"ที่รัก ผมซื้อเรือนหอไว้แล้วน่ะครับ" ไดเอ่ยบอกพีชขณะที่นั่งกินข้าวเช้าด้วยกันอยู่
"อ๊ะ!! จริงหรอครับ" พีชตกใจแล้วถามย้ำว่าสิ่งที่ฟังเมื่อกี้มันเป็นความจริง
"อื้ม ก็วันหมั้นเราหมั้นกันกระทันหัน วันแต่งงานผมจึงต้องเป็นทางการหน่อย แต่ไม่จดทะเบียนน่ะ" ไดยิ้ม
"อันนั้นผมรู้อยู่แล้วหน่ะ" พีชอมยิ้ม
"ผมหาฤกษ์มาแล้วน่ะ ประมาณเดือนหน้าน่ะ ตอนนี้ก็สั่งทำการ์ดงานวันแต่งอยู่" ไดทำหน้าเหม่อลอยเพราะคิดถึงวันนั้นอยู่
"คิดรัยอยู่อ่ะ" พีชถาม
"ปะป่าวครับ" ไดหน้าแดง
"ไหนบอกว่าเราจะไม่มีความลับกันอีกต่อไปไง" พีชทำหน้าบึ้ง
"ผมกำลังคิดถึงเวลาที่พีชใส่ชุดเจ้าสาวอยู่น่ะสิ มันจะเป็นยังไงหว่า" ไดยิ้ม
"ตลกน่ะสิ ผู้ชายใส่เนี่ยน่ะ!!!" พีชหน้าแดงแล้วทำหน้าบวม
"โอ๋ๆๆ ผมล้อเล่นครับ ผมว่าน่ารักดีออก" ไดกล่าว
"ตรงไหนเนี่ย!!!!" พีชหน้าแดงเป็นลูกมะเทศไปแล้ว
"โอ๊ะ!! หน้าที่รักแดงเชียว" ไดหัวเราะ
-ก็เพราะใครเล่า-พีชคิดณ.ห้องขัง
"ฉึกๆๆ" เสียงบางอย่างในเงามืดของห้องขังแห่งหนึ่งดังขึ้นมา
เช้าวันรุ่งขึ้นน...
"ที่รักแย่แล้ว" ไดวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องนอนจนพีชที่นอนอยู่งัวเงียลุกขึ้นมา
"ห๊าาาา.. มีอะไรหรอครับ" พีชหาวแล้วลุกขึ้นมานั่งขยี้ตา
"ดูนี่สิครับ" ไดยื่นหนังสือพิมพ์ที่ตนถืออยู่มาพีชอ่าน
"อะไรอ่า" พีชงงๆแล้วรับหนังสือพิมพ์จากไดมาอ่านโดยดี
"เมื่อเช้าผมออกไปข้างนอกเจอหนังสือพืมพ์เลยซื้อมาอ่าน..." ไดเล่าให้ฟัง
"เจี๊ยนแหกคุกออกมาหรอ!!!!!" พีชหน้าซีด
"นั่นน่ะสิครับผมกลัวมามันจะย้อนกลับมาทำร้ายคุณอีก"
"ทำไงดีอ่า ผมกลัวอ่าที่รัก" พีชร้องไห้
"ไม่ต้องกลัวน่ะครับ แม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตผมก็จะปกป้องคุณให้ได้" ไดเอาพีชมาซบที่อก
"เรื่องทั้งหมดจะผ่านไปด้วยดีน่ะผมเชื่อ"
"อื้ม"
"ตู้ดดด..." มือถือพีชดัง
"เอ๊ะใครโทรมา?" พีชะดุ้งก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู
"เบอร์ใครไม่รู้อ่า ไม่โชว์เบอร์" พีชสงสัยเมื่อเห็นเบอร์ส่วนตัวโทรเข้ามา
"ลองรับดูซิ" ไดบอก
"อื้ม" พีชกดรับแล้วพูดทันที
"ฮัลโหล ใครหรอ?" พีชถามเจ้าของเบอร์
"อ้าวหวัดดีที่รัก.. ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงผมบ้างไหม? ผมคอยดูคุณอยู่ตลอดเวลาเลยน่ะ....."
