ตอนที่ 6" กลิ้งก็กลิ้งว่ะ แล้วใครจะประเดิมเป็นคนแรกล่ะ " ไอ้สันติถาม
" มึงไง หัวหน้าหมู่ มึงก่อนเลย " ไอ้บอมพูด แล้วพยายามดันหลังไอ้สันติให้เดินไปที่จุดกลิ้ง แต่ไอ้สันติรีบร้องลั่น
" ไอ้ห่า ไม่เอ๊า มึงกลิ้งก่อนเหอะว่ะ กูไม่อยากประเดิม "
" อะไรวะ ทำไมต้องเป็นกูด้วย ยังไงๆ กูก็ไม่กลิ้งเป็นคนแรกแน่ ๆ "
ไอ้บอมปฏิเสธเป็นพัลวัน ทุกคนในหมู่เกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาอยู่นาน ไม่มีใครยอมกลิ้งก่อนเลย ทันใดนั้นครูฝึกที่แอบดักอยู่ทางด้านล่างก็โผล่ออกมา เขาแหงนหน้าขึ้นมองพวกเราทุกคน ชี้นิ้วกราด แล้วตะโกนลั่น
" เฮ้ย ! ไอ้หมู่นั้นทำอะไรอยู่วะ ทำไมไม่กลิ้งซักที กลิ้งลงมาเร็วๆ เลยพวกมึง ! ชักช้ามึงโดนแดกแน่ เร็ว! "
ไอ้สันติได้ยินครูฝึกพูดแบบนั้นก็กัดฟันพูดกับเพื่อนๆ ในหมู่
" เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว กูในฐานะที่เป็นหัวหน้าหมู่ ก็จะยอมกลิ้งเป็นคนแรก ตามกูมาเร็วๆ ล่ะ "
ทุกคนรีบตอบรับ
" เออ โชคดีนะเพื่อน "
ไอ้สันติยิ้มให้เพื่อนทุกคนนิดนึง แล้วลงนอนตะแคง ก่อนจะกลิ้งลงไปด้วยความรวดเร็ว ไอ้สันติกลิ้งหลุนๆ ลงไปจนถึงพื้นข้างล่าง แล้วจึงรีบลุกขึ้นวิ่งไปยืนอยู่หน้าครูฝึกคนนั้น ใบหน้าของมันมีร่องรอยของความเจ็บปวดไม่ใช่น้อย แต่มันพยายามฝืนทำสีหน้าให้เป็นปกติ กลิ้งลงไปแบบนี้ มันคงจะปวดหลังและเคล็ดตามตัวพอสมควรเลย ผมคิดในใจ
เพื่อนๆ ในหมู่ทยอยกลิ้งลงไปทีละคนๆ จนเหลือผมกับไอ้ธีระอยู่ 2 คน ไอ้ธีระมองหน้าผมแล้วพูดว่า
" มึงไปก่อนเลย โชคดีนะเพื่อนนะ "
ผมถอดแว่นเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วกัดฟันตอบไอ้ธีระ
" เออ มึงเองก็โชคดีเช่นกันว่ะ รีบๆ ตามกูมานะ "
พูดจบผมก็ลงนอนตะแคง แล้วออกแรงกลิ้งลงไปตามทางกลิ้งอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกตอนกลิ้งนั้นมันย่ำแย่จริงๆ เวียนหัวมากจนแทบอ้วก ผมกลิ้งหลุนๆ ลงมาจนถึงพื้น แล้วก็รีบลุกขึ้นยืนวิ่งไปเข้าแถว ชุดฝึกของผมเปื้อนดินเป็นปื้นดำๆ เต็มไปหมด ไม่นานไอ้ธีระก็กลิ้งตามลงมา แล้ววิ่งมาเข้าแถวเช่นกัน
ครูฝึกหน้าบึ้ง แผดเสียงลั่น
