We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: คำสารภาพของเด็กขาย ของคุณดิน" Posted by ดิน on 22-Dec-11 at 11:19 PM บทที่ 29 เด็กเลี้ยง เลี้ยงเด็ก (2) ครับ กลับมาเรื่องเดิมๆ อีกครั้งดีกว่าครับ ครั้งนี้ ผมขอเล่าเรื่องของ เพื่อนร่วมงาน เป็นรุ่นน้องครับ ชื่อ เพชร... ไอ้เพชร เป็นเด็กน่ารัก ตัวเล็กๆ แต่ สมส่วน หน้าหล่อ จมูกโด่ง ปากบาง ดวงตาเศร้าอยู่เป็นนิจ ไอ้เพชร ไม่มีพ่อแม่... อยู่กับยายที่สระบุรี ตั้งแต่เด็กจนจบมอสาม ก็เข้ามากรุงเทพฯ... ทำงานเสริฟ อยู่ร้านอาหารได้เกือบปี ไปทำงานโรงงานอยู่ปีกว่าๆ แล้วโชคชะตาก็ผลักดันให้มัน เข้ามาทำงานที่เดียวกับผม มันเป็นเด็กน่ารักนิสัยดี แต่ไม่ค่อยพูด... มันอยากเรียนหนังสือ แต่ไม่มีโอกาส... เห็นผมทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย มันก็เลยเข้ามาตีสนิทกับผม “พี่ดิน เก่งจังครับ” มันบอกผม ขณะคุยกัน ตอนหัวค่ำยังไม่มีลูกค้าเข้าร้าน แล้วผมเล่าเรื่องของผมให้มันฟัง “เก่งอะไรกัน... พี่ก็แค่ตั้งเป้าหมายว่า พี่อยากจะทำอะไร แล้ว ต้องทำยังไงเท่านั้นเอง” ผมอธิบายให้มันฟัง ไอ้เพชร สนิทกับผม แต่ เป็นความสนิทแบบพี่น้องมากกว่า ผมก็เห็นมันเป็นน้องชายคนนึง... เคยแนะนำ ลูกค้าของผมให้มันก็มี บางทีมันไม่มีเงินกินข้าว ผมมี ผมก็เลี้ยงมัน... ไอ้ชลมันก็รู้ แต่มันเรียกผมกะไอ้เพชรว่า “พ่อกะลูก” เพราะไอ้เพชรมันติดผม รอผมไปกินข้าวกะมันทุกวันที่ผมมาทำงาน จนไอ้ชลหมั่นไส้... หลายๆ ครั้งมันจะชวนผมออกไปสองคน ก็มีอันต้องติดไอ้เพชรออกไปด้วย... จนมันแทนตัวไอ้เพชรกะผมว่า “ลูกชายมึง”.... จนผมหัวเราะ ไอ้เพชรมันก็รู้... ไม่ว่าอะไร ยิ้มๆ ด้วยซ้ำ... เรื่องงาน...ความจริงมันน่าไปกับลูกค้าได้ดี เพราะมันน่ารัก ถ้าผมจะให้เปรียบเทียบกับตอนนี้ เพชรจะมีลักษณะคล้ายกับ บี้ เดอะสตาร์อ่ะครับ แต่ ไอ้เพชรมันขรึมกว่าเท่านั้นเอง... เพราะความเงียบ คุยไม่ค่อยเก่ง ทำให้ เพชร ไม่ค่อยมีลูกค้าประจำนัก... เครื่องเคราของมัน ก็ไม่ได้ขี้เหร่ อะไร เกินมาตรฐานชายไทยอีกตะหาก (ผมเคยไปกะลูกค้าพร้อมๆ กะมัน แต่เราไม่ได้ทำกันเองเหมือนผมกะไอ้ชลหรอกครับ) และแล้ววันนึง โชคชะตา ก็มาถึง วันนี้ลูกค้าที่มาอ๊อฟ ไอ้เพชรไป เป็นหนุ่มใหญ่ ท่าทางภูมิฐานมีฐานะนานๆ จะมาทีนึง ผมเคยเห็นหน้าอยู่สองสามครั้ง แต่ไม่รู้จัก เคยถามพี่รัตน์ ที่เข้าไปคุยกับลูกค้า บอกว่า ลูกค้าคนนี้ไม่ชอบของใหญ่ และก็ไม่ชอบของแปลก... ผมก็เลยตกรอบตั้งแต่รอบแรก... อุ อุ.... ...