วันนี้เป็นวันจันทร์ เราก็มาโรงเรียนปรกติ แต่มีคนหนึ่งหายไป
ไอ้หมูนั่นเอง มันหายไป เพราะถ้าเรามาเราจะต้องเจอมันก่อน
เป็นคนแรกๆ แต่วันนี้กลับไม่เจอใครเลย ส่วนยูน่ะเหรอไม่ต้อง
พูดถึง เจ้าพอมาช้าตลอด หากวันนั้นลืมทำการบ้านมานะเราจะ
เห็นเขามาเช้ามากเลย ต่อ... ยูเราไม่เห็นไอหมูเลยนะ หายไปไหนอ่ะวันนี้ทำไมมันแปลกๆแบบนี้
ยู... ไม่รู้ซินะ เดี๋ยวเราทำการบ้านแปปนะ
* เรารู้อยู่ในใจแล้วหล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเห็นสีหน้าของยูมันฟ้อง
แต่เราก็ทำเป็นไม่รู้ไปซะ วันทั้งวันหมูไม่เข้ามาคุยกับพวกเราเลย ยูก็
ไปคุยอะไรกับหมูไม่รู้ แต่เราไม่ได้เข้าไปด้วย แต่เราเห็นท่าไม่ค่อยดี
เลยหล่ะเราก็เลยต้องเข้าไปอย่างเสียมิได้
ต่อ... หมูแกเป็นอะไร เราไม่สบายใจเลยนะที่เพื่อนเป็นแบบนี้
หมู... พวกแกก็น่าจะรู้ดีอยู่นี่ว่าเรื่องอะไร ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังกันหรอกนะ
เราไม่ชอบ
ยู... เฮ้ยเราขอโทษนะ วันนั้นเรารีบไปจริงๆนะ ไม่เห็นมาเราเลยไปกันก่อนอ่ะ
หมู... ไม่จริงพวกแกไม่อยากให้เราไปด้วยใช่ไหม เพราะว่าเราเห็นนะว่าหลังจากเราเดินมาตรงนี้ เราเห็นพวกแกเดินออกไปข้างนอกแล้วแต่ตามไปไม่ทัน ทำไมต้องโกหกด้วยล่ะ เรามาตามนัดนะไม่ใช่ไม่มา แต่พวกแกไม่รอเรา ..
ต่อ... จริงเหรอ ก็ไหนยูบอกว่า ....
ผมก็ได้แต่นิ่ง พูดอะไรไม่ออกเลย ในใจก็คิดอยู่ว่า ไหนๆมันก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดอะไร ก็กะจะเคลียร์ให้จบๆไปเราจะได้มาเหมือนเดิมกันอีก
ยู... เออ เราผิดเองแหละ วันนั้นเราแค่อยากไปเร็วๆหน่อย ก็เลยไม่ได้รอนายอ่ะ เราก็เลยบอกต่อว่า คุยกับนายแล้วไม่มีอะไรหรอก เราขอโทษนะ..
ต่อ... หมู เราก็ขอโทษด้วยนะ ที่เราไม่ได้รอนาย ก็เราไม่นึกนี่ว่ามันจะเป็นแบบนี้ไม่งั้นเรายังไม่ไปหรอก ขอโทษๆ นะๆ
หมู... ทำกันขนาดนี้นึกว่าขอโทษจะหายเหรอ เราเสียใจนะ ดีนะที่เราเป็นคนใจเย็นคิดได้เร็ว เออ ให้อภัยพวกแกก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ เพื่อนกันคบกันต้องแสดงความจริงใจต่อกันซิวะ เพื่อเป็นการไถ่โทษมื้อกลางวันนี้ จ่ายค่าข้าวค่าขนมให้ด้วยละกัน
ต่อ/ยู... ฮ่าฮ่าฮ่า ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้เลย
** ดีนะที่หมูเป็นคนใจเย็น มีสติไตร่ตรองเรื่องราวต่างๆได้ดี เลยทำให้เรากลับมาเข้าใจกันอีกครั้ง ไม่เอาอีกแล้ว เจ้ายูแท้ๆที่สร้างเรื่องขึ้นมา มีอีกจะตืบซะให้เลยค่อยดู
*** มื้อกลางวันจายซะเกือบหมดกระเป๋าเลย ไอ้หมูมันเล่นงานซะสะใจมันเลย
ช่วงที่เราได้ขึ้นเรียนไม่กีนาทีครูประจำชั้นของเราก็เข้ามา เขาชื่อครูปิ่น มาประกาศหาสมัครคนเขาชมรมเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียน ทั้งห้องไม่มีใครสมัครเลย แต่เพื่อนๆก็เห็นแววว่าเรากับเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่ชื่อนุ้ย น่าจะดีที่สุด นุ้ยนี่เป้นเพื่อนที่รู้จักกันตอนม.ต้นนะ ก็ไม่สนิทมากแต่ก็รู้สึกได้ว่าเขาคนนี้แหละเป็นมิตรที่ดีและจะเป็นเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่จะต้องสนิทกับเราในอนาคต ครูปิ่นก็พูดเชิงบังคับให้เรากับนุ้ยต้องสมัคร เราทั้งสองก็เลยต้องลงชื่อไว้แล้วรอไปคัดเลือกตัว แต่ตอนนั้นครูต้องการมากกว่านั้นก็เอาสิ่งต่างๆมาหลอกล่อนักเรียนว่าหากเข้าชมรมนี้จะได้คะแนนเสริม ทีนี้สมัครกันใหญ่เลย
จากวันนั้น จะบอกว่ามีแค่เรากับนุ้ยเท่านั้นที่ไปคัดเลือก และก็ได้เป็นตัวจริงซะด้วยซิ มันเป็นชมรมของครูกี้ ดูจากชื่อก็น่าจะรู้แล้วนะว่าเขาเป็นใคร ฮ่าฮ่า เขามีทีมเล็กอยู่แล้ว ต้องการทำทีมใหญ่ด้วยก็เลยเปิด
เราต้องไปซ้อมทุกเย็นเลยนะ เลยมีเวลาไปเดินเที่ยวกับยู/หมูได้น้อยลง แต่เพื่อนๆสองคนนี้เข้าใจเราดีว่าเรามาทำหน้าที่ของโรงเรียนอยู่และอีกอย่างเป็นหน้าที่ของห้องด้วยที่ต้องมีตัวแทน ทุกเย็นยูจะอยู่เป้นเพื่อนจนเรากลับบ้าน เพราะว่าหอเขาอยู่ข้างหน้าโรงเรียนนี่เอง ส่วนเจ้าหมูน่ะเหรอ พับกระดานกลับบ้านไปตั้งแต่ 5โมงเย็นแล้ว เพราะว่าช่วงนี้รถประจำที่มารับ เขามาเร็วกลับเร็ว ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะ
แต่ก็สนุกดีนะ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะลงตัวซะแล้วหล่ะ
ปล.เชียร์ลีดเดอร์เต้นประกอบเพลงและมีการโยนตัวนะ