" ชักช้า อืดอาด กว่าจะกลิ้งลงมาได้ เกี่ยงกันแทบเป็นแทบตาย ! ทั้งหมด สก๊อตจัมป์ 50 ครั้ง ปฏิบัติ ! "
ทุกคนกัดฟันกรอด ผมได้ยินไอ้บอมแอบด่าครูฝึกเบาๆ
" ไอ้เหี้ย ! จำไว้นะมึง "
แต่คำสั่งก็ต้องเป็นคำสั่ง ทุกคนสก๊อตจัมป์จนครบ 50 ครั้ง เสร็จแล้วต่างก็ยืนหอบแฮ่กๆ ลิ้นห้อยด้วยความเหนื่อยอ่อน ยังไม่ทันจะได้หยุดพัก ครูฝึกก็สั่งต่อ
" จวนจะหมดเวลาฝึกแล้ว รีบกลับไปที่ฐานซะ ไม่มีเวลาไปหาเสาอื่นแล้ว พวกมึงเสือกช้าเอง หมู่อื่นเขาหากันได้ครบ นี่อะไรวะ หาได้แค่เสาเดียวเอง กระจอกชิบหาย ไปโดนแดกที่ฐานละกัน ทั้งหมด แถว ? ตรง ! วิ่ง หน้า ? วิ่ง ! "
ทุกคนออกวิ่งทันที เราวิ่งเข้าไปในป่าทึบอีกครั้งเพื่อกลับฐาน ผมเหนื่อยจนแทบขาดใจ ร้อนก็ร้อน จะหยุดวิ่งก็ไม่ได้ ต้องแข็งใจวิ่งไปเรื่อยๆ ขณะที่ผมกำลังวิ่งอย่างอ่อนอกอ่อนใจนั้น ก็ได้ยินเสียงไอ้ปกป้องตะโกนเสียงดัง พลางชี้ไปด้านข้าง
" เฮ้ย นั่นไง เสาหลักที่ 2 พวกเราเจอเสาหลักที่ 2 แล้ว "
ทุกคนหยุดวิ่ง แล้วเดินไปที่เสาหลักซีเมนต์ช้าๆ พลางยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน ก็ยังดีที่เจอ 2 หลัก ถึงจะเป็นการเจอโดยบังเอิญก็เถอะ หลังจากที่บันทึกว่าเจอเสาที่ 2 แล้ว ไอ้สันติก็สั่งทุกคนในหมู่ให้วิ่งต่อ
" ไป ออกวิ่งต่อเหอะพวกเรา หมดเวลาแล้วว่ะ กลับช้าเดี๋ยวจะโดนทำโทษหนัก "
ทุกคนจึงออกวิ่งต่อ แต่ต่างก็เริ่มวิ่งช้าลงแล้วเพราะเหนื่อยมาก ไม่นานก็เปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเดินเร็วๆ แทน ไม่มีใครพูดคุยกันเลย ผมเดินไปหอบไป รู้สึกเหนื่อยและร้อนจนแทบจะเป็นลม ขาก็เมื่อยล้าจวนเจียนจะก้าวต่อไปไม่ไหว แต่ก็ต้องฝืนเดินต่อไป พลางให้กำลังใจตัวเองว่า เราต้องสู้ เราจะแพ้ไม่ได้ เพื่อนคนอื่นๆ ก็มีสภาพไม่ต่างกับผม ทุกคนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าแบบสุดขีด ต่างก็เดินหอบแฮ่กๆ เหงื่อแตกเต็มแผ่นหลังกันทั้งนั้น เดินเท่าไหร่ๆ ก็ไม่ถึงฐานซะที ทำไมมันไกลขนาดนี้ก็ไม่รู้ ผมคิดแล้วรีบก้าวเดินฉับๆ เพื่อที่จะได้ถึงเร็วๆ แต่แล้วตีนผมก็เกิดไม่มีแรงเสียดื้อๆ มันชาไปชั่วขณะ ทำให้ผมเสียศูนย์ ยืนโงนเงนไปมาก่อนจะล้มคะมำคางฟาดพื้นอย่างแรง ปึ่ก !