พีชปล่อยโทรศัพท์ตกลงพื้นแล้วน้ำตาค่อยๆไหลลงมา
"ที่รักเป็นไร? ใครโทรมาอ่า?" ไดถามแล้วหยิบโทรศัพท์มาคุย
"มีอะไรหรอครับ" ไดถามคนที่พูดอยู่กับพีชเมื่อกี้
"ป่าวหรอกครับไม่มีอะไร แค่ผมจะไปทวงของๆผมคืน" เจี๊ยนเย้ย
"ฝันไปเหอะ" ไดตัดสายแล้วเขวี้ยงมือถือทิ้ง
"ที่รักไม่ต้องกลัวน่ะ มีผมอยู่ทั้งคน" ไดปลอบแล้วให้พีชซบอก
"มันจะทำอะไรเราไหม" พีชถาม
"แต่มันจะทำอะไรที่รักได้มันก็ต้องข้ามศพผมไปก่อน"
"ฮัลโหล น้องแนทหรอจ๊ะ" เจี๊ยนนั่งคุยโทรศัพท์ที่ซอกตึก
"ค่ะ พี่เจี๊ยนมีอะไรให้หนูทำหรอค่ะ" เสียงตอบรับจากโทรศัพท์ที่เจี๊ยนคุด้วยตอบกลับมา
"พี่มีงานให้หนูทำหน่อยน่ะจ๊ะ หนูมาหาพี่ทีxxxหน่อยน่ะ" เจี๊ยนนัดแนทมาหา
"ค่ะเดี๋ยวหนูจะรีบไป"
"พี่มีอะไรให้หนูทำหรอค่ะ" แนทมาเจอเจี๊ยนตามที่นัดกันไว้
"พี่อยากให้หนูปลอมตัวไปจีบผู้ชายในภาพนี้ เพราะพี่คิดแล้วว่าหนูเหมาะกับงานนี้ที่สุด" เจี๊ยนส่งภาพผู้ชายคนหนึ่งให้แนทดู
"ไม่เห็นจะหล่อเลย จีบเสร็จแล้วทำไมค่ะ" แนทถามเจี๊ยน
"จีบให้มันเลิกกับเมียมันก่อนแล้วค่อยฆ่ามัน หรือไม่ก็ทิ้งมันอีกให้มันฆ่าตัวตาย" เจี๊ยนบอก
"ค่ะ ง่ายมาก" แนทบอก
"แต่ทำแบบแรกดีกว่าน่ะ"
"พี่จะให้หนูเท่าไหร่" แนทเอ่ยถามเรื่องเงิน
"50000 บาทถ้วนจะที่รัก เอามัดจำไปก่อน20000 บ.ที่เหลือไว้เสร็จแล้วค่อยเจอกัน" เจี๊ยนส่งกระเป๋าเงินให้แล้วเดินจากไป แนทอมยิ้มแล้วจูบกระเป๋าเงิน
"ที่รัก ผมไปทำงานก่อนน่ะ" ไดผูกไทก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ที่ไดนั่งกินข้าวเมื้อกี้ พร้อมหยิบกระเป๋า
"อื้ม โชคดีน่ะครับ ระวังตัวด้วยหล่ะ" พีชโบกมือบ๊ายบายก่อนไดจะส่งยิ้มแล้วเดินออกจากบ้านไป
"ตู้ดด...." โทรศัพท์ไดดังขึ้น
"ฮัลโหล คุณไดเครุค่ะ" เลขาของไดโทรเข้ามา
"อื้ม มีอะไร เลดี้" ไดถาม
"มีลูกค้าคนสำคัญรอคุณอยู่ที่หน้าห้องทำงานคุณค่ะ" เลขาเอ่ยเรียกตัว
"อ่าครับ เดี๋ยวผมจะรีบไป" ไดวางหูแล้วรีบไปที่ทำงานที่อยู่ไม่ไกลทันที
"ไหนครับคุณ...." ไดชะงักเมื่อเห็นผู้ชายที่สวยที่สุดคนหนึ่งมายืนรอ
"อ้อ นี่คือคุณน็อตค่ะ เขามาติดต่อขายที่ดินติดทะเลกับเราค่ะ" เลขาแนะนำตัว
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ไดยื่นมือออกไป
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ" แนทยื่นมือไปจับมือได
"มือนุ่มมากเลยน่ะครับ" ไดบีบมือน็อตใหญ่
"อุ๊ย" น็อตสะดุ้งจึงรีบดึงมือกลับมา
