We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: คำสารภาพของเด็กขาย ของคุณดิน" Posted by ดิน on 05-Feb-12 at 09:03 AM อ่านต่อเลยครับ ......................................................................................................... บทที่ 54 หนึ่งมิตรชิดใกล้ หลังจากบอกเรื่องให้ป๊ากับม๊าดีใจ และทำธุระที่บ้านเสร็จ... แล้ว ผมก็กลับเข้ามากรุงเทพฯอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ มุมมอง อะไรๆ ต่างๆ มันก็ผิดไปจากที่เคย.... ระหว่างที่รอเอกสารรับรองการจบการศึกษา ที่ใช้ในการสมัครงาน ผมก็กลับไปที่ร้านของพี่รัตน์ พี่ปิ๊กอีกครั้ง อย่างแรกที่เจอก็คือ พี่ป้อม บาร์เทนเดอร์ คนที่รักผมเหมือนน้องชาย... เดินเข้ามากอด แสดงความยินดี “ดีใจด้วยว่ะ ไอ้น้องชาย เอ็งเก่งมาก...” ผมยกมือไหว้พี่ป้อม... “ขอบคุณครับ พี่” พี่รัตน์ ทำท่าสะบัดสะบิ้ง มองค้อนนิดๆ แต่ผมมองสายตาแกออกว่า ดีใจกับผมอยู่เหมือนกัน แต่พี่ปิ๊กดูเฉยๆ... แปลกเหมือนกัน เพราะ...ผมไม่เคยมีอะไรกับพี่รัตน์ แต่แกก็มีความปรารถนาดีให้ผมอย่างมากมาย ผิดกับพี่ปิ๊ก... ที่ผมเคยถูกเรียกไปบำเรอแกไม่ต่ำว่าสองครั้งหลังจากคืนแรก... คนต่อมาที่มาแสดงความดีใจกับผม ก็คือ ไอ้เพชร... ตอนนี้ มันแกร่งขึ้นมาก... ทำงานอย่างเดียว... เก็บเงิน ไม่เที่ยวเตร่สุรุ่ยสุร่าย... และเริ่มมีลูกค้าประจำมากรายขึ้น... “ดีใจด้วยครับ พี่...” มันเข้ามากอดผม... สายตามันหม่นเศร้าเหมือนเคย... สิ่งที่ผมได้รับมา...มันคือความฝันอันสูงสุดของๆ เด็กหนุ่มอย่างไอ้เพชรเหมือนกัน แต่เมื่อมันทำไม่ได้อย่างที่ฝัน มันก็ยอมรับ และเบนเข็มเป้าหมายใหม่... คือเก็บเงินสักก้อนแล้วก็จะกลับไปอยู่กับยาย ที่ต่างจังหวัด... มันเก็บเงินได้เยอะ... เกือบจะได้ตามที่มันต้องการแล้วเหมือนกัน อีกคนที่จะลืมไม่ได้ก็คือ ไอ้ชล... “กูดีใจกับมึงนะ ดิน...” มันพูด แต่ไม่ยอมสบตาผม “ดีใจที่มีงสมหวัง อย่างที่มึงฝันไว้... กูขอให้มึงโชคดี” ผมจับมือมันไว้ “ยัง... กูยังไม่ได้ไปไหน... มึงอย่าเพิ่งรีบอวยพร... ทำไมมึงต้องหลบตากูด้วยวะ ชล” มันหันมาสบตาผม... น้ำตาเอ่อล้นของตา “ทั้งๆ ที่กูรู้ว่าวันนี้ มันต้องมาถึง... กูดีใจกับมึง... แต่มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไงกับมึง...” ไอ้ชลพูดเบาๆ แบบได้ยินกันสองคน ผมตบใหล่มันเบาๆ “เดี๋ยวคืนนี้กูไปหามึงนะ...” มันพยักหน้า... แล้วหันหน้าไปทางอื่น... ผมเดินแยกออกมา เพราะไม่อยากให้เป็นที่ผิดสังเกตุของคนอื่น... ถ้าถามว่าผมคิดยังไงกับไอ้ชล... ผมรักมันแบบเพื่อน... มันดีกับผมมาก จนผมปฏิเสธความต้องการของมันไม่ลง... ผมจึงยอมมันทุกครั้งที่มันขอ... ส่วนที่มันจะรักผมเป็นอย่างอื่น ผมคงไม่สามารถจะไปห้ามมันได้... และมันก็ไม่เคยเรียกร้องให้ผมรักมันอย่างที่มันรักผม... วันนั้น ลูกค้าเข้าดึกกว่าปรกติ... ประมาณสี่ทุ่ม ลูกค้าจึงค่อยๆ ทะยอยเข้าร้าน...