วันรุ่งขึ้น ผมเข้าไปในร้าน ไอ้เพชรมันก็เดินเข้ามาหา ลากผมไปที่เก้าอี้โซฟา ที่ไม่มีคนนั่ง... “พี่ดิน... ลูกค้าคนเมื่อคืน เค้าอยากให้ผมไปอยู่ด้วย... เค้าจะส่งให้ผมเรียน....” ผมมองหน้ามัน เห็นลูกกะตามันเป็นประกายด้วยความหวัง “แล้ว เอ็งว่ายังไง” “ผมไม่รู้เหมือนกันพี่... ผมอยากเรียนนะ” มันบอกผมอย่างกระตือรือร้น... ไอ้น้องเอ๋ย... คำตอบของเอ็งมันบอกออกมาตั้งนานแล้ว ผมยิ้มให้ “ที่บ้านเค้าเป็นยังไง” “หลังใหญ่โต อยู่แค่สองคน เค้าบอกว่า เป็นญาติๆ กันอ่ะ” “ญาติเค้า ไม่รังเกียจเอ็งเหรอ...” “ไม่นี่ครับ พี่... ดูท่าทางเค้าก็เป็นมิตรดีเหมือนกันครับ” ไอ้เพชรบอก... ดูเหมือนไอ้เพชรจะเต็มไปด้วยความหวังล้นเปี่ยม... สิ่งที่มันฝันมาตลอด กำลังจะเป็นจริงขึ้นมาแล้ว... จนทำให้อย่างอื่นถูกมองข้ามไปหมด “แล้วจะยังไงต่อ” ผมถามเพราะคิดว่าห้ามมัน คงไม่อยู่แล้วละ “เดี๋ยวอีกวัน สองวัน เค้าจะมาคุยกับพี่รัตน์”... อ้อ...มีสู่ขออย่างถูกต้องเหมือนกัน ดี...ดี ผมคิด “แล้ว เอ็งจะไปอยู่กับเค้าเมื่อไร” “อาทิตย์หน้าครับ พี่” “อือ... ก็ขอให้เอ็งโชคดีละกัน... พี่ดีใจด้วย” “ขอบคุณครับพี่...” ครับ และก็เป็นไปอย่างที่ไอ้เพชรมัน บอก อีกสองวัน ลูกค้าคนนั้นก็มาบอกพี่รัตน์ แล้วก็ให้ไอ้เพชรหยุดทำงานโดยให้เงินไว้จำนวนนึง ที่ต้องมาบอกเพราะไอ้เพชรมันพักอยู่ที่ร้าน... (พี่รัตน์ให้เด็กหลายคนพักที่ร้าน แล้วก็ช่วยกันทำความสะอาดร้านไปด้วย) วันที่ลูกค้าจะมารับนั้น ผมเห็นไอ้เพชรมันหน้าตาสดใส แต่งตัวเรียบร้อย... เก็บเสื้อผ้าที่มีไม่กี่ชุดใส่กระเป๋าสะพายหลัง วางหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ เตรียมพร้อม สามทุ่มกว่า ลูกค้าคนที่ว่า ก็มาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน คงจะเป็นคนที่อยู่บ้านเดียวกันอย่างที่มันเล่าให้ฟัง... ลูกค้าเข้าไปคุยกับพี่รัตน์ไม่นาน ก็ส่งสัญญานให้ไอ้เพชรมัน “ไปกันเถอะ” มันไหว้ลาพี่รัตน์ พี่ปิ๊ก แล้วก็มาลาผม “ผมไปนะครับ พี่ดิน” “เออ... โชคดีว่ะ ไอ้น้องชาย... ว่างๆ ก็โทรมาคุยกันบ้างนะ” “ครับพี่” ผมมองมันเดินออกประตูร้านไปอย่างยินดีไปกับมัน ภาวนาให้มันไปให้รอด... ก้าวสู่เส้นทางที่มันไฝ่ฝันอยากจะทำ... “โชคดีเว้ย... เพชร...” ผมนึก ......................................................................................................... ... เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ.... เรื่องของไอ้เพชรก็เริ่มจางหายไปจากความทรงจำ เรื่องเรียนของผมที่ต้องลงใหม่อีกวิชานึงที่ไม่ผ่านตอนเทอมสอง เลยต้องลงภาคฤดูร้อน และต้องเอาให้ผ่าน ไม่งั้นไม่จบสี่ปี... ผมก็เลยค่อนข้างเครียดพอสมควร เลยทำให้ลืมนึกถึงไอ้เพชรไปเลย ......................................................................................................... วันเสาร์.... ผมมาถึงปากซอยที่ร้าน ประมาณ เกือบทุ่มครึ่ง... กำลังจะเดินเข้าซอย ไอ้ชล เดินมาจากไหนไม่รู้ เรียกผมไว้ “ดิน...มึงมานี่ก่อน” “ทำไมวะ...” “มึงไปดูลูกชายมึงก่อน...” ผมงงๆ กับคำพูดของมัน ตอนนั้นไม่ได้นึกถึงไอ้เพชร เพราะเห็นมันเงียบไป คิดว่ามันคงจะไปได้ดี กับลูกค้าคนนั้น นี่มันก็เกือบเดือนแล้ว “อะไรวะ...” ผมถามมัน เพราะมันดึงผมไปที่ซอยเข้าหอมัน... ก็ผมเพิ่งนอนกับมันเมื่อคืน กลับไปตอนสายๆ นี่มันจะดึงผมไปที่หอมันทำไมอีก... “มึงอย่าบอกนะ ว่ามึงท้อง... แล้วออกลูกมาเป็นผู้ชาย” ผมพูดติดตลก “ทะลึ่ง”... มันหันมาด่าผม หน้าแดง... เวลามันงอนผมแล้วทำหน้าแดง มันน่ารักเป็นบ้าเลย... พั่บผ่า... ถ้าไม่ติดว่าต้องทำงานคืนนี้ กูข่มขืนมึงแน่ ไอ้ชล... มันไม่พูดอะไรต่อ... ดึงผมไปที่ห้องมัน... ไขกุญแจ เปิดประตูเข้าไป... ผมเห็นใครคนนึง นอนอยู่ที่เตียง... เฮ้ย... นี่ลูกกูกะมึง โตขนาดนี้เลยเหรอ ไอ้ชล... ผมกำลังจะหันไปถามมันด้วยประโยคนี้ แต่มันกลัวผมออกนอกเรื่องอีก มันก็เลยเดินไปที่เตียง เขย่า ตัวคนที่นอนอยู่... .........................................................................................................

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >[b] >บทที่ 29 เด็กเลี้ยง เลี้ยงเด็ก (2) >[/b] >ครับ กลับมาเรื่องเดิมๆ อีกครั้งดีกว่าครับ ครั้งนี้ >ผมขอเล่าเรื่องของ เพื่อนร่วมงาน เป็นรุ่นน้องครับ ชื่อ >เพชร... ไอ้เพชร เป็นเด็กน่ารัก ตัวเล็กๆ แต่ สมส่วน หน้าหล่อ >จมูกโด่ง ปากบาง ดวงตาเศร้าอยู่เป็นนิจ > >ไอ้เพชร ไม่มีพ่อแม่... อยู่กับยายที่สระบุรี >ตั้งแต่เด็กจนจบมอสาม ก็เข้ามากรุงเทพฯ... ทำงานเสริฟ >อยู่ร้านอาหารได้เกือบปี ไปทำงานโรงงานอยู่ปีกว่าๆ >แล้วโชคชะตาก็ผลักดันให้มัน เข้ามาทำงานที่เดียวกับผม > >มันเป็นเด็กน่ารักนิสัยดี แต่ไม่ค่อยพูด... >มันอยากเรียนหนังสือ แต่ไม่มีโอกาส... เห็นผมทำงานไปด้วย >เรียนไปด้วย มันก็เลยเข้ามาตีสนิทกับผม > >“พี่ดิน เก่งจังครับ” มันบอกผม ขณะคุยกัน >ตอนหัวค่ำยังไม่มีลูกค้าเข้าร้าน >แล้วผมเล่าเรื่องของผมให้มันฟัง > >“เก่งอะไรกัน... พี่ก็แค่ตั้งเป้าหมายว่า พี่อยากจะทำอะไร แล้ว >ต้องทำยังไงเท่านั้นเอง” ผมอธิบายให้มันฟัง > >ไอ้เพชร สนิทกับผม แต่ เป็นความสนิทแบบพี่น้องมากกว่า >ผมก็เห็นมันเป็นน้องชายคนนึง... เคยแนะนำ >ลูกค้าของผมให้มันก็มี บางทีมันไม่มีเงินกินข้าว ผมมี >ผมก็เลี้ยงมัน... > >ไอ้ชลมันก็รู้ แต่มันเรียกผมกะไอ้เพชรว่า “พ่อกะลูก” >เพราะไอ้เพชรมันติดผม รอผมไปกินข้าวกะมันทุกวันที่ผมมาทำงาน >จนไอ้ชลหมั่นไส้... หลายๆ ครั้งมันจะชวนผมออกไปสองคน >ก็มีอันต้องติดไอ้เพชรออกไปด้วย... จนมันแทนตัวไอ้เพชรกะผมว่า >“ลูกชายมึง”.... จนผมหัวเราะ ไอ้เพชรมันก็รู้... ไม่ว่าอะไร >ยิ้มๆ ด้วยซ้ำ... > >เรื่องงาน...