"อุ๊ย ขอโทษครับ" ไดสะดุ้งด้วยเช่นกันที่ทำตัวหน้าละอายแบบนั้น
"อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ"
"เชิญเข้าไปคุยข้างในน่ะครับ"
"ค่ะ"
"กลับมาแล้วที่รัก วันนี้ผมมีลูกค้ารายใหญ่ด้วย" ไดเดินมาหาพีชพร้อมถอดเสื้อสูตรสีดำออก
"จริงหรอ" พีชถาม
"อื้มม...น่ารักมากด้วย" ไดยิ้ม
"แหนะ อย่าให้รู้น่ะว่านอกใจ" พีชหึงสุดฤทธิ์
"โหหห... ผมไม่กล้านอกใจที่รักหรอก ก็ที่รักเราน่ารักขนาดเนี๊ยะ" ไดยิ้มเขินๆ
"อย่าให้รู้เชียว" พีชทำหน้าสงสัยใส่
"แหะๆ" ไดยิ้ม
"จำไว้ๆ" พีชทำหน้าเซ็งๆ
"คร๊าบบบบ... จะจดจำอย่างดี" ไดเอ่ย
"จะไปแล้วหรอ" พีชเอ่ยถามได
"อื้ม เขาโทรเรียกแล้วอ่า ผมไปก่อนน้า" ไดกล่าวลาแล้วเดินไปเปิดประออกจากบ้าน พีชสงสัยว่าไดเริ่มมีพฤติกรรมผิดไป เหมือนตอนที่เขาเคยมีเจี๊ยน
"ไดข๋า เค้าขอไปบ้านด้วยคนซิ" น็อตกล่าวขอร้อง
"อ่อ ไม่ได้หรอกครับ" ไดเอ่ย
"ทำไมล่ะค่ะ ก็เรารักกันไม่ใช่หรอ แล้วทำไมฉันไปบ้านคุณด้วยไม่ได้อ่า" น็อตอ้อนไดแล้วเอาหัวไปไซร้คอได
"เอ่อ ไม่ได้จริงๆครับ" ไดกล่าวปฏิเสธ
"งั้นคุณพาฉันไปดินเน่อร์หน่อยได้ไหมค่ะ" น็อตถามได
"เอ่อ ก็ได้ครับ" ไดตอบตกลง
"เชียร์ซ" ไดกับน็อตนั่งดื่มเหล้าในร้านแห่งหนึ่ง
"ผมว่าผมเริ่มเมาแล้วน่ะ คุณน็อต" ไดเอ่ยพร้อมหน้าแดงก่ำ
"ฉันว่าคุณดื่มได้อีกเยอะน่ะ" น็อตถ้า
"เอ่อออ... " ไดฟุบลงไปกับโต๊ะ
"อุ๊ย ตายล่ะ... คออ่อนจัง" น็อตกรีดกราย ก่อนที่จะพยุงไดขึ้นรถ
"มาค่ะ" น็อตพยุงไดขึ้นรถ
"ไปโรงแรมกันน่ะค่ะ" น็อตหัวเราะขณะที่ไดไม่มีสติ
"เปิดห้องนึงค่ะ" น็อตพยุงไดมาถึงเค้าเตอร์แล้วบอกพนักงานโรงแรม
"อ่ะนี่ครับ" พนักงานยื่นกุญแจห้องให้
"มาค่ะที่รักถึงห้องเราแล้ว" น็อตเปิดประตูเข้าห้อง
"นอนซะน่ะค่ะ" น็อตวางไดลงที่เตียงแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าไดออก
น็อตตั้งกล้องถ่ายขณะข่มขืนไดอยู่บนเตียงจนเสร็จ
"ตู้ดดด...ตู้ดดด.... " น็อตหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา
"ฮัลโหลว่าไงค่ะ" น็อตพูด
"ฮัลโหลแนท สำเร็จตามแผนม่ะ" เจี๊ยนถาม
"อื้ม ค่ะ" แนทเอ่ย
"ไปได้ด้วยดีเลยค่ะ" แนทเอ่ยก่อนวางมือถือ
"ไมที่รักไม่กลับมาซักทีน่ะ" พีชยืนชะเง้อรออยู่หน้าประตู
"โทรไปก็ไม่รับด้วย เป็นอะไรรึเปล่าน้า" พีชโทรไปหาไดด้วยความเป็นห่วง
"ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ" เสียงจากโทรศัพท์ที่กำลังโทรหาไดดังตอบมา
"ไดจ๋า ไดอยู่ไหนนน..."
