ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาตามอ่านครับ
ถ้าหากอ่านแล้วอยากให้ความเห็น อยากติ อยากชมหรืออยากเสนออะไร
การให้ความคิดเห็นต่างๆ เหล่านี้จะมีประโยชน์กับคนเขียนมากครับ----------------------------------------------------------------
ตอนที่ 23
ต้องเห็นบูมยืนอยู่กับทิวแล้วก็ปรี่เข้ามาหาทันที "กลับมาได้แล้วเหรอ นึกยังไงถึงได้กลับมาหาทิว คู่หมั้นอนุญาตแล้วเหรอ"
บูมกับทิวดูจะตกใจมากทีเดียวเมื่อเห็นต้องเข้ามาด้วยท่าทางไม่พอใจแบบนั้น
"ต้อง มึงพูดอะไรของมึง" บูมถามอย่างงงๆ ทำให้ต้องอารมณ์ขึ้นอีกเท่าตัว ต้องตรงมากระชากคอเสื้อบูมพร้อมสีหน้าเอาเรื่อง
"มึงทำอะไรไว้มึงเคยรู้ไหม ไอ้ทิวมันดีกับมึงขนาดไหน มึงยังทิ้งมันไปได้ มันเสียใจแค่ไหน มันลำบากจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว มึงเคยเป็นห่วงมันบ้างไหม เคยมาดูดำดูดีมันบ้างไหม"
"เฮ้ยต้องอย่า" ทิวรีบเข้ามาห้ามแต่ต้องก็ยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดี "มึงอยู่เฉยๆ เหอะทิว วันนี้กูขอละกัน ถ้าไม่ได้เอาเลือดออกจากปากไอ้นี่กูคงตายตาไม่หลับว่ะ" น้ำเสียงต้องดูเด็ดเดี่ยวมากทีเดียว ทิวได้แต่ยืนใจสั่นมองเพื่อนสองคนที่กำลังมีเรื่องกัน
"กูเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมาต้อง แต่ยังไงกูก็รักทิว กูไม่เคยที่จะไม่คิดถึงทิว แต่กูมีเหตุผลบางอย่างที่กูมาไม่ได้" บูมพยายามบอกเพื่อนเก่าด้วยความใจเย็น เขาไม่คิดว่าต้องจะโกรธแค้นเขาถึงขนาดนี้
"มีเหตุผลเหรอ แล้ววันนี้ที่มึงกลับมามึงมีเหตุผลอะไร" ต้องกำคอเสื้อบูมแน่นขึ้น
"กูรักทิว รักมาตั้งนานแล้ว มึงก็รู้ ถึงตอนนั้นกูไม่ได้หาทิว แต่กูก็ยังรักทิวอยู่"
"รักเหรอ แล้วที่มึงมีคู่หมั้นมึงหมายความว่ายังไง มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ คู่หมั้นมึงก็มีแล้วมึงจะมายุ่งกับทิวทำไม มึงกำลังจะทำให้ทิวเป็นมือที่สามรู้ไหม ทิวมันเสียใจเพราะมึงมามากพอแล้ว มึงจะให้มันต้องเสียใจกับมึงอีกแค่ไหนกัน"
บูมได้แต่เงียบ จริงๆ เขาคุยกับทิวเข้าใจแล้ว แต่ต้องไม่รู้เรื่องอะไรด้วย
"กูไม่รู้จะบอกมึงยังไงนะต้อง แต่กูอยากให้มึงรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูก็จะรักทิวและจะอยู่กับทิว ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากมายแค่ไหน"
"แล้วมึงทำได้จริงหรือเปล่าล่ะ ที่ผ่านมามึงเป็นยังไง มึงทำได้ไหม มึงเป็นคนขี้ขลาด อ่อนแอ ไอ้ทิวมันไม่ใช่หนูทดลองของมึงนะเว้ย ถ้าเกิดมึงทำไม่สำเร็จ ไอ้ทิวมันก็ต้องเจ็บเจียนตายเพราะมึงอีก ไอ้คนเห็นแก่ตัวเอ๊ย" ต้องว่าแล้วก็ปล่อยหมัดชกไปที่ใบหน้าของบูมจนบูมเซล้มลงกับพื้น