ไอ้ธีระที่เดินตามมาตกใจ รีบโผเข้าไปประคองผมที่ล้มไปกองกับพื้น แล้วเขย่าตัวผมแรงๆ ก่อนจะพูดเสียงดัง
" เฮ้ย หนุ่ม มึงเป็นไร อยู่ดีๆ ล้มเฉยเลย ไหวมั๊ยวะเนี่ย "
ผมยิ้มแล้วค่อยๆ ลุกขึ้น ก่อนจะตอบมัน
" ขอบใจที่ห่วงกู กูยังไหวว่ะ เมื่อกี้ตีนคงเป็นตะคริว ก้าวแล้วมันไม่ไป เลยล้มว่ะ "
ไอ้ธีระตบไหล่ลูบหลังผมเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ แล้วพูดช้าๆ
" ไหวแน่นะมึง สีหน้ามึงดูไม่ดีเลย "
ผมมองหน้าไอ้ธีระยิ้มๆ
" ไหวสิวะ ลูกผู้ชาย แค่นี้ไม่ตายหรอก ไปกันต่อเหอะ "
แล้ว เรา 2 คนก็เดินต่อ ไอ้ธีระเปลี่ยนมาเดินข้างๆ ผม แล้วกอดคอโอบไหล่ผมไปตลอดทาง ด้วยความที่ผมเหนื่อยล้าจนไม่มีเวลามาสนใจเรื่องอื่น ทำให้ผมไม่ทันเฉลียวใจว่า เพราะเหตุใดไอ้ธีระถึงได้เป็นห่วงเป็นใยผมมากขนาดนี้ ในที่สุดก็ถึงฐาน หัวหน้าหมู่แต่ละหมู่รายงานการค้นหาเสาหลักซีเมนต์ให้ครูฝึกทราบ หมู่ของเราเจอ 2 หลัก ก็โดนทำโทษสก๊อตจัมป์แค่ 20 ครั้ง บางหมู่หาไม่ได้ก็มี ก็โดนเยอะหน่อย 40 ครั้งเลย หมู่ไหนหาได้ครบก็ไม่โดน มีแค่ 3 หมู่เท่านั้นที่หาได้ครบทั้ง 3 เสา แม่งโคตรเก่งเลย
หลังจากโดนทำโทษแล้ว ก็ได้เวลาแดกข้าวกลางวัน มื้อนี้ผมแดกกับไอ้สันติ กับข้าวคือน้ำพริกแตงกวาที่รสชาติโคตรเผ็ดเลย ผมแดกไม่ค่อยจะได้ แดกแต่ข้าวเปล่าๆ ซะเยอะ เพื่อที่จะได้มีแรงไว้ฝึกต่อในตอนบ่าย แดกข้าวเสร็จก็ล้างหม้อ ไปเติมน้ำในกระติกจนเต็ม แล้วมานั่งคุยกับเพื่อนๆ ในหมู่ รอเวลาฝึกในภาคบ่าย
...................................
