ตอนที่ 23ระหว่างที่พวกเรานั่งรอเรียกรวมพลครั้งสุดท้าย เพื่อนๆ ต่างก็เริ่มลาเพื่อนในหมู่และเพื่อนต่างหมู่กัน ผมเองก็ลาไอ้แบ๊ดเป็นคนแรก ผมเดินเข้าไปตบไหล่มันเบาๆ แล้วพูดว่า
" โชคดีนะเพื่อน ขอบใจที่มึงช่วยกูจากไอ้ยุทธคืนนั้น ถ้าไม่ได้มึง กูคงตายไปแล้ว "
ไอ้แบ๊ดยิ้มกริ่ม
" เออ กูดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับมึง บอกตรงๆ กูไม่นึกว่ามึงจะเป็นเกย์เลยนะ หน้าตาท่าทางมึงดูไม่ออกเลยว่ะ ถ้าไม่ได้แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันก็คงไม่รู้ โชคดีๆ ไอ้ตี๋แว่น "
ผมกับไอ้แบ๊ดแลกเบอร์กัน แล้วผมก็ไปลาไอ้ช่วง ไอ้ปราการ และไอ้เทอดพงษ์ มัน 3 คนยิ้มให้ผม ไอ้ช่วงพูดขึ้นมาก่อน
" ไปดีนะมึง ถึงกูจะไม่ค่อยได้คุยกับมึงเท่าไหร่ แต่มึงก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของกูเลยนะ "
ไอ้เทอดพงษ์พูดขึ้นมาบ้าง
" ขอโทษนะที่กูเคยพูดไม่ดีกับมึง ตอนนั้นกูนึกว่ามึงเป็นเกย์จริงๆ แต่มึงบอกว่าไม่ได้เป็น กูก็จะเชื่อมึง โชคดีนะไอ้หนุ่ม ช่วงเวลา 7 วันที่ฝึกร่วมกับมึง กูสนุกมาก "
ผมจับมือไอ้เทอดพงษ์แน่น แววตาของผมเปล่งประกายด้วยความตื้นตัน
" กูรักมึงนะ เพื่อน "
ไอ้เทอดพงษ์ยิ้ม ไอ้ปราการพูดว่า
" เออ กูก็ขอให้มึงโชคดี เรียนจบเร็วๆ นะมึง "
ผมยิ้มให้เพื่อนทั้ง 3 คน แล้วพูดช้าๆ
" กูดีใจมากเลยที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกมึง ขอให้พวกมึงทุกคนโชคดีโว้ย "
ปรี๊ดดดดดดดดดดดด......
เสียงนกหวีดเรียกรวมพลครั้งสุดท้ายดังขึ้นแล้ว ผมและเพื่อนๆ รีบวิ่งไปเข้าแถวยังลานรวมพลอย่างรวดเร็ว ครูฝึกตรวจเช็คว่าทุกคนคืนอุปกรณ์ของหลวงหมดแล้วหรือยัง พอเช็คครบทุกอย่างแล้ว หัวหน้าชุดฝึกก็สั่งหน้าแถวด้วยเสียงดังฟังชัด
" ทั้งหมด แถว ! ตรง ! ตามระเบียบ พัก ! "
ทุกคนปฏิบัติตาม หัวหน้าชุดฝึกกวาดตามองแถวของนศท. แล้วพูดต่อ
" ผมขอแสดงความยินดีกับนศท. ทุกท่าน ที่กำลังจะได้เป็นว่าที่ร้อยตรี พวกคุณมีความมุ่งมั่น เพียรพยายาม ฝ่าฟันอุปสรรคมาจนจบปี 5 ได้ ในภายภาคหน้า พวกคุณจะต้องเป็นกำลังสำคัญของประเทศชาติ ต้องปกป้องประเทศชาติให้รอดพ้นจากภยันตรายยามมีภัย ขอให้จำคำของผมไว้ นักศึกษาวิชาทหารเป็นกำลังพลสำรองของประเทศ ไม่ใช่พระรอง แต่เป็นพระเอก ขอให้ทุกคนยึดมั่นและจำไว้ว่า " ความมีวินัย เป็นเกียรติของนักศึกษาวิชาทหาร " ผมขอให้ทุกคนโชคดี เดินทางกลับบ้านด้วยความปลอดภัย "
แล้วหัวหน้าชุดฝึกก็ปล่อยให้ทุกคน แยกย้ายกันไปเอาเป้สนาม ทยอยเอามาใส่ไว้ในรถ ก่อนที่จะกลับเราต้องนั่งรถไปทำพิธีปิดที่ลานพระบรมรูปรัชกาลที่ 6 ก่อน ผมนำเป้สนามมาใส่ไว้ในรถ ยังพอมีเวลาเหลือเพราะเพื่อนคนอื่นยังทยอยเอาเป้สนามใส่ในรถกันอยู่ ก็เลยเดินไปที่ลานรวมพลอีกครั้ง แล้วกวาดตามองไปรอบๆ พลางนึกถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้ เขาชนไก่..
