แสนก้าวชุดกระชากร่างเปลือยของพันไมล์ให้เดินตามออกมานอกห้อง โดยไม่สนใจการต่อต้านขัดขืนของคนที่ไม่เต็มใจจะโชว์เรือนร่างให้ใครเห็น“แกจะพาฉันไปไหน”
พันไมล์ถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นทิศทางที่โจรหนุ่มพาไป
“ไปอาบน้ำ นายเหม็นมากไปแล้ว”
คนฉุดกระชากตอบโดยไม่หันมามอง
“ฉันไม่ไป”
พันไมล์ขืนตัว แกะมือที่เหนียวราวกับคีมเหล็กออกจากข้อมือพัลวัน
ชายหนุ่มผู้ตกเป็นเหยื่อความแค้นรู้ว่าร่างกายของตัวเองสกปรกพียงใด เพราะเต็มไปด้วยน้ำกาม คราบเลือด ของแสนก้าว และเหงื่อไคลของคนทั้งคู่ มันหมักหมมส่งกลิ่นให้เจ้าตัวได้รับรู้ ความเหนียวเหนอะหนะ ทำให้เขาประสงค์อยากทำความสะอาดไปทั่วร่าง อยากขัดล้างความโสมมออกไปจากกาย แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่มีแสนก้าวอยู่ด้วย
“ก็ไหนเมื่อวานบอกว่าอยากอาบน้ำชำระล้างความโสโครกออกจากร่างกายไม่ใช่เหรอ หรือว่าเปลี่ยนใจแล้ว อยากอยู่แบบคนสกปรก มันจะได้ไปด้วยกันกับใจที่โสมม”
โจรหนุ่มเฉือดเฉือนด้วยวาจา เบ้ปากใส่อย่างเหยียดหยาม ก่อนที่หน้าจะหันไปตามแรงมือของคนหน้าหวานที่ง้างมือรอไว้ก่อนแล้ว ตั้งแต่ได้ยินประโยคทำร้ายจิตใจ โชคดีที่หนนี้ไม่พลาดเป้า แสนก้าวโดนไปเต็มๆ
หนุ่มหน้าคมสะบัดหลังมือกลับเป็นการโต้ตอบ แก้มขาวๆของพันไมล์ขึ้นผื่นเป็นรอยแดงห้านิ้วทันที จากนั้นก็ใช้มือแข็งแรงขยุ้มต้นแขนของคนตัวเล็กกว่าเขย่าอย่างแรงจนหัวสั่นหัวคลอน
“กล้าดียังไงมาทำร้ายฉัน”
“ทำไมฉันจะทำร้ายแกไม่ได้ แกไม่ได้รับสิทธิ์ให้ทำร้ายคนอื่นเพียงแค่คนเดียวนะ”
เหยื่อหนุ่มเสียงแข็งขึ้นมาอย่างโกรธจัด รู้สึกได้ถึงเลือดอุ่นๆที่ซึมออกมาจากริมฝีปาก พันไมล์แลบลิ้นลิ้มเลียรสเลือดจนแห้งผาก เพื่อซึมซับความเจ็บปวดเอาไว้ สร้างความเข้มแข็งให้กับตัวเองในการต่อสู้ดิ้นรนกับความไม่ยุติธรรมที่ได้รับ
“อ๋อ ลืมไป นายมันชอบที่จะทำร้ายคนอื่นอยู่แล้วนี่นา แค่ยกระดับความแรงขึ้นจากทำร้ายจิตใจ มาเป็นทำร้ายร่างกาย อีกหน่อยคงฆ่าคน”
“ถึงเวลานั้นที่ฉันต้องฆ่าคนจริงๆ ฉันจะให้เกียรติแกเป็นคนแรก รับรองแกจะไม่ผิดหวัง”
เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดอย่างอาฆาตมาดร้าย แววตาที่มองมายังแสนก้าว เต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง
“ปากดีแบบนี้ นอกจากจะล้างตัวแล้ว ล้างปากด้วยก็ดีนะ จะได้หายเหม็น”