ตอน บ่ายเราฝึก " การยิงปืนฉับพลัน " คือการฝึกยิงปืนในท่าต่างๆ ที่ต่อเนื่องกัน เช่น ยืนยิง แล้วเปลี่ยนเป็นนั่งยิง ครูฝึกให้ยิงคนละ 20 นัด ผมและเพื่อนๆ นั่งรอนานมากกว่าจะได้ยิง การฝึกยิงและการทำท่ายิงก็เหมือนตอนปี 3 พอทุกคนเข้าประจำตามช่องยิงเรียบร้อยแล้ว ครูฝึกก็จะสั่งท่ายิงไปเรื่อยๆ นักศึกษาวิชาทหารทุกคนก็ทำตามคำสั่ง
" ยืน .. เตรียมยิง ! "
ผมยืนขึ้นทำท่าเตรียมยิง และค้างไว้อย่างนั้น แล้วครูฝึกก็สั่งให้ยิง ทุกคนก็ยิงอย่างสะใจ เสียงดัง ปังๆๆๆๆๆ เสียงปืนดังมากๆ จนแก้วหูแทบแตก หลังจากนั้นครูฝึกก็สั่งให้เปลี่ยนท่า
" นั่งสูง นั่ง .. เตรียมยิง ! "
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
" นอน - เตรียมยิง ! "
ผมล้มตัวลงนอนคว่ำทำท่ายิงตามคำสั่ง แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนนอนลงไปบนอะไรบางอย่างที่ไม่เรียบ พอมองไปรอบๆ ถึงได้เข้าใจ บริเวณที่ผมนอนยิงนั้นเต็มไปด้วยหญ้าเจ้าชู้ มันเกาะติดเต็มแขนเสื้อ และขากางเกงผมหมดเลย ยังดีที่ตอนฝึกนี้ครูฝึกอนุญาตให้เอาแขนเสื้อลงมาได้ถึงข้อมือ ไม่งั้นแย่แน่ๆ ครูฝึกสั่งให้พวกเราทำท่ายิงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แถมตะโกนด่าคนที่ทำท่ายิงช้าอยู่ตลอดเวลา
" เฮ้ย ไอ้นั่นน่ะ นอนยิงดีๆ สิวะ ทำท่าเหมือนไม่เคยฝึกทำท่ายิงปืนมาก่อนเลย ไอ้คนนั้นก็อย่ายุกยิก นิ่งเข้าไว้ ไม่ต้องไปสนใจหญ้าที่แม่งติดตามตัวมึงหรอก เดี๋ยวเลิกยิงแล้วค่อยเอาออก เอ้า ไอ้ห่านั่น บอกว่าอย่ายุกยิกไง เดี๋ยวโดนวิดพื้นนะสัด นิ่งๆ สิวะ อยากโดนวิด 100 ครั้งรึไง ! "
ผมนอนฟังเสียงตะโกนด่าทอของเหล่าครูฝึกด้วยความรู้สึกไม่พอใจ ครูฝึกปี 4 นี่โหดและเถื่อนกว่าปี 3 มาก ดูไม่เป็นมิตรเท่าตอนปี 3 แถมชอบสั่งทำโทษอยู่ตลอดเวลา บ้าอำนาจชิบหาย! แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าครูฝึกทำได้แค่ด่าและทำโทษเท่านั้น จะไม่มีการลงไม้ลงมือกับนักศึกษาวิชาทหารเด็ดขาด
ครูฝึกคนนั้นเดินไปเดินมาหลายรอบ ก่อนจะแผดเสียงลั่นด้วยความไม่พอใจ
" ทั้งหมด ลุก...วิดพื้น 50 ครั้ง ปฏิบัติ ! "
ทุกคนทำหน้างงๆ ว่าโดนทำโทษเรื่องอะไร แต่ก็ขัดคำสั่งครูฝึกไม่ได้ จำต้องลุกขึ้นยืน แล้วลงไปวิดพื้นจนครบ 50 ครั้ง พอเสร็จแล้วครูฝึกก็สั่งต่อ
" ทุกคนลงไปนอนยิงใหม่ แล้วจำไว้ ! อย่ายุกยิกอีก ถ้าเห็นใครยุกยิกแค่คนเดียว โดนเล่นหมดทั้งกองร้อยแน่ๆ นอน .. เตรียมยิง ! "
ผมล้มตัวลงนอนทำท่าเตรียมยิงอีกครั้ง ไอ้บอมที่นอนยิงอยู่ที่ช่องยิงข้างๆ ผมแอบด่าลอดไรฟันออกมาเบาๆ