ไม่นานผมก็ได้เข้าไปนั่งกับลูกค้าหน้าใหม่คนนึง... ส่วนไอ้ชลก็ไปนั่งกับลูกค้าอีกโต๊ะนึง ระหว่างนั่งคุยกับลูกค้า... บนเวทีก็มีทั้งเด็กและลูกค้า ผลัดกันขึ้นไปร้องเพลง... รวมไปถึงเจ๊รัตน์ ที่นานๆ จะขึ้นไปร้อง แต่เจ๊ก็ยังครวญเพลง จอมใจจักรพรรดิ เป็นภาษากวางตุ้งเพราะพริ้ง.... แล้ว เจ๊รัตน์ก็ให้ไอ้ชลขึ้นไปร้องเพลง... มันเดินผ่านโต๊ะผมไป... คนอื่นเห็นหรือเปล่าไม่รู้ ผมเห็นมันปรายหางตามองมาทางผมนิดนึง แล้วเดินขึ้นเวทีไป... ไอ้ชลมันร้องเพลงเพราะ... โดยเฉพาะเพลงลูกทุ่ง แต่วันนี้มันมาแปลก... หลังจากเพลงแรกที่เป็นเพลงลูกทุ่งจบไป มันก็หันไปพูดอะไรไม่รู้กับนักดนตรี... แล้วเพลงที่สองก็เริ่มขึ้น “ถ้าผมรักคุณจะผิดมากไหม... รักด้วยหัวใจ แม้ไร้สิทธิ์หวงและห่วง... แอบซ่อนเร้น เหมือนเป็นความผิดใหญ่หลวง... เก็บไปฝันในทรวง ขอเป็นเพียง “ชู้ทางใจ”... ทุกวันต้องการเพียงแค่ได้เห็น... ไม่เคยนึกเป็น เพื่อนนอนแนบเคียงชิดใกล้... เจ็บมามากนัก รักเอยมิเคยสมใจ... เจ็บอีกหนเป็นไร คงทนได้เช่นเดิม... ชู้... ก็เป็นแค่ ชู้ทางใจ... ศาลอาญาแห่งไหน คงไม่ให้รับโทษเพิ่ม... โองการความรัก มิได้ตราห้ามแต่งเติม... คงเป็นสิทธิ์แต่เริ่ม ที่ผมจะแอบรักคุณ... หากคิดแค้นเคืองก็จงอภัย... นึกว่าเห็นใจ โปรดคลายระแวงเคืองขุ่น... อยากห้ามความรัก โถมันห้ามยากนะคุณ... ปล่อยให้ผมว้าวุ่น รักคุณต่อไปเถิดหนา...” พอมันร้องจบก็มีคนปรบมือเกรียว รวมทั้งผมด้วย... ลูกค้าที่นั่งกับมัน เปิดกระเป๋า เอาเงินทิปให้มันร้อยนึง... ไม่มีใครรู้ว่าเพลงที่มันร้อง มีความหมายด้วย... ยกเว้นมันกับผม... “เค้าร้องเพลงเพราะนะ” ลูกค้าที่นั่งอยู่กับผมบอก “ครับ...” ผมหันมาตอบยิ้มๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี... คืนนั้น... ผมไปกับลูกค้าที่โรงแรมชั่วคราว ไม่ไกลจากร้านนัก... วันนี้จะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของไอ้ชลก็ไม่รู้ ลูกค้าค่อนข้างจะเป็นเสือปืนไว... แถมเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหาก เพราะหลังจากเล้าโลมกันเสร็จเรียบร้อย แค่ผมเอา “ไอ้ดินน้อย” ที่ไม่น้อย เสียบเข้าไปมิดอัน... ยังไม่ทันขยับเลย ลูกค้าก็ครางกระตุกเยือก... น้ำแตกออกมาแล้ว... แถมพอหายเกร็ง ก็บอกให้ผมเอาออก... แล้วบอกว่าไม่เอาแล้ว... เสร็จแล้ว... ไล่ให้ผมไปอาบน้ำแต่งตัว... (งานง่ายอย่างนี้ มีอีกไม๊... ทุกที ไอ้ดินต้องหกคะเมนตีลังกา หลังแทบหัก กว่าจะพอใจ) ร่ำลากับลูกค้าเสร็จ ผมก็ยืนหันรีหันขวาง จะกลับไปที่ร้านอีกก็ได้ เพราะมันแค่เที่ยงคืนเท่านั้นเอง แต่นึกไปนึกมา ไปรอไอ้ชลที่ห้องดีกว่า พักหลังผมมีกุญแจห้องมันด้วย... ไปถึงห้องไอ้ชล... อาบน้ำเรียบร้อย... ผมก็มานอนดูทีวี...