We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: Reasoning (เหตุผลหรือความรัก)" Posted by ไอ้ต้า on 29-Apr-12 at 10:12 AM ผมรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ของผมกับซันถึงแม้ว่าจะดีในระดับที่ผมพอใจ แต่ผมกลับรู้สึกครับ ว่าเรามีระยะห่างที่ไม่ใกล้ ไม่ไกล แต่ก็ไม่อาจะไปถึงเลย ผมนั่งพิจารณาตัวเองในห้องเงียบ ๆ ว่าผมกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องให้กับตัวเองอยู่รึเปล่า แต่ความรู้สึกในใจกลับคอยย้ำเตือนผมว่าสิ่งที่ผมทำอยู่นั้นมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและผมเองก็เรียกร้องโหยหามันมาตลอด แต่ในอีแง่ของความเป็นเหตุเป็นผล ผมกำลังเข้าไปสร้างความปั่นป่วนให้กับชีวิตซัน ตอนนี้ผมว่างแล้ว ไม่มีเรื่องเรียนเข้ามาให้เป็นกังวล ผมเลยมีเวลาฟุ้งซ่านเพิ่มขึ้นในเรื่องของซัน แต่ยิ่งคิด ก็เหมือนยิ่งเอามือมัดปมเชือกไปเรื่อยๆ ทั้ง ๆ ตัวผมเองก็ตั้งใจจะคลายเชือกเส้นนั้นแท้ ๆ แต่ทำไมกลับยิ่งพัวพัน ยิ่งแน่นขึ้น ไม่กี่วันต่อมาหลังจากงานวันเกิดของซัน ผมต้มน้ำร้อนเพื่อจะกินมาม่าในบ่ายของวันที่ร้อนอีกวันหนึ่ง โทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น “ซัน” นั่นเองที่โทรหาผม ผมกดรับสายด้วยความดีใจ “ฮัลโหล ซัน ว่าไงครับ” “เอ่อ ต้า อยู่ที่ห้องป่ะ” “อืม อยู่ กำลังจะกินมาม่าเลย แหะ ๆ” “ผมอยู่ข้างล่างแล้ว” “หา ซันอยู่ข้างล่างแล้ว ที่หอผมน่ะเหรอ” “อืม ลงมาไหม” “เอาสิ” ผมไปหยิบเสื้อมาใส่ แล้วออกจากห้อง ลงไปหาซันที่ด้านล่าง ซันยืนรอผมอยู่ ผมปรี่เข้าไปหาซันด้วยความคิดถึง “สวัสดีครับซัน” ผมเขินหน้าเปื้อนยิ้ม “หวัดดี ไม่ได้คุยกันหลายวันเลย” ซันบอก “อืม ผมก็ไม่แน่ใจว่าซันยุ่ง ๆ รึเปล่าไง” “ถึงผมยุ่ง ผมก็ต้องรับสายต้าอยู่แล้ว” ซันยิ้ม “จะไม่ชวนผมขึ้นไปที่ห้องเหรอ ผมร้อนนะ” “อ่อ เออ ลืมเลย 5555 ไปสิ ไป” ผมเรียก พอมาถึงห้องผม ปิดประตูปุ๊ป ผมก็กอดซันทันที ผมคิดถึงซันเหลือเกิน ผมรักเค้ามาก จนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร พอนึกขึ้นได้ ก็เลยถามซันไปว่า “เออ ทำไมซันมาล่ะ แล้วพี่เซนต์ล่ะ” “อ่อ พี่เซนต์ไปต่างจังหวัดทำงานแล้วล่ะ” “อืม ผมดีใจจังที่มีซันอยู่ข้าง ๆ แบบนี้” เราพร่ำจูบกันอีกหลังจากสิ้นสุดบทสนทนา รู้สึกตัวอีกที เราก็ถอดเสื้อผ้ากันและกันแล้ว