พยศจริงเชียว ไม่กินข้าวปลา ระวังจะเป็นโรคกระเพาะถามหานะครับ เราต้องกินอาหารให้ครบสามมื้อนะ โดยเฉพาะอาหารเช้าจะมีประโยชน์ต่อร่างกายมาก เขาวางช้อนลงหลังจากพูดจาเชิงสอนผมเสร็จ แล้วยื่นมือมาใกล้ใบหน้าผม จากนั้นจึงใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งของตัวเองบีบปลายคางผมเบาๆ บังคับให้หน้าหันมาทางเขา ผมมองเขาตาขุ่น รู้สึกโกรธที่เขาไม่ยอมปล่อยตัวผมแถมยังมาล่วงเกินแตะเนื้อต้องตัวผมอีก แต่เขากลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทำหูตาแพรวพราวใส่ ยิ้มกว้างมากขึ้นกว่าเดิม ขณะโน้มน้าวให้ผมยอมกินอาหารที่เขาป้อนให้
ทานเสียหน่อยนะครับ ไม่ทานอะไร ร่างกายจะแย่นะครับ หรือว่ากลัวผมจะใส่ยาให้กิน
โจรลักพาตัว ถามผมด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า ตาหวานๆจ้องมองผมฉ่ำเยิ้ม จนผมรู้สึกกังวลกับสายตาเจ้าชู้ของเขาที่มองมา ไอ้เด็กคนนี้ ทำท่าทางเหมือนคนบ้ากามมาก จุดประสงค์ที่ลักพาผมมาก็ไม่แน่ชัด ทำให้ผมรู้สึกกลัวว่าเขาจะทำอย่างอื่นกับผม นอกเหนือจากการจับตัวมาเรียกค่าไถ่
ผมไม่ๆได้ใส่ยาอะไรให้คุณหรอกน่า ทั้งยาพิษ ยานอนหลับ ยาปลุกเซ็กส์ไม่มีทั้งนั้น
ปากเขาฉีกยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ดูเหมือนเขากำลังขำผม
ไม่ทานข้าวก็ไม่มีแรงนะ จะสู้รบปรบมือกับใครก็คงไม่ไหว
น้ำเสียงยั่วเย้าดังมาให้ได้ยินอีก จนผมเริ่มรู้สึกโกรธเคืองคนที่มัดผมมากยิ่งขึ้น
แล้วสถานการณ์ของฉันตอนนี้ มันดีกว่าหรือไง
ย้อนถามเสียงขุ่น โมโหที่เขาไม่ยอมแก้มัดให้ ไม่ยอมตอบคำถามของผม แอบแตะต้องตัวผม แถมยังบังคับให้ผมทำตามที่เขาต้องการโดยไม่ถามผมสักคำว่าผมอยากทำหรือไม่ ผมไม่พอใจ และไม่อยากฝืนพูดดีกับคนที่จับตัวผมมาอีกแล้ว
ไม่มีอะไรที่ดูเลวร้ายนี่ครับ
ไอ้หนุ่มนั่นยักไหล่ พลางยิ้มทะเล้นให้ ผมกระแทกมือเข้ากับหัวเตียง แล้วสะบัดแข้งขา ให้เขาดู ก่อนจะพูดด้วยเสียงโกรธจัด มีความคิดใหม่ๆอยู่ในหัวของผม เจ้าเด็กคนนี้ดูแล้วคงอายุไม่มากสักเท่าไหร่ ถ้าผมแข็งใส่ แล้วขู่เขาเยอะๆ เขาอาจจะกลัวความผิดจนปล่อยผมก็ได้
นี่นะไม่เรียกว่าเลวร้าย นายจับฉันมัด ไม่ให้ฉันได้มีอิสระ แล้วยังจะมาลอยหน้าลอยตาพูดยังกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้ไหมสิ่งที่นายกำลังทำอยู่มันเรียกว่า
อาชญากรรม นายจะต้องถูกจับ และนายจะต้องติดคุก
เขายังคงยิ้ม ไม่พูดอะไร ท่าทางไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ของผมสักนิด มันเลยยิ่งทำให้ผมคลั่งหนัก ร้องสั่งเสียงดังลั่น
ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นนายโดนดีแน่