ที่เขาชนไก่ ผมได้รู้จักกับเพื่อนแท้ คือ ไอ้อ๊อต กับ ไอ้เทพ และยังรู้จักเพื่อนอีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นไอ้เด่น หัวหน้าหมู่จอมซ่า ไอ้ปกป้อง ไอ้สันติ ไอ้บอม ไอ้กร หัวหน้ากองพัน ไอ้ธีระ เพื่อนที่ผมคิดกับมันมากกว่าคำว่าเพื่อน ไอ้แบ๊ด ไอ้ช่วง ไอ้ปราการ ไอ้เทอดพงษ์ และเพื่อนคนอื่นอีกมากมายที่ผมได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา ณ เขาชนไก่ รวมทั้งครูพิชิต ครูฝึกแสนดีที่ผมจะไม่มีวันลืม
ที่เขาชนไก่ ผมได้เรียนรู้วิถีแห่งลูกผู้ชายซึ่งผมไม่เคยได้เรียนจากตำราเล่มไหน ๆ ทั้งไอ้โต้งและไอ้ยุทธ พวกมันทำให้ผมได้รู้ซึ้งถึงคำว่า ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย และทำให้ผมรู้จักที่จะปกป้องมัน และรักษามันไว้ โดยเฉพาะไอ้ยุทธ มันทำให้ผมเป็นคนสู้คนตั้งแต่วันนั้น
เขาชนไก่ สอนให้ผมต่อสู้กับความยากลำบาก ให้ผมอดทนต่อความเจ็บปวด ไม่ท้อแท้ต่ออุปสรรค ทำให้ผมเป็นคนเข้มแข็งมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เขาชนไก่ได้หล่อหลอมให้เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อ่อนแอ กลายเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวทั้งร่างกายและจิตใจ วันนี้ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับโลกภายนอกอย่างเข้มแข็งและองอาจ ในฐานะที่เป็น " ว่าที่ร้อยตรี " คนหนึ่งของกองทัพไทย
ถ้าผมไม่ได้เรียนร.ด. ไม่ได้มาฝึกที่เขาชนไก่ ผมคงไม่ได้สิ่งดีๆ เหล่านี้ ขอบคุณเขาชนไก่จริงๆ ที่สอนสิ่งดีๆ ให้กับผม ผมจะไม่ลืมสถานที่แห่งนี้เลยตราบชั่วชีวิต
ผมทรุดตัวลงหมอบ กราบลงไปบนผืนแผ่นดินเขาชนไก่ทันที นี่เป็นการแสดงความเคารพต่อสถานที่ที่ผมรักยิ่งเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปผมคงไม่มีโอกาสมาที่เขาชนไก่นี้อีกแล้ว วินาทีที่อุ้งมือของผมสัมผัสกับผืนดิน ลมเย็นๆ ก็พัดมาปะทะใบหน้าของผม ทำให้ผมชุ่มชื่นหัวใจอย่างประหลาด ผมเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สิงสถิต ณ เขาชนไก่แห่งนี้ คงอวยพรให้ผมโชคดีเช่นกัน ขอบคุณจริงๆ ครับ..ขอบคุณมาก
ผมลุกขึ้นยืนตรง ปาดน้ำตาที่หลั่งออกมาด้วยความปลื้มปีติ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถ เดินทางไปทำพิธิปิดที่ลานพระบรมรูปรัชกาลที่ 6
..............................................
(ติดตามตอนจบในวันพรุ่งนี้นะครับ)