อยู่บนเตียง จนหลับไปเมื่อไรไม่รู้.... รู้สึกตัวอีกที ตอนผมได้ยินเสียงอะไรกุกกัก... ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นดู... ไฟดวงเล็กเปิด ไอ้ชลน่ะเอง... ท่าทางเมามา ผมยุ่งตกรุ่ยหน้าผาก ชายเสื้อหลุดออกมาอยู่นอกกางเกง... ผมหันไปดูนาฬิกา ตีสอง.... เห็นมันนั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวแล้วก็ทำท่าจะหลับลงไปตรงนั้น... ไอ้นี่ เมาแล้วซกมก... ผมลุกจากที่นอน เดินไปที่โซฟา “ชล... ไปอาบน้ำ... ไหวไหม” มันลืมตาขึ้นมองผมนิดนึง... “ดิน... มึง... มา... แล้ว... เหรอ...” ผมส่ายหน้า... ท่าทางมันจะไม่ไหวแล้ว... นั่งลงปลดกระดุมเสื้อของมันออก ก่อนจะปลดเข็มขัดของมันออก “ดิน... มึงไปนอนเหอะ... ไม่ต้องมายุ่งกะกูหรอก” มันพูดพร้อมกับยึดตะขอกางเกงไว้ ผมไม่สนใจขืนมือมันออก ปลดตะขอกางเกงมันออกมาจนได้ มันดิ้นฮึดฮัด... แต่สู้แรงของผมไม่ได้ ประเดี๋ยวเดียวผมก็ลากตัวเปลือยๆ ของไอ้ชลเข้าไปในห้องน้ำได้สำเร็จ...จับยืนพิงกำแพงห้องน้ำ... เปิดฝักบัวให้รดลงมาที่เราสองคน... พอได้น้ำเย็นๆ รดหัว ก็ดูเหมือนไอ้ชลมันจะได้สติขึ้นมาบ้าง... มันเอามือปิดหน้า สะอื้นฮัก... “ดิน... ทำไมกูต้องรักมึงด้วย...” ผมถึงบางอ้อ... ตอนแรกผมคิดว่ามันเมาเพราะกินเหล้ากับลูกค้ามา... เพราะปรกติมันเป็นคนไม่ชอบกินเหล้าเท่าไร... รู้สึกสงสารมันขึ้นมาจับใจ... “กูยังไม่ได้ไปไหน... ชล กูยังอยู่กับมึงไง...” ผมกอดมันไว้ แล้วใช้มือตบที่ใหล่ ปลอบใจมัน “แต่อีกไม่นาน... มึงก็ต้องไปจากกู...” ไอ้ชลมันกอดผมแน่น สะอื้นฮักๆ... “มึงฟังกูนะ... แต่วันนี้... กูอยู่กับมึง... ตรงนี้... ตั้งแต่กูเข้ามาทำงานใหม่ๆ มึงก็รู้... กูทำแค่กูเรียนจบ... หางานกลางวันทำได้ กูก็จะเลิก... กูไม่เคยคิดว่าจะขายน้ำ เลี้ยงตัวเองไปตลอด... มึงก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ... ชล” ผมพูดยาวให้มันคิด... ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล เพราะไอ้ชลมันนิ่งเงียบ แต่ยังมีสะอื้นออกมาเป็นช่วงๆ... ผมคลายวงแขน ดันตัวมันออก จับหน้ามันไว้ กลิ่นเหล้าหอมๆ ลอยจากปากมันเร้าอารมณ์ผมจนกระเจิดกระเจิง... ก้มลงจูบที่ปากมันเบาๆ... ก่อนจะบดริมฝีปากหนักขึ้น... อย่างที่เคยบอก... ไอ้ชลน่ะ... มันจุดติดง่ายอยู่แล้วครับ โดยเฉพาะกับผม