รับออเดอร์เสร็จ ผมก็เดินไปส่งที่เคาน์เตอร์บาร์ ตาก็คอยเหลือบมองบนเวทีเป็นระยะ ยังเป็นช่วงสัมภาษณ์อยู่ แต่ผมไม่ได้ยินอะไรแล้ว เพราะเสียงรอบข้างดังหนวกหูไปหมด แถมผมก็ไม่มีสมาธิด้วย กำลังโกรธ คนพวกนั้นอยู่พอได้ของตามที่ต้องการ พร้อมเงินทอน ผมก็นำทั้งหมด ใส่ถาด แล้วเดินไปหาคนพวกนั้นที่กำลังนั่งดื่มกินกันอยู่ ตอนนี้เสียงที่ได้ยินบนเวทีเปลี่ยนเป็นเสียงเพลง แสดงว่าการสัมภาษณ์สิ้นสุดลงแล้ว นักเต้นคงทยอยลงจากเวที
ผมใจหาย กลัวว่าจะไม่เจอหน้านางฟ้าอีก เลยรีบเดินแทรกฝูงชนที่เริ่มจะเต้นไปตามจังหวะเพลง เพื่อเอาของไปส่ง แต่มันก็เบียดเข้าไปยากมาก เพราะคนเยอะ แล้วแต่ละคนก็เมาได้ที่กันแล้ว กว่าจะหลุดไปหาแก็งค์ขี้เมานั่น ก็เกือบแย่
ผมยื่นถาดออกไปก่อน เตรียมจะวางไว้บนโต๊ะ แต่เหมือนดวงผมจะซวยในวันนี้ เพราะนักเต้นที่อยู่เบื้องหลังผม ไม่รู้ว่าเต้นท่าไหนกัน ถอยหลังมาชนผม ไม่ใช่เบาๆ แต่เป็นการกระแทกเต็มแรง จนผมเซถลา ถาดที่ผมประคองมา พลิกหลุดจากมือ เหล้ากับน้ำแข้งเทราดลงไปบนตัว นักเที่ยวขี้เมา ที่มีปัญหากับผมพอดี
“เฮ้ย อะไรวะ”
เขาโวยวาย แล้วคว้าคอเสื้อผมไว้ ผมรีบยกมือไหว้ขอโทษเขา
“ผมไม่ได้ตั้งใจครับพี่ เอ้อ โดนชน เดี๋ยวผมจะหาผ้ามาเช็ดให้นะครับ”
“อย่ามาแก้ตัว แกตั้งใจจะหาเรื่องฉันใช่ไหม ไม่พอใจที่ฉันรู้ทันที่แกจะโกงเงินฉันใช่ไหม”
อะไรวะ ไม่ได้คิดอย่างนั้นสักหน่อย ทำไมมาหาเรื่องกันแบบนี้
“พี่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะครับ ขอโทษด้วยที่ผมทำให้พี่เข้าใจผิด พี่ปล่อยผมเถอะ เดี๋ยวผมเอามาเช็ดให้พี่นะ”
ผมจับมือเขาออกจากคอเสื้อ แล้วพยายามแกะออก แต่ดูเหมือนจะไปสร้างความเข้าใจผิดให้กับคนขี้เมาคนนั้น
“ขอโทษเหรอ กูไม่เอาโว้ย มันต้องแบบนี้”
พูดจบเขาก็ต่อยเปรี้ยงเข้าที่หน้าของผม จนผงะหงายไปด้านหลัง มีเสียงร้องวีดว้ายดังขึ้นจากแขกที่มาเที่ยว จากนั้นทุกคนก็พร้อมใจกันถอยห่าง ปล่อยพื้นที่ตรงกลางให้โล่ง สำหรับผมและแขกขี้โมโหคนนั้น
ผมใช้หลังมือเช็ดปากที่แตกเลือดออก รู้สึกโกรธขึ้นมาจับใจ ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเขา แล้วผมก็ขอโทษแล้วด้วย ยังมาต่อยผมอีก แบบนี้จะปล่อยให้เขาต่อยข้างเดียวไม่ได้แล้ว
ไวเท่าความคิด ผมสวนหมัดเปรี้ยงไปที่หน้าแดงก่ำจากเบียร์และเหล้าที่ดื่มกินเข้าไป หน้าเขาหงายไปตามแรงต่อยของผม และเกิดการเสียศูนย์ล้มตึงลงกับพื้น
แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว ต่อยมาก็สวนไป สำหรับผมคือจบ แต่เขาและเพื่อนไม่ยอมเลิกรา คงจะเสียหน้าที่ถูกพนักงานในร้านกระจอกๆอย่างผมต่อยเอากระมัง
เขาสลัดศีรษะไล่ความมึนงง แล้วรีบลุกขึ้น โดยมีเพื่อนประคอง แต่ด้วยความที่เมาทั้งกลุ่ม กว่าจะยืนขึ้นมาได้ก็ทุลักทุเล ผมเดินหนี แต่เพื่อนเขาคว้าไหล่ผมไว้
“ยังไปไหนไม่ได้ มึงต่อยเพื่อนกูแบบนี้ แล้วจะหนีไปเฉยๆได้ไง”
เพื่อนที่ท่าทางจะเมาน้อยกว่าคนอื่น ตะคอกถาม ตอนนี้คนที่มีปัญหากับผมเขาลุกขึ้นได้แล้ว หมอนั่นท่าทางโกรธจัด เขาเอามือจับกรามตัวเอง ขยับๆ พอเห็นว่าไม่เป็นอะไรมาก ก็ชี้หน้าผม
“มึงต่อยกูเหรอ มึงคิดว่ามึงเป็นใครถึงได้มาต่อยกูแบบนี้”
“ก็พี่ต่อยผมก่อน”