"ห๊า..ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย" ไดตะโกนดังลั่นเมื่อเห็นตัวเองล่อนจ้อนเปลือยกายกับน็อตในโรงแรมแห่งหนึ่ง
"อ้าตื่นแล้วหรอที่รักขา เมื่อคืนเราสนุกกันมากเลยเนอะ" น็อตตื่นขึ้นมาพร้อมลูบไล้ร่างกายของได
"เอ่อ...ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลยน่ะ"
"อ้าวหรอค่ะ แต่ฉันมีหลักฐานน่ะค่ะที่รัก ว่าคุณน่ะมีอะไรกับฉันเมื่อคืน" น็อตหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมเปิดคลิปวีดีโดที่ถ่ายไว้เมื่อคืน
"อ่า ลบน่ะครับ" ไดรู้สึกผิด
"ก็ได้ค่ะถ้าคุณต้องการ น็อตอ่าน่ะยอมให้คุณทุกอย่างเลย" น็อตซบอกได
"งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนน่ะครับ" ไดลุกขึ้นไปอาบน้ำ
"แล้วเจอกันน่ะค่ะ"
"ที่รัก ผมกลับมาแล้ว" ไดเปิดประตูบ้านมาพร้อมร้องตะโกนเรียกพีช
"อ๊ะ.." ไดไม่ได้ยินเสียงตอบมาเหมือนเคยพร้อมวิ่งหาพีชทั่วบ้านจนไปเจอจดหมายที่พีชทิ้งไว้บนหัวเตียง
-เมื่อคุณเห็นข้อความนี้อย่าได้ตามหาผมอีกน่ะครับ ขอบคุณทุกๆอย่างที่ให้ผมมา ขอบคุณความรักความหวังดีที่มอบให้ ลาก่อนครับ-
"ไม่!!!" ไดน้ำตาไหลพรากพร้อมวิ่งออกไปตามหาพีช
-ไปหาคุณยายที่ลาดพร้าวดีกว่า- พีชคิดในขณะที่สะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กเดินตามทางไปลาดพร้าว
ขณะเดียวกันรถคันสีดำของเจี๊ยนซึ่งวิ่งผ่านพีชไป
"เฮ้ยๆ จอดหน่อย" เจี๊ยนบอกคนขับรถของเขาให้หยุดรถ
"ถอดไปนิดนึงดิ" เจี๊ยนสั่ง
"ครับ" คนขับรถถอยรถไปนิดนึง
"ว่าไงที่รัก มากับผมมา" เจี๊ยนเปิดกระจกแล้วเรียกพีช
"หา เจี๊ยน มาได้ไงเนี่ย" พีชตกใจ
"ผมน่ะรักคุณที่สุดน่ะ ขึ้นรถมากลับผมมะ" เจี๊ยนยิ้มให้
-เอาว่ะ ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว- พีชคิดจึงตอบตกลงขึ้นไปบนรถเจี๊ยน
"ไปอยู่กับผมน่ะ" เจี๊ยนกระซิบข้างหู
"อะ อื้ม" พีชก้มหน้าก้มตาตอบ
"ฮะๆๆๆ เจี๊ยนหัวเราะ ไปบ้านผมกันเลย"
"คุณนอนเตียงเดียวกับผมน่ะ" เจี๊ยนยกกระเป๋าของพีชมาวางข้างเตียง
"อื้ม" พีชนั่งลงบนเตียง
"เห็นไหม ผมบอกคุณแล้วว่าไม่มีใครรักคุณเท่าผม" เจี๊ยนยิ้ม
"อะ อื้ม พีชละเมอคิดถึงได
"ที่รักผมจะออกไปธุระข้างนอกแปปนึงน่ะ" เจี๊ยนบอกพีชก่อนจากไป
"อ่าครับผม" พีชน้ำตาซึมเพราะยังห่วงหาไดตลอดเวลา แต่ที่ไดทำกับพีชมันไม่น่าให้อภัยจริงๆ
