“พ่อแม่ไปล่ะ พักผ่อนเยอะๆนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องอะไรนะลูก”มือของแม่เอื้อมมาลูบศีรษะผม สายตาที่มองมาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและห่วงใย ผมยิ้มให้แม่ แล้วดึงมือท่านมาจูบ
แม่ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
ผมหันไปหาพ่อและพวกญาติ พลางยกมือไหว้ลา พวกนั้นก็พากันอวยพรขอให้ผมหายเร็วๆ
ผมมองตามหลังพ่อแม่และพวกญาติๆที่เดินออกจากห้องไป ผมไม่สามารถตามไปส่งได้ จึงใช้เพียงสายตานำส่งพวกเขากลับไปบ้าน หรือไปทำงานของตน
พอทุกคนออกไปหมดแล้ว เหลือแค่ผมกับพี่แมนสองคน ผมก็เอ่ยปากถามในเรื่องที่อยากรู้มาตลอด
“พี่แมนครับ พี่แมนเห็นนางฟ้า เอ่อ....ผมหมายถึงผู้เข้าประกวดบนเวทีที่ชื่อ ฟ้า หรือเปล่าครับ”
“อะไรวะ พอฟื้นขึ้นมาก็ถามหาคนเลย สงสัยจังคนๆนี้มีความสำคัญอะไรหรือเปล่า”
พี่แมนทำหน้าล้อเลียน จนผมรู้สึกอาย
“อย่าแซวสิพี่ ผมถามพี่ก็แค่ตอบมาก็พอ ว่าพี่เห็นเขาบ้างหรือเปล่า”
“แล้วเขาคือใครเหรอ ....คนชื่อฟ้าเนี่ย ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
รุ่นพี่ของผมทำหน้างงๆ ผมเลยอธิบายบอกลักษณะของนางฟ้าให้เขาฟัง
“ก็คนที่เต้นเพลง overprotected กับเพื่อนเขาไง คนที่หน้าตาสวยๆ ผมยาวๆ เต้นเซ็กซี่ๆ อ่ะ”
“อ้อ ....หนุ่มคนนั้นนั่นเอง รู้จักเขาเหรอ”
“อือ....ตกลงจะบอกได้หรือยัง”
ยังคงมุ่งตรงที่คำถามเดิมที่ยังไม่ได้รับคำตอบ พี่แมนร้องเฮ้ย แล้วโวยใส่ผมเสียงดัง
“อะไรวะไอ้เนี่ย ทำเป็นอารมณ์ร้อนไปได้ อยากรู้อยากเห็นมากนักหรือไงวะ ชอบเขาเหรอ”
ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ ความที่ผมอยากได้ยินข่าวคราวของหนุ่มหน้าหวานคนนั้น ทำให้ผมแสดงอาการออกมาให้เห็นมากมาย จนพี่แมนสังเกตเห็นได้
“ชอบเขาแน่ๆ เลย ก็น่าอยู่หรอก สวยซะขนาดนั้น พี่เห็นยังชอบเลย”
“เฮ้ย ไม่ได้นะพี่”
ร้องห้ามเสียงหลง รู้สึกหวงขึ้นมาทันที
“ทำไม หวงหรือไง”
พี่แมนถามยิ้มๆ ผมไม่รู้จะพูดอะไร เลยได้นิ่งเงียบ รู้สึกเลือดมาเลี้ยงหน้าที่ช้ำบวมจากการถูกต่อยจนร้อนผ่าวไปหมด
“ไม่แย่งก็ได้ ถ้าไม่ใช่น้องที่รู้จักกันมานานนะ ไม่มีทางหลีกทางให้หรอก ต้องจีบแข่งกันสักตั้ง”
“ขอบคุณนะพี่แมนที่ไม่คิดแย่งน้อง ว่าแต่จะบอกได้หรือยังล่ะ ว่าพี่เห็นเขาหรือเปล่า”
“ตอนก่อนลงจากเวทีมาช่วยกรีน พี่เห็นเขาเดินลงไปด้านหลังเวทีกับเพื่อนเขานะ แต่ตอนที่ชุลมุนวุ่นวาย นั่น พี่ไม่เห็นใครเลย เห็นแต่มือและตรีนที่กระหน่ำมาไม่ยั้งอ่ะ”
“งั้นเหรอ”
ผมพึมพำกับตนเอง แล้วที่ผมเห็นก่อนจะสลบไปล่ะ มันเป็นภาพจริงๆ หรือภาพลวงตากันแน่ นางฟ้าที่ผมเห็น เขามองผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ผมพยายามจะคว้ามือเขาไว้ แต่ก็ได้แต่อากาศผ่านมือ สงสัยผมคงคิดถึงเขามากไปหน่อย เลยเกิดเป็นภาพหลอนขึ้นมา