“จ่ายเงินแล้ว ไปกันเถอะ”นางฟ้าบอกผม แล้วก้าวขึ้นมาซ้อนมอเตอร์ไซด์ด้านหลัง ผมเลยขับพาเข้าไปเที่ยวชมข้างใน เพื่อดูสัตว์ต่างๆหลากหลายชนิด
ดูเหมือนนางฟ้าของผม จะร่าเริงลัลลา ชอบอกชอบใจที่ได้เที่ยวสวนสัตว์ เหมือนคนไม่ค่อยได้มีโอกาสมาสถานที่พวกนี้ พอได้มาก็เลยสนุกเต็มที่ ผมเองก็พลอยตามใจเขาไปด้วย
อยากดูหมีโคอาล่าก็พาไป อยากดูแพนด้า ก็จ่ายเงินค่าตั๋วให้ แถมเอาใจขับรถวนไปโน่นมานี่ให้นางฟ้าของผมได้ดูสัตว์จนเกือบจะครบหมดทุกตัวที่มี
“หิวไหม...”
คนหน้าหวานถามผม ขณะที่นั่งแกว่งเท้าอยู่ตรงรั้ว ที่ด้านหลังเป็นคอกยีราฟ
“อือ หิวเหมือนกันแหละ”
บอกพร้อมกับลูบท้องตัวเอง มันร้องจ๊อกๆ ทั้งหิว และเมื่อย
“งั้นกลับกันเถอะ แล้วไปหาอะไรกินกัน”
พูดจบก็กระโดดแผลวลงจากรั้วที่นั่งอยู่ ผมแอบยิ้มขำนางฟ้าของผม ท่าทางเขาดูกระดุ๊กกระดิ๊ก น่ารักดี เหมือนเด็กในร่างผู้ใหญ่
“อยากกินอะไรล่ะ จะพาไป”
ผมถามความเห็น แต่เขากลับให้ผมเป็นคนตัดสินใจ
“อะไรก็ได้ ที่อร่อยๆ กรีนพาไปแล้วกัน”
ยอมเชื่อใจคนง่ายจริงแหะ นางฟ้าของผม ลักพาตัวกลับบ้านดีไหม แต่คงไม่ดีแน่ เขาเป็นใครก็ไม่รู้ ป่านนี้ครอบครัวคงหากันให้วุ่นแล้ว
ตกลงกันว่าจะให้ผมเป็นคนพาไปทานอาหาร ผมเลยขับรถพาเข้ามาในตลาดตัวเมือง ตอนแรกกะว่าจะพาไปร้านอาหารใหญ่ ๆ แต่พอผมขับรถมอเตอร์ไซด์ผ่านร้านข้าวซอยข้างถนน นางฟ้าก็ตบที่บ่าผม เป็นสัญญาณให้จอด
“กินข้าวซอยกันดีกว่า”
อ้าว ....แล้วไหนให้ผมตัดสินใจยังไงล่ะ ไปๆมาๆเจ้าตัวกลับเลือกเอง ตามใจตัวเองชะมัด
คนตัวเล็ก เดินนำลิ่วๆ เข้าไปในร้าน และหยุดอยู่ที่โต๊ะที่ตั้งวางอาหาร ไปยืนมอง แล้วก็ชี้โน่น ชี้นี่มากินสี่ห้าอย่าง
“จะกินหมดเหรอ”
อดไม่ได้ที่จะมองสำรวจรูปร่างของเขา ตัวเล็กขนาดนี้ไม่น่าจะกินจุเลย เอาไปไว้ที่ไหนหมด
“อย่าดูถูกสิ กินได้แล้วกัน พนันกันยังได้ ถ้ากินหมด กรีนจ่ายนะ”
“อ้าว แล้วถ้ากินไม่หมดล่ะ”
“กรีนก็จ่ายสิ”
มีงี้อีก แล้วจะพนันกันทำไมเนี่ย ยังไงผมก็ต้องจ่ายทั้งขึ้นทั้งล่องอยู่ดีนั่นแหละ
“ไม่อยากจ่ายให้เหรอ รบกวนหรือเปล่า ไม่กินก็ได้นะ”
นางฟ้าของผมทำหน้าเศร้าๆ เหมือนรู้ตัวว่ารบกวนผมมากเกินไป ผมมองคนหน้าหวาน ที่มือกำลังจ้วงข้าวซอยกินตุ้ยๆ แล้วมองเลยมาที่ชามเปล่าๆ ที่กินหมดไปแล้วอีก 2 ชาม ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก
นี่ขนาดเกรงใจผมนะเนี่ย นางฟ้าน่ารักน่ากอดของผม ยังซัดเข้าไปซะขนาดนี้ นี่ถ้าไม่เกรงใจ จะกินขนาดไหนหนอ
“ไม่กินเหรอ”
กำลังคิดเพลินๆ นางฟ้าก็ถามผมขึ้นมา จนผมสะดุ้ง
“ยังไม่หิวเลย”
“งั้นขอนะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบตกลงหรือปฏิเสธ ข้าวซอยชามที่อยู่ตรงหน้าผม ก็ถูกเลื่อนไปอยู่ข้างหน้านางฟ้าแทน ผมได้แต่มองอย่างทึ่งๆ คนอะไรกินเก่งจริงๆ ดูไปก็น่ารักดีแหะ นางฟ้าของผม
