ตอนที่ 22
บูมถอนหายใจด้วยความหนักใจ มันอาจจะไม่ใช่คำถามที่ตอบได้ยากนัก แต่การที่เขาจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับแพรวเลยนั้นก็ดูจะเกินความจริงมากไป
"เรา..." บูมพูดแล้วก็หยุดเพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ทิวก็ดูเหมือนจะรอคำตอบจากเขาอยู่ "เรารู้จักกับแพรวมาสี่ปีกว่า ก็...เป็นธรรมดาที่เราคงรู้สึกผูกพันกัน"
ได้ยินแค่นี้ทิวก็หันหน้าหนีและกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาอีก เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น นี่บูมกำลังเล่นอะไรอยู่ เขาจะรู้ไหมว่าเขากำลังสร้างความยุ่งยากให้กับชีวิตของทิวและผู้หญิงคนนั้น
บูมเห็นท่าทางแบบนั้นแล้วเขาก็ยิ่งไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอะไรต่อดีหรือไม่ เขาไม่อยากทำให้ทิวต้องเสียใจ ทิวเสียใจเพราะเขามามากพอแล้ว "แต่ถ้าเลือกได้...เราก็เลือกนาย"
ทิวหันกลับมามองบูมด้วยความสนใจอีกครั้ง รอคอยฟังสิ่งที่บูมจะพูดต่อไป
"นายไม่รู้หรอกทิวว่าชีวิตของเราที่ดูสะดวกสบายไปทุกอย่างนั้น ในอีกด้านหนึ่งเราก็ไม่แทบจะไม่มีอิสระที่จะเลือกหรือคิดอะไรเลย แม้กระทั่งความรัก...เราก็เลือกเองไม่ได้ ถ้านายคิดว่า...ที่เรามาหานายครั้งนี้จะสร้างปัญหาให้กับนาย เราก็ขอโทษ...แต่เราอยากให้นายรู้ว่า...ถ้าเราไม่รักนายจริงๆ เราก็คงไม่กลับมาหา เราคงไม่ต้องการที่จะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับนายแบบนั้น จริงๆ เรื่องนี้เป็นเหตุผลสำคัญหนึ่งที่ทำให้เราไม่ติดต่อนายและไม่คิดจะกลับมาหาอีก เรารู้ว่ามันมีแต่จะทำให้เกิดปัญหามากขึ้น ที่ผ่านมาเราก็ทำปัญหาให้นายมากพอแล้ว เราไม่อยากกลับมาทำให้นายต้องเจ็บปวดอีก แต่ที่เรากลับมาก็เพราะเราได้เจอนายโดยบังเอิญวันนั้น แล้วมันก็ทำให้เราห้ามใจตัวเองไม่ได้ จนในที่สุดก็ต้องกลับมา เราไม่ได้อยากนำปัญหามาให้นายหรอกนะทิว เรามาเพราะว่าเราคิดถึงและรักนายเท่านั้น แต่เราก็รู้ว่า...มันไม่ถูกต้องหรอกที่คนที่มีคู่หมั้นอย่างเราจะมีความสัมพันธ์กับอีกคน ก็แล้วแต่นายนะทิว ถ้านายไม่อยากมีปัญหา เราก็เข้าใจ เราก็ยินดีที่จะยุติทุกอย่าง เราก็จะกลับไป เราก็คงจะต้องแต่งงานกับคนที่พ่อกับแม่หาให้"
"บูม" ทิวเรียกด้วยน้ำเสียงเศร้าสะเทือนใจ นี่คือสิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย แต่ก็เป็นเรื่องยากเหลือเกินที่ทิวจะตัดสินใจ จะปล่อยให้ความสัมพันธ์มันเกิดขึ้นต่อไปเขาก็ไม่อยากทำร้ายผู้หญิงอีกคนหนึ่ง จะยุติความสัมพันธ์แบบคนรักกันก็คงจะเจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย จะทำอย่างไรดี จะกลืนก็ไม่เข้าจะคายก็ไม่ออก