เราเลื่อนไปใกล้เตียงผม จนผมล้มนอนลงไป ตอนนั้นความรู้สึกมันไม่สามารถห้ามได้อีกแล้ว “ผมคิดถึงต้ามากนะ แต่ผมต้องควบคุมตัวเอง ต้าเข้าใจผมไหม” “ผมเข้าใจ ผมเข้าใจซันทุกอย่างเลย” เราจูบกันอีก เฉกเช่นเคย ซันก็ใช้ลิ้นบรรเลงตั้งแต่ส่วนต้นของตัวผม ไปจนถึงส่วนปลาย ส่วนที่ซันถวิลหาเหมือนกันวันเดิม ๆ ที่เราเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ซันใช้ลิ้นโดยที่ไม่รังเกียจเลย แม้แต่ผมยังรู้สึกอายแทนซันเสียด้วยซ้ำไป ผมรู้สึกได้ว่า ความเสียวกระสันต์มันพุ่งพล่านในร่างกายผมในขณะที่ซันบรรจงใช้ลิ้นที่ด้านหลังของผม เมื่อถึงเวลาเหมาะเจาะตามที่ซันคิด ซันก็ใช้น้ำลายตัวเองอีกครั้ง พรมลงบนซันน้อยที่ตอนนี้มันไม่น้อยอีกต่อไปแล้ว ซันค่อย ๆ สอดด้ามนั้นเข้ามาในร่างกายผม ผมรู้สึกเจ็บมากอีกแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นมันทรมานเกินจะประมาณได้ ซันสอดเข้าไปได้มิด ตามที่ซันคอยบอกผมว่า มันอยู่ในระดับไหนแล้ว เพราะความเจ็บปวดนั้น มันส่งออกมาทางสีหน้าและแววตาของผม ในขณะที่ซันกำลังใช้กำลังสวนเข้าออก ผมก็ยังเจ็บปวดปนความสุข ซันดูมีความสุขมากเหมือนเคย ผมพยายามทำหน้าให้ซันรู้ว่าผมเองก็มีความสุขไม่ต่างกัน ไม่น่าจะเกินห้าถึงสิบนาทีหลังจากที่ซันเริ่ม ในขณะที่ซันกำลังซอยกระหน่ำอยู่นั้น ในภาพความทรงจำผม มีภาพงานวันเกิดซันพลันเกิดขึ้นมา ภาพที่ซันคุยกับพี่เซนต์อย่างยิ้มแย้ม ภาพที่ทั้งสองปิ้งบาร์บีคิวด้วยกัน และภาพที่ซันรับแหวนทองคำขาวอันมีค่าของพี่เซนต์ มันทำให้ผมลืมตาขึ้น พร้อมกับน้ำตา แล้วบอกกับซันว่า “ซัน หยุดเถอะ ซันหยุด ผมเจ็บ” ซันไม่ได้สนใจเสียงของ ซันยังคงร้องครางในขณะที่ร่างกายยังเคลื่อนไหวในลีลาเดิม น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ผมรู้สึกทั้งเจ็บกายและเจ็บใจในเวลานั้น พลางผลักซันให้ออกห่างตัวผม ซันทำหน้าแปลกใจ แต่ก็พยายามที่จะรุกร้ำเข้ามาอีกครั้ง “พอแล้วววววววววว” ผมร้องให้ ซันถอนออกแล้ว มองผมร้องให้ “เป็นอะไรต้า เป็นอะไร” “พอแล้วซัน ผมเจ็บ ผมไม่ไหวแล้ว” ผมบอกทั้งน้ำตา “ต้าไม่มีความสุขเหรอ งั้นผมไม่ทำแล้วนะ ต้าหยุดร้องเถอะ” ซันพูด ซันนอนลงมากอดผม แล้วจูบหน้าผากอย่างนุ่มนวลมาก ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น ผมร้องให้แล้วบอกซันว่า “ผมขอโทษนะ ผมขอโทษที่ไม่สามารถทำให้คุณมีความสุขได้” “ไม่เป็นไรเลยต้า ผมมีความสุขมากแล้ว” น้ำเสียงของซันสั่นมากเวลาตอบผม “ผมมันไม่เอาไหน ให้สิ่งที่คนที่ผมรักต้องการยังไม่ได้เลย ผมมันใช้ไม่ได้ ไม่มีความอดทนเอาซะเลย” “ไม่ใช่ความผิดต้าหรอก ผมขอโทษเหมือนกันนะ ที่ทำให้ต้าต้องเจ็บปวด” “ทำไม เราถึงเป็นแบบนี้ซัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้” “หยุดร้องนะต้า คนดี เรานอนกอดกันนะครับ แค่นี้เราก็มีความสุขแล้วเนอะ” “ที่ผมบอกว่า ทำไมเป็นแบบนี้คือ ทำไมซันต้องมีพี่เซนต์” ผมบอก “อย่าพูดถึงคนอื่นเวลาเราอยู่ด้วยกันสิต้า” “แต่มันหลอกหลอนผมตลอดเวลา” ผมพูดพลางปาดน้ำตาตัวเอง “ความสัมพันธ์ของเราก็ดีเยี่ยมแล้วนะ เราอย่าไปคิดถึงคนอื่นเลยนะ ต้า” “นายเห็นแก่ตัว” ผมหลุดพูดไป “อะไรนะ ต้า ผมน่ะเหรอเห็นแก่ตัว ผมเองก็คิดถึงต้ามากนะ ไม่ใช่แค่ต้าคิดถึงผมฝ่ายเดียว แต่ผมทำอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะต้าก็รู้แต่แรกแล้วนี่นา” “ผมขอโทษ ผมเองแหละที่เลือกทางนี้ เลือกทางที่จะมีซันไว้ โดยไม่สนใจว่าผมเองจะกลายเป็นตัวอะไร และเจ็บปวดแค่ไหน เวลาที่ตัวจริงของซันปรากฎตัว” “ผมเองก็รู้สึกดีกับต้ามากนะครับ” ซันหอมหน้าผากผม “ผมรักคุณ แล้วคุณล่ะ รักผมไหม” “ผมพูดไม่ได้ ต้า ผมไม่อยากทำร้ายคุณด้วยคำพูดแบบนี้” “ผมแค่ต้องการได้ยินคำพูดแทนความรู้สึกของซันเท่านั้นเอง ผมขอมากเกินไปเหรอ” “แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าผมจะบอกว่า ผมเองก็รู้สึกดีกับต้ามาก ผมคงบอกต้าได้แค่นี้ ต้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมนะ ผมอยากมีเพื่อนที่ดีแบบต้าตลอดไป” “ผมจะพยายามไม่ถามนายอีก ผมจะพยายามเป็นเพื่อนที่ดีนะ” น้ำตาผมไหลอีกระลอก “ต้าก็รู้ สักวันหนึ่งความสัมพันธ์เราอาจจะห่างไปจากนี้อีกมากนะ ผมเองไม่อยากทำร้ายต้าเลย แต่ผมเองก็อดใจไม่ไหวจริง ๆ ต้าเป็นคนพิเศษนะครับ” ผมเงียบแล้วหันหน้าไปอีกฝั่ง โดยที่ซันเองก็กอดผมจากด้านหลัง ซันน้อยยังคงแข็งตัวอยู่ ผมต่างหากที่ไม่รู้สึกอะไรในเรื่องนี้เลย ผมเองพยายามไม่ทำตัวเองให้รู้สึกงี่เง่า ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ผมรู้สึกอบอุ่น แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว ผมม่อยหลับไปพร้อมกับคำถามที่ไม่สามารถตอบได้มากมายในหัวผมในตอนนั้น

