ตอนที่ 17 (ต่อ)
สามสี่วันมานี้ที่ก้องต้องออกกำลังกายที่ฟิตเนสเพียงลำพัง ก้องรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง มันเป็นอารมณ์เหงา ๆ เศร้า ๆ คล้ายกับเวลาที่ก้องไม่ได้เจอกับวิทย์ในช่วงที่คบกันใหม่ ๆ วันนี้ก้องวิ่งได้ไม่ถึงสิบนาทีก็ไม่อยากวิ่งต่ออีกแล้ว เลยเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องล็อกเกอร์เพื่อจะกลับบ้าน ขณะที่ก้องกำลังคืนผ้าเช็ดตัวตรงบริเวณเคาน์เตอร์ ก็มีมือนุ่ม ๆ มาบีบที่ต้นคอเบา ๆ ก้องจึงหันไปมอง
อ้าว พี่พงษ์ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ก้องแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด
ทำไม คิดถึงเหรอ พงษ์ถามกลับทีเล่นทีจริง ทำเอาก้องหน้าแดงขึ้นมาทันที
บ้าเหรอพี่ ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย ก้องรีบพูดกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง
อ้าวเหรอ นึกว่าเป็น อีกฝ่ายแกล้งแหย่ต่อด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ แล้วทำไมวันนี้เลิกเร็วล่ะ
ผม...เอ่อ ก้องพยายามนึกหาคำตอบ รู้สึกปวดหัวน่ะ
ว้า กำลังจะชวนขึ้นไปว่ายน้ำข้างบนด้วยกันซะหน่อย เห็นเขาติดประกาศไว้ว่าวันนี้เปิดใช้วันแรกนี่ ใช่ไหม พงษ์บ่นเสียดาย
ยังไงก็ว่ายไม่ได้อยู่ดีแหละ ผมไม่ได้เอากางเกงว่ายน้ำมา ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน พี่พงษ์มาหรือเปล่าล่ะ
มาสิ งั้นวันนี้ผมไม่ออกกำลังกายแล้ว กลับบ้านเลยดีกว่า พงษ์เปลี่ยนใจกะทันหัน เก็บบัตรสมาชิกที่เตรียมเอาไว้แลกผ้าเช็ดตัวใส่ในกระเป๋าสตางค์ตามเดิม
แล้ววันนี้ไม่รอน้องมารับเหรอครับ ก้องถามขณะเดินออกมาจากฟิตเนสด้วยกัน
เขาติดงานเลี้ยงที่บริษัทน่ะ คงเลิกดึก ผมเลยขี้เกียจรอ เดี๋ยวแวะทานก๋วยเตี๋ยวกันนะ ร้านนี้ผมทานกับน้องบ่อย ๆ รสชาติใช้ได้
นับเป็นครั้งแรกที่ก้องได้มีโอกาสทานอาหารกับพงษ์ ถึงแม้จะเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวธรรมดาริมทางเดิน แต่ก้องก็รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้เป็นมื้อพิเศษกว่าครั้งไหน ๆ
หายปวดหัวหรือยัง มียาทานหรือเปล่า พงษ์ถามด้วยความเป็นห่วงขณะนั่งรอก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟ
ตอนนี้ไม่ปวดแล้วครับ สงสัยตอนนั่งรถมาฟิตเนสคงอ่านหนังสือบนรถนานไปหน่อยเลยปวดหัว
ถ้ารู้แบบนี้ คราวหลังก็พยายามอย่าอ่านหนังสือบนรถแล้วกัน เออ...เกือบลืม ผมมีของฝากจากขอนแก่นด้วย พงษ์พูดพร้อมกับเปิดกระเป๋าเป้สีดำที่วางบนตักหยิบถุงขนมส่งให้ก้อง นี่เจ้าอร่อยที่สุดของจังหวัดเลยนะ ผมไปทีไรต้องซื้อกลับมาทุกครั้ง
นับวัน ความรู้สึกดี ๆ ที่ก้องมีให้พงษ์ดูเหมือนจะทวีขึ้นเรื่อย ๆ เป็นความรู้สึกที่ไปไกลมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่ก้องก็พยายามปฏิเสธตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าไม่ใช่ เพราะรู้ดีว่าตนยังมีวิทย์อยู่ทั้งคน