พักเดียวมันก็ยืนซดปากกับผมอย่างไม่ยอมแพ้... และอีกเดี๋ยวดียวมันก็ผลักผมไปติดฝาผนังแทน... และอีกวูบเดียว... ควยผมทั้งแท่งก็หายเข้าไปในปากมันด้วยความชำนาญ... “อูยซซซซ ซี๊ด... ชล... กูเสียว...” ผมแหงนหน้า สูดปาก อย่างเสียวกระสันต์ แต่ละครั้ง ไอ้ชลไม่เคยทำผมผิดหวังเลย... ลีลา “ดูด - อม” ของมัน “ขั้นเทพ” จริงๆ... ผมยืนขาแข็งให้ไอ้ชลมันดูดอยู่พักใหญ่ ค่อยจะผลักหน้ามันออก ประคองให้มันลุกขึ้นมายืนหันหน้าเข้าข้างฝา โดยมีตัวของผมประกบหลังอยู่... ท่ามกลางน้ำที่โปรยลงมาจากฝักบัวที่เปิดค้างอยู่ ผมกอดไอ้ชลจากข้างหลัง... สอดควยเข้าไปตรงหว่างขามัน ดันเข้าดึงออก เบาๆ “ดิน... กูเสียว... ซี๊ด... มึงเอากูเหอะ...” ผมหันหน้าไปมาหาตัวช่วย... เพราะขืนเล่นสด... ไม่มันก็ผมต้องถลอกเจ็บกันไปข้าง... ก็ไปสะดุดกับครีมนวดผม... พอจะใช้แทนกันได้... ไม่นาน... “ควยเจ็ดนิ้วฝังมุก” ของผมทั้งแท่ง ก็จมหายเข้าไปในตัวไอ้ชลด้วยความเต็มอกเต็มใจของมันเอง... ทั้งมันและผม ก็เป็นดาวของร้านด้วยกันทั้งคู่... จึงไม่ต้องสงสัยว่าเราสองคนจะตอบสนองความต้องการให้กันและกันอย่างดุเดือดและเต็มใจ แค่ไหน... เกือบตีสามแล้ว ที่เราประคองกันออกมาจากห้องน้ำ... เช็ดตัวแห้งแล้วจึงค่อยมานอนกอดกันต่อที่เตียง... “กูรักมึงนะ... ดิน” มันซุกหน้ากระซิบกับอกผม... มือมันยังจับควยผม คลึงเม็ดมุกเล่น อยู่ไปมา... “กูรู้...” ผมกอดมันแน่นเข้ามา จุ๊บที่หน้าผากเบาๆ “กูไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมกูถึงรักมึงได้มากขนาดนี้... แต่กูเจ็บเวลาเห็นมึงเศร้า... กูดีใจเวลาเห็นมึงหัวเราะ... กูอยากทำทุกอย่าง แม้กระทั่งไปขอร้องผู้หญิงคนนั้นให้กลับมาหามึง...” มันหมายถึง “น้องษา” ที่มันมีส่วนรับรู้ในเหตุการณ์ โดยตลอด... “กูคงเห็นแก่ตัวเกินไป ถ้าจะยึดมึงไว้กับกู เป็นของกูคนเดียวตลอดไป... ช่างเหอะ... วันนี้... กูมีมึงนอนกอดกูอยู่อย่างนี้ กูก็ควรจะดีใจแล้วใช่ไหม ดิน...” ผมลูบหัวมัน ปลอบประโลม... ผมคงรักมันไม่ได้อย่างที่มันรักผมหรอก... แต่มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงของผม... ไอ้ชล... “หนึ่งมิตรชิดใกล้” ของผมคนนี้.... ......................................................................................................... ตอนนี้เป็น ปฐมบท ที่จุดประกายให้ผมเขียนถึงไอ้ชล ในภาค ดินกะชล ครับ แต่จนบัดนี้ ยังเขียนไม่จบเลย งานเยอะโคดๆ .........................................................................................................

