"นี่ ตาลุงฝรั่ง นอนเผื่อแผ่คนอื่นด้วยสิ เว้นที่ให้เขาบ้าง นอนเต็มเตียงอยู่ได้คนเดียว เป็นผู้ใหญ่เสียเปล่า ไม่มีน้ำใจเลย"กำลังนอนสบายอยู่ดีๆ เสียงควิลล์ก็ดังขึ้นข้างเตียง ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวก้าวขึ้นมานอนด้วยหน้าตาเฉย จากนั้นก็กระชากผ้าห่มจากผมไปห่มตัวเองคนเดียว อะไรเนี่ย ห้องก็ห้องผม เตียงก็เตียงผม ไหง เจ้านี่มาเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้ในห้องคนอื่นล่ะ ห้องตัวเองก็มีแต่ไม่ยอมไปนอน อ้างว่าสามีภรรยาต้องนอนด้วยกัน แต่ที่จริง เพราะกลัวผีเป็นชีวิตจิตใจมากกว่า
เจ้าเด็กตัวแสบชอบทำตัวซ่าส์ก๋ากั่น ไม่กลัวใคร แม้กระทั่งผม ปากก็จัด เอาแต่ใจตัวเองที่สุด แต่อันที่จริงก็เก่งเฉพาะกับคนด้วยกันเท่านั้น กับภูตผีปีศาจ เจ้านี่กลัวหงอ เคยได้ยินจากปากแม่ของเขาตอนที่ไปสู่ขอว่า ควิลล์เป็นเด็กที่ขี้กลัวความมืด กลัวที่แคบ และกลัวผีมาก เพราะตอนที่อยู่กับคนเลี้ยง ควิลล์ซนอยู่ไม่สุข พี่เลี้ยงไม่รู้จะจัดการกับเด็กดื้ออย่างไร เลยเอาเรื่องผีขึ้นมาขู่ แล้วก็หลอกเสียจนควิลล์กลัวด้วยการเล่าเรื่องราวชวนขนหัวลุก และชอบเปิดหนังผีให้ดู จนเป็นความกลัวฝังใจติดมาจนโต
พอตกกลางคืนจะอยู่คนเดียวไม่ได้ แต่ความที่เป็นเด็กแสบ เลยไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เพราะเกรงจะถูกคนอื่นหาว่าตาขาว แม้กระทั่งกับผม เขาก็จะไม่แสดงท่าว่ากลัวให้เห็น เวลาจะมาอาศัยเตียงผม ก็จะอ้างโน่น อ้างนี่ เพื่อหาเหตุมานอนด้วย เล่นเอาผมเข้าใจผิดตอนแรก คิดว่าเด็กนี่ อยากจะมีอะไรกับผม ตอนหลังถึงรู้ว่าเจ้าเด็กนี่ แค่ไม่อยากนอนในห้องตัวเองเพราะกลัวการอยู่คนเดียว
ผมไม่เคยนอนหลับเป็นสุขเลย เพราะหมอนี่นอนดิ้นยังกับอะไรดี บางครั้ง แข้งขาของเขา ก็พาดมาอยู่บนหน้าท้องของผมบ้าง มีอยู่ครั้งหนึ่งผมตื่นขึ้นมา เจอเท้ายันอยุ่เต็มใบหน้า ส่วนหัวกลับลงไปอยู่ข้างล่างตรงปลายเท้าของผม
การนอนอาละวาดของเขาทำให้ผมต้องคอยระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ขืนนอนขี้เซาไฟไหม้ยังปลุกไม่ตื่น อาจจะเจอขาฟาดเอาคอหักได้ หรือไม่ก็หลับตายไปเลย จนบางครั้งผมต้องรวบตัวเจ้าเด็กแสบนี่ เข้ามากอดไว้ในวงแขน นั่นแหละ เขาถึงสงบ แถมบางทีก็แอบนอนซุกอยู่กับอกของผมด้วย จนผมอยากจะละเมิดสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อแม่ของเขาแล้วลักหลับคนนอนข้างๆให้รู้แล้วรู้รอดไป
"นี่ๆๆ นายควิลล์ ทำตัวเป็นเด็กมีมารยาทหน่อยสิ มาอาศัยนอนบนเตียงเขา ก็ต้องพูดจากันให้เพราะๆ แล้วผ้าห่มน่ะมันของฉัน ต้องมาแบ่งกันห่มบ้าง อย่าเห็นแก่ตัว"
ผมบ่นเขาเสียงดัง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มจากเขามาห่มให้ตัวเองด้วย ควิลล์มองหน้าผมตาปริบๆ คงไม่นึกว่าผมจะกล้าดุเขา เพราะตามปกติผมจะปล่อยให้เขาขึ้นมาบนเตียงผมตามใจชอบโดยไม่ว่าอะไร แต่คราวนี้ต้องว่ากันบ้าง เพราะยิ่งไม่ว่า ยิ่งเอาแต่ใจ ไม่ขออนุญาต ไม่ขอโทษเลยสักนิดที่ทำตัววุ่นวายในห้องและบนเตียงของคนอื่น
"ก็ทำไมล่ะ ฉันเป็นเมียนาย ก็มีสิทธิ์มานอนเตียงเดียวกับนายได้สิ จะบ่นอะไร แค่นี้ทำเป็นงกไปได้"
คนปากดียังหาเรื่องมาเถียงจนผมอดนึกขำไม่ได้ เมื่อสองวันก่อน ตอนที่งอนผม ยังประกาศกร้าวว่าไม่ชอบให้ผมเรียกเขาว่า "เมีย" แต่คราวนี้กลับพูดออกมาหน้าตาเฉย ความที่อยากจะเอาชนะ คงทำให้ลืมคิดหน้าคิดหลังถึงสิ่งตัวเองได้พูดออกไป เจ้าหนูนี่จะเอายังไงกันแน่นะ ตกลง จะเป็นหรือไม่เป็นเมียของผมกันล่ะ