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >ผมรู้สึกว่า >ความสัมพันธ์ของผมกับซันถึงแม้ว่าจะดีในระดับที่ผมพอใจ >แต่ผมกลับรู้สึกครับ ว่าเรามีระยะห่างที่ไม่ใกล้ ไม่ไกล >แต่ก็ไม่อาจะไปถึงเลย ผมนั่งพิจารณาตัวเองในห้องเงียบ ๆ >ว่าผมกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องให้กับตัวเองอยู่รึเปล่า >แต่ความรู้สึกในใจกลับคอยย้ำเตือนผมว่าสิ่งที่ผมทำอยู่นั้นมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและผมเองก็เรียกร้องโหยหามันมาตลอด >แต่ในอีแง่ของความเป็นเหตุเป็นผล >ผมกำลังเข้าไปสร้างความปั่นป่วนให้กับชีวิตซัน >ตอนนี้ผมว่างแล้ว ไม่มีเรื่องเรียนเข้ามาให้เป็นกังวล >ผมเลยมีเวลาฟุ้งซ่านเพิ่มขึ้นในเรื่องของซัน แต่ยิ่งคิด >ก็เหมือนยิ่งเอามือมัดปมเชือกไปเรื่อยๆ ทั้ง ๆ >ตัวผมเองก็ตั้งใจจะคลายเชือกเส้นนั้นแท้ ๆ >แต่ทำไมกลับยิ่งพัวพัน ยิ่งแน่นขึ้น > >ไม่กี่วันต่อมาหลังจากงานวันเกิดของซัน >ผมต้มน้ำร้อนเพื่อจะกินมาม่าในบ่ายของวันที่ร้อนอีกวันหนึ่ง >โทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น “ซัน” นั่นเองที่โทรหาผม >ผมกดรับสายด้วยความดีใจ >“ฮัลโหล ซัน ว่าไงครับ” >“เอ่อ ต้า อยู่ที่ห้องป่ะ” >“อืม อยู่ กำลังจะกินมาม่าเลย แหะ ๆ” >“ผมอยู่ข้างล่างแล้ว” >“หา ซันอยู่ข้างล่างแล้ว ที่หอผมน่ะเหรอ” >“อืม ลงมาไหม” >“เอาสิ” ผมไปหยิบเสื้อมาใส่ แล้วออกจากห้อง >ลงไปหาซันที่ด้านล่าง > >ซันยืนรอผมอยู่ ผมปรี่เข้าไปหาซันด้วยความคิดถึง >“สวัสดีครับซัน” ผมเขินหน้าเปื้อนยิ้ม >“หวัดดี ไม่ได้คุยกันหลายวันเลย” ซันบอก >“อืม ผมก็ไม่แน่ใจว่าซันยุ่ง ๆ รึเปล่าไง” >“ถึงผมยุ่ง ผมก็ต้องรับสายต้าอยู่แล้ว” ซันยิ้ม >“จะไม่ชวนผมขึ้นไปที่ห้องเหรอ ผมร้อนนะ” >“อ่อ เออ ลืมเลย 5555 ไปสิ ไป” ผมเรียก >พอมาถึงห้องผม ปิดประตูปุ๊ป ผมก็กอดซันทันที >ผมคิดถึงซันเหลือเกิน ผมรักเค้ามาก จนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร >พอนึกขึ้นได้ ก็เลยถามซันไปว่า >“เออ ทำไมซันมาล่ะ แล้วพี่เซนต์ล่ะ” >“อ่อ พี่เซนต์ไปต่างจังหวัดทำงานแล้วล่ะ” >“อืม ผมดีใจจังที่มีซันอยู่ข้าง ๆ แบบนี้” >เราพร่ำจูบกันอีกหลังจากสิ้นสุดบทสนทนา รู้สึกตัวอีกที >เราก็ถอดเสื้อผ้ากันและกันแล้ว เราเลื่อนไปใกล้เตียงผม >จนผมล้มนอนลงไป ตอนนั้นความรู้สึกมันไม่สามารถห้ามได้อีกแล้ว >“ผมคิดถึงต้ามากนะ แต่ผมต้องควบคุมตัวเอง ต้าเข้าใจผมไหม” >“ผมเข้าใจ ผมเข้าใจซันทุกอย่างเลย” >เราจูบกันอีก เฉกเช่นเคย >ซันก็ใช้ลิ้นบรรเลงตั้งแต่ส่วนต้นของตัวผม ไปจนถึงส่วนปลาย >ส่วนที่ซันถวิลหาเหมือนกันวันเดิม ๆ >ที่เราเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง >ซันใช้ลิ้นโดยที่ไม่รังเกียจเลย >แม้แต่ผมยังรู้สึกอายแทนซันเสียด้วยซ้ำไป ผมรู้สึกได้ว่า >ความเสียวกระสันต์มันพุ่งพล่านในร่างกายผมในขณะที่ซันบรรจงใช้ลิ้นที่ด้านหลังของผม >เมื่อถึงเวลาเหมาะเจาะตามที่ซันคิด >ซันก็ใช้น้ำลายตัวเองอีกครั้ง >พรมลงบนซันน้อยที่ตอนนี้มันไม่น้อยอีกต่อไปแล้ว ซันค่อย ๆ >สอดด้ามนั้นเข้ามาในร่างกายผม ผมรู้สึกเจ็บมากอีกแล้ว >ความรู้สึกแบบนั้นมันทรมานเกินจะประมาณได้ ซันสอดเข้าไปได้มิด >ตามที่ซันคอยบอกผมว่า มันอยู่ในระดับไหนแล้ว >เพราะความเจ็บปวดนั้น มันส่งออกมาทางสีหน้าและแววตาของผม >ในขณะที่ซันกำลังใช้กำลังสวนเข้าออก ผมก็ยังเจ็บปวดปนความสุข >ซันดูมีความสุขมากเหมือนเคย >ผมพยายามทำหน้าให้ซันรู้ว่าผมเองก็มีความสุขไม่ต่างกัน >ไม่น่าจะเกินห้าถึงสิบนาทีหลังจากที่ซันเริ่ม >ในขณะที่ซันกำลังซอยกระหน่ำอยู่นั้น ในภาพความทรงจำผม >มีภาพงานวันเกิดซันพลันเกิดขึ้นมา >ภาพที่ซันคุยกับพี่เซนต์อย่างยิ้มแย้ม >ภาพที่ทั้งสองปิ้งบาร์บีคิวด้วยกัน >และภาพที่ซันรับแหวนทองคำขาวอันมีค่าของพี่เซนต์ >มันทำให้ผมลืมตาขึ้น พร้อมกับน้ำตา แล้วบอกกับซันว่า >“ซัน หยุดเถอะ ซันหยุด ผมเจ็บ” >ซันไม่ได้สนใจเสียงของ >ซันยังคงร้องครางในขณะที่ร่างกายยังเคลื่อนไหวในลีลาเดิม >น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ >ผมรู้สึกทั้งเจ็บกายและเจ็บใจในเวลานั้น >พลางผลักซันให้ออกห่างตัวผม ซันทำหน้าแปลกใจ >แต่ก็พยายามที่จะรุกร้ำเข้ามาอีกครั้ง >“พอแล้วววววววววว” ผมร้องให้ >ซันถอนออกแล้ว มองผมร้องให้ “เป็นอะไรต้า เป็นอะไร” >“พอแล้วซัน ผมเจ็บ ผมไม่ไหวแล้ว” ผมบอกทั้งน้ำตา >“ต้าไม่มีความสุขเหรอ งั้นผมไม่ทำแล้วนะ ต้าหยุดร้องเถอะ” >ซันพูด >ซันนอนลงมากอดผม แล้วจูบหน้าผากอย่างนุ่มนวลมาก >ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น ผมร้องให้แล้วบอกซันว่า >“ผมขอโทษนะ ผมขอโทษที่ไม่สามารถทำให้คุณมีความสุขได้” >“ไม่เป็นไรเลยต้า