กลับถึงบ้าน ซึ่งที่จริงควรจะเรียกว่ากระท่อมมากกว่า เพราะถูกสร้างขึ้นมาอย่างลวกๆ ด้วยจุดประสงค์เฉพาะกิจ แสนก้าวส่งพันไมล์เข้าห้องนอน แล้วหาเสื้อผ้ามาใส่ให้ ซึ่งน่าจะเป็นเสื้อผ้าของโจรหนุ่มนั่นเองแม้จะชิงชังรังเกียจไม่อยากใส่ แต่เพื่อปกป้องร่างกายไม่ให้คนพาลเห็นร่างเปลือยของเขาถนัดตา พันไมล์ก็จำยอมต้องใส่เสื้อผ้าของแสนก้าวอย่างเสียไม่ได้
หลังจากอาหารเย็นในห้อง ซึ่งแสนก้าวนำมาให้ทาน หนุ่มหน้าหวานก็ถูกขังอยู่ในห้องตามลำพัง ในห้องที่เปิดประตูมิดชิด แต่หน้าต่างยังเปิดอ้ารับลม และตัวเขาไร้พันธนาการ ทว่าเขาก็ไม่สามารถหนีได้ เพราะข้างใต้ห้องของเขา มองลงไปจากหน้าต่าง คือ กลุ่มของลูกน้องของแสนก้าวที่นั่งดื่มเหล้าล้อมวงกันอยู่ตรงแคร่ไม้ไผ่ข้างล่าง และหลายต่อหลายครั้งที่แววตาหื่นกระหายหลายคู่จ้องมองขึ้นมาบนห้องเขาอย่างมีความหมาย ในที่สุด พันไมล์ก็ต้องเป็นฝ่ายปิดหน้าต่างลงกลอน เพื่อป้องกันไม่ให้ใครขึ้นมาทำมิดีมิร้ายกับตัวเอง
วันนี้เจ้าโจรบ้ากาม ไม่ได้มาร่วมเตียงกับเขาอย่างที่ขู่เอาไว้เมื่อตอนเย็น พันไมล์เป็นไข้อ่อนๆ เพราะแช่น้ำเป็นเวลานาน ทำให้ต้องนอนซมอยู่บนเตียง แสนก้าวเข้ามาดูอาการ แล้วเอายามาให้กิน ก่อนจะแยกไปนอนที่ห้องของตัวเอง แต่การระวังก็ยังแน่นหนาเช่นเดิม เพราะเขาล้อคห้องเอาไว้จากข้างนอก กันหนี ทั้งที่จริงๆแล้ว คนที่ถูกเขาลักพาตัวมา อ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากพิษไข้ และความหวาดกลัวลูกน้องของโจรร้ายที่จะมาลวนลามข่มขืนจนแทบไม่กล้าจะหนีไปไหน
ออมแรงไว้ก่อน และหาโอกาสเหมาะๆ เป็นสิ่งที่หนุ่มหน้าหวานคิด เขาจึงนอนหลับพักผ่อนเพื่อให้กำลังวังชาฟื้นคืนตัว ทว่าเขาไม่สามารถนอนหลับได้อย่างเป็นปกติสุข เนื่องจากมารผจญ
ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับอยู่นั้น พันไมล์ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากห้องข้างๆ เขาพยายามจะเงี่ยหูฟังว่ามีอะไรเกิดขึ้น สิ่งที่ได้ยิน ทำให้หน้าหวานๆร้อนผ่าว เมื่อตระหนักว่าห้องข้างๆ กำลังเสพสังวาสกัน
"โอ๊ย แสนก้าวจ๋า อาบจันทร์ไม่ไหวแล้ว แสนก้าวแรงเยอะจัง"
"แล้วชอบไหม"
เขาจำได้ว่าเป็นเสียงของไอ้โจรหื่นตอบกลับมา
"ชอบสิจ๊ะ อูย อู้ว ...อ๊า....ซีด...โอว"
เสียงกรีดร้องครวญครางอย่างสุขสมของหญิงสาวที่ถูกปลุกเร้าอารมณ์จนถึงขีดสุดดังลั่นมาจากห้องข้างๆ ผสานกับเสียงกระแทกตึงตังของเตียงที่ถูกขย่ม และเสียงเนื้อที่กระทบกัน