จะทำอะไรผมหรือครับ
คิ้วหนาเข้มเลิกขึ้นสูง นอกจากจะไม่แสดงอาการว่ากลัวแล้ว ยังหัวเราะใส่ผมราวกับขำเสียเต็มประดา
ฉันจะแจ้งความจับนาย ข้อหาลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยวให้หมดอิสรภาพ และทำร้ายร่างกาย
ขู่เขาเสียงดัง
โห...แต่ละข้อหาที่ยัดเยียดมานี่ ผมคงเข้าไปอยู่ทัณฑ์สถานสำหรับเด็กและเยาวชนหลายปีแน่ๆ แต่ไหนๆ จะโดนจับทั้งที เพิ่มข้อหาข่มขืนกระทำชำเราไปด้วยดีไหมครับ
ไอ้เด็กบ้านั่นขู่กลับมาเสียงเข้มกว่า แล้วส่งยิ้มเหี้ยมเกรียมมาให้ ตามองผมอย่างโลมเลีย ไล่มาตั้งแต่ใบหน้า ลำคอ และอ้อยอิ่งแถวกลางลำตัวของผม ก่อนจะตวัดสายตาหื่นๆขึ้นมามองผมอีกครั้ง
ผมมองหน้าเด็กหนุ่มแล้วนึกตกใจที่ได้ยินคำตอบนั้น ยิ่งเห็นสายตาของเขาก็ยิ่งตระหนกมากกว่าเดิม นึกโทษตัวเองที่แสดงอารมณ์โกรธออกไปจนทำให้เด็กหนุ่มไม่พอใจ ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ผมจำเป็นต้องนิ่งเงียบ และพูดจาดีๆกับเขา เพื่อลดความโกรธเกรี้ยวของเด็กหนุ่มลง อย่าให้ต้องถึงขนาดลงไม้ลงมือฆ่าแกงหรือข่มขืนกระทำชำเราเลย ผมเองก็รักชีวิต ยังอยากอยู่ดูโลกนี้ต่อไปอีกนาน และไม่อยากเสียตัวให้กับโจรลักพาตัวคนนี้
อย่าเลย ทำแบบนั้นไม่ดีหรอก นายยังเป็นเด็ก อนาคตน่าจะสดใสกว่านี้ อย่าให้มันต้องไปจบในสถานกักกันเยาวชนเลยนะ
ร้องห้ามออกไปปากคอสั่น อย่างน้อยๆก็เตือนสติเขาไม่ให้ทำตามใจคิด
นายต้องการอะไรก็บอกมา เงินทองข้าวของอยากได้ก็เอาไป ฉันยกให้ ไม่ติดใจเอาความด้วย แต่ขอให้ปล่อยฉันไปจากที่นี่ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ไปแจ้งความ จะลืมเรื่องทั้งหมด เหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น
ผมลดน้ำเสียงให้ดูอ่อนลง กลับคำพูดของตัวเองเมื่อครู่ พร้อมเสนอที่จะให้เงินกับรถ และข้าวของที่ติดตัวผมมา เพื่อแลกกับอิสรภาพ เด็กหนุ่มส่ายหน้า ท่าทางไม่ได้ใส่ใจกับข้าวของเงินทองของผมเหมือนเดิม
สิ่งนั้นไม่มีค่าสำหรับผม
มันน้อยไปหรือไง ฉันไม่มีสมบัติติดตัวมามากหรอกนะ ถ้าจะเอาจากฉันตอนนี้ ฉันคงไม่มีให้ ต้องรอให้ฉันกลับบ้านก่อน
รีบบอกเขา ยังไงก็ต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ เสียเงินเสียทองช่างมันไม่ตายก็หาใหม่ได้ แต่ถ้าตายแล้ว ต่อให้มีสมบัติมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์
เอาอย่างนี้ นายบอกมาว่านายต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันพอจะมีสะสมอยู่บ้างในธนาคาร ถ้านายก็ปล่อยฉันไป พอฉันถึงบ้านปุ๊บ ฉันก็จะโอนเงินให้นายตามที่ต้องการทันที