ผมมีความสุขมากแล้ว” >น้ำเสียงของซันสั่นมากเวลาตอบผม >“ผมมันไม่เอาไหน ให้สิ่งที่คนที่ผมรักต้องการยังไม่ได้เลย >ผมมันใช้ไม่ได้ ไม่มีความอดทนเอาซะเลย” >“ไม่ใช่ความผิดต้าหรอก ผมขอโทษเหมือนกันนะ >ที่ทำให้ต้าต้องเจ็บปวด” >“ทำไม เราถึงเป็นแบบนี้ซัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้” >“หยุดร้องนะต้า คนดี เรานอนกอดกันนะครับ >แค่นี้เราก็มีความสุขแล้วเนอะ” >“ที่ผมบอกว่า ทำไมเป็นแบบนี้คือ ทำไมซันต้องมีพี่เซนต์” ผมบอก >“อย่าพูดถึงคนอื่นเวลาเราอยู่ด้วยกันสิต้า” >“แต่มันหลอกหลอนผมตลอดเวลา” ผมพูดพลางปาดน้ำตาตัวเอง >“ความสัมพันธ์ของเราก็ดีเยี่ยมแล้วนะ >เราอย่าไปคิดถึงคนอื่นเลยนะ ต้า” >“นายเห็นแก่ตัว” ผมหลุดพูดไป >“อะไรนะ ต้า ผมน่ะเหรอเห็นแก่ตัว ผมเองก็คิดถึงต้ามากนะ >ไม่ใช่แค่ต้าคิดถึงผมฝ่ายเดียว แต่ผมทำอะไรมากก็ไม่ได้ >เพราะต้าก็รู้แต่แรกแล้วนี่นา” >“ผมขอโทษ ผมเองแหละที่เลือกทางนี้ เลือกทางที่จะมีซันไว้ >โดยไม่สนใจว่าผมเองจะกลายเป็นตัวอะไร และเจ็บปวดแค่ไหน >เวลาที่ตัวจริงของซันปรากฎตัว” >“ผมเองก็รู้สึกดีกับต้ามากนะครับ” ซันหอมหน้าผากผม >“ผมรักคุณ แล้วคุณล่ะ รักผมไหม” >“ผมพูดไม่ได้ ต้า ผมไม่อยากทำร้ายคุณด้วยคำพูดแบบนี้” >“ผมแค่ต้องการได้ยินคำพูดแทนความรู้สึกของซันเท่านั้นเอง >ผมขอมากเกินไปเหรอ” >“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าผมจะบอกว่า >ผมเองก็รู้สึกดีกับต้ามาก ผมคงบอกต้าได้แค่นี้ >ต้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมนะ >ผมอยากมีเพื่อนที่ดีแบบต้าตลอดไป” >“ผมจะพยายามไม่ถามนายอีก ผมจะพยายามเป็นเพื่อนที่ดีนะ” >น้ำตาผมไหลอีกระลอก >“ต้าก็รู้ >สักวันหนึ่งความสัมพันธ์เราอาจจะห่างไปจากนี้อีกมากนะ >ผมเองไม่อยากทำร้ายต้าเลย แต่ผมเองก็อดใจไม่ไหวจริง ๆ >ต้าเป็นคนพิเศษนะครับ” >ผมเงียบแล้วหันหน้าไปอีกฝั่ง โดยที่ซันเองก็กอดผมจากด้านหลัง >ซันน้อยยังคงแข็งตัวอยู่ >ผมต่างหากที่ไม่รู้สึกอะไรในเรื่องนี้เลย >ผมเองพยายามไม่ทำตัวเองให้รู้สึกงี่เง่า >ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ผมรู้สึกอบอุ่น >แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว >ผมม่อยหลับไปพร้อมกับคำถามที่ไม่สามารถตอบได้มากมายในหัวผมในตอนนั้น Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.