เรื่องนี้เป็นนิยายของผมเอง เคยลงในเว็บ เว็บหนึ่งมาแล้ว เมื่อราวๆเดือนตุลาคม 53 ตอนนี้ก็อยากแบ่งปันดู เรื่องมุกเรื่องอะไรๆอาจเก่าไปบ้าง ก็อ่านเอาเพลินนะครับ อ้อ แต่ละตอนอาจสั้นไปหน่อยนะครับ รักลึกๆ ไม่กล้าทึกทัก By Worayut
ตอนที่ 1
ผมเหลือบดูนาฬิกานี่ก็ใกล้เวลา 4 ทุ่มแล้ว เกือบได้เวลาปิดร้าน จะได้กลับที่พักเสียที วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พรุ่งนี้ก็เป็นวันเสาร์ ไชโย ดีใจจังเลย ไปเคลียร์บัญชีหน่อยดีกว่าเรา กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ๆ ก็มีเสียงแทรกเข้ามา
พี่คับ ขอกาแฟอะไรก็ได้ ขมๆหน่อย ที่หนึ่ง หนุ่มคนหนึ่ง ก้าวพรวดพราดเข้ามาพลางนั่งที่โต๊ะแรกของร้าน ท่าทางเมาๆ เพลีย ๆ ยังไงพิกล
เอ่อ น้องครับ พอดีร้านพี่ใกล้ปิดแล้ว พี่เกรงว่าจะไม่สะ............. คำว่า สะดวก ยังไม่ทันหลุดจากปากผม เขาก็ขัดขึ้นเสียก่อน
โธ่พี่ อย่าปฎิเสธผมเลย วันนี้ผมก็โดนมาแล้วรอบนึง ผมนั่งไม่นานหรอก กะว่าจะจิบกาแฟซักหน่อย ตาจะได้สว่างซะที เดี๋ยวผมจะได้ขี่รถกลับหอได้ ได้ทีพูดเสียยาวเลย แล้วก็ฟุบโต๊ะไปเรียบร้อย เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆ วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันเสาร์ กลับดึกหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้วกัน นึกว่าช่วยเหลือคน เกิดขี่รถแล้วเป็นอะไรขึ้นมาจะบาปเราเสียเปล่าๆ
อืมม ก็ได้ครับ งั้นรอซักครู่ โชคดีนะเนี่ย ถ้ามาช้ากว่านี้พี่ปิดร้านไปแล้ว เขาไม่ตอบอะไร แต่ก็เงยหน้าทำตาปรือๆ แดงๆ ผมรีบทำกาแฟตามที่เขาขอ แต่ไม่ขมจนเกินไปตามที่เขาขอร้องเช่นกัน ผมนำกาแฟไปเสิร์ฟ พร้อมถามถึงของขบเคี้ยวว่าต้องการหรือไม่ เขาตอบปฏิเสธ ผมกลับมานั่งนับเงินและเคลียร์บัญชีอีกนิดหน่อย ดูเวลาอีกทีก็สี่ทุ่มครึ่งแล้ว หันกลับไปดูลูกค้า อ้าว หลับซะแล้ว คนอะไรดื่มกาแฟแล้วก็หลับ ผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไรหรอกที่คนดื่มกาแฟแล้วก็สามารถหลับได้ เพราะผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้สิ ต้องไปปลุกซะหน่อย จะได้รีบกลับหอเสียที
น้องครับ น้อง น้อง ตื่นได้แล้วครับ พี่จะปิดร้านแล้ว น้อง น้อง .......... ผมพูดพลาง เขย่าพลาง แต่ไอ้น้องคนนี้ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ผมลองเขย่าตัวดูอีกทีก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร มิหนำซ้ำเสียงลมหายใจยังยาวสม่ำเสมอแสดงว่หลับสนิทจริงๆ ผมเริ่มอารมณ์เสียอะไรกันวะ คนจะได้พักอยู่แล้วเชียว ต้องมามีเรื่องวุ่นวายอีก อยากจะตุ๊ยท้องไอ้หมอนี่สักหมัดสองหมัดให้ตื่นสักหน่อย ก็กระไรอยู่ คนกำลังนอน ผมลองปลุกอีกทีแต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ผมจึงทำใจ คืนนี้นอนเฝ้าร้านอีกแล้วตู มันน่าโมโหจริงๆ ผมชะโงกหน้าออกไปดูหน้าร้านว่า ไอ้หนุ่มคนนี้เอารถอะไรมา เจอก็แต่มอเตอร์ไซค์ค่อนข้างใหม่หนึ่งคัน และที่สำคัญกุญแจก็ยังคาอยู่ในเครื่องซะด้วย เฮ้อ เด็กสมัยนี้ไม่ไหวจริงๆ ถ้ารถราหายไปก็คงไม่พ้นพ่อแม่อีกนั่นแหละที่เป็นภาระซื้อให้ ผมบ่นกับตัวเองเหมือนกับว่ารถคันนั้นเป็นของผมซะงั้น ผมล็อครถก่อนแล้วค่อยไปจัดการกับไอ้หมอนั่นข้างใน คนที่ผมกล่าวถึงกำลังฟุบกับโต๊ะท่าเดิม ผมจึงประคองเขามานอนที่โซฟาที่ใช้รับรองแขกที่มาเรื่องธุระต่างๆ กลิ่นเหล้าผสมกับกลิ่นน้ำหอมจางๆ บอกไม่ถูกว่า ให้ความรู้สึกยังไง เขาค่อนข้างสูงทีเดียวจึงทำให้ทุลักทุเลพอสมควร เมื่อพาเขานอนลงได้ ก็ถอดรองเท้าเขาออก เพราะกลัวว่าโซฟาจะเปื้อน เช็ดออกยาก จึงได้มีเวลาพิจารณาว่า เขาคงยังเป็นนักศึกษาอยู่เพราะเสื้อเชิ้ตสีขาวมีรอยเปื้อนเล็กน้อย กางเกงสีดำทรงนิยม แต่พอดีตัวไม่รัดรูปเกินไป ทรงผมไม่สั้นไม่ยาว กำลังดี หน้าตาไม่เลว ว่าแล้วก็รีบไปเอารถเขาขึ้นมาดีกว่า ต้องใช้พลังภายในถึง สี่ส่วน เพราะร้านผมยกสูงขึ้นจากพื้นประมาณเมตรครึ่ง กว่าจะดันขึ้นข้างบนได้ ปิดร้านสร็จจึงกลับมานอนบนเตียงผ้าใบที่มีอยู่ในร้าน ในมุมที่สามารถมองเห็นเจ้าหนุ่มน้อยคนนั้นได้เผื่อเกิดอะไรที่มันไม่คาดคิดขึ้นมา
ผมกลับนอนไม่หลับแฮะ ทั้งๆที่วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ทั้งเรียนเสร็จ แล้วก็ทำงานต่อ อาจเป็นเพราะกังวลก็ได้ว่า คิดผิดหรือคิดถูกที่ปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้ามานอนในร้านได้ นึกๆ ก็น่ากลัวอยู่เหมือนกันนา เออน่า...... เราหวังดีปล่อยให้นอนในนี้แล้วเขาคงสำนึกบุญคุณบ้าง คงไม่กล้าทำอะไรหรอก ผมพยายามปลอบใจตัวเอง เพราะเราก็มีวรยุทธ์ใช่ย่อยเหมือนกันจากการดูหนังบู๊แอคชั่นมากนั่นเอง เอ้า หลับ ๆ ซะ ............
