสร็จ
พัฒน์สะดุ้งเล็กน้อยโดยไม่มีใครสังเกต เขาตอบหัวหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
ยังไม่ทราบเลยครับ ก้องไม่ได้เล่าให้ผมฟัง
พอดีก้องเขาสอบติดโทน่ะ มิถุนานี้ก็ไปแล้ว เดี๋ยวใกล้ ๆ วันไปค่อยนัดเลี้ยงส่งกัน
ยินดีด้วยนะก้อง... พัฒน์หันไปยิ้มให้ก้อง แววตาเศร้า ๆ เอ่อ หัวหน้าครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ พูดจบพัฒน์ก็เดินออกจากห้องไปทันที
งั้นผมก็ขอตัวเหมือนกันนะครับ ก้องบอกหัวหน้า และรีบเดินตามพัฒน์ออกไปติด ๆ
พี่พัฒน์ ก้องเรียกเบา ๆ ฝ่ายที่ถูกเรียกหันมามอง
เอ่อ...ออกไปคุยกันข้างนอกแป๊บนึงได้ไหม