"ไปหาอะไรกินดีกว่าในนี้ไม่มีอะไรให้กินเลย" พีชรำพันกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"เอ๊ะ พีช" ไดโบกมือพร้อมร้องตะโกนแล้ววิ่งไปหาพีช
-เอ๊ะ เสียงนี่คุ้นๆน่ะ- พีชหันไปหาเจ้าของเสียงพร้อมอุทานออกมาว่า
"ได" น้ำตาพีชล้นเอ่อ เมื่อเห็นไดกำลังร้องเรียกหาเขาแล้วกำลังวิ่งมาหาเขา
"พีช รอผมก่อนน่ะ" ไดเรียกพีช
-เราอย่าได้เจอกันเลยน่ะ มันดีแล้ว- พีชวิ่งหนีได แต่เข่าอ่อนสะดุดล้ม
"ที่รักเป็นอะไรมากมั้ยครับ คุณหนีผมมาทำไมอ่า ผมเป็นคุณมากเลยรู้ไหม คุณกลับไปอยู่บ้านเราน่ะ" ไดพูดพร้อมประคองพีช
"ออกไปน่ะ อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวผม ผมมีคนใหม่แล้วเข้าใจมั้ย" พีชสะบัดมือไดออกพร้อมร้องไห้ด้วยความสับสน
"ทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้ ทำไมต้องทิ้งผมไป พีช!!! ตอบผมมาสิ ทำไม!!" ไดร้องไห้ออกมาพร้อมจับแขนพีชทั้งสองข้างแล้วเขย่าอย่างแรง
"เพี๊ยะ!!!" เสียงตบที่พีชฟาดลงบนหน้าไดอย่างแรง
"นายนี่โง่หรือแกล้งโง่ งั้นดูนี่!!" พีชปาดน้ำตาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดคลิปวีดีโออะไรบางอย่างยื่นให้ไดดู
"มะไม่จริง ผมไม่รู้เรื่อง" ไดปฏิเสธเมื่อเห็นคลิปของตัวเองมีอะไรกับน็อตด้วยที่ตัวเองหลับไม่รู้เรื่อง
"ยังมีหน้ามาโกหกอีกน่ะ ผมไม่เชื่ออะไรคุณอีกแล้ว" พีชร้องไห้หนักกว่าเดิม
"พะพีช ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น" ไดดึงพีชเข้ามาโอบไว้
"ออกไปจากชีวิตผมน่ะ!!! ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีให้ผมมา แล้วเราอย่าได้เจอกันอีกเลย" พีชผลักไดออกไปก่อนจะลุกขึ้นยืน
"พะพีช" ไดสะอื้น
"ลาก่อน" พีชวิ่งกลับไปที่คอนโดของเจี๊ยนทันที
-จบสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง เรากับไดมันคงไม่มีเรื่องต่อไปแล้ว-
"พีชชชช!!!" ไดตะโกนสุดเสียงแต่พีชกลับไม่หันมามองอีกเลย
-นี่ เราผิดใช่ไหม ที่ทำให้พีชเจ็บขนาดนี้ เราสมควรที่จะตาย- ไดนอนแทรกกับพื้นแล้วจับที่หัวใจสุดแรงดิ้นพลากๆเหมือนคนทุรนทุรายใกล้จะตาย หัวใจของเขาแตกสลายเมื่อต้องเสียคนรักที่เขารักมากที่สุดในชีวิตไป
เจี๊ยนเปิดประตูเข้าห้องมาแล้วพบว่าพีชนอนร้องไห้อยู่ แล้วก็ยิ้มแบบมีเลศนัย
-สำเร็จ ไม่เสียแรงที่ให้นังแนททำงานนี้- เจี๊ยนคิด
"อย่าเสียใจไปเลยน่ะครับ คนที่เขาไม่รักเราจริง ก็อย่าไปอย่าไปสนใจเลย" เจี๊ยนยิ้มแล้วโอบใหล่พีช
"เรามาหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่าน่ะจ๊ะที่รัก" เจี๊ยนเขิยบตัวเข้ามากระเซะพีช แล้วเอามือลูบหน้าอกพีช
"ทะ ทำอะไรน่ะ" พีชสะดุ้งเฮือกเมื่อตนถูกเจี๊ยนลวนลาม
"ที่รัก เป็นอะไรไป ผมถูกตัวนิดหน่อยไม่ได้เลยหรอ" เจี๊ยนพูดน้อยใจแล้วเอามือบีบหัวนมพีช
"ขอโทษน่ะครับผมไม่ได้ตั้งใจ" พีชขอโทษเจี๊ยนแล้วเอาหน้าซุกคอของเจี๊ยน
"ต้องอย่างนี้สิที่รักของผม ว่าง่ายหน่อย" เจี๊ยนถอดเสื้อพีชออกแล้วลูบคลำหน้าอกพีชต่อไป
พีชหันไปดูดปากเจี๊ยนแล้วถอดเสื้อของเจี๊ยนออก ในขณะที่เจี๊ยนรูดซิบถอดกางเกงพีช
"ของที่รักนี่ยังดีไม่เปลี่ยนแปลงเลยน่ะครับ" เจี๊ยนถอดกางเกงในของพีชออกแล้วเอามือปลุกเคของพีชขึ้นมา โดยเอามืออีกข้างช้อนไข่ของพีช
"ที่รักนี่ยังซนไม่เปลี่ยนเลยน่ะ" พีชพูดพร้อมก้มลงถอดกางเกงในเจี๊ยน
เจี๊ยนชักเคของพีชและรูดจนสุด พร้อมเอายัดปากทั้งดุ้น
"โอ๊ยเสียวจัง" พีชครางออกมาและดันเคกระแทกปากเจี๊ยนเป็นระยะ
"ลีลาเด็ดขึ้นน่ะเนี่ย" เจี๊ยนหยุดโม๊กแล้วเปลี่ยนมารูดเคพีชต่อ
"แน่นอนอยู่แล้ว" พีชกระแทกเคอัดหน้าเจี๊ยน แล้วเอาหัวถูแก้มของเจี๊ยน
"เรามาสนุกกันเถอะ" เจี๊ยนเอ่ยขณะผลักพีชลงไปยังบนเตียง
"กริ๊งงงง... กริ๊งงงงงงง...." โทรศัพท์พีชดังขึ้น
"อะไรว่ะ แมร่ง" เจี๊ยนบ่นขณะที่พีชสะดุ้งตัวลุกขึ้นแล้วยิ้มแห้งๆ
"แหะๆ ขอตัวไปรับโทรศัพท์หน่อยน่ะครับ" พีชผลักเจี๊ยนที่คล่อมตัวพีชอยู่เล็กน้อยแล้วไปหยิบโทรศัพท์
"ฮัลโหล พีชหรอ" เสียงผู้ชายในโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเบอร์กล่าวเรียก
"อะอื้ม นั่นใครอ่ะ" พีชพูดโทรศัพท์
"เธออยู่ไหน เธอรู้อะไรไหม ว่าไดเมาขนาดไหน" เสียงคนในโทรศัพท์ตวาดพูดอย่างเครียดมาก
"เป็นอะไรแล้วเกี่ยวอะไรกับผมหล่ะ" พีชขึ้นเสียงบ้าง
"ก็เพราะเธอเป็นต้นเหตุไง ตอนนี้น็อตมันโดนจับเข้าคุกไปแล้ว" ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยความโมโห
"แล้วมาบอกผมทำไม" พีชถามด้วยความน่าเบื่อ
"ก็ ไดมันรู้น่ะสิว่าคลิปวีดีโอนั้นมันโดนไอ้น็อตมอมเหล้าแล้วข่มขืนส่งให้เธอ โดยเฉพาะ ฉันดูคลิปนั่นแล้วน่ะ มันไม่ผิดน่ะ แถมมันยังละเมอเรียกชื่อเธออีก มันคงนึกว่าเป็นเธอ ตอนนี้ไอ้น็อตมันรับสารภาพ บอกว่ามันจริงๆแล้วชื่อแนท และมันยังบอกอีกว่าเจี๊ยนเป็นคนจ้างมันทำงานนี้" บุคคลลึกลับเอ่ยสาธยายให้ฟัง