" สั่งทำโทษอยู่นั้นแหละ กรอดด เจ็บใจจริงๆ กูทำอะไรพวกมันไม่ได้เลย "
ผมก็คิดเหมือนไอ้บอม ตอนนี้ทำได้แค่อดทนอย่างเดียว ให้มันผ่านๆ ไป เดี๋ยวก็สบายแล้ว ครูฝึกสั่งให้ทุกคนยิงปืนด้วยท่าต่างๆ จนครบ 20 นัด แล้วให้มีการตรวจเป้า ผลคือผมยิงเข้าเป้าไม่กี่นัด นอกนั้นยิงไม่เข้าเลย ก็ยังดี นับว่าฝีมือการยิงปืนของผมพัฒนาขึ้นจากเมื่อตอนปี 3 นิดหน่อย สำหรับรายละเอียดเกี่ยวกับท่ายิงปืนและการตรวจเป้านั้นผมได้เล่าไปอย่าง ละเอียดแล้วในภาค 1 จะไม่ขอกล่าวซ้ำอีกเนื่องจากมันเหมือนเดิมทุกอย่างครับ
พอเรายิงปืนกันเสร็จ ครูฝึกก็สั่งให้พักยาว ผมและเพื่อนๆ พากันนั่งแกะหญ้าเจ้าชู้ที่ติดตามเสื้อผ้าออก มันเยอะจริงๆ ถึงขนาดต้องช่วยกันแกะ แต่ไม่นานก็แกะออกหมด แล้วก็พากันไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา เติมน้ำใส่กระติกจนเต็ม แล้วมานั่งคุยกับเพื่อนในหมู่ต่อ แต่พวกเราก็ไม่ค่อยจะคุยอะไรกันเท่าไหร่เพราะต่างก็เหนื่อยกันมาก อากาศก็ร้อนสุดๆ ผมเริ่มหมดแรงแล้วเพราะใช้พลังงานมามากตั้งแต่เช้า ร่างกายมันอ่อนล้าไปหมด ก็เลยนั่งหลับตาหลังพิงต้นไม้ ไอ้ธีระเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผมแล้วตบไหล่ผมแรงๆ ก่อนจะพูดยิ้มๆ
" เฮ้ย เป็นไรวะ หน้าซีดเลย จะเป็นลมรึเปล่า เอ้ายาดม ดมซะจะได้สบายขึ้น "
ไอ้ธีระยื่นหลอดยาดมให้ผม ผมรับหลอดยาดมของมันมาดมแล้วยิ้มแห้งๆ
" ขอบใจ ขอบใจ กูไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้จะเป็นลม แค่เหนื่อยมากเท่านั้นเอง "
ไอ้ธีระโอบไหล่ผมไว้แล้วพูดต่อ
" เข้มแข็งเข้าไว้นะมึง นี่แค่วันที่ 2 เองนะ มึงจะต้องเจออะไรอีกเยอะ "
ผมยิ้มให้มัน แต่ไม่ได้ตอบอะไร ไอ้ธีระมองหน้าผม
" หนุ่ม กูถามอะไรอย่างหนึ่งได้มั๊ย "
" ได้สิ มึงอยากถามอะไรก็ถามมาได้เลย ถามเยอะๆ ก็ได้นะ ถ้ากูตอบได้กูจะตอบ "
" มึงมีแฟนหรือยัง "
ผมอึ้งไปนิดนึง ไม่นึกว่าไอ้ธีระจะถามตรงแบบนี้ แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับผมเพราะผมเจอคำถามลองเชิงชายแบบนี้มามากแล้ว ถ้าคนถามเป็นผู้ชายแท้ๆ คำตอบก็รู้ๆ กันอยู่ ผมกลั้นใจตอบมันไปว่า
" มีแล้วสิวะ อายุขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีแฟนก็กระไรอยู่นะ "
" แล้วแฟนมึงอายุเท่าไหร่ น่ารักมั๊ยวะ "
ไอ้ธีระยิงคำถามต่อ ผมเริ่มอึดอัดที่จะตอบคำถามของมันบ้างแล้ว แต่ด้วยความที่ผมต้องปกปิดความเป็นเกย์ของผมเอาไว้ไม่ให้ใครๆ รู้ แม้แต่กับเพื่อนๆ ในหมู่ ผมก็เลยต้องโกหกมันไป
" อายุอ่อนกว่ากู 1 ปีว่ะ หน้าตาก็น่ารัก ขาวๆ น่าเจี๊ยะดี "
ไอ้ธีระทำท่าจะถามต่อ ผมรีบตัดบททันที