"แต่ไม่ว่านายจะตัดสินใจยังไง เราก็มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอร้องนาย" บูมหยุดแล้วก็ลุกขึ้นเดินมาหาทิว ทิวก็ลุกขึ้นตาม
"ขอให้เราได้ช่วยนายบ้างนะทิว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหนี้สินหรือเรื่องเรียน ถ้าเราไม่ได้ช่วยนาย เราคงรู้สึกผิดบาปไปตลอดชีวิต เพราะเราก็มีส่วนทำให้ชีวิตนายต้องลำบากแบบนี้ นะทิว...ให้เราช่วยนาย เราอยากให้นายเรียนหนังสือ เราอยากให้นายมีอนาคตที่ดีกว่านี้"
"บูม" ทิวก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธเรื่องไหนหรือตอบรับเรื่องไหนก่อน เขาต้องการเวลาคิดทบทวน เขาตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้
เห็นทิวเงียบแบบนั้นบูมก็พอจะเดาได้ว่าเขาคงเร่งเร้ามากเกินไป เพราะแต่ละเรื่องคงไม่ใช่สิ่งที่จะตัดสินใจได้ง่ายขนาดนั้น
"นายคิดดูก่อนก็ได้ทิว ทั้งสองเรื่อง" แล้วบูมก็ดึงมือทั้งสองข้างของทิวมาจับไว้ "แต่ถ้านายเชื่อใจและมั่นใจในตัวเรา เราก็อยากให้นายไปกับเรา อยู่ข้างๆ เรา ต่อสู้ปัญหาทุกอย่างด้วยกัน ที่เราตัดสินใจกลับมาครั้งนี้ เรารู้ว่ามันจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน แต่ถ้าเรามัวแต่กลัวมัน เราก็จะต้องหนีมันตลอดไป เราก็จะเป็นคนขี้ขลาดอยู่วันยังค่ำ ลองคิดดูละกันนะทิว ถ้านายเองก็รักเรา อยากอยู่กับเรา เราก็ต้องสู้ไปด้วยกัน ก็ชีวิตเรามันเป็นแบบนี้ไปแล้ว แต่เราก็ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไป เราก็มีชีวิต เราก็มีหัวใจของเรา หัวใจที่มันควรจะได้รักคนที่อยากรัก เพราะยังไงมันก็รักคนที่มันไม่ได้รักไม่ได้ เราต้องการนายนะทิว"
คราวนี้ทิวเป็นคนที่โผเข้ากอดบูมบ้าง ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ทำใจยากสักแค่ไหน ตามความรักก็มีอิทธิพลมากกว่า
"ทิว...เราต้องการนาย เราอยากให้นายอยู่ข้างๆ เรา ถ้านายไม่กลัวปัญหาที่จะเกิดขึ้นตามมา นายอยู่กับเรานะ อยู่กับเรานะทิว เราจะไม่จากกันไปไหนอีก"
ยิ่งได้ฟังแบบนี้ จากที่รักมากอยู่แล้วก็คงจะยิ่งรักสุดหัวจิตหัวใจ ทิวแทบจะไม่ต้องเสียเวลาคิดทบทวนใดๆ เลย
ทิวกับบูมมองหน้าและสบตากัน จากนั้นก็ยิ้มให้กัน ทิวให้คำตอบแรกกับบูมได้แล้ว ก็เหลือแค่คำตอบที่สองที่ทิวคงต้องใช้เวลาคิดมากหน่อย
"อืม... เห็นคนเศร้าแบบนี้ สงสัยเราคงต้องอยู่ปลอบขวัญคนเศร้าอีกคืนแน่ๆ เลย" บูมพูดติดตลกด้วยสีหน้าทีเล่นทีจริง