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >อ่านต่อเลยครับ > >......................................................................................................... >[b] >บทที่ 54 หนึ่งมิตรชิดใกล้ >[/b] >หลังจากบอกเรื่องให้ป๊ากับม๊าดีใจ และทำธุระที่บ้านเสร็จ... >แล้ว ผมก็กลับเข้ามากรุงเทพฯอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ มุมมอง อะไรๆ >ต่างๆ มันก็ผิดไปจากที่เคย.... > >ระหว่างที่รอเอกสารรับรองการจบการศึกษา ที่ใช้ในการสมัครงาน >ผมก็กลับไปที่ร้านของพี่รัตน์ พี่ปิ๊กอีกครั้ง > >อย่างแรกที่เจอก็คือ พี่ป้อม บาร์เทนเดอร์ >คนที่รักผมเหมือนน้องชาย... เดินเข้ามากอด แสดงความยินดี > >“ดีใจด้วยว่ะ ไอ้น้องชาย เอ็งเก่งมาก...” > >ผมยกมือไหว้พี่ป้อม... “ขอบคุณครับ พี่” > >พี่รัตน์ ทำท่าสะบัดสะบิ้ง มองค้อนนิดๆ แต่ผมมองสายตาแกออกว่า >ดีใจกับผมอยู่เหมือนกัน แต่พี่ปิ๊กดูเฉยๆ... แปลกเหมือนกัน >เพราะ...ผมไม่เคยมีอะไรกับพี่รัตน์ >แต่แกก็มีความปรารถนาดีให้ผมอย่างมากมาย ผิดกับพี่ปิ๊ก... >ที่ผมเคยถูกเรียกไปบำเรอแกไม่ต่ำว่าสองครั้งหลังจากคืนแรก... > >คนต่อมาที่มาแสดงความดีใจกับผม ก็คือ ไอ้เพชร... ตอนนี้ >มันแกร่งขึ้นมาก... ทำงานอย่างเดียว... เก็บเงิน >ไม่เที่ยวเตร่สุรุ่ยสุร่าย... >และเริ่มมีลูกค้าประจำมากรายขึ้น... > >“ดีใจด้วยครับ พี่...” มันเข้ามากอดผม... >สายตามันหม่นเศร้าเหมือนเคย... >สิ่งที่ผมได้รับมา...มันคือความฝันอันสูงสุดของๆ >เด็กหนุ่มอย่างไอ้เพชรเหมือนกัน >แต่เมื่อมันทำไม่ได้อย่างที่ฝัน มันก็ยอมรับ >และเบนเข็มเป้าหมายใหม่... >คือเก็บเงินสักก้อนแล้วก็จะกลับไปอยู่กับยาย ที่ต่างจังหวัด... >มันเก็บเงินได้เยอะ... >เกือบจะได้ตามที่มันต้องการแล้วเหมือนกัน > >อีกคนที่จะลืมไม่ได้ก็คือ ไอ้ชล... > >“กูดีใจกับมึงนะ ดิน...” มันพูด แต่ไม่ยอมสบตาผม >“ดีใจที่มีงสมหวัง อย่างที่มึงฝันไว้... กูขอให้มึงโชคดี” > >ผมจับมือมันไว้ “ยัง... กูยังไม่ได้ไปไหน... >มึงอย่าเพิ่งรีบอวยพร... ทำไมมึงต้องหลบตากูด้วยวะ ชล” > >มันหันมาสบตาผม... น้ำตาเอ่อล้นของตา > >“ทั้งๆ ที่กูรู้ว่าวันนี้ มันต้องมาถึง... กูดีใจกับมึง... >แต่มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไงกับมึง...” ไอ้ชลพูดเบาๆ >แบบได้ยินกันสองคน > >ผมตบใหล่มันเบาๆ “เดี๋ยวคืนนี้กูไปหามึงนะ...” > >มันพยักหน้า... แล้วหันหน้าไปทางอื่น... ผมเดินแยกออกมา >เพราะไม่อยากให้เป็นที่ผิดสังเกตุของคนอื่น... > >ถ้าถามว่าผมคิดยังไงกับไอ้ชล... ผมรักมันแบบเพื่อน... >มันดีกับผมมาก จนผมปฏิเสธความต้องการของมันไม่ลง... >ผมจึงยอมมันทุกครั้งที่มันขอ... >ส่วนที่มันจะรักผมเป็นอย่างอื่น >ผมคงไม่สามารถจะไปห้ามมันได้... >และมันก็ไม่เคยเรียกร้องให้ผมรักมันอย่างที่มันรักผม... > >วันนั้น ลูกค้าเข้าดึกกว่าปรกติ... ประมาณสี่ทุ่ม >ลูกค้าจึงค่อยๆ >ทะยอยเข้าร้าน...