"บูม" ทิวร้องด้วยความตกใจ ก่อนที่ต้องจะปรี่เข้าไปทำร้ายบูมอีก ทิวก็รีบวิ่งไปขวางไว้ "ต้อง มึงหยุดก่อนได้ไหม"
เห็นทิวมาขวางไว้แบบนั้นต้องก็หยุดชะงัก "ทิว มึงจะปกป้องมันทำไมคนเลวๆ แบบนั้น"
ทิวรู้สักเจ็บแปลบที่เห็นต้องด่าทอคนที่เขารักด้วยคำที่รุนแรงเช่นนั้น ทิวจึงตวาดเสียงดังว่า "ต้อง มึงหยุดเดี๋ยวนี้ กูกับบูมคุยกันรู้เรื่องแล้ว ทีหลังมึงอย่าว่าบูมแบบนี้อีก ถือว่ากูขอละกัน"
ต้องดูจะช็อกไปเลยทีเดียวเมื่อเห็นทิวรักและปกป้องบูมถึงขนาดนี้ แถมยังมาตวาดใส่เขาอีก
"ได้...ทิว กูอุตส่าห์เป็นห่วงมึง แล้วมึง...จะต้องเสียใจเพราะมัน" ว่าแล้วต้องก็เดินลิ่วออกไป
พอทิวรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็ได้แต่รู้สึกเสียใจ นั่นก็เพื่อน นี่ก็เป็นคนที่เขารัก เขารู้ว่าต้องคงน้อยใจที่เขาดูจะแคร์บูมมากกว่า แต่จะว่าไปแล้ว สายตาของต้องเมื่อสักครู่นี้ดูเหมือนน้อยใจและเจ็บปวดอย่างที่ทิวไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ
"บูม เจ็บหรือเปล่า"
ทิวนั่งลงแล้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "รอเดี๋ยวนะ" พอเห็นมีเลือดซึมออกมาจากปากบูมแล้วทิวก็รีบวิ่งไปหาผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กและน้ำแข็งในตู้เย็นมาเช็ดเลือดให้
"นายคิดยังไงกับสิ่งที่ต้องพูด" บูมถามโดยไม่หันมามองหน้าทิว
ทิวหยุดแล้วก็มองหน้าบูมอย่างใช้ความคิด "อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยนะบูม"
บูมนิ่งเงียบ เขารู้ว่าสิ่งที่ต้องพูดมานั้นคงทำให้ทิวหวั่นไหวไม่มากก็น้อย แต่มันก็เป็นสิ่งที่เขาก็ต้องคิดหนักเช่นกัน ต้องพูดถูก ทิวไม่ใช่หนูทดลอง ถ้าเกิดเขาทำไม่สำเร็จก็เท่ากับว่าเขาได้ลากทิวเข้ามาเป็นมือที่สาม ทิวจะกลายเป็นคนผิดและคงต้องเสียใจเพราะเขาอีกครั้ง ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ก็เท่ากับว่าบูมยังคงอ่อนแออยู่ เป็นที่พึ่งให้ใครไม่ได้ เขาจะอ่อนแอถึงขนาดปกป้องคนที่เขารักไม่ได้เลยหรือ ทำไมคนอื่นๆ จึงคิดว่าเขาเป็นแบบนั้น หรือว่าจริงๆ แล้วเขาก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่เขาอาจมองไม่เห็นด้านนี้ของตัวเอง
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทิวกับบูมหันไปมองด้วยความสงสัยแล้วทิวก็ลุกเดินไปเปิดประตูบ้าน ก็เห็นว่าเป็นคุณน้าเจ้าหนี้นั่นเอง มาพร้อมกับชายสองคนนั้นเช่นเคย คงจะมาทวงเงินก้อนที่เหลือ