"คนบ้ากาม" ทิวแอบว่าด้วยการทำปากขมุบขมิบ
"ว่าเราเหรอ" บูมถามพลางขำเบาๆ มองดูทิวด้วยสายตาเอ็นดู "เราไม่ใช่คนบ้ากามเสียหน่อย เราแค่สงสารคนเศร้าก็เลยอยากปลอบใจเท่านั้นเอง"
"ไม่เศร้าแล้ว เห็นไหมเรายิ้มแล้ว" ทิวแย้งพลางฉีกยิ้มให้ดู
บูมหัวเราะชอบใจแล้วก็โอบศีรษะเพื่อนมากอดไว้ "โอ๋...ถ้าทิวไม่ชอบเราก็ไม่ทำหรอก เราขู่ไปงั้นแหละ" แล้วบูมก็ดันตัวทิวออกเพื่อมองหน้า "ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เอ...ตกลงอยากให้ทำหรือไม่อยากให้ทำกันแน่เนี่ย"
ทิวจึงขำบ้าง "ก็แล้วแต่"
"โธ่...เรารู้หรอกน่าว่าที่แท้...นายก็ชอบ" บูมทำหน้าล้อเลียน ก็ไม่ได้อยากจะทะลึ่งเท่าไรหรอก แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศที่มันอึมครึมเมื่อกี้ให้ดูสดใสขึ้นมาบ้างเท่านั้นเอง แต่บูมก็มีความสุขชะมัดเลย ความรู้สึกมันเหมือนกับตอนที่ทิวพาเขาไปลองร้องเพลงกับวง ตอนนั้นทิวได้เตรียมการทุกอย่างไว้ให้เขาหมดแล้ว พอเขารู้ เขาก็อยากจะบอกทิวว่า "โฆตรรักทิวเลย" ตอนนี้ก็เหมือนกัน เขาก็ "โฆตรรักทิวเลย" ที่ทิวจะอยู่เคียงข้างเขาไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นตามมา
-------------------------------------------------------------------------
"บีม...บีม...เปิดประตูให้แม่หน่อย" เสียงแม่เรียกและเคาะประตูห้องนอนในยามนี้ทำให้บีมรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีอีกแล้ว เขารีบมาเปิดประตู ก็เห็นแม่อยู่ในชุดนอนพร้อมกับเสื้อคลุมสีขาว แต่สีหน้าหมดูบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
"ครับแม่ มีอะไรครับ"
"รู้ไหมว่าบูมหายไปไหนตั้งสองคืนแล้ว"
"โธ่แม่ บูมเขาโตแล้วนะครับ แม่ไม่ต้องห่วงเขาหรอกครับ เขาดูแลตัวเองได้" บีมพูดอย่างระอาใจ
"แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น แต่แม่สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ โทรไปก็ไม่ติด จะถามอะไรก็ไม่ได้ นี่คงไม่ได้แอบไปหาเพื่อนคนนั้นหรอกนะ บีมรู้ไหมว่าบูมแอบไปหาเพื่อนคนนั้นที่เป็นเกย์หรือเปล่า" คุณทิพย์นภาหันมาซักลูกชายคนโตแทน
"ก็ไม่นี่ครับแม่ ผมไม่เห็นว่าบูมมีท่าทางอยากจะไปหาทิวเลย ไม่เห็นพูดถึงเลยด้วยซ้ำ เขาก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันนานหลายปี สงสัยบูมคงลืมไปแล้วล่ะครับ" บีมพยายามพูดให้แม่สบายใจ แต่น้องชายเขาก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ ไม่เคยเอ่ยถึงทิวเลยตั้งแต่กลับมา เขาเคยทวงสัญญาอยู่ครั้งหนึ่งบูมก็ตอบว่าไม่พร้อมและทำท่าเหมือนไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ เขาก็เลยไม่เซ้าซี้