ไม่นานผมก็ได้เข้าไปนั่งกับลูกค้าหน้าใหม่คนนึง... >ส่วนไอ้ชลก็ไปนั่งกับลูกค้าอีกโต๊ะนึง > >ระหว่างนั่งคุยกับลูกค้า... บนเวทีก็มีทั้งเด็กและลูกค้า >ผลัดกันขึ้นไปร้องเพลง... รวมไปถึงเจ๊รัตน์ ที่นานๆ >จะขึ้นไปร้อง แต่เจ๊ก็ยังครวญเพลง จอมใจจักรพรรดิ >เป็นภาษากวางตุ้งเพราะพริ้ง.... > >แล้ว เจ๊รัตน์ก็ให้ไอ้ชลขึ้นไปร้องเพลง... >มันเดินผ่านโต๊ะผมไป... คนอื่นเห็นหรือเปล่าไม่รู้ >ผมเห็นมันปรายหางตามองมาทางผมนิดนึง แล้วเดินขึ้นเวทีไป... > >ไอ้ชลมันร้องเพลงเพราะ... โดยเฉพาะเพลงลูกทุ่ง >แต่วันนี้มันมาแปลก... หลังจากเพลงแรกที่เป็นเพลงลูกทุ่งจบไป >มันก็หันไปพูดอะไรไม่รู้กับนักดนตรี... >แล้วเพลงที่สองก็เริ่มขึ้น >[b] >[i] >“ถ้าผมรักคุณจะผิดมากไหม... รักด้วยหัวใจ >แม้ไร้สิทธิ์หวงและห่วง... > >แอบซ่อนเร้น เหมือนเป็นความผิดใหญ่หลวง... เก็บไปฝันในทรวง >ขอเป็นเพียง “ชู้ทางใจ”... > >ทุกวันต้องการเพียงแค่ได้เห็น... ไม่เคยนึกเป็น >เพื่อนนอนแนบเคียงชิดใกล้... > >เจ็บมามากนัก รักเอยมิเคยสมใจ... เจ็บอีกหนเป็นไร >คงทนได้เช่นเดิม... > >ชู้... ก็เป็นแค่ ชู้ทางใจ... ศาลอาญาแห่งไหน >คงไม่ให้รับโทษเพิ่ม... > >โองการความรัก มิได้ตราห้ามแต่งเติม... คงเป็นสิทธิ์แต่เริ่ม >ที่ผมจะแอบรักคุณ... > >หากคิดแค้นเคืองก็จงอภัย... นึกว่าเห็นใจ >โปรดคลายระแวงเคืองขุ่น... > >อยากห้ามความรัก โถมันห้ามยากนะคุณ... ปล่อยให้ผมว้าวุ่น >รักคุณต่อไปเถิดหนา...” >[/i][/b] > > >พอมันร้องจบก็มีคนปรบมือเกรียว รวมทั้งผมด้วย... >ลูกค้าที่นั่งกับมัน เปิดกระเป๋า เอาเงินทิปให้มันร้อยนึง... >ไม่มีใครรู้ว่าเพลงที่มันร้อง มีความหมายด้วย... >ยกเว้นมันกับผม... > >“เค้าร้องเพลงเพราะนะ” ลูกค้าที่นั่งอยู่กับผมบอก > >“ครับ...” ผมหันมาตอบยิ้มๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี... > >คืนนั้น... ผมไปกับลูกค้าที่โรงแรมชั่วคราว >ไม่ไกลจากร้านนัก... >วันนี้จะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของไอ้ชลก็ไม่รู้ >ลูกค้าค่อนข้างจะเป็นเสือปืนไว... แถมเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหาก >เพราะหลังจากเล้าโลมกันเสร็จเรียบร้อย แค่ผมเอา “ไอ้ดินน้อย” >ที่ไม่น้อย เสียบเข้าไปมิดอัน... ยังไม่ทันขยับเลย >ลูกค้าก็ครางกระตุกเยือก... น้ำแตกออกมาแล้ว... แถมพอหายเกร็ง >ก็บอกให้ผมเอาออก... แล้วบอกว่าไม่เอาแล้ว... เสร็จแล้ว... >ไล่ให้ผมไปอาบน้ำแต่งตัว... (งานง่ายอย่างนี้ มีอีกไม๊... >ทุกที ไอ้ดินต้องหกคะเมนตีลังกา หลังแทบหัก กว่าจะพอใจ) > >ร่ำลากับลูกค้าเสร็จ ผมก็ยืนหันรีหันขวาง >จะกลับไปที่ร้านอีกก็ได้ เพราะมันแค่เที่ยงคืนเท่านั้นเอง >แต่นึกไปนึกมา ไปรอไอ้ชลที่ห้องดีกว่า >พักหลังผมมีกุญแจห้องมันด้วย... > >ไปถึงห้องไอ้ชล... อาบน้ำเรียบร้อย... >ผมก็มานอนดูทีวี...