"ว่าไงล่ะ เจ็ดหมื่นน่ะได้หรือยัง" เข้ามาข้างในปุ๊บคุณน้าเจ้าหนี้ก็ถามเรื่องนี้ปั๊บเลย
"ผม..." ทิวก้มหน้าด้วยความหนักใจ
"อย่าบอกนะว่าไม่มี ฉันบอกแล้วไงว่าฉันต้องใช้เงินก้อนนี้ด่วนที่สุด อยากลองดีใช่ไหม" คุณน้าเจ้าหนี้เสียงเขียวด้วยความไม่พอใจ
บูมเห็นความไม่ชอบมาพากลก็รีบเดินเข้ามาถามคุณน้าคนนั้นทันที "มีอะไรเหรอครับ"
"จะอะไรซะอีกล่ะ ฉันก็มาทวงเงินของฉันคืนน่ะสิ" คุณน้าเจ้าหนี้หันมามองบูมพลางทำหน้าสงสัยเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน
"เท่าไรครับ เดี๋ยวผมจัดการให้" บูมรีบเสนอ
"บูม ไม่ต้อง" ทิวรีบร้องห้าม
"เจ็ดหมื่น" คุณน้าเจ้าหนี้รีบตอบ ท่าทางทิวคงจะทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ อ้อยเข้าปากช้างแล้วคุณน้าคงไม่ปล่อยหลุดไปง่ายๆ
"ทิว...นายอยู่เฉยๆ ก่อน เดี๋ยวเราจัดการเอง แล้วค่อยมาว่ากัน" บูมหันมาบอกเพื่อนด้วยเสียงกึ่งดุ แล้วก็หันไปบอกน้าคนนั้นว่า "ผมขอเบอร์บัญชีด้วยครับ ผมจะจัดการโอนให้เดี๋ยวนี้เลย"
คุณน้าเจ้าหนี้รีบควานหาสมุดบัญชีเงินฝากในกระเป๋าถือแทบจะทันที พอเจอแล้วก็ส่งให้บูม บูมรับมาแล้วก็ใช้มือถือของเขาล็อกอินเข้าเว็บธนาคารแล้วก็ดำเนินการโอนเงินเจ็ดหมื่นบาทเข้าบัญชีนั้นไป
"เรียบร้อยแล้วครับ นี่ครับ หลักฐานการโอนเงิน" บูมบอกพลางยื่นโทรศัพท์ให้คุณน้าเจ้าหนี้ดู
"ก็แค่นี้แหละ ขอบใจมาก จะได้หมดหนี้หมดสินกันเสียที ไป กลับ" คุณน้าเจ้าหนี้รับสมุดเงินฝากมาจากบูมแล้วก็เดินยิ้มออกไปพร้อมกับลูกน้องอีกสองคนอย่างอารมณ์ดี
"ไปหรือยังทิว เดี๋ยวไม่ทันนะ" บูมหันมาเตือนเมื่อเห็นทิวยืนนิ่งเหมือนใช้ความคิดบางอย่าง
ทิวเหมือนจะรู้สึกตัว เขารีบพยักหน้าแล้วตอบว่า "อ๋อ...ไปกันเถอะ อ้อ" ก่อนจะไปทิวก็เพิ่งนึกได้ "นายยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"
บูมส่ายหน้าพลางยิ้มน้อยๆ "แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ไม่ต้องห่วงนะ แล้วก็ไม่ต้องกังวลด้วยว่าเราจะโกรธต้อง เราไม่โกรธมันหรอก" บูมรีบบอกดักไว้
ทิวยิ้มด้วยความโล่งใจ แต่อีกด้านหนึ่งเขาก็กังวลถึงความรู้สึกของบูม บูมกำลังมีความรู้สึกบางอย่างที่ทิวเองก็ยังไม่กล้าถามในตอนนี้ แต่ทิวรับรู้ได้ว่าคงเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีนัก
--------------------------------------------------------------------
ตลอดทางที่บูมขับรถมาส่งทิวที่ร้านอาหาร ต่างคนก็ต่างเงียบและใช้ความคิด มาถึงร้านอาหารก็ประมาณสองทุ่ม แต่ทิวมีคิวร้องประมาณสองทุ่มครึ่ง เขาจะต้องร้องสองรอบ รอบละครึ่งชั่วโมง ส่วนบูมพอส่งเสร็จแล้วเขาก็ขอมานั่งในร้านอาหารเพราะอยากฟังทิวร้องเพลงและเล่นดนตรี เขาสั่งอาหารมากินสองสามอย่างพร้อมกับเครื่องดื่มเบาๆ