"จริงเหรอ..." คุณทิพย์นภาทำหน้าเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ "ก็ดีแล้ว แต่ยังไงบีมก็ช่วยดูน้องให้แม่ด้วย ถ้าเห็นบูมกลับไปหาเพื่อนคนนั้นเมื่อไร ให้บอกแม่ทันที เข้าใจไหม น้องเราเป็นผู้ชาย อย่าให้เขาต้องไปเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ แม่รับไม่ได้ อีกอย่าง บูมก็มีคู่หมั้นแล้ว สงสัยแม่คงจะต้องให้รีบแต่งงานกันแล้วล่ะ"
บีมได้แต่ทอดถอนใจ พ่อกับแม่นี่ก็ช่างบังคับบูมไม่เลิกเสียจริงๆ จบจากบังคับเรื่องเรียนก็มาบังคับเรื่องแฟนต่อ
"ครับแม่" บีมรับคำเพื่อให้แม่สบายใจ ไม่อย่างนั้นแล้วแม่ก็จะบ่นไม่เลิก เฮ้อ สงสารบูมจริงๆ เลย บูมอายุยังไม่เท่าไรก็จะถูกบังคับให้แต่งงานเสียแล้ว บีมยังไม่คิดจะแต่งงานตอนนี้เลย เขายังสนุกกับชีวิตโสดอยู่และเขาก็เชื่อว่าบูมคงไม่อยากแต่งงานตอนนี้เหมือนกัน
--------------------------------------------------------------------------
ไม่ใช่เฉพาะแต่คุณทิพย์นภาเท่านั้น แพรวเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่พยายามโทรหาบูมอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่ติด ทำให้เธอหงุดหงิดพอสมควร แพรวหยุดไปพักใหญ่ก็โทรอีก แต่คราวนี้โทรติดเพราะบูมเพิ่งเปิดเครื่องตอนที่ทิวกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ส่วนเขาอาบเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"แพรว...มีอะไรหรือเปล่าครับ" บูมถามแล้วก็รีบเดินออกไปที่ระเบียงข้างนอกเพราะไม่อยากให้ทิวมาได้ยิน
"บูมปิดเครื่องหรือเปล่าคะ แพรวนึกว่าอยู่ที่ทำงานเสียอีก โทรไปหาคุณพ่อถึงได้รู้ว่าบูมออกมาแล้ว ตอนนี้บูมอยู่ไหนคะ"
น้ำเสียงที่สั้นห้วนนั้นก็ทำให้บูมรู้ว่าเจ้าของเสียงใสนั้นไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก "พอดีบูมมาหาเพื่อน ไม่ได้เจอกันนานก็เลยคุยกันเพลินไปหน่อย ตอนนี้บูมก็อยู่บ้านเพื่อน แพรวมีอะไรหรือเปล่าครับ"
"บูมนี่ก็แปลกนะคะ ก็แพรวเห็นบูมปิดเครื่องก็เลยเป็นห่วง เราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนะคะบูม"
แพรวย้ำเตือนมาแบบนั้นแล้วบูมก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจ
"พรุ่งนี้แพรวว่าจะไปงานอีเวนต์ที่เพื่อนจัดที่เซ็นทรัลเวิร์ลด์ แพรวอยากให้บูมไปด้วย เพื่อนๆ ของแพรวเขาอยากรู้จักบูมน่ะค่ะ"
"แพรว...บูมไม่ค่อยชอบไปงานแบบนั้นเท่าไรแพรวก็รู้"
