>อ๊ายยย ค้าง >_<
>มาต่ออย่างด่วนเลยนะคะ
>รอวันที่พันไมล์จะถือไพ่เหนือกว่า อิอิ- คาดว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนรอเหมือนกัน รอการแก้แค้นเอาคืนของพันไมล์
..................................................
สวัสดีค่ะทุกท่าน มาพบกันอาทิตย์ละครั้ง กับเรื่องราวโหดๆ ของหนุ่มโฉด กับ เหยื่อกามที่ถูกทารุณกรรมจากเขา .....สองหนุ่มจะรักกันได้หรือไม่ เรามาลุ้นติดตามกัน ว่าเรื่องราวของคนทั้งคู่จะลงเอยอย่างไรค่ะ
และอย่างเดิม ชอบ ไม่ชอบ ติชมได้ นะคะ คนเขียน ต้องการกำลังใจ อย่างมาก
......................................................
“แสนก้าวพูดว่าอะไรนะ...”
อาบจันทร์ร้องเสียงสูง เมื่อได้ยินคำพูดที่หลุดออกจากปากโจรหนุ่มถนัด
“ฉันบอกว่าให้ไปย้ายข้าวของของพันไมล์มาไว้ที่ห้องของฉัน จากนี้ไปเขาจะต้องมานอนห้องฉันทุกๆวัน”
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนพูดคุยตามปกติ มือก็ง่วนอยู่กับการปาดแยมทาบนขนมปัง วันนี้อาบจันทร์จัดอาหารเช้าแบบฝรั่งมาให้เขาและพันไมล์ตามคำสั่ง
“ไม่ได้นะ”
สองเสียงดังขึ้นพร้อมๆกัน เสียงหนึ่งมาจากสาวร่างอวบที่หน้าตาบึ้งตึงอย่างคนไม่พอใจ อีกเสียงดังมาจากหนุ่มหน้าหวานที่ถูกบังคับให้ทานอาหารเช้าร่วมโต๊ะด้วย เขาไม่พอใจกับคำสั่งนั้นเช่นกัน
“ฉันสั่งอย่างไร ก็ต้องเป็นไปตามนั้น อย่าขัดขืน”
เสียงนั้นเข้มขึ้นกว่าเดิม แต่คนพูดก็ยังไม่เงยหน้าจากขนมปังที่อยู่ในมือ พันไมล์มองคนที่นั่งเฉยๆ ทำทองไม่รู้ร้อนหลังจากพูดสั่งการตามอำเภอใจไปแล้วด้วยความรู้สึกเกลียดชังสุดๆ เขาเอามือฟาดโต๊ะดังปัง แล้วผลุดลุกขึ้นอย่างโกรธๆ
“แกจะมาเที่ยวสั่งการตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้ ฉันไม่ยอม”
“นายคิดว่าตัวเองสามารถต่อรองอะไรได้อีกเหรอ”
โจรหนุ่มย้อนถามกวนๆ ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจท่าทางเกรี้ยวกราดของคนตัวเล็ก กลับรู้สึกขำมากกว่า ตัวกระเปี๊ยกเดียว แค่ผลักก็ล้มหงายไม่เป็นท่า ยังจะทำมาเป็นซ่าส์ต่อปากต่อคำอีก มันน่าจับปล้ำเสียให้ลุกไม่ขึ้นนัก เดี๋ยวคืนนี้เจอดีแน่
“อย่าลืมสิ ว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เป็นแค่คนที่ถูกนำมาปลดเปลื้องความใคร่ ไม่ใช่คนที่มีอำนาจมาสั่งห้ามคนโน้นคนนี้ไม่ให้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ ..”
ถ้อยคำนั้น ทำให้คนตัวเล็กเกิดโทสะมากยิ่งขึ้น
“แกเองก็ไม่มีสิทธิ์สั่งให้คนอื่นทำตามที่แกต้องการเช่นกัน ฉันจะไม่มีวันทำตามคำสั่งของแกอย่างเด็ดขาด”
พูดจบพันไมล์ก็ลุกหนีจากโต๊ะไปดื้อๆ โดยไม่แตะต้องอาหารแม้เพียงนิด
ทว่ายังไม่ทันไปถึงห้องของตัวเอง เขาก็ได้ยินเสียงเก้าอี้ครูดไปกับพื้น จากนั้น ร่างของเขาก็ถูกกระชากจนเซถลามาปะทะอกแข็งแรงของโจรหนุ่ม
“เฮ้ย อะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ”
พันไมล์ดิ้นหนี มือไม้เหวี่ยงเปะปะ ขาเตะถีบออกไปสุดแรง ทว่าโจรหนุ่มก็ไม่สะดุ้งสะเทือน เขาใช้มือแข็งแรงรวบข้อมือเล็กๆเอาไว้ข้างหนึ่งแล้วลากถูลู่ถูกังให้กลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวตามเดิม โดยมีสายตาของอาบจันทร์มองตามอย่างเคียดแค้นชิงชัง