ได้ฟังทิวร้องเพลงแล้วก็ทำให้เขาหวนรำลึกถึงอะไรหลายๆ อย่างที่เคยเกิดขึ้นในช่วงมัธยมปลาย ทิวยังร้องเพลงเก่งเหมือนเดิม แถมดูจะร้องได้ดีกว่าเดิมด้วยซ้ำด้วยชั่วโมงบินที่สูงขึ้น แต่ที่บูมรู้สึกทึ่งก็คือทักษะการเล่นกีตาร์ของทิวที่เขานึกไม่ถึงว่าทิวจะเล่นได้ดีขนาดนี้ ทิวคงฝึกหนักน่าดู แน่ล่ะ ทิวต้องทำอย่างนี้เพราะความอยู่รอดด้วยส่วนหนึ่ง
ทิวร้องเพลงเสร็จก็ประมาณสี่ทุ่ม บูมเช็คบิลแล้วก็ออกไปรอทิวที่รถ พอเห็นทิวเดินมาบูมก็ยิ้มให้
"นายเก่งมากเลยทิว เราชอบทุกเพลงเลย"
คำชื่นชมนั้นทำให้ทิวยิ้มเล็กน้อย บูมเดินมาเปิดประตูรถให้ทิวเข้าไปนั่งข้างใน แล้วเขาก็อ้อมเดินไปนั่งตรงคนขับ แล้วก็ขับออกไป ระหว่างทางก็ยังคงดูเงียบๆ เหมือนเคย ไม่ทำให้ถึงกับอึดอัดแต่ก็ทำให้บรรยากาศอึมครึมไปพอสมควร
บูมเข้ามาส่งทิวถึงในบ้าน ก่อนจะกลับบูมก็เอ่ยถามเรื่องที่เขายังค้างคาใจอีกว่า
"ทิว...นายคิดยังกับสิ่งที่ต้องพูด"
ทิวรู้แล้วว่าบูมติดค้างในใจที่เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ถามซ้ำถึงสองครั้ง "เรา..." แล้วทิวก็เงียบเหมือนไม่รู้จะอธิบายว่าอย่างไร ความเป็นจริงทิวก็กังวลอย่างที่ต้องพูดไว้ไม่น้อย แต่จะให้ไม่รู้สึกอย่างนั้นก็คงเป็นเรื่องยาก ตอนนี้ทิวอยู่ในสถานะมือที่สาม เป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลย ถ้าเกิดพ่อกับแม่หรือแฟนของบูมรู้เรื่องนี้เข้า ทิวก็แทบจะไม่มั่นใจเลยว่าเขากับบูมจะผ่านพ้นมันไปได้ แต่ปัญหาทั้งหมดนี้บูมคือคนที่จะต้องทำให้มันชัดเจน ถ้าเขาคิดว่าไม่อยากทำให้เกิดความยุ่งยาก ก็แค่ยุติความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบูม แต่ถ้าบูมมั่นใจว่าจะผ่านไปได้ บูมก็ควรจะต้องทำให้เขามั่นใจมากกว่านี้
เห็นทิวเงียบไปแล้วบูมก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าทิวคงหวั่นไหวและไม่มั่นใจในตัวเขาจริงๆ
บูมเม้มริมฝีปากก่อนจะเอ่ยมาว่า "เราขอโทษนะ...ที่ทำให้นายลำบากใจ" บูมถอนหายใจแล้วก็หันหลังเดินออกไป แต่แล้วก็หยุดและหันกลับมามอง "อยู่คนเดียว ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ เราเป็นห่วง" แล้วก็เดินออกไปจริงๆ
สายตาของบูมเศร้าเหลือเกิน ทิวเห็นแล้วก็รู้สึกสงสารและรู้สึกผิดในใจ บูมคงเสียใจที่ไม่มีใครเชื่อใจเขาเลย แม้กระทั่งทิวเองที่เป็นคนที่บูมรักมากที่สุด ทิวรู้สึกสับสน แต่แล้วก็ตัดสินใจเดินตามบูมออกไป