อยู่บนเตียง จนหลับไปเมื่อไรไม่รู้.... > >รู้สึกตัวอีกที ตอนผมได้ยินเสียงอะไรกุกกัก... ผมค่อยๆ >ลืมตาขึ้นดู... ไฟดวงเล็กเปิด ไอ้ชลน่ะเอง... ท่าทางเมามา >ผมยุ่งตกรุ่ยหน้าผาก ชายเสื้อหลุดออกมาอยู่นอกกางเกง... >ผมหันไปดูนาฬิกา ตีสอง.... > >เห็นมันนั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวแล้วก็ทำท่าจะหลับลงไปตรงนั้น... >ไอ้นี่ เมาแล้วซกมก... > >ผมลุกจากที่นอน เดินไปที่โซฟา > >“ชล... ไปอาบน้ำ... ไหวไหม” > >มันลืมตาขึ้นมองผมนิดนึง... > >“ดิน... มึง... มา... แล้ว... เหรอ...” > >ผมส่ายหน้า... ท่าทางมันจะไม่ไหวแล้ว... >นั่งลงปลดกระดุมเสื้อของมันออก ก่อนจะปลดเข็มขัดของมันออก > >“ดิน... มึงไปนอนเหอะ... ไม่ต้องมายุ่งกะกูหรอก” >มันพูดพร้อมกับยึดตะขอกางเกงไว้ > >ผมไม่สนใจขืนมือมันออก ปลดตะขอกางเกงมันออกมาจนได้ >มันดิ้นฮึดฮัด... แต่สู้แรงของผมไม่ได้ >ประเดี๋ยวเดียวผมก็ลากตัวเปลือยๆ >ของไอ้ชลเข้าไปในห้องน้ำได้สำเร็จ...จับยืนพิงกำแพงห้องน้ำ... >เปิดฝักบัวให้รดลงมาที่เราสองคน... > >พอได้น้ำเย็นๆ รดหัว ก็ดูเหมือนไอ้ชลมันจะได้สติขึ้นมาบ้าง... >มันเอามือปิดหน้า สะอื้นฮัก... > >“ดิน... ทำไมกูต้องรักมึงด้วย...” > >ผมถึงบางอ้อ... >ตอนแรกผมคิดว่ามันเมาเพราะกินเหล้ากับลูกค้ามา... >เพราะปรกติมันเป็นคนไม่ชอบกินเหล้าเท่าไร... >รู้สึกสงสารมันขึ้นมาจับใจ... > >“กูยังไม่ได้ไปไหน... ชล กูยังอยู่กับมึงไง...” ผมกอดมันไว้ >แล้วใช้มือตบที่ใหล่ ปลอบใจมัน > >“แต่อีกไม่นาน... มึงก็ต้องไปจากกู...” ไอ้ชลมันกอดผมแน่น >สะอื้นฮักๆ... > >“มึงฟังกูนะ... แต่วันนี้... กูอยู่กับมึง... ตรงนี้... >ตั้งแต่กูเข้ามาทำงานใหม่ๆ มึงก็รู้... กูทำแค่กูเรียนจบ... >หางานกลางวันทำได้ กูก็จะเลิก... กูไม่เคยคิดว่าจะขายน้ำ >เลี้ยงตัวเองไปตลอด... มึงก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ... ชล” >ผมพูดยาวให้มันคิด... ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล >เพราะไอ้ชลมันนิ่งเงียบ แต่ยังมีสะอื้นออกมาเป็นช่วงๆ... > >ผมคลายวงแขน ดันตัวมันออก จับหน้ามันไว้ กลิ่นเหล้าหอมๆ >ลอยจากปากมันเร้าอารมณ์ผมจนกระเจิดกระเจิง... >ก้มลงจูบที่ปากมันเบาๆ... ก่อนจะบดริมฝีปากหนักขึ้น... > >อย่างที่เคยบอก... ไอ้ชลน่ะ... มันจุดติดง่ายอยู่แล้วครับ >โดยเฉพาะกับผม