สวัสดีค่ะ หายไปเสียนาน คอมเสียด้วย แล้วก็ติดแอดมิน 5 ด้วย T_T วันนี้ลองเสี่ยงโพสต์ดูอีกสักครั้ง จะติดหรือเปล่าหนอ ว่าแต่ห้องนี้เงียบจัง ......
.................................................
"จะดีเหรอ"
ผมทำเสียงขึ้นจมูก
"ฉันไม่ใช่เด็กนะ"
"เอาน่า นึกเสียว่าทำตัวเป็นเด็กดีสักวัน ผมจะได้ใจอ่อนไง"
เขายิ้มยั่ว ผมทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ก็ยอมให้เขาป้อนข้าวโดยดี ผมกินไปได้แค่คำสองคำ ก็ทำท่าจะอิ่ม แต่เขาทำท่าไม่พอใจ ผมเลยต้องฝืนกินข้าวที่เขาป้อนให้จนหมด เพราะกลัวว่าหากขัดใจเขามากๆ ผมจะไม่ได้รับอิสรภาพ
เขารินน้ำให้ผมดื่ม เมื่อผมทานโจ๊กจนเกลี้ยงถ้วย เขามีสีหน้าพอใจที่ผมว่าง่าย เมื่อผมดื่มน้ำเสร็จ ผมก็ทวงสัญญากับเขา
"เอ้าทานเสร็จแล้ว ก็บอกมาซะทีสิ"
เขาทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด กลับมองสำรวจไปทั่วเรือนร่างของผม แล้วพูดว่า
"คุณยังไม่ได้อาบน้ำเลยตั้งแต่เมื่อวาน เดี๋ยวผมจะไปเอาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวให้"
"นี่อย่ามาเฉไฉเปลี่ยนเรื่องสิ นายสัญญากับฉันแล้วว่า ถ้าฉันยอมทานอาหารที่นายป้อน แล้วนายจะบอกทุกอย่าง"
ผมเสียงแข็งใส่เขา ชักนึกโมโหขึ้นมาแล้ว
"ใจเย็นๆน่า ผมก็รักษาคำพูดเป็นเหมือนกันนะ แต่ผมอยากให้คุณอยู่ในสภาวะจิตใจที่ผ่องใสเบิกบานมากกว่านี้ เวลาที่คุณฟังสิ่งที่ผมพูด คุณจะได้ไม่หงุดหงิดมากอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้"
เด็กหนุ่มพูดยิ้มๆ ท่าทางไม่รู้สึกรู้สากับอารมณ์โกรธของผมที่ก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ
"นี่ คนที่ถูกจับมาโดยที่ไม่รู้ว่าเราเคยไปทำอะไรไว้กับใครจนเขาไม่พอใจบ้างอย่างฉันนี่ จะมาเที่ยวทำเป็นอารมณ์ดี เหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติไม่ได้หรอก ถ้านายปล่อยมัดฉัน ฉันก็อาจจะอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง นายปล่อยฉันสิ......"
"นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แน่นอนครับ"
เขาส่ายหน้าแล้วยิ้มกวนๆ
"แต่ถ้าคุณยอมเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หายมอมแมมกว่านี้ ผมก็อาจจะปล่อยให้คุณได้เคลื่อนไหวร่างกายบ้าง.........."
......................................................
เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็นั่งจ้องหน้าผมเงียบๆ ผมเบือนหน้าหนีเขา เม้มริมฝีปากแน่น ไม่อยากจะเจรจาต่อรองกับหมอนี่สักเท่าไหร่ โจรก็ยังเป็นโจรอยู่วันยังค่ำ
ผมไม่เชื่อว่าเขาจะทำตามสัญญา แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการยอมทำตามในสิ่งที่เจ้านี่บอก ถึงแม้จะฝืนใจก็ตาม แต่ก็เพื่อรักษาชีวิตตนเองไว้
"ก็ได้ ดีเหมือนกัน ฉันก็เหนียวตัวอยู่พอดี แต่นายต้องรับปากนะ ว่าพอเช็ดเนื้อตัวเสร็จ แล้วนายจะปล่อยฉัน แล้วก็บอกฉันทั้งหมด"
ผมบอกเขาเสียงแข็ง ตาจ้องเขาเขม็ง พยายามบอกเขาด้วยสายตาว่า ถ้าเขาโกหก คงได้มีเรื่องกันแน่ อันที่จริงก็แกล้งทำเข้มไปงั้นแหละ ในใจนึกหวาดวิตกอยู่ หากไอ้หมอนี่ ไม่มีความดีในใจหลงเหลืออยู่บ้าง การพูดกระด้างเช่นนี้กับเขาก็วอนให้เจ็บตัวได้เหมือนกัน
"ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยครับ"
เขาทำท่าตะเบ๊ะและยิ้มประจบประแจงอีกครั้ง ผมแอบนึกในใจ ถ้ายื่นมือออกไป หมอนี่จะเอา ขาหน้า เอ๊ย มือของเขาวางบนมือของผมไหมหนอ แล้วเขาจะแลบลิ้น แผล่บๆ แล้วก็แกว่งหางไปมาไหมนะ ท่าทางหมอนี่ เหมือนหมาตัวโตๆ ที่ขี้อ้อนยังไงไม่รู้
"งั้นให้ผมเช็ดตัวให้นะ ผมรับรองว่า จะเช็ดตัวให้สะอาดสะอ้านเลย"
เขาทำท่าอ้อนขอผม เจ้าโจรนี่ มันประสาทพิลึก เป็นโจรโรคจิตหรือเปล่านะ ผมชักแหยงเสียแล้วสิ
"ไม่ต้อง ก็ปล่อยฉันสิ ฉันเช็ดตัวเองได้ แก้มัดฉันก็พอ "
"เรื่องอะไร พอคุณเป็นอิสระ เดี๋ยวคุณหนีผมไป ผมจัดการให้คุณเองดีกว่า"
เขาทำหน้าทะเล้นใส่ผม ก่อนที่จะลุกเดินไปที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ด้านในสุด ผมเพิ่งสังเกตห้องนี้อย่างละเอียด จากการตกแต่ง ผมว่าผมต้องอยู่ที่บ้านพักที่เป็นแฟลต หรืออพาร์ตเม้นท์ที่ไหนสักแห่ง
เขากลับมาอีกครั้งพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวที่ชุบน้ำจนเปียกชื้นและบิดน้ำออกแล้ว เขานั่งลงบนเตียง แล้วเอื้อมมือมาที่เสื้อเชิ้ตที่ผมใส่อยู่ ผมมองตามมือของเขา ก่อนที่เขาจะปลดกระดุมเม็ดแรกออกจากเสื้อของผม ผมก็ระล่ำระลักพูดขึ้นว่า
"นี่นาย ไม่ต้องถึงขนาดเช็ดตัวให้ฉันหรอกนะ ปล่อยฉันเถอะ ฉันสัญญาว่าจะไม่หนี นายแก้มัดให้ฉันเช็ดตัวเอง แล้วค่อยมัดกลับก็ได้"
"เฉยเหอะน่า แล้วทุกอย่างจะดีเอง ยิ่งพูดมาก ก็จะยิ่งยุ่งนะ"
"แต่นี่มันเกินไปหน่อยแล้วนะ"
ผมทำเสียงโกรธๆ
เขาหันมาทำหน้าบึ้งใส่ผม
"เมื่อไหร่จะเลิกสติแตกเสียทีนะคุณ แทนที่จะโวยวายให้มันเสียเรื่อง ก็สู้นั่งนิ่งๆ
ให้ผมจัดการมันให้เสร็จสิ้นไปซะ แล้วผมก็จะได้ปล่อยคุณ พร้อมบอกในสิ่งที่อยากรู้ ยิ่งคุณเล่นตัวกระบิดกระบวนแบบนี้ การที่คุณจะเป็นอิสระ มันก็จะกลายเป็นเรื่องยากนะ เพราะผมอาจจะไม่พอใจ แล้วมัดคุณไว้แบบนี้ตลอดเลยก็ได้"
เขาทำเสียงดุ ผมเลยปิดปากเงียบ ไม่อยากขัดใจเขา กลัวหมอนี่โมโหขึ้นมา ปาดคอผมตายคาเตียง ผมยังไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ด้วยเรื่องสยดสยองแบบนี้ นึกในใจว่า เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ทนอับอายนิดหนึ่ง เดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะผ่านพ้นไปด้วยดีแล้ว