" พอเลยพอ มึงจะถามอะไรกูอีก ไอ้คนขี้สงสัย อย่ามายุ่งเรื่องแฟนกูเลย กูรักของกูนะ กูรักกับมันมาหลายปีแล้วด้วย มึงรู้ป่าว นี่กูกะว่าพอกูเรียนจบป. ตรี กูจะแต่งงานกับมันเลย กูอยากมีลูกเร็วๆ พ่อกูอยากอุ้มหลานว่ะ 555 กูคิดไว้ว่าจะมีลูกซัก 3 คน เป็นผู้ชายหมดเลย จะได้สืบสกุลไปยาวๆ "
ผมแกล้งพูดไปเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่สุดจะฝืนใจเพราะรู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่ก็ต้องพูดเพื่อให้ไอ้ธีระตายใจและเชื่อว่าผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ไอ้ธีระนั่งฟังอย่างสงบ พอผมหยุดพูด มันก็จ้องหน้าผมเขม็ง แล้วถามในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดออกมา
" แล้วแฟนมึง ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ "
ผมอ้าปากค้าง ไม่นึกว่าคำถามนี้จะหลุดออกมาจากปากไอ้ธีระ ผมแกล้งผลักหลังมันเบาๆ แล้วหัวเราะลั่น
" 55555 ไอ้เหี้ยเอ๊ย ถามโง่ๆ มึงก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเพศไหน ยังจะเสือกมาถามกูอีก "
" กูไม่รู้ เพศไหนล่ะ ตอบกูมาสิ "
ไอ้ธีระคาดคั้นจะรู้ให้ได้ สีหน้ามันจริงจังมาก ผมเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนใจขึ้นมาเสียแล้ว โชคดีที่ผมเหลือบไปเห็นไอ้กรเดินอยู่คนเดียว ก็เลยตะโกนเรียกมัน ไอ้กรก็เลยเดินมานั่งคุยด้วย และผมก็เปลี่ยนประเด็นไปคุยเรื่องอื่นๆ ต่อโดยที่ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย แต่ในใจผมยังสงสัยว่า ไอ้ธีระถามผมแบบนี้ทำไม
หรือมันรู้ว่าผมไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ...เป็นไปไม่ได้ ผมแมนออกอย่างนี้ ไม่มีใครรู้แน่นอนว่าผมเป็นเกย์
แล้วมันถามผมทำไม ผมสงสัยจริงๆ
........................................
ตกเย็น
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ครู ฝึกเป่านกหวีดเรียกรวมอีกครั้งเพื่อแดกข้าวเย็น จำไม่ได้ว่าแดกอะไร แต่มื้อนี้ได้แดกกับไอ้ธีระ พอแดกเสร็จ ล้างหม้อเสร็จ ก็มีการตรวจผม ส่วนใหญ่ทุกคนจะตัดผมถูกระเบียบมาแล้ว คือตัดทรงรองทรงสูงสั้นๆ ( ไม่ได้ไถกบาลเกรียนเหมือนเมื่อตอนปี 3 ) แต่ผมเองตัดมาสั้นกว่าคนอื่นเขาเล็กน้อยเพราะไม่อยากมีปัญหา บางคนที่เหี้ยๆ แมนๆ ก็โกนกบาลเลย บางคนก็ตัดสกินเฮดหรือทรงนักเรียน แต่ก็เป็นส่วนน้อย ส่วนใหญ่จะตัดรองทรงกันทั้งนั้น มีน้อยคนที่ผมยาวจริงๆ ครูฝึกก็สั่งให้ไปตัดซะให้เรียบร้อย แล้วก็ให้พัก ก่อนที่จะเข้าสถานีการฝึกในช่วงค่ำ ตอน 6 โมงครึ่ง ยังไม่รู้ว่าจะต้องฝึกอะไร แต่สนุกแน่ๆ