พักเดียวมันก็ยืนซดปากกับผมอย่างไม่ยอมแพ้... >และอีกเดี๋ยวดียวมันก็ผลักผมไปติดฝาผนังแทน... >และอีกวูบเดียว... >ควยผมทั้งแท่งก็หายเข้าไปในปากมันด้วยความชำนาญ... > >“อูยซซซซ ซี๊ด... ชล... กูเสียว...” ผมแหงนหน้า สูดปาก >อย่างเสียวกระสันต์ แต่ละครั้ง ไอ้ชลไม่เคยทำผมผิดหวังเลย... >ลีลา “ดูด - อม” ของมัน “ขั้นเทพ” จริงๆ... > >ผมยืนขาแข็งให้ไอ้ชลมันดูดอยู่พักใหญ่ ค่อยจะผลักหน้ามันออก >ประคองให้มันลุกขึ้นมายืนหันหน้าเข้าข้างฝา >โดยมีตัวของผมประกบหลังอยู่... >ท่ามกลางน้ำที่โปรยลงมาจากฝักบัวที่เปิดค้างอยู่ > >ผมกอดไอ้ชลจากข้างหลัง... สอดควยเข้าไปตรงหว่างขามัน >ดันเข้าดึงออก เบาๆ > >“ดิน... กูเสียว... ซี๊ด... มึงเอากูเหอะ...” > >ผมหันหน้าไปมาหาตัวช่วย... เพราะขืนเล่นสด... >ไม่มันก็ผมต้องถลอกเจ็บกันไปข้าง... ก็ไปสะดุดกับครีมนวดผม... >พอจะใช้แทนกันได้... > >ไม่นาน... “ควยเจ็ดนิ้วฝังมุก” ของผมทั้งแท่ง >ก็จมหายเข้าไปในตัวไอ้ชลด้วยความเต็มอกเต็มใจของมันเอง... > >ทั้งมันและผม ก็เป็นดาวของร้านด้วยกันทั้งคู่... >จึงไม่ต้องสงสัยว่าเราสองคนจะตอบสนองความต้องการให้กันและกันอย่างดุเดือดและเต็มใจ >แค่ไหน... > >เกือบตีสามแล้ว ที่เราประคองกันออกมาจากห้องน้ำ... >เช็ดตัวแห้งแล้วจึงค่อยมานอนกอดกันต่อที่เตียง... > >“กูรักมึงนะ... ดิน” มันซุกหน้ากระซิบกับอกผม... >มือมันยังจับควยผม คลึงเม็ดมุกเล่น อยู่ไปมา... > >“กูรู้...” ผมกอดมันแน่นเข้ามา จุ๊บที่หน้าผากเบาๆ > >“กูไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมกูถึงรักมึงได้มากขนาดนี้... >แต่กูเจ็บเวลาเห็นมึงเศร้า... กูดีใจเวลาเห็นมึงหัวเราะ... >กูอยากทำทุกอย่าง >แม้กระทั่งไปขอร้องผู้หญิงคนนั้นให้กลับมาหามึง...” มันหมายถึง >“น้องษา” ที่มันมีส่วนรับรู้ในเหตุการณ์ โดยตลอด... > >“กูคงเห็นแก่ตัวเกินไป ถ้าจะยึดมึงไว้กับกู >เป็นของกูคนเดียวตลอดไป... ช่างเหอะ... วันนี้... >กูมีมึงนอนกอดกูอยู่อย่างนี้ กูก็ควรจะดีใจแล้วใช่ไหม ดิน...” > >ผมลูบหัวมัน ปลอบประโลม... >ผมคงรักมันไม่ได้อย่างที่มันรักผมหรอก... >แต่มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงของผม... ไอ้ชล... >“หนึ่งมิตรชิดใกล้” ของผมคนนี้.... > >......................................................................................................... > >ตอนนี้เป็น ปฐมบท ที่จุดประกายให้ผมเขียนถึงไอ้ชล ในภาค >ดินกะชล ครับ แต่จนบัดนี้ ยังเขียนไม่จบเลย งานเยอะโคดๆ > >......................................................................................................... Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.