ความจริงมันน่าไปกับลูกค้าได้ดี เพราะมันน่ารัก >ถ้าผมจะให้เปรียบเทียบกับตอนนี้ เพชรจะมีลักษณะคล้ายกับ บี้ >เดอะสตาร์อ่ะครับ แต่ ไอ้เพชรมันขรึมกว่าเท่านั้นเอง... >เพราะความเงียบ คุยไม่ค่อยเก่ง ทำให้ เพชร >ไม่ค่อยมีลูกค้าประจำนัก... เครื่องเคราของมัน ก็ไม่ได้ขี้เหร่ >อะไร เกินมาตรฐานชายไทยอีกตะหาก (ผมเคยไปกะลูกค้าพร้อมๆ กะมัน >แต่เราไม่ได้ทำกันเองเหมือนผมกะไอ้ชลหรอกครับ) > >และแล้ววันนึง โชคชะตา ก็มาถึง > >วันนี้ลูกค้าที่มาอ๊อฟ ไอ้เพชรไป เป็นหนุ่มใหญ่ >ท่าทางภูมิฐานมีฐานะนานๆ จะมาทีนึง >ผมเคยเห็นหน้าอยู่สองสามครั้ง แต่ไม่รู้จัก เคยถามพี่รัตน์ >ที่เข้าไปคุยกับลูกค้า บอกว่า ลูกค้าคนนี้ไม่ชอบของใหญ่ >และก็ไม่ชอบของแปลก... ผมก็เลยตกรอบตั้งแต่รอบแรก... อุ อุ.... > >...วันรุ่งขึ้น ผมเข้าไปในร้าน ไอ้เพชรมันก็เดินเข้ามาหา >ลากผมไปที่เก้าอี้โซฟา ที่ไม่มีคนนั่ง... > >“พี่ดิน... ลูกค้าคนเมื่อคืน เค้าอยากให้ผมไปอยู่ด้วย... >เค้าจะส่งให้ผมเรียน....” > >ผมมองหน้ามัน เห็นลูกกะตามันเป็นประกายด้วยความหวัง > >“แล้ว เอ็งว่ายังไง” > >“ผมไม่รู้เหมือนกันพี่... ผมอยากเรียนนะ” >มันบอกผมอย่างกระตือรือร้น... ไอ้น้องเอ๋ย... >คำตอบของเอ็งมันบอกออกมาตั้งนานแล้ว ผมยิ้มให้ > >“ที่บ้านเค้าเป็นยังไง” > >“หลังใหญ่โต อยู่แค่สองคน เค้าบอกว่า เป็นญาติๆ กันอ่ะ” > >“ญาติเค้า ไม่รังเกียจเอ็งเหรอ...” > >“ไม่นี่ครับ พี่... ดูท่าทางเค้าก็เป็นมิตรดีเหมือนกันครับ” >ไอ้เพชรบอก... >ดูเหมือนไอ้เพชรจะเต็มไปด้วยความหวังล้นเปี่ยม... >สิ่งที่มันฝันมาตลอด กำลังจะเป็นจริงขึ้นมาแล้ว... >จนทำให้อย่างอื่นถูกมองข้ามไปหมด > >“แล้วจะยังไงต่อ” ผมถามเพราะคิดว่าห้ามมัน คงไม่อยู่แล้วละ > >“เดี๋ยวอีกวัน สองวัน เค้าจะมาคุยกับพี่รัตน์”... >อ้อ...มีสู่ขออย่างถูกต้องเหมือนกัน ดี...ดี ผมคิด > >“แล้ว เอ็งจะไปอยู่กับเค้าเมื่อไร” > >“อาทิตย์หน้าครับ พี่” > >“อือ... ก็ขอให้เอ็งโชคดีละกัน... พี่ดีใจด้วย” > >“ขอบคุณครับพี่...” > >ครับ และก็เป็นไปอย่างที่ไอ้เพชรมัน บอก อีกสองวัน >ลูกค้าคนนั้นก็มาบอกพี่รัตน์ >แล้วก็ให้ไอ้เพชรหยุดทำงานโดยให้เงินไว้จำนวนนึง >ที่ต้องมาบอกเพราะไอ้เพชรมันพักอยู่ที่ร้าน... >(พี่รัตน์ให้เด็กหลายคนพักที่ร้าน >แล้วก็ช่วยกันทำความสะอาดร้านไปด้วย) > >วันที่ลูกค้าจะมารับนั้น ผมเห็นไอ้เพชรมันหน้าตาสดใส >แต่งตัวเรียบร้อย... >เก็บเสื้อผ้าที่มีไม่กี่ชุดใส่กระเป๋าสะพายหลัง >วางหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ เตรียมพร้อม > >สามทุ่มกว่า ลูกค้าคนที่ว่า ก็มาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน >คงจะเป็นคนที่อยู่บ้านเดียวกันอย่างที่มันเล่าให้ฟัง... >ลูกค้าเข้าไปคุยกับพี่รัตน์ไม่นาน ก็ส่งสัญญานให้ไอ้เพชรมัน > >“ไปกันเถอะ” > >มันไหว้ลาพี่รัตน์ พี่ปิ๊ก แล้วก็มาลาผม “ผมไปนะครับ พี่ดิน” > >“เออ... โชคดีว่ะ ไอ้น้องชาย... ว่างๆ ก็โทรมาคุยกันบ้างนะ” > >“ครับพี่” > >ผมมองมันเดินออกประตูร้านไปอย่างยินดีไปกับมัน >ภาวนาให้มันไปให้รอด... ก้าวสู่เส้นทางที่มันไฝ่ฝันอยากจะทำ... >“โชคดีเว้ย... เพชร...” ผมนึก > >......................................................................................................... > >... เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ.... >เรื่องของไอ้เพชรก็เริ่มจางหายไปจากความทรงจำ >เรื่องเรียนของผมที่ต้องลงใหม่อีกวิชานึงที่ไม่ผ่านตอนเทอมสอง >เลยต้องลงภาคฤดูร้อน และต้องเอาให้ผ่าน ไม่งั้นไม่จบสี่ปี... >ผมก็เลยค่อนข้างเครียดพอสมควร เลยทำให้ลืมนึกถึงไอ้เพชรไปเลย > >......................................................................................................... > >วันเสาร์.... > >ผมมาถึงปากซอยที่ร้าน ประมาณ เกือบทุ่มครึ่ง... >กำลังจะเดินเข้าซอย ไอ้ชล เดินมาจากไหนไม่รู้ เรียกผมไว้ > >“ดิน...มึงมานี่ก่อน” > >“ทำไมวะ...” > >“มึงไปดูลูกชายมึงก่อน...” > >ผมงงๆ กับคำพูดของมัน ตอนนั้นไม่ได้นึกถึงไอ้เพชร >เพราะเห็นมันเงียบไป คิดว่ามันคงจะไปได้ดี กับลูกค้าคนนั้น >นี่มันก็เกือบเดือนแล้ว > >“อะไรวะ...” ผมถามมัน เพราะมันดึงผมไปที่ซอยเข้าหอมัน... >ก็ผมเพิ่งนอนกับมันเมื่อคืน กลับไปตอนสายๆ >นี่มันจะดึงผมไปที่หอมันทำไมอีก... “มึงอย่าบอกนะ >ว่ามึงท้อง... แล้วออกลูกมาเป็นผู้ชาย” ผมพูดติดตลก > >“ทะลึ่ง”... มันหันมาด่าผม หน้าแดง... >เวลามันงอนผมแล้วทำหน้าแดง มันน่ารักเป็นบ้าเลย... พั่บผ่า... >ถ้าไม่ติดว่าต้องทำงานคืนนี้ กูข่มขืนมึงแน่ ไอ้ชล... > >มันไม่พูดอะไรต่อ... ดึงผมไปที่ห้องมัน... ไขกุญแจ >เปิดประตูเข้าไป... ผมเห็นใครคนนึง นอนอยู่ที่เตียง... เฮ้ย... >นี่ลูกกูกะมึง โตขนาดนี้เลยเหรอ ไอ้ชล... >ผมกำลังจะหันไปถามมันด้วยประโยคนี้ >แต่มันกลัวผมออกนอกเรื่องอีก มันก็เลยเดินไปที่เตียง เขย่า >ตัวคนที่นอนอยู่... > >......................................................................................................... Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.