เขาตบปากพันไมล์ไม่แรงนัก สำหรับคนที่ไม่เคยถูกใครทำร้ายมาก่อน ย่อมเจ็บปวดเป็นธรรมดาเพราะไม่เคยชิน แต่ชายหนุ่มก็พยายามอดกลั้นเอาไว้ เพราะยิ่งแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้โจรถ่อยสะใจขึ้นมากเท่านั้น และจะหาโอกาสรังแกเขาอีก
มือซีดขาวยกขึ้นมาปัดมือแข็งแรงของแสนก้าวออกจากต้นแขนของตัวเอง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ด้วยไม่อยากเห็นคนที่ตัวเองชิงชัง
“ระวังคอไว้บ้างก็ดี สะบัดบ่อยๆ มันจะเคล็ดเอา”
แสนก้าวเย้ย แต่หนุ่มหน้าสวยทำเป็นไม่ได้ยิน หันหลังเตรียมจะเดินกลับไปยังห้องตามเดิม ทว่ามีหรือที่โจรหนุ่มจะปล่อยเหยื่อของเขาไปง่ายๆ
เขาชักสนุกที่จะได้แกล้งให้พันไมล์ได้รับความอับอายซะแล้ว
“ยังไปไหนไม่ได้จนกว่าจะอาบน้ำชำระกลิ่นเน่าๆออกจากตัวนาย”
“ไม่”
“รู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายนายก็ขัดขืนฉันไม่ได้ ก็ยังหน้าด้านปฏิเสธอีกนะ”
โจรหนุ่มกระชากพันไมล์ให้เดินตาม ร่างเล็กปลิวมากระแทกอกกว้าง แสนก้าวจับร่างเล็กเหวี่ยงให้มาเดินด้านหน้า พันไมล์ไม่มีทางเลี่ยง เพราะคนตัวใหญ่กว่าขวางทางหนีเอาไว้จึงทำได้แค่เพียงเอามือสองข้างปิดด้านหน้าโดยอัตโนมัติ ไม่ให้ใครเห็นของติดตัวที่พ่อให้มา ปล่อยด้านหลังโล่งให้แสนก้าวชมเต็มตา
แสนก้าวผลักร่างเปลือยของเหยื่อหน้าหวานที่เขาลากถูลู่ถูกังจากห้องออกมาสู่ชานบ้านที่แบ่งออกเป็นสองส่วน ติดกับตัวบ้านมีหลังคาคลุมกันแดดกันฝน เปิดด้านข้างโล่งทั้งสามด้าน มีโต๊ะและเก้าอี้ที่ตัดไม้ใหญ่มาทำ สำหรับใช้นั่งเล่น ใช้เป็นโต๊ะกินข้าว บางครั้งโจรหนุ่มก็มานั่งทำงานของตัวเอง
ถัดออกไปเป็นส่วนเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาคลุม และมีเพียงราวระเบียงเตี้ยๆ ที่ทำจากไม้ไผ่กั้นไว้กันตก แต่ไม่สามารถกันสายตาจากผู้คนที่มองมารอบทิศทางได้ ติดกับรั้ว มีตุ่มน้ำขนาดใหญ่ ใส่น้ำไว้สำหรับล้างถ้วยล้างชาม หรือชำระล้างสิ่งต่างๆ ใกล้ๆกัน เป็นครัวที่สร้างขึ้นมาง่ายๆ มีเตาไฟ มีโต๊ะวางถ้วยชาม หม้อ กระทะ และชั้นสำหรับใส่อาหารแห้ง เวลาอาบจันทร์ทำครัวก็จะทำที่นี่ โดยที่สามารถที่จะมองเห็นแสนก้าวนั่งทำงานที่โต๊ะได้ตลอดเวลา
“เอ้า ไปอาบตรงโน้น อยากอาบน้ำชำระล้างกลิ่นของฉันที่ติดตัวนายออกไปไม่ใช่เหรอ เชิญอาบให้พอใจเลย ฉันให้เวลาเต็มที่ เพราะนายอาจจะต้องใช้เวลามากมายในการดับกลิ่นคาวตัวเอง ซึ่งไม่มีทางหมดง่ายๆ”