"บูมคะ แต่แพรวบอกเพื่อนๆ ไว้แล้วนะคะ แค่วันเดียวเอง แพรวไม่ได้ให้บูมไปบ่อยๆ เสียหน่อย นะคะบูม อย่าทำให้แพรวเสียหน้าสิคะ"
บูมเริ่มมีท่าทางหนักใจมากขึ้น จริงๆ ถ้าไม่ติดอะไรเขาก็คงไม่มีปัญหา แต่เมื่อกี้เขาเพิ่งตกลงกับทิวว่าจะพาทิวไปหาซื้อต้นไม้ที่ตลาดเทเวศร์ แล้วจะให้เขาบอกทิวว่ายังไง
"แพรวไปกี่โมงครับ นานหรือเปล่า"
"ก็...งานเขาเริ่มสิบโมงเช้า แต่แพรวว่าจะไปสักสิบเอ็ดโมง พอดีเพื่อนๆ เขาจะนัดทานข้าวกลางวันกันด้วยค่ะ แพรวว่าออกสักสิบเอ็ดโมงก็น่าจะดี ไปถึงก็จะได้ไปทานข้าวเลย แล้วก็คงอยู่สักสองสามชั่วโมงค่ะ ไปนะคะบูม" แพรวทำเสียงอ้อนในตอนท้าย
"ก็...ครับ เดี๋ยวผมไปรับแพรวที่บ้านตอนสิบเอ็ดโมงละกันครับ"
"ค่ะบูม เดี๋ยวแพรวขอตัวไปนอนก่อนนะคะ กู๊ดไนท์ค่ะ" แพรวบอกเสียงใสพลางยิ้มดีใจ
"ครับ กู๊ดไนท์ครับแพรว แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ"
พูดจบแล้วบูมก็กดวางสายแล้วหันตัวจะเดินกลับเข้ามาในห้อง แย่แล้วสิ ทิวมายืนอยู่ตรงหน้าประตูที่จะออกมาตรงระเบียงตั้งแต่เมื่อไร ทิวจะได้ยินอะไรหรือเปล่านะ
"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ ไวจัง" บูมพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ แต่ทำไมทิวไม่ยิ้มเลยล่ะ
"แค่บททดสอบแรก...มันก็ยากเอาการอยู่เหมือนกันนะบูม"
ได้ฟังอย่างนั้นแล้วบูมก็อดสงสารทิวไม่ได้ "นายเข้าใจเราใช่ไหมทิว"
ทิวพยักหน้า แต่สีหน้าก็ดูเศร้าๆ
"อดทนหน่อยนะทิว มันอาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะหาทางออกให้กับปัญหานี้ แต่เราจะพยายาม" บูมพูดเป็นเชิงให้คำมั่นสัญญา
ทิวพยักหน้าอีกครั้งและยิ้มน้อยๆ เพื่อให้บูมมั่นใจว่าทิวเข้าใจจริงๆ แต่ลึกๆ แล้วทิวก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก อย่างแรก ไม่ว่าจะมองในแง่มุมไหน ทิวก็ไม่ต่างจากมือที่สาม อย่างที่สอง ถ้าเกิดบูมหาทางออกไม่ได้ แล้วเขาจะเป็นยังไงต่อ คงไม่พ้นที่จะต้องเจ็บอีกครั้ง
"ขอบใจนะทิวที่นายเข้าใจเรา"
แววตาซาบซึ้งใจของบูมก็ทำให้ทิวพอสลัดความกังวลไปได้บ้าง ก็ในเมื่อรักกันแล้ว มันก็คงต้องช่วยกันฟันฝ่าอุปสรรคไม่ใช่หรือ ถ้าไม่ช่วยกันแล้ว จะเรียกว่ารักกันได้ยังไง
-------------------------------------------------------------------
ตอนสายของวันต่อมา บูมก็ไปรับแพรวไปงานอีเวนต์สินค้าตัวหนึ่งที่เพื่อนของแพรวทำการตลาดให้อยู่ วัตถุประสงค์หลักๆ ที่แพรวอยากไปงานนี้เพราะแพรวอยากไปให้กำลังใจเพื่อนที่เพิ่งเริ่มทำงานชิ้นใหญ่ รวมทั้งจะถือโอกาสนี้แนะนำบูมให้เพื่อนๆ ของแพรวรู้จักด้วย