"ห๊า ไม่จริงใช่ไหม" พีชน้ำตาคลอ
"ไม่ต้องตกใจไป ที่คุณต้องตกใจก็คือตำรวจกำลังมุ่งไปห้องเจี๊ยนแล้ว" ชายลึกลับบอก
"ห๊ะ อะไรน่ะ แล้วคุณชื่ออะไรอ่ะ" พีชสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยิน
"คุณไม่ต้องรู้ก็ได้ แต่ถ้าคุณอยากรู้ คุณมาหาผมวันพรุ่งนี้ที่โรงพยาบาลมะเดหวา ห้อง 999 น่ะ" ผู้ชายคนนั้นบอก
"อื้มบาย แค่นี้ก่อนน่ะ" พีชวางโทรศัพท์แล้วเดินไปหาเจี๊ยน
"นี่คุณ ผมไปก่อนน่ะ" พีชหยิบเสื้อผ้าใส่
"เดี๋ยวที่รัก คุณจะไปไหน" เจี๊ยนเอ่ยขณะนอนเป็นชีเปลือยอ้าซ้าตั้งโด่เด่อยู่บนเตียง
"ผมจะไปทำงาน เจ้านายเรียก" พีชโกหกเจี๊ยน
"อื้ม ไปเถอะ" เจี๊ยนยิ้มบางๆ
พีชเปิดประตูแล้วออกจากคอนโดเจี๊ยนอย่างรวดเร็ว
"เฮ้อออ.." พีชถอนหายใจแล้วโบกแท๊กซี่ไปบ้านได
"ได!!" พีชชงักเมื่อเห็นกับสภาพอันย่ำแย่ของได ที่เมาไม่รู้เรื่องกำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อเปิดประตูบ้านของได
"ได!! นายเป็นอะไรไหม" พีชวิ่งมาโอบได
"พีช พีช พีชจริงๆหรอ" ไดละเมอขณะไม่รู้เรื่อง ไดเอามือทั้งสองข้างมาแตะหน้าพีชแล้วพยายามที่จะลืมตา
"อะ อื้ม ใช่สิ พีชไง พีชของไดไง" พีชร้องไห้โห
"อย่าร้องสิ ไม่สวยน่ะ" ไดเช็ดน้ำตาให้พีช
"ฉะ ฉันขอโทษน้า ฉันไม่น่าทำให้นายเป็นแบบนี้เลย ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง ผิดที่ไม่เชื่อใจนาย ผิดที่ไม่เชื่อใจคนที่รัก แํนขอโทษ" พีชโอบร่างไดที่เมาไม่ได้สติไว้แน่น
"ไม่เป็นไร ผมไม่เคยโกรธพีชเลย ผมรอเวลาที่พีชจะกลับมาหาผม.. ผมนึกว่าจะต้องรอจนตาย และแล้วพีชก็กลับมาหาผมจริงๆ ผมดีใจมาก ผมรักคุณเสมอน่ะ....." ไดหมดสติสลบไปเมื่อสิ้นคำพูด
"เอ่อออ...." ไดงัวเงียตื่นขึ้นมาบนเตียง เขาสังเกตเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เขาใส่ เนื้อตัวที่สะอาดสะอ้าน กลิ่นเหล้าจากที่ตัวเขาและที่ห้องก็จางหายไปหมด และเขาสังเกตเห็นพีชที่นั่งหลับอยู่ข้างเตียง
ไดกระเทิบไปหาพีช เอาปากไปข้างหูพีชแล้วกล่าวว่า
"ขอบ คุณน่ะ ที่ทำให้ผมมาเสมอ และผมรู้ว่า เราจะต้องรักกันตลอดไป" ไดอมยิ้มและล้มตัวลงนอนต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่เขารู้ว่า ไม่ว่ายังไงจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะรักพีชตลอดไป...
จบแล้วจร้า
.
.
.
อ่านแล้วช่วยกันเม้นหน่อนสิครับ คนโพสจะได้มีกำลังในโพสอีก