บูมนั่งอยู่ในรถ ยังไม่ได้ขับออกไป แต่เห็นบูมซบหน้าอยู่กับพวงมาลัย บูมกำลังร้องไห้ ทิวเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน เหมือนบูมจะรู้ว่ามีคนยืนมองเขาอยู่ เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พอรู้ว่าเป็นทิวบูมก็เปิดประตูรถออกมา แม้จะรู้ว่าเขาอ่อนแอแค่ไหนในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เป็นเพราะไม่มีใครเชื่อมั่นในตัวเขาเลยต่างหาก แต่บูมก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์ใดๆ ที่เขาจะพูดและสัญญา หากการกระทำไม่เกิดแล้วคำพูดไม่ว่าจะฟังดูดีแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ที่จะทำให้คนอื่นมั่นใจในตัวเขาได้ คงถึงเวลาที่เขาต้องทำอะไรบางอย่าง
"เราไม่รู้ว่าเราคิดถูกหรือคิดผิดที่กลับมาหานาย นายช่วยบอกเราได้ไหมทิว คนอ่อนแอ...ไม่มีความเป็นผู้นำอย่างเราไม่ควรที่จะรักนายใช่ไหมทิว ใช่ไหม"
ถ้าหากคุณเป็นทิวคุณจะตอบบูมว่าอย่างไร ทิวรักบูมแค่ไหนนั้นคงไม่ต้องสงสัย แต่การที่จะให้ทิวอยู่ในสภาพมือที่สามนั้นเป็นเรื่องที่ทิวทำใจได้ลำบากมาก บูมต้องทำอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่แค่พูด ที่ไม่ใช่แค่ความรัก ไม่ว่ามันจะลงเอยแบบนั้นก็ขอแค่ให้มันชัดเจนเท่านั้น
"บูม...เรารักนายมากนะ และเราก็เชื่อว่านายก็รักเราเช่นกัน แต่...นายต้องทำอะไรบางอย่าง เราไม่อยากบีบคั้นนายหรอก แต่ก็อยากให้นายเข้าใจเราด้วยว่าเราก็เจ็บปวดที่ต้องอยู่ในสถานะแบบนี้ เราพยายามจะไม่คิดถึงมัน แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ยังไงเราก็เป็นมือที่สาม เราอยากให้นายทำอะไรบางอย่างเพื่อให้มันเกิดความชัดเจน ไม่ว่ามันจะลงเอยแบบไหน เราก็ยินดีที่จะให้มันเป็นแบบนั้น ถึงเราจะเจ็บอีกครั้งก็ไม่เป็นไร"
บูมกอดทิวไว้ น้ำตาที่รินไหลค่อยๆ หายไป เขาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ทิวคือคนที่เขารักมากที่สุด เพราะฉะนั้น เขาก็ไม่ควรต้องบังคับให้ทิวต้องมาทนทุกข์ทรมานกับปัญหาของเขา มีอะไรบางอย่างที่บูมคิดว่าน่าจะช่วยทำให้ทิวเห็นความจริงใจของเขา เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย แต่เขาจะเริ่มมันในไม่ช้านี้ มันอาจจะต้องใช้เวลาสักนิด แต่เขาก็หวังว่ามันจะต้องมีความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง เขาไม่อยากทำให้ใครเจ็บ แต่...คนที่ทำเขาเจ็บก็ยังคงทำให้เขาเจ็บอยู่อย่างนั้น ไม่เคยรู้สำนึกเลยว่าคนเหล่านั้นได้ทำอะไรกับเขาบ้าง ทำไมเขาต้องกลายเป็นเหยื่อเพราะความหิวกระหายในลาภยศสรรญเสริญของคนที่เป็นพ่อกับแม่ ถึงแม้เขาจะเข้าใจในความหวังดี แต่ความหวังดีเหล่านั้นกลับทำร้ายบูมที่เป็นลูกของเขาเอง บางที ถ้าเขาทำให้คนเหล่านั้นได้รับรู้ว่าเขาถูกทำร้ายบ้างก็คงจะดีเหมือนกัน มันอาจจะต้องมีคนเจ็บ...และมันก็คงต้องเป็นอย่างนั้น