ปกติเมื่อก่อนบูมก็ไปงานแบบนี้ได้โดยไม่มีปัญหาอะไรนัก แม้จะไม่ค่อยชอบเท่าไร แต่คราวนี้บูมกลับรู้สึกเบื่อๆ และไม่สนุก เขาต้องคอยปั้นหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อถูกแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนของแพรวในวงอาหารกลางวันในร้านอาหารแห่งหนึ่ง มีเพื่อนของแพรวมาร่วมกินนับสิบกว่าคน แพรวดูจะมีความสุขที่ได้เจอกับเพื่อนๆ และเมาท์กันตามประสาผู้หญิง รวมทั้งก็แอบภูมิใจที่พาแฟนที่หล่อเหลาและเป็นลูกคนมีชื่อเสียงมาให้เพื่อนๆ ได้รู้จัก
แต่กว่าแพรวจะคุยกับเพื่อนจนหนำใจก็ปาเข้าไปเกือบสี่โมงเย็น กว่าจะไปส่งแพรวถึงบ้านได้ก็ห้าโมงเย็นกว่าๆ เพราะแถวนั้นรถติดมาก พอส่งแฟนสาวเสร็จแล้ว บูมก็รีบบึ่งรถมาที่บ้านทิวทันที
----------------------------------------------------------------------
ทิวออกมาเปิดประตูให้บูมด้วยอาการงงๆ เพราะจริงๆ เขาบอกบูมไปแล้วว่าเย็นนี้เขาจะไปร้องเพลงที่ร้านอาหาร บูมไม่ต้องมาก็ได้ หรือว่าทิวจะลืมบอก หรือบอกแล้วบูมไม่เข้าใจหรือบูมลืมหรือเปล่าว่าเขาจะไม่อยู่
"บูม ตอนเย็นนี้เราไม่อยู่นะ เราต้องไปร้องเพลงที่ร้านอาหาร" ทิวบอกขณะที่พาบูมเดินเข้ามาในบ้าน
"เรารู้แล้ว"
"อ้าว รู้แล้วทำไมนายถึง..." ทิวสงสัย
"เดี๋ยวเราจะไปส่งนายที่ร้านอาหาร แล้วก็จะไปรับนายกลับด้วย"
"บูม... ไม่ต้องหรอก นายกลับบ้านเถอะ ไม่ต้องไปรับไปส่งเราหรอก เกรงใจ มันดึกนะบูม"
บูมหยุดเดินแล้วหันมามองทิว "เรากลับมาคราวนี้ก็เพื่อจะมาอยู่ดูแลนายนะทิว ให้เราได้ดูแลนายบ้างเถอะ เราจะได้รู้สึกผิดน้อยลงบ้าง นายเหนื่อยกายเหนื่อยใจมาเยอะแล้ว ให้เราดูแลนายบ้างนะทิว"
ทิวถึงกับพูดไม่ออกที่ได้ยินเช่นนั้น จริงๆ เขาก็ไม่ได้ต้องการให้บูมชดใช้อะไรให้เขาหรอก แค่ได้เจอบูมอีกครั้งทิวก็พอใจแล้ว แต่ทิวก็เข้าใจว่าบูมคงรู้สึกผิดจริงๆ ถ้าไม่ให้บูมได้ทำสิ่งที่เขาคิดว่าพอจะชดเชยความรู้สึกผิดได้ บูมก็คงจะไม่สบายใจต่อไป นั่นคือสิ่งที่ทิวไม่อยากเห็น แต่ทิวยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน
"ไอ้บูม มึงกลับมาแล้วเหรอ"
เสียงที่ดังมาจากประตูหน้าบ้านทำให้ทิวกับบูมรีบหันไปดูเจ้าของเสียงด้วยความสงสัยทันที
"ไอ้ต้อง" ทิวอุทานเบาๆ ไม่คิดว่าต้องจะมาหาเขาในวันนี้ สงสัยต้องคงลืมว่าทิวมีร้องเพลงตอนเย็นวันเสาร์แน่ๆ เลย แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า ต้องไม่พอใจและอาฆาตบูมที่ทอดทิ้งทิวไปมากทีเดียว