--------------------------------------------------------------------------------
จริงๆ แล้วบูมกลับมาคราวนี้เขาไม่ได้ตั้งใจมาทำงานที่บริษัทที่พ่อเขาลงทุนกับเพื่อนเป็นหลัก ตอนนี้พ่อให้เขาดูแลโปรเจกต์คอนโดแห่งหนึ่งอยู่ เขาแค่เข้ามาเรียนรู้การทำงานเท่านั้นและไม่ได้ไปทำงานทุกวัน เขาวางแผนว่าจะไปเรียนต่อปริญญาโทแต่ยังไม่แน่ใจว่าจะไปเรียนที่ไหนดีจึงขอพ่อกลับมาฝึกงานก่อน บางทีเขาอาจจะได้คำตอบที่ชัดเจนมากขึ้น
พอมีเวลาว่างบ้าง บูมจึงไปเข้าสมาคมแห่งหนึ่งของประเทศไทยที่มีสมาชิกเป็นหนุ่มสาวรุ่นใหม่ที่มีโอกาสไปเรียนที่ต่างประเทศและมีใจอยากจะช่วยสังคมเป็นงานอดิเรก แพรวก็อยู่ในสมาคมนี้เช่นเดียวกัน เมื่อสามเดือนที่แล้วบูมเพิ่งรวมกลุ่มเพื่อนๆ ที่อยู่ในสมาคมเดียวกันห้าหกคนทำโครงการชิ้นหนึ่ง เขาส่งโครงการไปให้แหล่งทุนใหญ่แห่งหนึ่งของประเทศไทยพิจารณา หลังจากที่ปรับแก้โครงการจนเป็นที่พอใจ บูมก็ได้รับข่าวดีว่าโครงการของเขาได้รับการอนุมัติแล้ว สามารถเริ่มดำเนินการได้ภายในต้นเดือนหน้า
โครงการระยะเวลาปีครึ่งที่เขากำลังจะทำนั้นเป็นโครงการพัฒนาต้นแบบทางเท้าในกรุงเทพมหานครให้มีความสวยงาม ทุกคนใช้งานร่วมกันได้ เนื่องจากตอนที่บูมอยู่เมืองนอกนั้นทำให้เขาเห็นความแตกต่างของทางเท้าเมืองไทยกับต่างประเทศมาก เมืองที่เขาอยู่นั้นทุกคนใช้ทางเท้าในการเดินทาง ทางเท้าที่นั่นกว้างขวางน่าเดิน ไม่มีสิ่งกีดขวาง ไม่มีคนขายของ คนพิการสามารถใช้ทางเท้าแบบนี้ร่วมกับคนทั่วไปได้และเขาก็เห็นคนพิการหรือแม่ที่มีรถเข็นเด็กใช้ทางเท้าเหล่านี้จนเป็นเรื่องปกติ เขาอยากจะนำสิ่งที่เขาเห็นและความรู้ที่เขามีมาช่วยทำสิ่งดีๆ ให้กับสังคม เมื่อรวมกลุ่มกันได้แล้วเขาจึงไม่รอช้า ในโครงการนี้บูมจึงเป็นเสมือนผู้จัดการโครงการ มีแพรวเป็นเลขานุการ ส่วนเพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็มาช่วยเรื่องการประชาสัมพันธ์ ระดมทุนและหาเครือข่ายสนับสนุน ออกแบบเว็บไซต์และสื่อสิ่งพิมพ์ของโครงการ ช่วยถ่ายรูปก็มี แต่ยังขาดคนที่จะมาเป็นผู้ประสานงานโครงการแม้ว่าจะเป็นเพียงตำแหน่งเดียวที่มีเงินเดือนให้ เพราะไม่มีใครว่างพอที่จะมาทำได้อย่างเต็มที่ บูมคิดอยู่ตั้งนานว่าจะหาใครมาช่วย เขาเพิ่งได้คำตอบเมื่อไม่นานนี้เอง
